Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012
ΑΓΑΝΤΑ...
ΛΑ.Ο.Σ.
Ψεύτης και προβοκάτορας για να τρομάξει ο λαός
Η νέα αθλιότητα Καρατζαφέρη σε βάρος του ΚΚΕ επιβεβαιώνει το ρόλο που έχει αναθέσει το αστικό σύστημα στο κόμμα του κνούτου
Με κατασκευασμένες βρωμιές και χυδαία ψέματα, που ξεσκεπάζουν το ρόλο του ΛΑ.Ο.Σ. σαν εκτελεστή συμβολαίων σε βάρος του ΚΚΕ, για να χτυπήσει το λαό και το κίνημα, ο Καρατζαφέρης επιχείρησε με συνέντευξή του στο «Βήμα» να σερβίρει ξαναζεσταμένες τις προβοκατόρικες αθλιότητες περί συνεργασίας του Κόμματος με τη ΝΔ.
Είπε ο Καρατζαφέρης: «Εμένα με ενδιαφέρει ότι η ΝΔ όλα αυτά τα χρόνια ήταν σύμμαχος του ΚΚΕ. Εβγαζε λεφτά από τα Ταμεία για να δώσει στο ΚΚΕ.
Αναφέρομαι για τα λεφτά που δόθηκαν από τον κ. Σιούφα.
Τα λεφτά που δόθηκαν χωρίς διαγωνισμό, αλλά με επιμήκυνση κάποιου διαγωνισμού για επιχειρήσεις του κόμματος.
Δόθηκαν από τη ΝΔ, προκειμένου να έχει την ησυχία της.
Αυτός ο φόβος του ΠΑΜΕ πρέπει να σταματήσει εδώ.
Υπάρχει δημοκρατία και δεν πρέπει να έχουμε φοβικά σύνδρομα, ότι θα έλθει το ΠΑΜΕ να μας "κάνει ντα"».
Ο αρχηγός της αγέλης του ΛΑ.Ο.Σ. λέει συνειδητά ψέματα, όπως έκανε με την προβοκάτσια της «Γερμανός» ή την επίθεση στο ΚΚΕ, με αφορμή την προσπάθεια ομοϊδεατών του να εισβάλουν στη Βουλή, στις 5 Μάη του 2010.
Επιδιώκει μάταια να συκοφαντήσει το ΚΚΕ στα μάτια των εργαζομένων και του λαού, προσπαθώντας απελπισμένα να θωρακίσει το αστικό σύστημα και τη συγκυβέρνηση του «μαύρου μετώπου», που επιτίθεται με λύσσα στο λαό.
Τα άθλια υπονοούμενα περί οικονομικής συναλλαγής ανάμεσα στο ΚΚΕ και τη ΝΔ είναι διπλή πρόκληση, όταν ξεστομίζονται από τον αρχηγό ενός κόμματος που έχει τις πλέον άδηλες πηγές χρηματοδότησης, με διαπιστωμένες σχέσεις με τον υπόκοσμο και το οργανωμένο έγκλημα, όπως προέκυψε από την αποκάλυψη του κυκλώματος των τοκογλύφων στη Θεσσαλονίκη.
Το γεγονός ότι η βρώμικη επίθεση στο ΚΚΕ έχει ταξικό υπόβαθρο, επιβεβαιώνεται λίγο παρακάτω, όταν ο Καρατζαφέρης αποφαίνεται ότι «(στην αριστερά) θέλουν έναν "τρίτο γύρο"», για να προσθέσει: «Κατ' αρχάς, σας παραπέμπω στα αρχεία του ΚΚΕ για να δείτε το πρόγραμμά του.
Μιλάει για κυβερνήσεις "χωρίς τη λειτουργία του Κοινοβουλίου".
Εγώ ξέρω ότι αυτό είναι φασισμός.
Πιστεύω ότι θέλουν να γίνει μια αναμπουμπούλα προκειμένου να βγουν κερδισμένοι».
Ο ίδιος, απαντώντας στην ερώτηση αν «η λύση είναι ένα "αστικό μέτωπο" έναντι της αριστεράς», απαντάει χωρίς περιστροφές: «Πιστεύω ότι πρέπει να γίνει "αποκομμουνιστικοποίηση" της χώρας.
Η Ελλάδα είναι η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης.
Είναι δυνατόν να κάνει το ΠΑΜΕ κουμάντο παντού;
Κάνει κουμάντο στα ξενοδοχεία και τα κλείνει.
Κάνει κουμάντο στα λιμάνια.
Στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, όπου έχει τοποθετήσει ένα κοντέινερ και έχει καταλάβει τον χώρο».
Πρόκειται για κυνική ομολογία ότι αυτό που ανησυχεί τον Καρατζαφέρη και το αστικό σύστημα είναι το δυνάμωμα των εργατικών - λαϊκών αγώνων, στους οποίους πρωτοστατεί το ΠΑΜΕ.
Το ταξικό κίνημα συσπειρώνει νέες δυνάμεις στη σύγκρουση με τα μονοπώλια, τα κόμματα και την πολιτική τους, με οργάνωση στους τόπους δουλειάς, εκεί που πονάνε τα αφεντικά.
Αυτούς τους αγώνες φοβάται ο ΛΑ.Ο.Σ. και το αστικό σύστημα, που έχει αναβαθμίσει το ρόλο του Καρατζαφέρη, ακριβώς για να τον αξιοποιήσει σαν δύναμη κρούσης και σαν εκτελεστή της πιο αδίστακτης προβοκάτσιας ενάντια στο ταξικό κίνημα και το λαό, ενόψει και των νέων βάρβαρων μέτρων που τις επόμενες μέρες θα επιχειρήσει να περάσει η συγκυβέρνηση και τα δεκανίκια της.
Αλλα κουραγιο...
υσ ΚΑΡΑΤΖΑ-ΦΥΡΕΡ
ΑΓΑΝΤΑ...
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΝΟΥΝ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
ΟΙ ΕΝΟΧΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ: «Επιχειρώντας κανείς να προσεγγίσει τα αίτια της ελληνικής υποχώρησης δεν μπορεί να μη σταθεί και να μην αξιολογήσει το επικρατήσαν τις προηγούμενες δεκαετίες πνεύμα λαϊκισμού (...)
Βοήθησε στην επικράτησή του ο καλπάζων καταναλωτισμός (...)
Διέβρωσε τους πάντες ο καταναλωτισμός, συνδέθηκε με τους μηχανισμούς του κράτους, ενίσχυσε τις συντεχνίες, νομιμοποίησε τα προνόμια και έδωσε σ' αυτά μορφή λαϊκών κατακτήσεων και αδιαπραγμάτευτων δικαιωμάτων.
Σταδιακά αυτή η ώσμωση λαϊκισμού, καταναλωτισμού και διάχυσης των πάσης φύσεως προνομίων οδήγησε στην έκρηξη των εισαγωγών, στην υποχώρηση της εθνικής παραγωγής, στην υπερχρέωση (...)
Κάπως έτσι το μνημόνιο δεν εφαρμόστηκε (...)
Είναι ο διαβρωτικός λαϊκισμός αυτός που έκανε τη ζημιά» (ο Α. Καρακούσης στο ΒΗΜΑ).
ΑΝΤΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: «Το μέλλον της Ελλάδας εξαρτάται από την δυνατότητά της να ανατρέψει τον κακό της εαυτό.
Γι' αυτό και η Δημοκρατική Συμμαχία διακήρυξε εξαρχής ότι είναι δύναμη ανατροπής (...)
Οι εξελίξεις μας δικαίωσαν (...)
Το ΚΚΕ κινείται στα όρια του νόμου και - με το ΠΑΜΕ ως προμετωπίδα - προσπαθεί, με την παρακώλυση κάθε οικονομικής δραστηριότητας, να προσθέσει νέες στρατιές ανέργων στις ήδη υπάρχουσες (...)
Η ώρα της μάχης είναι τώρα (...)
