Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011





AΓΑΝΤΑ...


Ανακοίνωση με αφορμή την καταστολή στην Κερατέα

Το νέο κύμα καταστολής και τρομοκρατίας που εξαπέλυσε η κυβέρνηση ενάντια στους κατοίκους της Κερατέας και του Λαυρίου καταγγέλλει με ανακοίνωσή της η Αχτιδική Επιτροπή Μεσογείων - Λαυρεωτικής του ΚΚΕ.

Ολόκληρη η ανακοίνωση έχει ως εξής:

«Καταγγέλλουμε το νέο κύμα καταστολής και τρομοκρατίας που εξαπέλυσε η κυβέρνηση ενάντια στους κατοίκους της Κερατέας και του Λαυρίου.

Η αγριότητα των δυνάμεων καταστολής έδειξε για μια ακόμα φορά πόσο αδίστακτη είναι η κυβέρνηση όταν απειλούνται τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Οι εδώ και 108 μέρες ακροβολισμένες σε ολόκληρη τη Λαυρεωτική αστυνομικές δυνάμεις, χτες (σ.σ. προχτές) έκαναν την εμφάνισή τους και στο γειτονικό Δήμο Σαρωνικού, αποκλείοντας ολόκληρες γειτονιές, με προφανή στόχο να τρομοκρατήσουν όσους καθημερινά συνειδητοποιούν ποιον συμφέρει η υλοποίηση του περιφερειακού σχεδιασμού που προωθούν με ζήλο ΠΑΣΟΚ - ΝΔ από το 2003.

Ο μεγάλος φόβος του πολιτικού προσωπικού της πλουτοκρατίας απορρέει από το γεγονός ότι όλο και περισσότερο κατανοείται η ανάγκη ανατροπής αυτής της πολιτικής, που εμπορευματοποιεί τη διαχείριση των απορριμμάτων, που χωροθετεί ΧΥΤΑ ανεξέλεγκτα, χωρίς κριτήριο την προστασία της δημόσιας υγείας και του περιβάλλοντος, που προωθεί την καρκινογόνο μέθοδο της καύσης για να αυξήσει την κερδοφορία του κεφαλαίου σε βάρος των λαϊκών οικογενειών.

Ταυτόχρονα και σε αντιδιαστολή με την απαξίωση στη συνείδηση του κόσμου των επιλογών ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΕΕ, η πρόταση του ΚΚΕ βρίσκει ολοένα και μεγαλύτερη απήχηση για Εθνικό Σχεδιασμό Διαχείρισης Απορριμμάτων από Ενιαίο Δημόσιο Φορέα, στο πλαίσιο του οποίου απαιτείται να γίνει εξειδίκευση για την Αττική, με κατεύθυνση την αναζήτηση νέων χώρων ταφής υπολοίπων και εκτός Αττικής.

Μόνο στο πλαίσιο ενός τέτοιου σχεδιασμού, όπου κριτήριο δε θα είναι το κέρδος, αλλά οι λαϊκές ανάγκες, μπορούν να ιεραρχηθούν προτεραιότητες που μειώνουν αποφασιστικά τον όγκο του σκουπιδιού και ελαχιστοποιούν τις επενέργειες από τη διαχείριση του τελικού προϊόντος, όπως:

-- Πρόληψη παραγωγής απορριμμάτων.

-- Προώθηση της ανακύκλωσης με διαλογή στην πηγή.

-- Ορθολογική μεταφορά με σταθμούς μεταφόρτωσης.

-- Επιλογή μείγματος σύγχρονων μεθόδων επεξεργασίας, με εξαίρεση τη μέθοδο της καύσης, ή της θεσμικής επεξεργασίας.

Απαιτούμε άμεση απόσυρση των δυνάμεων καταστολής από την Κερατέα και ολόκληρη τη Λαυρεωτική.

Καμία έναρξη εργασιών στην περιοχή ούτε τώρα ούτε στο μέλλον.

Η επίθεση των πολιτικών δυνάμεων της μεγαλοεργοδοσίας και των εργολάβων είναι ενιαία, είτε αφορά τη χωροθέτηση ΧΥΤΑ, είτε την περιστολή εργατικών δικαιωμάτων, είτε τη μόρφωση και την υγεία του λαού.

