ΑΓΑΝΤΑ...


Ντομινίκ, «σαν στο σπίτι σου»!


Στη χώρα που κυβερνήτης - «σωτήρας» είναι ο κ. Παπανδρέου, στη χώρα που πάνε κι έρχονται οι «φιλέλληνες - σωτήρες», προεξαρχόντων των κ.κ. Ντομινίκ Στρος Καν και Ολι Ρεν, η προ κρίσης κατάσταση διαμορφώθηκε ως εξής:
*
α) Μόνο στην περίοδο 2000 έως το 2008, τα επίσημα καθαρά κέρδη των εγχωρίων επιχειρήσεων που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο ξεπέρασαν τα 100 δισεκατομμύρια ευρώ.
Την ίδια περίοδο - καθ' ομολογίαν της σοσιαλίστριας υπουργού Εργασίας - το βιοτικό επίπεδο ενός στους πέντε Ελληνες έχει κατρακυλήσει κάτω από το όριο της φτώχειας.
*
β) Στο σύνολο της βιομηχανίας, της οποίας η ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» προϋποθέτει νέες μειώσεις μισθών για τους εργαζόμενους - τα επίσημα, ετήσια κέρδη ανά εργαζόμενο (όπως καταγράφονται στις εκθέσεις της ICAP) είχαν την παρακάτω πορεία.
1996: Καθαρά κέρδη ανά εργαζόμενο 4.451 ευρώ.
2000: Καθαρά κέρδη ανά εργαζόμενο 8.783 ευρώ.
2005: Καθαρά κέρδη ανά εργαζόμενο 9.000 ευρώ.
2007: Καθαρά κέρδη ανά εργαζόμενο 12.000 ευρώ.
Την ίδια περίοδο, η αγοραστική αξία του εργατικού εισοδήματος - καθ' ομολογίαν του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ - «έπεσε» στα επίπεδα του 1984...
*
γ) Τη δεκαετία του '90 ο φορολογικός συντελεστής επί των επιχειρηματικών κερδών βρισκόταν στο 45%. Σήμερα, μετά από διαδοχικές «πατριωτικές» αποφάσεις των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έχει μειωθεί πάνω από το μισό και βρίσκεται στο 20%. Το αποτέλεσμα ήταν:
Ενώ το έτος 2000, τα φυσικά πρόσωπα (κατά βάση μισθωτοί και συνταξιούχοι) πλήρωσαν το 52% του συνόλου των άμεσων φόρων και τα επιχειρηματικά κέρδη πλήρωναν το 48%, μετά από μια τετραετία ΠΑΣΟΚ κι άλλη μία τετραετία ΝΔ,
το 2008, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι έφτασαν να πληρώνουν το 70% του συνόλου των άμεσων φόρων και τα επιχειρηματικά κέρδη μόνο το 30%.
*
δ) Οπως προκύπτει από τις ετήσιες εκθέσεις του ΟΗΕ για τις ανισότητες (αλλά και καθ' ομολογίαν του αντιπροέδρου της κυβέρνησης) ο δείκτης απόδοσης του κεφαλαίου στην Ελλάδα, μετά από τις διαρκείς επιθέσεις στα εργατικά εισοδήματα και την υλοποίηση πολιτικών ρυθμίσεων για τον περιορισμό του «εργατικού κόστους», ανέρχεται στο 14%, είναι διπλάσιος από τον αντίστοιχο μέσο όρο της υπόλοιπης ΕΕ και δεύτερος παγκοσμίως, μετά το Μεξικό.
Την ίδια στιγμή - και πριν ακόμα φανούν οι επιπτώσεις του μνημονίου (Ιούνης 2010) - καταμετρήθηκε ότι στην Ελλάδα, μεταξύ των λαϊκών νοικοκυριών,
ένας στους τρεις καταναλωτές της ΔΕΗ αδυνατεί να πληρώσει το λογαριασμό του ρεύματος και ότι ένας στους έντεκα κατοίκους της Αττικής προσφεύγει για τον επιούσιον στα συσσίτια...
*
ε) Από το 1990 μέχρι το 2007, το ΑΕΠ της χώρας από τα 38 δισ. ευρώ πήγε στα 208 δισ. ευρώ, το βασικό μεροκάματο του εργάτη από 15 ευρώ πήγε στα 30 ευρώ, αλλά τα κέρδη των επιχειρήσεων από 575 εκατ. ευρώ εκτινάχτηκαν στα 16 δισ. ευρώ!
Με άλλα λόγια: Σε μια περίοδο, που καλύπτει σχεδόν δύο δεκαετίες και κατά τη διάρκεια των οποίων ο ελληνικός λαός πολλαπλασίασε με τη δουλειά του την περίφημη «πίτα»,
από την κατά 5,5 φορές αύξηση του ΑΕΠ της χώρας, το αποτέλεσμα ήταν τα κέρδη των καπιταλιστών να αυξηθούν κατά 28 φορές (!) ενώ ο εργάτης με την «αύξηση» κατά 1 φορά του κατώτατου μισθού του, έφτασε, σε αποπληθωρισμένες τιμές, να αμείβεται σε προ 25ετίας επίπεδα!
***

Κατόπιν αυτών, παρότι διάφοροι ασπάλακες,
(για να παίξουν το παιχνίδι του ξεπουλήματος της χώρας μέχρι τελευταίου τσίγκου, για να προλειάνουν το έδαφος των 200.000 απολύσεων στο δημόσιο τομέα - Ραγκούσης, «Βήμα», 5/12/2010 - και για να πιούν το αίμα του εργάτη με το μπουρί του ΣΕΒ),
φτάνουν στο σημείο να κακολογούν την ωραία πατρίδα μας και να την εμφανίζουν σαν «την τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης» (!),
*
εμείς, ως λαός και ως άνθρωποι, με τη στοιχειώδη αυτογνωσία που αρμόζει σε ένα διεθνές πειραματόζωο των πολυεθνικών, των τραπεζών, των τοκογλύφων και των κερδοσκόπων, είμαστε στην υπερήφανον θέσιν να υποδεχτούμε, σήμερα, τον κύριο ΔΝΤ και μεθαύριο τον κύριο Κομισιόν,
στην «πρώτη καπιταλιστική χώρα του κόσμου»!

Αλλα κουραγιο...





υσ δια χειρος
Νίκου Μπογιοπουλου.