Το μεταρρυθμιστικό μέτωπο πρέπει να δημιουργηθεί τώρα » (η Ντ. Μπακογιάννη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).
ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΑΣΑΡΟΥΝ «ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ»: «Σ' αυτή την κατάσταση βρίσκεται σήμερα η χώρα.
Στο όνομα της σωτηρίας, τη φορτώνουν όλο και περισσότερο με βάρη.
Με ορατό πλέον τον κίνδυνο να βουλιάξει ή να εξεγερθεί (...)
Το ζητούμενο είναι πώς θα απαντηθεί ο εκβιασμός (...)
Δύο μόνο μεθόδους μπορώ να φανταστώ.
Πρώτον με εθνική ενότητα (...) δεύτερον με διεθνή εξόρμηση (...) και τότε ας πάρουν άλλοι την ευθύνη της ρήξης» (ο Γ. Πρετεντέρης στα ΝΕΑ).
Οι κήρυκες του συμβιβασμού
Στο όνομα της αποτροπής των απολύσεων, του λουκέτου μιας επιχείρησης, της μείωσης των κερδών της, της επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων έχουν θυσιαστεί τα πάντα σα μια πράξη αναγκαίου κακού.
Σε χιλιάδες επιχειρήσεις δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ συνεπικουρούμενες πολλές φορές και από την "Αυτόνομη Παρέμβαση" πρωτοστάτησαν στην αποδοχή της κατακρεούργησης των δικαιωμάτων για το "καλό" της επιχείρησης.
Τελικά, το "καλό της επιχείρησης" μεταφράζεται σε απολύσεις, μειώσεις μισθών και το κυριότερο όλων μοιρολατρία, ηττοπάθεια και συμβιβασμό.
Στην Ιταλία, στη Γαλλία και σε άλλες αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες εκατομμύρια εργαζόμενοι είδαν τους μισθούς, τις συντάξεις κ.ά. να κατακρημνίζονται και δεν "άνοιξε μύτη", αντίθετα ενισχύθηκαν οι τάσεις πολιτικής αντιδραστικοποίησης του λαού και απομαζικοποίησης του συνδικαλιστικού κινήματος.
Λύση στη γραμμή της ρήξης
Οι εργαζόμενοι επιβάλλεται να απαγκιστρωθούν από τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, όχι μόνο στενά συνδικαλιστικά, αλλά και από τον πολιτικό τους προσανατολισμό.
Είναι ώρα να σημάνει συναγερμός στους τόπους δουλειάς, στις εργατικές και λαϊκές γειτονιές για να παρεμποδιστεί το παραπέρα τσάκισμα των εισοδημάτων μας, της ζωής μας γενικότερα, στη βάση των όρων διαμόρφωσης μιας ισχυρής εργατικής λαϊκής συμμαχίας με εμπνευστή και καθοδηγητή το ΚΚΕ, που θα δρομολογεί τη συγκέντρωση δυνάμεων για ρήξη και σύγκρουση με τα μονοπώλια, για λαϊκή εξουσία και οικονομία»
(από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ)
Αλλα κουραγιο...
υσ ''συμμαχια'' στον αγωνα, εναντιον του λαου
Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012
ΑΓΑΝΤΑ...
Αριστεροί σωτήρες του λαού ή του καπιταλισμού;
«Ποιος θα μας σώσει; Ανατολή για Δύση;
Ποιος Ελληνας ή βάρβαρος θεός;
Μπροστά καινούργιος κόσμος θα βαδίσει,
για πίσου θα γυρίζει ο παλαιός;»
Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο.
Οσο μεγαλώνουν τα δεινά του λαού, καθώς βυθίζεται στη μαύρη δυστυχία από τη βαθιά καπιταλιστική κρίση και τα μεγάλα αδιέξοδα του γερασμένου εκμεταλλευτικού συστήματος, τόσο πολλαπλασιάζονται οι κάθε λογής σωτήρες του.
Δεν έφταναν το ΠΑΣΟΚ και ο Καρατζαφέρης που ψήφισαν το μνημόνιο για να τον σώσουν υποτίθεται από την κρίση και τη χρεοκοπία, το άλλο μείγμα σωτηρίας που έλεγε ότι είχε η ΝΔ.
Δεν φτάνουν οι δελφίνοι του ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο Καρατζαφέρης, η Μπακογιάννη που συνασπίστηκαν πίσω από τον Παπαδήμο για να τον σώσουν τώρα από την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, φέρνοντάς του νέα χειρότερα μνημόνια ολικής χρεοκοπίας.
Πλάκωσαν τώρα και οι αριστεροί σωτήρες και άλλοι πολλοί αντιμνημονιακοί, πατριωτικοί, προοδευτικοί.
Πρώτος και καλύτερος ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Συνεπέστατος πάντα κατά πού φυσάει ο άνεμος, διακηρύσσει ότι είναι «χρέος και καθήκον της αριστεράς» να ενωθεί με τις αντιμνημονιακές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ να σώσει το λαό και να προστατεύσει την παρουσία της χώρας στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ!
Πονηρά και ύπουλα βάζουν και το ΚΚΕ στο τσουβάλι της αριστεράς και του χρεώνουν την «ιστορική ευθύνη» να συμβάλει, για να γίνει η αριστερή σωτήρια κυβέρνηση.
Και εντελώς ανερυθρίαστα κατηγορούν το ΚΚΕ που δε θέλει να γίνει αριστερός κυβερνητικός συν-σωτήρας ότι «κοιτάει τα εκλογικά του ποσοστά»!
Είναι πραγματικά μια νέα κατηγορία κατά του ΚΚΕ τόσο ανόητη που αξίζουν συγχαρητήρια στον εμπνευστή της.
Να σωθεί ο λαός ή τα μονοπώλια;
Τόσο οι μνημονιακοί όσο και οι άλλοι σωτήρες αριστεροί, πατριώτες και «αντικατοχικοί» καμώνονται ότι δε γνωρίζουν τα ζητήματα που έθεσε απ' την αρχή της κρίσης το ΚΚΕ, προς το λαό φυσικά και όχι σ' αυτούς.
Οτι απ' την κρίση ή θα πτωχεύσει ο λαός ή η πλουτοκρατία.
Οτι είναι αποτέλεσμα των συσσωρευμένων κεφαλαίων και δεν υπάρχει φιλολαϊκή διαχείριση της κρίσης και της χρεοκοπίας εντός του καπιταλισμού και της ΕΕ.
Οτι η λυκοσυμμαχία της ΕΕ μαστίζεται και απ' την κρίση και από τις οξύτατες αντιθέσεις.
Οτι λύση για το λαό μπορεί να δώσει μόνο ένας οργανωμένος και αποφασισμένος λαός που θα επιβάλει, με τη δική του συμμαχία και εξουσία, τις ώριμες και αναγκαίες ριζικές αλλαγές.
Την κοινωνικοποίηση όλων των μονοπωλίων, την αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ και τη μονομερή διαγραφή του χρέους.
Και οι μεν και οι δε κατηγορούν για τα μύρια όσα το ΚΚΕ.
Γιατί δεν ξεσκεπάζουν τις θέσεις και εκτιμήσεις του ΚΚΕ εφόσον τις θεωρούν λαθεμένες;
Γιατί δε δείχνουν στο λαό, που θέλουν να σώσουν, την έλλειψη ρεαλιστικότητας και επιστημονικής θεμελίωσης της πρότασης διεξόδου του ΚΚΕ;
Δεν το τολμούν γιατί έτσι θα φανούν τα αδιέξοδα και η χρεοκοπία τους.
Ποιοι εξαπατούν περισσότερο το λαό;
Οι μνημονιακοί σωτήρες ή οι αριστεροί;
Οι πρώτοι, βρισκόμενοι τώρα σε συγκυβέρνηση και πνιγμένοι κυριολεκτικά στα αδιέξοδά τους, με κυνισμό καταφεύγουν σε απειλές και τρομοκρατικά διλήμματα.