Η απαραίτητη διέξοδος και προοπτική βρίσκεται στην εναντίωση και οργανωμένη αντεπίθεση κατά του συνόλου των αντιλαϊκών μέτρων κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ και των κομμάτων που στηρίζουν αυτή την πολιτική.

Ο αγώνας του λαού της Λαυρεωτικής μπορεί και πρέπει να συμβάλει στον αγώνα για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, με βάση τις λαϊκές ανάγκες και όχι τα καπιταλιστικά κέρδη».

Αλλα κουραγιο...


υσ «...Κι εσύ Ελένη και κάθε Ελένη της επαρχίας, της Αθήνας κοιμωμένη, η ζωή σου, να το ξέρεις, είναι επικηρυγμένη. Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει...».

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011




ΑΓΑΝΤΑ...

Η καταστροφή της Χίου

Αναφερόμαστε στη σφαγή δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων στη Χίο από τους Οθωμανούς Τούρκους στις 30 Μαρτίου 1822, ως αντίποινα για την κήρυξη της επανάστασης στο νησί από τον Σάμιο Λυκούργο Λογοθέτη.

Η έκρηξη της Επανάστασης βρήκε το πολυπληθές ελληνικό στοιχείο της Χίου να ευημερεί (117.000 έναντι 3.000 Οθωμανών Τούρκων και 100 Εβραίων). Με τον στόλο τους, το εμπορικό τους δαιμόνιο και τη διπλωματία τους, οι Χιώτες κυριαρχούσαν στη Μαύρη Θάλασσα, το Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Το γεγονός αυτό ώθησε τον Σουλτάνο να παραχωρήσει στο νησί πολλά προνόμια, που άγγιζαν το καθεστώς αυτονομίας.

Έτσι, οι κυρίαρχες τάξεις της Χίου δεν είχαν κανένα λόγο να ξεσηκωθούν κατά των Τούρκων. Το μαρτυρά και η αποτυχία του Τομπάζη τον Απρίλιο του 1821. Οι ντόπιοι πρόκριτοι είχαν και μία σοβαρή δικαιολογία να αντιδρούν στον ξεσηκωμό: η Χίος βρίσκεται σχεδόν δύο μίλια από τη Μικρασιατική ενδοχώρα, με αποτέλεσμα κάθε απόπειρα εξέγερσης να είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.

Στις 10 Μαρτίου 1822 ο Σάμιος Λυκούργος Λογοθέτης, με την προτροπή του Χιώτη Αντωνίου Μπουρνιά, αποβιβάστηκε στο νησί με 1.500 άνδρες και πέτυχε να συνεγείρει τους ντόπιους, κυρίως τους κατοίκους της υπαίθρου. Οι 3.000 Τούρκοι του νησιού πρόλαβαν να κλειστούν στο Κάστρο και η ολιγοήμερη πολιορκία τους δεν έφερε κάποιο σημαντικό αποτέλεσμα, καθώς οι άνδρες του Λογοθέτη ήταν ανεπαρκώς εξοπλισμένοι.

Μόλις έφθασε το μαντάτο της εξέγερσης στην Υψηλή Πύλη, ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β' την εξέλαβε ως αχαριστία των Χίων, αλλά και ως προσωπική προσβολή, επειδή η αδελφή του καρπούταν από το νησί τον φόρο από τα μαστιχόδεντρα. Έμπλεος οργής διέταξε αμέσως να φυλακιστούν όλοι οι Χιώτες της Κωνσταντινούπολης και εξήντα από αυτούς να αποκεφαλιστούν. Στη συνέχεια έδωσε την εντολή στον αντιναύαρχο Καρά-Αλή πασά να καταπλεύσει στον νησί και να τιμωρήσει παραδειγματικά τους εξεγερθέντες.