Λένε στο λαό πως έχει να διαλέξει ανάμεσα στο χειρότερο και στο πολύ χειρότερο.
Οι δεύτεροι, οι αριστεροί και οι άλλοι αντιμνημονιακοί, του λένε ότι υπάρχει εύκολη λύση!
Αρκεί να ψηφίσει σωστά και τέρμα η κρίση και στην Ελλάδα και στην ΕΕ!
Τέρμα και οι αντιθέσεις!
Ποιος εκμεταλλεύεται τη λαϊκή απελπισία και το φόβο για την αναπόφευκτη ταξική σύγκρουση;
Μέσα στα κάγκελα της γριάς σοσιαλδημοκρατίας
Αυτά που λένε σήμερα οι αριστεροί της «ανανέωσης» είναι χειρότερα και πιο επικίνδυνα από αυτά που έλεγαν τότε που ψήφιζαν το Μάαστριχτ.
Τότε ευλογούσαν, στο όνομα του ρεαλισμού και της ανανέωσης, τη λαϊκή υποταγή στον αντιδραστικό ευρωμονόδρομο των μονοπωλίων.
Τώρα με αριστερά, δήθεν φιλολαϊκά συνθήματα και αντιμνημονιακές κυβερνήσεις αντικειμενικά συμβάλλουν στο πνίξιμο της λαϊκής ριζοσπαστικοποίησης και συνειδητοποίησης.
Κάνουν ό,τι μπορούν ώστε τα εργατικά λαϊκά στρώματα που νιώθουν την ανάγκη να εγκαταλείψουν το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να μην εγκαταλείψουν και τα αντιδραστικά ιδεολογήματα που αφορούν τη στρατηγική τους.
Το κόμμα του Κουβέλη προσπαθεί να τα κρατήσει στον ιδεολογικό διάδρομο του ΠΑΣΟΚ, εμφανιζόμενο ως ένα καλό ΠΑΣΟΚ με τις παλιές κοινωνικές ευαισθησίες.
Ενώ ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να συγκρατήσει τα πιο λαϊκά και τα πιο αγανακτισμένα εντός της ιδεολογικής αυλής του ΠΑΣΟΚ, μέσα στα κάγκελα της χρεοκοπημένης γριάς, της σοσιαλδημοκρατίας, που έχει ταυτιστεί με την υπεράσπιση του καπιταλισμού και σαπίζει μαζί του.
Με τα προεκλογικά σλόγκαν του ΠΑΣΟΚ
Αυτός ο ρόλος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν πηγάζει κυρίως από το γεγονός ότι επιθυμεί διακαώς τη συνεργασία με στελέχη, βουλευτές κ.λπ. του ΠΑΣΟΚ, που ήταν και παραμένουν ΠΑΣΟΚ, μόνο που έγιναν αντιμνημονιακοί, γιατί άκουσον άκουσον «το μνημόνιο ήταν λάθος», γιατί «δεν έγινε καλή διαπραγμάτευση».
Μα αυτό λένε και οι σημερινοί υπουργοί της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ., ο Σημίτης...
Και ρωτάμε αν γινόταν καλή και ισχυρή διαπραγμάτευση θα αντιμετωπιζόταν η κρίση και τα προβλήματα της ΕΕ;
`Η δε θα έπαιρναν τα βάρβαρα μέτρα;
Καλά ούτε στην Πορτογαλία και την Ιταλία έγινε καλή διαπραγμάτευση;
Μήπως στη Γερμανία, στη Γαλλία εφαρμόζουν άλλα βάρβαρα αντεργατικά μέτρα απ' αυτά του μνημονίου;
Ο υπονομευτικός ρόλος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πηγάζει κυρίως απ' τη θέση του «να τα βρούμε αριστεροί, ΚΚΕ, ΠΑΣΟΚ και άλλες πατριωτικές δυνάμεις σε 4-5 βασικά θέματα, να γίνουμε κυβερνητική πλειοψηφία για να σώσουμε το λαό».
Και ρίχνει ορισμένες τέτοιες εύκολες θέσεις που τις επιθυμεί ο κόσμος: «Να χτυπήσουμε τη φοροδιαφυγή, να δώσουμε ώθηση στην ανάπτυξη με ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, αναδιανομή του πλούτου και επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου»!
Μα αυτά δεν είναι τα προτάγματα της κεντροαριστεράς που αποδείχτηκε τόσο αντιλαϊκή όσο και η κεντροδεξιά;
Δεν είναι το προκάλυμμα των μνημονίων;
Αυτά δεν ήταν και τα προεκλογικά σλόγκαν του ΠΑΣΟΚ;
Αν αφήσουμε στην άκρη προς το παρόν την αναδιανομή, όλα τα άλλα δεν τα υπογράφει και ο ΣΕΒ;
Είναι δυνατόν να λες στα σοβαρά ότι αυτά είναι απάντηση στην κρίση;
Οτι φιλολαϊκή απάντηση στη χρεοκοπία του PSI είναι να μας δανείσει η ΕΚΤ;
Καλά, αυτό δε γίνεται ήδη;
Χωρίς αντιλαϊκούς όρους αγόραζε κρατικά ομόλογα ή μήπως η ΕΚΤ δεν είναι στην τρόικα;
Ο πλούτος ανήκει σ' αυτούς που τον παράγουν
Αλλά ας πάρουμε το πιο ριζοσπαστικό, υποτίθεται, αίτημα της αναδιανομής του πλούτου.
Ας προσπεράσουμε την απάτη ότι πια δεν τολμούν να θέσουν ούτε το θέμα της αύξησης της φορολογίας της κερδοφορίας του κεφαλαίου με συντελεστή 45% (που δεν είναι δα και επαναστατικό μέτρο, το είχαν και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ πριν 10 χρόνια) και προτείνουν να θεσμοθετηθεί μια έκτακτη εισφορά 1% στις επιχειρήσεις με τζίρο πάνω από 200 εκατομμύρια (Τσίπρας προχτές στο Περιστέρι)!!!
Το αίτημα της αναδιανομής του πλούτου, ιδιαίτερα σε φάση κρίσης και χρεοκοπίας, δεν είναι ούτε έσχατο σημείο άμυνας για το λαϊκό κίνημα.
Και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί λύση.
Αν υπήρχε περίπτωση να βρεθεί μια κυβέρνηση που θα επιχειρούσε να επιβάλει μια μακροχρόνια μη ανεκτή φορολογία στους επιχειρηματικούς ομίλους, τότε θα διαπίστωνε ότι τα πραγματικά αφεντικά, αυτοί που επιβάλλουν το νόμο είναι αυτοί που ελέγχουν την παραγωγή, ότι τα μονοπώλια δεν ελέγχονται, ελέγχουν, αυτά καθορίζουν τους όρους.
Είναι τα ζωτικά όργανα του καπιταλισμού που είναι σε σήψη.
Ο λαός δεν μπορεί να σωθεί από τη βαρβαρότητα των μονοπωλίων και του καπιταλισμού, αν δε μετατρέψει τα μονοπώλια σε κοινωνική περιουσία.
Αυτός είναι ο πιο καθοριστικός όρος για να υπάρχει ανάπτυξη προς όφελος των εργαζομένων, για να αξιοποιηθούν όλες οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, για να υπάρχει εργατική - λαϊκή δημοκρατία και ελευθερία γι' αυτούς που παράγουν τον πλούτο.
Αυτή η κραυγαλέα σήμερα αναγκαιότητα δεν μπορεί να κρυφτεί με τίποτα και αυτή τη λύση, την επαναστατική ανατροπή, μπορεί να τη δώσει μόνο η εργατική τάξη με τη συμμαχία με τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Και ο ρόλος του ΚΚΕ ποιος είναι;
Είναι ο ακριβώς αντίθετος απ' τους διάφορους σωτήρες.
Να οπλίσει ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά την εργατική τάξη για να υπερασπιστεί τα δικαιώματά της, να γίνει αυτό που μόνο αυτή μπορεί να γίνει: Ο νεκροθάφτης του καπιταλισμού, ο σωτήρας όλων των λαϊκών στρωμάτων.
Εχει δίκιο ο Βάρναλης:
«Μπροστά καινούργιος κόσμος θα βαδίσει,
άμα ξυπνήσουν κάποτε οι λαοί».
Αλλα κουραγιο...
υσ Τώρα τελευταία τα στελέχη του ΣΥΝ βρήκαν μια νέα εξυπνάδα να λένε: «Εφόσον το ΚΚΕ δεν θέλει να συμμετέχει ή να συμβάλει σε κυβέρνηση γιατί διεκδικεί την ψήφο του λαού;».
Καταλαβαίνουμε ότι τους είναι αδιανόητο αυτό που κάνει το ΚΚΕ, δηλαδή να υποτάσσει και να χρησιμοποιεί τα πάντα, τις εκλογές και τη συμμετοχή στη Βουλή με ένα σκοπό: Να προχωρήσει στη ζωή η χειραφέτηση και η οργάνωση των εργαζομένων, του λαού, στα εργοστάσια, στους κλάδους, στις συνοικίες.
Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012
ΑΓΑΝΤΑ...
ΤΟ ΚΕΛΑΔΗΜΑ ΤΗΣ ΤΣΙΧΛΑΣ
Τσίχλα την παρανομιάζανε στο χωριό την Αννούλα.
Κι έζησε και πέθανε τσίχλα.
Ήτανε μιας μπουκιάς ανθρωπάκι. Αδύνατη, με ψιλά κανιά, δίχως βάρος, πετούμενη. Δεν περπατούσε — πήδαγε κ έτρεχε.
Αλλά για ποιο χωριό μιλάμε;
Για έν’ από κείνα τα βουνίσια, που σκαρφαλώνουνε στην πλαγιά του βουνού κι είναι όλα τα ίδια.
Όμορφα, μα φτωχά και μίζερα κι αφημένα στην τύχη τους κι από θεούς κι ανθρώπους.
Μια ρεματιά στην κατηφοριά με τις κόκκινες ροδοδάφνες και μια γιδόστρατα, που φέρνει μες από το δάσος των πεύκων στην κορφή του βουνού.
Τόσο απόμερο, ξεχασμένο χωριό, που σχεδόν είχε κι αυτό ξεχάσει τ’ όνομά του.
Δεν του χρειαζότανε, λες και του ’πεφτε βάρος.
Αλλ’ όσο τους λείπουνε των μικρών αφτών χωριών πολιτισμός, φροντίδα και χορτασιά, τόσο τους περισσεύ’ η ψυχή.
Ψυχή του λαού.
Είμαστε στον τελεφταίο χρόνο της Κατοχής.
Το χωριό, που λέμε, βρισκότανε στα σύνορα των δυο Ελλάδων: της λεύτερης και της συνεργαζόμενης.
Αλλά προς τα εδώ.
Ένα γερμανικό φυλάκιο προσπαθούσε με τους ναζήδες τους δικούς του και τους τσολιάδες τους «δικούς μας» να μποδίζει τη λευτεριά να κατέβει απ’ την κορφή του βουνού προς τα κάτου - στον κάμπο.
Γιατί κει ψηλά στην κορφή του βουνού είχανε φωλιάσ’ οι αγωνιστές του έθνους κι ετοιμάζανε «καλά Χριστούγεννα» για τους εχθρούς.
Με την απελευθερωτικήν επιτροπή του χωριού είχανε συχνήν επαφή.
Αλλά πώς;
Μέσον της Τσίχλας.
Ήτανε κόρη μιας φτωχιάς χηρευάμενης του χωριού, που ο άντρας της σκοτώθηκε στην Αλβανία.
Οχτώ με δέκα χρονών η Τσίχλα.
Μα γεμάτη φωνή, ξυπνάδα και μίσος εναντίον των εχθρών.
Και σβέλτη και μπασμένη στη ζωή — σαν ώριμο πλάσμα — κι αδείλιαστη.
Καλός καιρός στα τέλη του Δεκέμβρη.
Ήλιος και στέγνη — μα και κρύο τσουχτερό.
Η Τσίχλα μαζί μ’ άλλα παιδιά (τα σκολειά κλεισμένα!) βγαίναν έξω απ’ το χωριό σ’ ένα πλάτωμα προς το ρέμα και παίζανε μπροστά στα μάτια των Γερμανών και των τσολιάδων.
Παίζανε τόπι.
Η Τσίχλα, πάνου στο φούντωμα του παιχνιδιού, τίναζε το τόπι όσο μπορούσε μακρύτερα προς το ρέμα κι ύστερις έτρεχε, όσο μπορούσε πιότερο, να το φτάσει.
Το τόπι κυλούσε κάτου στη ρεματιά κι η Τσίχλα κυλούσε κι αυτή.
Όχι πολύ ψηλά, μέσα στο δάσος την περιμένανε κατά το μεσημέρι, κάθε μέρα δυο αντάρτες.
Τους έδινε το μήνυμα γραμμένο ή στοματικά της Επιτροπής και ξαναγυρνούσε πίσου λαχανιασμένη (για να μην αργήσει) με το τόπι στα χέρια!
Αλλ’ αυτό το ταχτικό χάσιμο της Τσίχλας μέσα στο δάσος πονήρεψε τους «εχθρούς» ξένους και δικούς.
— Πρέπει να ιδούμε τι τρέχει, με τρόπο –γιατί το μωρό είναι πολύ πονηρό...
Αλλά δε χρειάστηκε τρόπος.
Ο πρόεδρος του χωριού, δεξί χέρι των Ναζήδων, έκανε την τελευταία του υπηρεσία «προς την πατρίδα».
Τους πληροφόρησε τι συμβαίνει.
Όταν την άλλη μέρα, παραμονή των Χριστουγέννων, η Τσίχλα ξανάκανε το «παιχνίδι» της, τρέξανε πίσω από το τόπι ναζήδες και «δικοί», σταματήσανε το τόπι τη σταματήσανε κι αυτήνε.
Και την ψάξανε.
Βρήκανε χωμένο μέσα στα μαλλιά της ένα χαρτάκι.
— Έλα δω, πουλάκι μου, τη ρώτησε o πρόεδρος.
Ποιος σου το ’δωσε τούτο;
— Μόνη μου το ’γραψα.
— Και τι ξέρεις εσύ από τέτοια πράματα;
— Όλοι μας ξέρουμε.
— Και τι άλλο «παιχνίδι» ξέρεις;
— Όλα.
Και να τρέχω.
Και να πηδώ.
Και να τραγουδώ.
Να σκαρφαλώνω στα δέντρα να καρπολογώ και να πιάνω πουλάκια στις φωλιές τους.
— Για σκαρφάλωσε σ’ αυτήνε την ελιά να σε ιδούμε;
Η Τσίχλα βρέθηκε σ’ ένα λεπτό πάνω στο δέντρο.
— Ξέρεις, είπες, να τραγουδάς.
Για πες μας κανένα «σκοπό» ν’ ακούσουμε;
Ό,τι σου αρέσει.
Κι’ η Τσίχλα με λαγαρή παιδιάστικη φωνή κελάηδησε.
— «Μαύρ’ είν’ η νύχτα στα βουνά...» (Αυτό το τραγούδι ήτανε τότες το πιο συνηθισμένο τραγούδι των σκλαβωμένων Ελλήνων).
Μπαμ!, μπαμ!, μπαμ!...
Οι Γερμαναράδες κι οι τσολιάδες τη βάλανε στο σημάδι και τη σκοτώσανε σαν πουλί.
Και το πουλί σωριάστηκε χάμου, μιας φούχτας σώμα κι απέραντη ψυχή.
Η ψυχή όλης της Ελλάδας.