Στις 30 Μαρτίου 1822 και μετά από έντονο κανο- νιοβολισμό, ο Καρα-Αλής αποβίβασε στην ακτή 7.000 άνδρες και με τη συνδρομή της τουρκικής φρουράς κατέστειλε εύκολα και σύντομα την εξέγερση, εκμεταλλευόμενος τον κακό σχεδιασμό της και τις έριδες για την αρχηγία μεταξύ Μπουρνιά και Λογοθέτη. Στη συνέχεια πυρπόλησε όλα τα περίχωρα και την πρωτεύουσα του νησιού και επιδόθηκε σε ανήκουστες σφαγές. Υπολογίζεται ότι από τους 117.000 χριστιανούς κατοίκους του νησιού, 42.000 σφαγιάστηκαν, 50.000 πιάστηκαν αιχμάλωτοι και 23.000 διέφυγαν προς τις επαναστατημένες περιοχές της Ελλάδας και τη Δυτική Ευρώπη. Οι Τούρκοι έχασαν περίπου 600 άνδρες, ενώ αναφέρθηκαν και θύματα μεταξύ των Εβραίων, που διεκπεραιώθηκαν από τη Μικρασιατική ακτή στο νησί για να πλιατσικολογήσουν και επόπτευαν το δουλεμπόριο.

Τα αιματηρά γεγονότα της Χίου προκάλεσαν αλγεινή εντύπωση στην Ευρώπη. Η κοινή γνώμη ξεσηκώθηκε και οι τάξεις των φιλελλήνων πύκνωσαν. Αυτόπτες μάρτυρες περιέγραψαν τις φρικιαστικές σκηνές στις εφημερίδες, ζωγράφοι (Ντελακρουά) τις απεικόνισαν και ποιητές (Ουγκώ, Χέμανς, Πιέρποντ, Χιλ, Σιγκούρνεϊ) έψαλλαν τη θλιβερά καταστροφή. Πολλοί έκαναν λόγο για το ασυμβίβαστο της τουρκικής φυλής με τον ανθρωπισμό, ενώ άλλοι τόνισαν την αδυναμία συνύπαρξης Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Η ελληνική νέμεση θα έλθει σύντομα, με την ανατίναξη της τουρκικής ναυαρχίδας του Καρα-Αλή από τον Κωνσταντίνο Κανάρη (6 - 7 Ιουνίου 1822).

Το Ελληνόπουλο (1828)

Ποίηση: Βίκτωρ Ουγκώ
Μετάφραση στα ελληνικά: Κωστής Παλαμάς

Τούρκοι διαβήκαν. Χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα.
Η Χίο, τα' όμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα,
με τα κρασιά, με τα δεντρά
τ' αρχοντονήσι, που βουνά και σπίτια και λαγκάδια
και στο χορό τις λυγερές καμιά φορά τα βράδια
καθρέφτιζε μεσ' τα νερά.

Ερμιά παντού. Μα κοίταξε κι απάνου εκεί στο βράχο,
στου κάστρου τα χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο
κάθεται, σκύβει θλιβερά
το κεφαλάκι στήριγμα και σκέπη του απομένει
μόνο μιαν άσπρη αγράμπελη σαν αυτό ξεχασμένη
μεσ' την αφάνταστη φθορά.

Φτωχό παιδί, που κάθεσαι ξυπόλυτο στις ράχες
για να μην κλαις λυπητερά, τ' ήθελες τάχα να 'χες
για να τα ιδώ τα θαλασσά
ματάκια σου ν' αστράψουνε, να ξαστερώσουν πάλι
και να σηκώσεις χαρωπά σαν πρώτα το κεφάλι
με τα μαλλάκια τα χρυσά;

Τι θέλεις άτυχο παιδί, τι θέλεις να σου δώσω
για να τα πλέξης ξέγνοιαστα, για να τα καμαρώσω
ριχτά στους ώμους σου πλατιά
μαλλάκια που του ψαλιδιού δεν τάχει αγγίξει η κόψη
και σκόρπια στη δροσάτη σου τριγύρω γέρνουν όψη
και σαν την κλαίουσα την ιτιά;

Σαν τι μπορούσε να σου διώξει τάχα το μαράζι;
Μήπως το κρίνο απ` το Ιράν, που του ματιού σου μοιάζει;
Μην ο καρπός απ' το δεντρί
που μεσ' στη μουσουλμανική παράδεισο φυτρώνει,
κ' έν' άλογο χρόνια εκατό κι αν πιλαλάει, Δεν σώνει
μεσ' απ' τον ίσκιο του να βγει;

Μη το πουλί που κελαηδάει στο δάσος νύκτα μέρα
και με τη γλύκα του περνάει και ντέφι και φλογέρα;
Τι θες κι απ' όλα τα αγαθά
τούτα; Πες. Τα` άνθος, τον καρπό; Θες το πουλί;
-Διαβάτη,
μου κράζει το Ελληνόπουλο με το γαλάζιο μάτι:
Βόλια, μπαρούτι θέλω. Νά.