Περασμένα μεσάνυχτα, την ώρα που οι καμπάνες διαλαλούσανε τη γέννηση του «Σωτήρος», πέσανε ξαφνικά στο χωριό οι αντάρτες — και ναζήδες και «δικοί» κι ο πρόεδρος πλήρωσαν με τη ζωή τους το άναντρό τους έγκλημα.
Κ’ ύστερα;
Ύστερα από ένα χρόνο η «Ελευθερία» είχε κυνηγηθεί στεριάς και πελάου απ όλην την Ελλάδα.
Αλλά κάθε Χριστούγεννα, μετά τα μεσάνυχτα, οι χαρούμενοι αντίλαλοι της καμπάνας δεν μπορούν να πνίξουνε το θλιβερό κελάηδημα της Τσίχλας και το κλάμα της Πατρίδας...
Αλλα κουραγιο...
υσ Κώστας Βάρναλης απο την ανθολογια αντιστασιακης πεζογραφιας
ΑΓΑΝΤΑ...
Ας θάψουμε το πτώμα
1. Ο κ. Χρυσοχοΐδης δεν διάβασε το μνημόνιο λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων.
Οπως μας δήλωσε ο γραμματέας του υπουργού, τις επίμαχες εκείνες ημέρες ήταν αφοσιωμένος... στην ιδέα της αυτοκτονίας.
Παρ' όλ' αυτά, συνεπής όπως πάντα, ανέβαλε το εγχείρημα για να ψηφίσει το μνημόνιο.
Η κ. Κατσέλη, από την πλευρά της, διάβασε λίγες σελίδες και απεφάνθη: «Απ' ό,τι καταλαβαίνω, έστω από τα λίγα, πρόκειται για σπουδαίο θεατρικό έργο, ένα δράμα, το οποίο κλείνει μέσα του την εξής πρωτοτυπία: για πρώτη φορά θα συμμετέχει σύσσωμος ο ελληνικός λαός και θα δώσει τα ρέστα του».
2. Ο ραγιαδισμός της Αριστεράς εκπροσωπείται επάξια από τον κ. Κουβέλη.
Αφού ερωτοτρόπησε με την ιδέα της προεδρίας της Δημοκρατίας επί Γιωργάκη, πήρε θέση στην ουρά του ΠΑΣΟΚ.
Η έλλειψη στοιχειώδους ιδεολογίας που βασανίζει το ραγιαδισμό της Αριστεράς από την εποχή της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς τον έσπρωξε στις γνωστές εταιρείες μετρήσεων παντός είδους: για πίεση, ζάχαρο, πρόθεση ψήφου και - ω του θαύματος - οι ραγιάδες έμαθαν πως οι Πασόκοι (ως παγόβουνο) έρχονται κατευθείαν στο δικό τους Τιτανικό, και ήθελαν να προλάβουν να εκμεταλλευτούν αυτή τη σύγκρουση.
Το μήνυμα το έλαβε ο Κουβέλης και κήρυξε έναν ανένδοτο αγώνα εναντίον του Πασόκ.
3. Κάποιος πρέπει να μιλήσει στον ψυχαναλυτή της Ντόρας Μπακογιάννη.
Οφείλει να την ακούει περισσότερες ώρες με προσοχή.
Η νέα έμμονη ιδέα της, που αρνείται να απαλλαγεί απ' αυτήν, είναι το ΠΑΜΕ και οι τρόποι του.
Πνέει τα μένεα εναντίον των στελεχών του ΠΑΜΕ που δεν έχουν διαβάσει το «σαβουάρ βιβρ» και συνεπώς η συμπεριφορά τους είναι ανεξέλεγκτη και καταστροφική.
Η εικόνα της Ντόρας εκτός εξουσίας είναι δραματική.
Θυμίζει άτομο εξαρτημένο που μπήκε στο πρόγραμμα μεθαδόνης.
Ολη την ημέρα γυρνά στα κανάλια, μιλώντας στο όνομα ενός ανύπαρκτου κόμματος και έπειτα τρέχει σαν σκυλί πίσω από τον Παπαδήμο μέχρι την τουαλέτα του.
Καταλαβαίνω ότι το ΠΑΜΕ την αποδιοργανώνει, επειδή δεν δίνει δεκάρα όχι μόνο για τη δική της γνώμη αλλά ούτε για τη γνώμη του ΣΕΒ, των φτηνών συνδικαλιστών και του ραγιαδισμού της Αριστεράς.
4. Ακαμπτος και αδιάφορος, ο Παπαδήμος εκτελεί μέσα σε κλίμα παραφροσύνης όσα περισσότερα μπορεί ενάντια στον ελληνικό λαό.
Η φαντασιοπληξία του φτάνει στο σημείο να δίνει στον εαυτό του το ρόλο του θύματος.
Ζούμε μια κατάσταση γενικευμένης ψευδαίσθησης που εκπορεύεται από ένα πτώμα.
Ας το θάψουμε...
Αλλα κουραγιο...
υσ Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ Κυριακή 29 Γενάρη 2012 Ριζοσπαστης
Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012
ΑΓΑΝΤΑ...
ΝΑΥΠΗΓΕΙΑ ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ ΚΑΙ ΥΠΟΒΡΥΧΙΑ
Νέα πράξη στο έγκλημα της παράδοσης στα μονοπώλια
Στο όνομα της ενίσχυσης της παρουσίας της στην Ανατ. Μεσόγειο, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να ικανοποιήσει τις νέες απαιτήσεις των πολυεθνικών
Το πρόγραμμα των υποβρυχίων παραμένει στον «αέρα», με την κυβέρνηση και τις πολυεθνικές να εντείνουν τα «παιχνίδια» στις πλάτες των εργαζομένων και του λαού
Το έγκλημα της παράδοσης της ναυπηγοεπισκευαστικής και της αμυντικής βιομηχανίας στις πολυεθνικές, με αιχμή τα Ναυπηγεία και με λεία τους εξοπλισμούς των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, επανέρχεται στο προσκήνιο, καθώς εντείνονται τα «παιχνίδια» στις πλάτες των εργαζομένων και του λαού από την κυβέρνηση και τα μονοπώλια, με στόχο να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των δεύτερων.
Προχτές, ο φερόμενος ως νέος ιδιοκτήτης των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, Λιβανέζος Ι. Σάφα, επισκέφθηκε τον υπουργό Εθνικής Αμυνας, Δ. Αβραμόπουλο, και ζήτησε από την κυβέρνηση να εκταμιεύσει μερικές ακόμα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ προς την πολυεθνική, για δουλειές που δεν έχουν γίνει ακόμα και με όλο το πρόγραμμα των υποβρυχίων να βρίσκεται στον «αέρα».
Διαφορετικά, απείλησε ο εκπρόσωπος της πολυεθνικής, τα Ναυπηγεία θα κλείσουν και κατά συνέπεια δεν πρόκειται να παραδοθούν τα τρία νέα υποβρύχια, ούτε θα αρχίσει η κατασκευή των δύο επιπλέον υποβρυχίων αξίας 1 δισ. ευρώ, που παρήγγειλε η προηγούμενη κυβέρνηση, σαν «προίκα» για να παραμείνουν Αραβες και Γερμανοί στα Ναυπηγεία και να ολοκληρώσουν τα προηγούμενα τρία υποβρύχια, τα οποία εδώ και καιρό είναι στο τελικό στάδιο κατασκευής.
Υπενθυμίζεται ότι σε παλιούς και νέους ιδιοκτήτες (γερμανικές και αραβικές εταιρείες) των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά έχουν δοθεί από την Ελλάδα 2,5 δισ. ευρώ, το 85% του συνολικού κόστους, για την κατασκευή 6 νέων υποβρυχίων Τ-214.
Μετά από καθυστερήσεις 6 ετών, έχει παραδοθεί μόνο ένα υποβρύχιο, το «Παπανικολής», αξίας μεταπώλησης - κατά τους Γερμανούς κατασκευαστές - μόλις 300 εκατ. ευρώ, το οποίο, αν και εντάχθηκε στο Στόλο, μπαινοβγαίνει στα Ναυπηγεία για επισκευές.