Αλλα κουραγιο...



υσ απο το ιστολογιο, Σαν σημερα, gr.






ΑΓΑΝΤΑ...

ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ ΟΡΑΜΑ

Η ΑΠΕΙΛΗ: «Το μέλλον της χώρας για τα επόμενα 4-5 χρόνια θα είναι εξαιρετικά επίπονο και δύσκολο (...)

Πρέπει να αποφασίσουμε, και ενδεχομένως να μην αργήσει η ώρα της απόφασης, τι θέλουμε.

Ισως (...) να επιλέξουμε να είμαστε μια χώρα στην περιφέρεια της Ευρώπης (...)

Δεν μπορώ να φαντασθώ πώς θα μοιάζει αυτός ο δρόμος (...) είναι πραγματικά ο δρόμος προς την κόλαση (...) ο άλλος δρόμος έχει και αυτός πόνο, κόπο, αλλά αν τον βαδίσουμε συντεταγμένα και με όραμα, μπορεί να ξετυλίξει την απίστευτη δημιουργικότητα και το επιχειρηματικό δαιμόνιο του Ελληνα. (...)

Για να γίνει, όμως, αυτό χρειάζεται ένας Καποδίστριας, ένας Eλευθέριος Βενιζέλος ή ένας Κωνσταντίνος Καραμανλής με ένα στρατό αποφασισμένων Tαλιμπάν τεχνοκρατών δίπλα τους.

Δεν φαίνονται πουθενά στον ορίζοντα, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι αυτή η χώρα (...) βρήκε φωτισμένες, ιστορικές ηγεσίες σε κρίσιμες στιγμές.

Καμιά φορά, βέβαια, χρειάστηκε και μια καταστροφή για να τις ανακαλύψει...»

(ο Α. Παπαχελάς στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Η «μεγάλη επιτυχία» του κ. Παπανδρέου στις Βρυξέλλες επικυρώθηκε.

Η Ιστορία θα την γράψει με «χρυσά γράμματα».

Ανάλογες «δόξες» είχαμε γνωρίσει σε περιπτώσεις όπως το «Μάαστριχτ», η «ΟΝΕ», το «ευρώ», η «Μεγάλη Ιδέα των Ολυμπιακών Αγώνων», ο «Μηχανισμός Στήριξης» κ.ο.κ.

Η «επιμήκυνση» - περί αυτής πρόκειται - είναι πια γεγονός.

Παρά τον εκκωφαντικό θόρυβο που προκαλούν τα καθεστωτικά «ταρατατζούμ» ας προσπαθήσουμε να δούμε τον πραγματικό λόγο για τον οποίο πανηγυρίζει η ελληνική πλουτοκρατία:
Το παρακάτω γράφημα δεν είναι δικής μας έμπνευσης.

Είναι του υπουργείου Οικονομικών.

Παρουσιάζει τη διαρρύθμιση του δημόσιου χρέους και καταγράφει το ποσό των ετήσιων αποπληρωμών που πρέπει να καταβάλλει η Ελλάδα μέχρι το 2057.

Το συγκεκριμένο γράφημα περιέχεται σε δελτίο που εξέδωσε η κυβέρνηση στις 13/3/2011.

Στόχος της ήταν να προπαγανδίσει τα «κέρδη» της χώρας από τις αποφάσεις της άτυπης συνόδου της ΕΕ, οι οποίες εγκρίθηκαν επίσημα στις 25 του μήνα.

Η ομολογία τους είναι άκρως ενδιαφέρουσα: Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις αποπληρωμές που πρέπει να καταβάλλει η Ελλάδα μέχρι το 2021 κάνοντας τις αντιστοιχήσεις στο σχετικό γράφημα, για να αντιληφθεί ποιος κερδίζει και ποιος χάνει.

Φτάνοντας στο 2021, στο ακρότατο δηλαδή όριο της περίφημης «επιμήκυνσης», προκύπτει ότι:
Ο ελληνικός λαός, από το 2011 μέχρι και το 2021, θα πρέπει να έχει καταβάλει σε τόκους και χρεολύσια για τα δάνεια (στα οποία συμπεριλαμβάνονται και τα δάνεια της τρόικας) πάνω από 480 δισ. ευρώ!