Με την αναθεωρημένη σύμβαση του Σεπτέμβρη του 2010, χαρίστηκαν στους Γερμανούς (μέχρι τότε ιδιοκτήτες των Ναυπηγείων) ποινικές ρήτρες για καθυστερήσεις 400 εκατ. ευρώ και εξασφαλίστηκε ένα καθεστώς οικονομικής ασυλίας για τους Αραβες, φερόμενους ως νέους ιδιοκτήτες των Ναυπηγείων.
Πιο συγκεκριμένα, προβλέπονται σχεδόν μηδενικές ποινικές ρήτρες (ανώτατο όριο μπαίνει το 4%) για τυχόν νέες καθυστερήσεις και τους δίνεται η δυνατότητα για μονομερή καταγγελία της νέας σύμβασης, χωρίς επιπτώσεις σ' αυτούς και με επιστροφή ακόμα και των εγγυητικών επιστολών που έχουν καταθέσει.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στα τρία υπό κατασκευή υποβρύχια που βρίσκονται στου Σκαραμαγκά, δεν έχει γίνει καμία εργασία διόρθωσης των προβλημάτων που είχαν εντοπιστεί στο πρωτότυπο - πειραματικό υποβρύχιο, το «Παπανικολής».
Παρ' όλα αυτά, τα λεφτά δίνονταν κανονικά στις πολυεθνικές.
Πρόκειται για ένα σκάνδαλο διαρκείας, το οποίο, εδώ και 10 χρόνια, τροφοδοτείται με νέες πράξεις, που κάθε φορά κοστίζουν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, τα οποία οδηγούνται στα ταμεία των πολυεθνικών, στην ουσία του ίδιου ομίλου, που κατά καιρούς εμφανίζεται με άλλα ονόματα και άλλη «σημαία».
Αναβάθμιση στις ιμπεριαλιστικές κόντρες
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που παραμένει κυρίαρχο είναι η εγκληματική πολιτική παράδοσης στα μονοπώλια στρατηγικών τομέων της παραγωγής, όπως αυτός της ναυπηγοεπισκευαστικής και της αμυντικής βιομηχανίας, σε βάρος των εργατοτεχνιτών και συνολικά των πραγματικών λαϊκών συμφερόντων.
Οι κλάδοι αυτοί, με λαϊκή εξουσία, θα μπορούσαν να αποτελέσουν από τους βασικούς πυλώνες για ανάπτυξη υπέρ του λαού, για αμυντική θωράκιση της χώρας, δίνοντας δουλειά σε χιλιάδες εργάτες και κλάδους συναφείς με τη ναυπηγοεπισκευή, τόσο στο στρατιωτικό, όσο και στο πολιτικό της τμήμα.
Στον αντίποδα, υπηρετώντας τα μονοπώλια, η σημερινή τρικομματική κυβέρνηση
εμφανίζεται έτοιμη να ικανοποιήσει τις νέες απαιτήσεις της ιδιοκτησίας των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, προκρίνοντας την ανάγκη του Πολεμικού Ναυτικού να εντάξει στο δυναμικό του τα τρία νέα υποβρύχια, προκειμένου να ανταποκριθεί στο ρόλο που του αναθέτει το ΝΑΤΟ στην Ανατ. Μεσόγειο.
Το έδαφος για νέες παραχωρήσεις στην πολυεθνική στρώνεται επίσης στο όνομα της «προστασίας» των ενεργειακών πόρων στην Ανατ. Μεσόγειο, της βαθύτερης δηλαδή εμπλοκής της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για τις πηγές και τους δρόμους της Ενέργειας.
Στο πλαίσιο αυτό η κυβέρνηση αναζητά νομιμοποίηση των επιλογών της από την αρμόδια επιτροπή της Βουλής για τους εξοπλισμούς και, όπως ανακοινώθηκε μετά τη συνάντηση Αβραμόπουλου - Σάφα, το όλο θέμα ανατέθηκε σε επιτροπές ειδικών.
Αλλα κουραγιο...
υσ λεφτα υπαρχουν..............αλλα μονο για τους υμετερους............''επενδυτες''
ΑΓΑΝΤΑ...
Αυτός - σίγουρα - το διάβασε...
«Το Μνημόνιο είναι ευλογία για τον τόπο» είχε δηλώσει μετά την ψήφισή του ο αντιπρόεδρος του Παπανδρέου και νυν αντιπρόεδρος του Παπαδήμου, ο Θ. Πάγκαλος.
Μάλιστα, ο κύριος αντιπρόεδρος σε συνέντευξή του («Καθημερινή», 27/11/2011), υπεραμυνόμενος της... «ευλογίας», όταν του τέθηκε η ακόλουθη ερώτηση
«Είχατε πει ότι το Μνημόνιο είναι ευλογία για τη χώρα.
Εξακολουθείτε να το πιστεύετε (...);»,
απαντούσε:
«Εγώ θέλω να μου δώσει επιτέλους κάποιος ένα καλύτερο Μνημόνιο.
Αν διαβάσω ένα τέτοιο κείμενο, θα παραδεχθώ ότι "κάναμε λάθος".
Αντί εναλλακτικής πρότασης, όμως, ακούω μόνον μπούρδες».
Είναι, λοιπόν, προφανές:
Ο Πάγκαλος, άνθρωπος που ξέρει να ξεχωρίζει τις «μπούρδες» - με την ίδια ακριβώς ικανότητα που αντιλαμβάνεται και το τι είναι «ευλογία» - αποτελεί, αν μη τι άλλο, χαρακτηριστικό δείγμα πολιτικού ταγού που όχι μόνο το διάβασε, αλλά το ξεκοκάλισε το Μνημόνιο!
Αλλα κουραγιο...
υσ - Παγκαλος: Έλα μέσα ρε Δημητρη.
- ρεππας: Διαταγάς.
- Παγκαλος: Πετάξου απέναντι στο εστιατόριο και φέρε μου κάτι να τσιμπήσω.
- ρεππας: Μάλιστα. Τι να σας φέρω;
- Παγκαλος: Ε, κάτι ελαφρό. Δεν θα φάω σήμερα, δεν πεινάω. Μια μακαρονάδα.
- ρεππας: Με σαλτσίτσα;
- Παγκαλος: Με σαλτσίτσα. Και ένα κοτόπουλο και μια μερίδα αρνάκι.
- ρεππας: Ψητό;
- Παγκαλος: Ψητό. Και πού ‘σαι, πες του να ετοιμάσει μια καλή μερίδα κεφτέδες. Και μια συναγρίδα.
- ρεππας: Αν υπάρχει.
- Παγκαλος: Ε, αν υπάρχει! Αν δεν υπάρχει θα πας εσύ να την ψαρέψεις;
- ρεππας: Ε, όχι βέβαια.
- Παγκαλος: Ε, όχι βέβαια. Άντε πήγαινε και που ‘σαι, να ετοιμάσει μια καλή σαλάτα πες του. Και ένα μπουκάλι μπύρα και ψωμιά.
- ρεππας: Μάλιστα. Μόνο αυτά;
- Παγκαλος: Ε, σου είπα θα τσιμπήσω σήμερα. Α, φερε και το μνημονιο να διαβασω, ετσι για την χωνεψη. Δεν θα φάω, δεν έχω όρεξη.
Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012
ΑΓΑΝΤΑ...
Τα ψέματα τέλειωσαν
«Πάνω από την οροφή της σύμβασης καμία διασφάλιση».
Η φράση αποδίδεται στον Βενιζέλο (από το δελτίο του «Mega») και δηλώνει ότι η κυβέρνηση ξεπέρασε πλέον κάθε όριο.
Ηδη είναι γνωστή η επιδίωξη για μετατροπή κάθε Συλλογικής Σύμβασης σε ατομική.