Η ελληνική πλουτοκρατία συνάπτει δάνεια για να κάνει τις δουλειές της, και τα δάνεια αυτά τα πληρώνει ο λαός!

Και για να ξεχρεώσει ο ελληνικός λαός τα δάνεια της πλουτοκρατίας
(τα σημερινά δάνεια, αφού μέχρι τότε θα έχουν συναφθεί νέα δάνεια, που θα επιφέρουν νέους τόκους κ.ο.κ),
θα πρέπει σε μια δεκαετία από τώρα - μέσα από τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, την κατάλυση κάθε εργασιακού δικαιώματος, το φοροχαράτσι - να έχει υποστεί αφαίμαξη ίση με μισό τρισεκατομμύριο!

Θα πρέπει, δηλαδή, να έχει πληρώσει με το αίμα του σε εγχώριους και ξένους δανειστές ποσό μεγαλύτερο από δύο ολόκληρα ΑΕΠ της χώρας!

Αυτό είναι το «επίτευγμά τους».

Αλλα κουραγιο...


υσ Μία προς μία οι ειδήσεις που μεταδίδονται από τα αστικά μέσα ενημέρωσης σε πείθουν ότι πρέπει να αγνοήσεις παντελώς την αστική προπαγάνδα, ότι πρέπει να στηριχτείς στις δικές σου δυνάμεις και με βάση τους δικούς σου στόχους να ερμηνεύεις τα στοιχεία της επικαιρότητας, ώστε απ' αυτά να κρατάς εκείνα που πράγματι αφορούν στην κύρια αντιπαράθεση έτσι που να ενισχύουν το δικό σου αγώνα.

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011




ΑΓΑΝΤΑ...