Ο ΩΜΟΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ: «Οι πολιτικοί ηγέτες που στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου και οι βουλευτές θα κληθούν να πουν ΝΑΙ ή ΟΧΙ σε ένα πακέτο σκληρών περικοπών και μεταρρυθμίσεων (...)
Τα ψέματα τέλειωσαν (...)
Εχουμε όλοι ευθύνη για να αποφευχθεί η μεγάλη καταστροφή της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, που θα φέρει φτώχεια, βία και αίμα στους δρόμους» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).
Για την εργατική τάξη, επίσης, έχουν ξεπεραστεί τα όρια.
Επείγει, είναι όρος ζωής για την αμέσως επόμενη μέρα, ο γενικός ξεσηκωμός.
Ο,τι προβλέπεται από τα κυβερνητικά μέτρα δεν είναι κάτι που θα συμβεί κάποτε, αλλά τώρα αμέσως.
Η επιδίωξη να μετατραπούν όλες οι συμβάσεις σε ατομικές, σπρώχνει κάθε εργάτη να βρεθεί μόνος του σ' ένα παγωμένο τοπίο απέναντι στην αγέλη των λύκων.
Η εργατική τάξη έχει κατακτήσει τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη.
Αξίες που έχουν προκύψει από την ίδια τη θέση των εργατών στην παραγωγή.
Το γεγονός ότι οι καπιταλιστές έχουν ανάγκη εργάτες ξεκομμένους, για να μπορούν να τους εξαθλιώσουν, ας αντιστραφεί ως επιδίωξη των εργατών:
Κανένας μόνος του, συσπείρωση στα ταξικά συνδικάτα - στο ΠΑΜΕ, ανατροπή των εργατοπατέρων, μάχη μέχρις εσχάτων.
Η ενίσχυση του ΚΚΕ, πολύ περισσότερο σ' αυτήν τη συγκυρία, είναι θέμα ταυτόσημο με την ενίσχυση στο βαρύ πυροβολικό.
Πολύ περισσότερο είναι θέμα ενίσχυσης στο επιτελείο της μάχης.
Μιας μάχης που ήδη αναδεικνύεται σαν ιστορικών διαστάσεων.
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΘΕΛΟΥΝ: «Τη δεκαετία που έληξε το 2009, οι αμερικανικές βιομηχανίες έδιωξαν τόσο πολλούς εργάτες, ώστε εξάλειψαν όλο το όφελος των προηγούμενων 70 ετών, καθώς εξαφανίστηκαν περίπου η μία στις τρεις θέσεις εργασίας στον κλάδο της μεταποίησης (...)
Και δεν έχουμε δει τίποτε ακόμη (...)
Η Ανι Λόρι έγραφε για μια καινούργια εταιρεία, αντικείμενο της οποίας είναι να μειώσει την ανάγκη για σερβιτόρους και σερβιτόρες.
"Η εταιρεία έχει δημιουργήσει ένα είδος iPad που σου δίνει τη δυνατότητα να παραγγέλνεις και να πληρώνεις στο τραπέζι σου.
Ισως η επινόηση αυτή ορισμένων μηχανολόγων του ΜΙΤ που φέρει το όνομα Presto να εμφανιστεί σύντομα σε κάποιο εστιατόριο της περιοχής σας".
Εκείνο που δεν θα μπορεί να κάνει ένα τέτοιο iPad θα το κάνει ένας Κινέζος υπάλληλος (...)
"Η Apple ξανασχεδίασε την οθόνη του iPhone λεπτομερώς.
Οι νέες οθόνες άρχισαν να καταφθάνουν στη μονάδα παραγωγής στην Κίνα σχεδόν μεσάνυχτα.
Ενας επόπτης ξύπνησε αμέσως 8.000 εργαζόμενους που αναπαύονταν στους κοιτώνες της εταιρείας, έδωσε σε καθέναν από αυτούς ένα μπισκότο και ένα φλιτζάνι τσάι, τους οδήγησε στον χώρο παραγωγής και μέσα σε μισή ώρα άρχισαν να τοποθετούν το γυαλί της οθόνης στον σκελετό του.
Εργάστηκαν έτσι επί 12 ώρες.
Μέσα σε 96 ώρες, η μονάδα παρήγε πάνω από 10.000 iPhone την ημέρα» (από άρθρο σε «The New York Times» / ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Γνωστό από πολύ παλιά ότι η τεχνολογική εξέλιξη, προϊόν κι αυτή της εργασίας των ανθρώπων, είναι ικανή να κάνει την ίδια την εργασία πιο εύκολη, να μειώσει τους χρόνους και να αυξήσει το παραγόμενο προϊόν, να βελτιώσει, δηλαδή τους όρους ζωής.
Το εμπόδιο σε μια τέτοια προοπτική ήταν και παραμένει η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.
Η είδηση από την Αμερική αναφέρεται σ' ένα εργαλείο - τεχνολογικό επίτευγμα που αντί να κάνει εύκολη τη ζωή των ανθρώπων πετάει στα σκουπίδια την εργατική δύναμη για να αυξηθεί το καπιταλιστικό κέρδος.
Τέτοια παραδείγματα στην ιστορία πάμπολλα.
Στο ίδιο άρθρο, η αμέσως επόμενη είδηση αποδεικνύει πως όποιο κι αν είναι το νέο τεχνολογικό επίτευγμα, για να κερδίσουν οι καπιταλιστές έχουν ανάγκη τη ζωντανή εργατική δύναμη.
Την οποία φροντίζουν να κρατούν εξαθλιωμένη για να αυξάνεται το κέρδος τους.
Ο συνδυασμός των δύο παραδειγμάτων έρχεται να επιβεβαιώσει, για μια ακόμα φορά, ότι το μέλλον της ανθρωπότητας εξαρτάται από τη λύση στο βασικό πρόβλημα:
Πώς τα μέσα παραγωγής θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία, έτσι που ο παραγόμενος πλούτος να μην καταλήγει στο σεντούκι μιας χούφτας εκμεταλλευτών;
Το γεγονός ότι τα παραδείγματα χρησιμοποιούνται από τον αστικό Τύπο όχι για να λυθεί το πρόβλημα, αντίθετα για να καλλιεργηθεί τρόμος «κάτσετε καλά γιατί υπάρχουν και χειρότερα» αναδεικνύει ένα σημαντικό πρόβλημα: Από πού αντλεί πληροφόρηση η εργατική τάξη;
Και κατ' αντιπαραβολή δείχνει την αναντικατάστατη λειτουργία του εργατικού Τύπου που θα χρησιμοποιεί τις επιτυχίες της εργασίας για να ανυψώσει τους εργάτες κι όχι να τους εκβιάσει.
ΑΣΧΕΤΟ?!
Η εικόνα της χτεσινής τηλεοπτικής ειδησεογραφίας ήταν μία: Ο τρόμος στο πρόσωπο της πρωθυπουργού της Αυστραλίας, καθώς προσπαθεί να τη φυγαδεύσει ο φρουρός της, την ώρα που διαδηλωτές της φώναζαν ξανά και ξανά «ντροπή».
Αλλα κουραγιο...
υσ το αστικό σύστημα δεν είναι ανίκητο
Αυτή η ιστορία των ταξικών αγώνων είναι παρακαταθήκη. Το αστικό πολιτικό σύστημα και οι ταξικοί σύμμαχοι ΣΕΒ - πλειοψηφία ΓΣΕΕ έχουν τεράστιες δυσκολίες να βάλουν ταφόπλακα σε όλα τα εργασιακά δικαιώματα. Πασχίζουν διά πυρός και σιδήρου να τα περάσουν, αλλά ήδη στα αστικά κόμματα, παρά τους ελιγμούς τους, υπάρχουν τριγμοί, αδυναμίες χειραγώγησης των εργαζομένων στην αστική πολιτική, δυσκολίες διαχείρισης της κρίσης. Η ενιαία ταξική πάλη των εργατών, η συμμαχία με τ' άλλα λαϊκά στρώματα, είναι ανεξάντλητη και ανίκητη δύναμη. Μπορεί να τους μεγαλώσει τα ρήγματα, να τους φράξει το δρόμο, να εμποδίσει τα μέτρα, την εφαρμογή τους, με την καθολική σύγκρουση με το κεφάλαιο, τους συμμάχους του, την πολιτική του. Σ' αυτή τη ρότα να πορευτούμε κλιμακώνοντας την πάλη»
(από το πρωτοσέλιδο σχόλιο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ)
Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012
ΑΓΑΝΤΑ...
Διαφημίζουν τα εργασιακά γκέτο
«Το παράδειγμα μιας επένδυσης» διαλαλεί από το πρωτοσέλιδό της (24/1) η «Καθημερινή», αναφερόμενη στη δραστηριότητα της COSCO στις πρώην εγκαταστάσεις του ΟΛΠ στο Ικόνιο.
Γράφει η «Καθημερινή»: «Η Ελλάδα θα μπορούσε να έχει πολύ διαφορετική εικόνα από τη σημερινή.
Απόδειξη, η μεγάλη επιτυχία της κινεζικής επένδυσης στο λιμάνι του Πειραιά.
Η επένδυση πολεμήθηκε από συνδικαλιστές, λαϊκιστές πολιτικούς και την ελληνική γραφειοκρατία.
Οι συνεχείς απεργίες προς όφελος μιας μικρής ομάδας εργατοπατέρων παρ' ολίγον να την υπονομεύσει πλήρως.
Παρ' όλα αυτά, τα προβλήματα ξεπεράσθηκαν και σήμερα αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.
Οι Ελληνες εργαζόμενοι έχουν μάλιστα εκπλήξει τους υπεύθυνους της επένδυσης με την παραγωγικότητά τους και την αίσθηση ευθύνης που επιδεικνύουν.
Ας σκεφτούμε, λοιπόν, πώς πραγματικά θα έμοιαζε η χώρα μας αν ξεπερνούσαμε τα εμπόδια του άλογου συνδικαλισμού και βάζαμε τέλος στον πόλεμο κατά της επιχειρηματικότητας».
Μιλώντας απροκάλυπτα εξ ονόματος των αστών, η «Καθημερινή» καλεί τους εργαζόμενους να παραδειγματιστούν από τις συνθήκες δουλειάς στην COSCO και το κράτος να διευκολύνει επενδύσεις σαν αυτή που ξεκίνησε επί ΝΔ και ολοκληρώθηκε επί ΠΑΣΟΚ.
Η συγκεκριμένη «επένδυση» παρέδωσε στο κινέζικο μονοπώλιο εγκαταστάσεις που φτιάχτηκαν με τον ιδρώτα του λαού και έναν από τους πλέον στρατηγικούς τομείς της ελληνικής οικονομίας, που συνδέεται άμεσα με το εξωτερικό εμπόριο.
Αυτή είναι η μια πλευρά της εγκληματικής για το λαό αστικής πολιτικής, για την οποία βέβαια η «Καθημερινή» έχει κάθε λόγο να επιχαίρει, αφού είναι αναφανδόν υπέρ της παράδοσης στα μονοπώλια και του τελευταίου ψήγματος από τη δημόσια περιουσία που έχει απομείνει και της μονοπώλησης όλων των στρατηγικών κλάδων της παραγωγής.
Η άλλη πλευρά έχει να κάνει με τους όρους εργασίας που επέβαλε η COSCO στις εγκαταστάσεις της, προκειμένου να αυξήσει την «παραγωγικότητα» και να γίνει υπόδειγμα επένδυσης, όπως γράφει η «Καθημερινή».
Η σύμβαση που καλούνται να υπογράψουν οι λιμενεργάτες της κινέζικης πολυεθνικής, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τους εξής όρους: Ολοι οι εργαζόμενοι προσλαμβάνονται ως ανειδίκευτοι εργάτες.
Η εταιρεία έχει το δικαίωμα μετακίνησης χωρίς συμφωνία του εργαζόμενου.
Η εργασία είναι οκτάωρη, σε κυλιόμενες βάρδιες και το ωράριο συνεχές ή σπαστό.
Η υπέρβαση του ωραρίου λογίζεται ως οικειοθελής προσφορά, εκτός κι αν υπάρχει γραπτή εντολή διευθυντή.
Η αμοιβή είναι 40 ευρώ την ημέρα.
Στο ημερομίσθιο περιλαμβάνονται τα επιδόματα και οι πρόσθετες αμοιβές για νυχτερινή εργασία, αργίες, υπερεργασία, εκτός έδρας.
Στην αμοιβή περιλαμβάνονται και όλες οι κρατήσεις, εισφορές, φόροι, τέλη κ.λπ.
Οι εργαζόμενοι, παρότι έχουν ημερομίσθιο, πληρώνονται την τελευταία ημέρα του μήνα. Η εταιρεία έχει δικαίωμα καταγγελίας της σύμβασης, αν παραβιαστεί ένας όρος ή ο εργαζόμενος απουσιάσει χωρίς άδεια 3 ημέρες, σε διάστημα ενός έτους (π.χ. απεργία). Αν η εταιρεία επιλέξει να μην καταγγείλει τη σύμβαση, αυτή η στάση πρέπει να θεωρείται προσωρινή, για μόνιμο εκβιασμό του εργαζόμενου.
Σε περίπτωση ασθένειας του εργαζομένου, η εταιρεία δικαιούται να ελέγχει με γιατρό της δικής της επιλογής τον ασθενή.
Ο εργαζόμενος αναλαμβάνει έναντι της εταιρείας την υποχρέωση πίστης, ή αλλιώς δεσμεύεται να μη λέει κουβέντα σε κανέναν για τα όσα συμβαίνουν στο χώρο της δουλειάς του.
Σύμφωνα με στοιχεία που κατά καιρούς έχουν δει το φως της δημοσιότητας, χωρίς να διαψευσθούν, το ωράριο των εργατοτεχνιτών στο ΣΕΜΠΟ της COSCO είναι σπαστό και κανείς δε γράφει υπερωρία, ενώ όσοι εργάζονται πενθήμερο, περίπου οι μισοί, έχουν μηνιαίες αποδοχές γύρω στα 700 ευρώ.
Για τους υπόλοιπους ισχύει καθεστώς εκ περιτροπής εργασίας, με αποδοχές 300 - 400 ευρώ.
Οι συμβάσεις είναι ημερήσιες και γίνονται μέσω εταιρείας που έχει συσταθεί γι' αυτό το σκοπό και μέσω πέντε υπεργολάβων.
Κανονισμός εργασίας δεν υπάρχει, σωματείο δεν επιτρέπεται και δεν αναγνωρίζεται η δικαιοδοσία του Εργατικού Κέντρου, της Ομοσπονδίας Υπαλλήλων Λιμένων, ακόμα και της ΓΣΕΕ.
Αυτό είναι το γκέτο της COSCO το οποίο διαφημίζει η «Καθημερινή», επιβεβαιώνοντας ότι η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου θέλει εργάτες - δούλους στα μονοπώλια.
Αυτή την πραγματικότητα θέλουν να διαμορφώσουν σε κάθε χώρο δουλειάς οι εργοδότες και τα κόμματά τους, με τα μέτρα που διαχρονικά προωθούν οι κυβερνήσεις του δικομματισμού και κλιμακώνονται σε συνθήκες κρίσης.
Αυτή την Ελλάδα, που γυρνάει την εργατική τάξη δεκαετίες πίσω, οραματίζονται οι αστοί, τα κόμματα και τα ΜΜΕ που ελέγχουν.
Αλλα κουραγιο...
υσ Στο χέρι των εργαζόμενων και του λαού είναι να τους χαλάσουν τα σχέδια και τον ύπνο.
Συμμαχία για να εμποδίσουν τα μέτρα.
Αντεπίθεση τώρα για την ανατροπή της αστικής πολιτικής και εξουσίας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)