ΚΟΚΚΙΝΙΑ

Ηρθα στην Κοκκινιά κάτω από πολύ τραγικές συνθήκες.
Ηρθα την εποχή που η επαρχία ξέρναγε κατά εκατοντάδες τους ανθρώπους της σε άγνωστα μέρη.
Η Κοκκινιά έγινε το μετερίζι της απαντοχής για μένα και για κάθε κατατρεγμένο πρόσφυγα στον τόπο μας.
Ο θάνατος ήταν εκεί σίγουρος.
Και δεν ήταν ο βιολογικός θάνατος που τελειώνεις γρήγορα.
Οχι, τούτος ο θάνατος ήταν αλλιώτικος.
Αργά, μεθοδικά, σου 'σκαβε την ψυχή, σκότωνε το μυαλό, τον ένιωθες να περπατάμε μαζί.
Για μερικούς βέβαια δεν άλλαξε τίποτα ούτε με την Κατοχή ούτε ύστερα με τον Εμφύλιο. Φίλοι με τους πρώτους, συνεργάτες με τους δεύτερους, δε δυσκόλεψαν τη ζωή τους. Αρπαχτικά όρνια, στην αναμπουμπούλα ρήμαξαν τους γύρω τους, δεν άφησαν τίποτα. Ξέρασαν χολή και φωτιά και γίνανε δυνάστες και φονιάδες σε κάθε πατριώτη και αγωνιστή.
Για όλα αυτά η καινούρια τάξη τους δώσανε αξιώματα, τους κάνανε ψηλά ιστάμενους, μεγάλωσαν οι περιουσίες τους, πήρανε κότερα, αυτοκίνητα, μετοχές, μεγάλωσε η κοιλιά τους και καθίσανε πάνω στη βρωμιά τους και αυτό το 'πανε ζωή.
Οσο για τους ανυπόταχτους, μπόλιασαν τη ζωή τους με το θάνατο, δέσανε τα ιδανικά τους σε μαντήλι και ξεκίνησαν για το άγνωστο.
Ετσι και εγώ μέσα από στρατοδικεία, διωγμούς και κατατρεγμούς, έφτασα στην Κοκκινιά.
Αχ και να ξέρατε, πόση σιγουριά ένιωσα, πατώντας το ποδάρι μου εκεί.
Νόμιζα πως με ξέρανε.
Περπατώντας στα σοκάκια, νόμιζες ότι όλο και κάποια πόρτα θα ανοίξει να σε καλωσορίσει.
Και έτσι ήτανε, θα έβγαινε η κόνα Μαριγώ, τάχα μου αδιάφορη, να ρίξει μια ματιά, αριστερά δεξιά, να κόψει κίνηση και να σε μπάσει μέσα.
Και μη φανταστείτε πως ήταν εύκολο!
Οχι, αν σε πιάνανε, πήγαινες στρατοδικείο!
Τότε, πίσω απ' την πόρτα είχανε ένα χαρτί των ατόμων που κατοικούσαν στο σπίτι.
Και έτσι αν ήταν κανένας αδήλωτος, τον στέλνανε στρατοδικείο.
Ομως οι άνθρωποι αυτοί είχαν ψυχή και ξέρανε από προσφυγιά.
Και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να βοηθήσουν.
Τι να σας πω.
Πέρασαν πενήντα χρόνια και δεν μπορώ να ξεχάσω.
Παντού μαρασμός, ούτε τόση δα ευκαιρία δε δίνανε να κρατηθείς στον τόπο σου.
Και σιγά σιγά μέσα από τη μιζέρια η ανθρώπινη αξιοπρέπεια ξέπεφτε μέχρι το τελευταίο στάδιο.
Και έτσι κάνοντας όλο αυτόν τον βιασμό, ασελγώντας στη συνείδηση της ψυχής, φτάσανε εκεί που θέλανε και όπως θέλανε.
Και να σήμερα, πέσανε πάνω στη συντρόφισσά μου Κοκκινιά, τάζοντάς σου πράσινους ήλιους και πράσινα άλογα.
Σου λέρωσαν τη συνείδηση, σου φορέσανε νάιλον κορδελάκια, πράσινα, ροζ, μπλε, και σε έβγαλαν στο παζάρι για πούλημα όσο όσο.
Αχ αντάρτισσά μου, Νίκαια, Κοκκινιά μου.
Ετσι κάνουν αυτοί, αγοράζουν συνειδήσεις.
Αλλά μη στεναχωριέστε, ο λαός τούς τη φυλάει.
Και πιστεύω πως ο κοσμάκης ξέρει και πολύ γρήγορα θα πάρει την πρέπουσα θέση.
Τώρα θα μου πείτε, τι ψάχνεις ετούτα και μπερδεύεις τα παλιά με τα καινούρια. Εντάξει, βρε παιδιά, εγώ έτσι σαν απλή κουβεντούλα και να ξέρετε ότι όποιος δεν έχει παρελθόν δεν έχει και μέλλον.
Αυτά για το περιοδικό, αν αρέσει καλώς, αν δεν αρέσει δεν πειράζει.

Με εκτίμηση και αγάπη.

Αλλα κουραγιο...


υσ Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΟΦΟΝ.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ της Ελένης ΜΑΚΡΥΝΙΩΤΗ - ΤΡΑΓΓΑΝΙΔΑ
Γεννήθηκε στο χωριό Μαριολάτα Φωκίδας το 1933. Δεν πρόλαβε να τελειώσει το δημοτικό σχολείο, αλλά γαλουχήθηκε στις αξίες και τα ιδανικά του αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο από τον κομμουνιστή πατέρα της, τον Ηλία, ο οποίος κυνηγήθηκε για τις ιδέες του και εξορίστηκε από τη μεταξική δικτατορία, ενώ ήταν μεταξύ των γηραιότερων ανταρτών του ΕΛΑΣ. Αργότερα, το 1947, θα δολοφονούνταν άνανδρα και φρικτά, διά αποκεφαλισμού, από τις συμμορίες που αποτελούνταν από πρώην συνεργάτες των κατακτητών και λυμαίνονταν την ελληνική ύπαιθρο. Οπως η πλειοψηφία των παιδιών της γενιάς της, συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση ως Αετόπουλο κι έπειτα στην ΕΠΟΝ, ενώ, με την έναρξη του εμφύλιου πολέμου, κατατάχτηκε εθελοντικά στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, στο Αρχηγείο Παρνασσίδος με αρχηγό τον Διαμαντή και στο Τάγμα του Κρόνου, 2ος Λόχος με λοχαγό τον Φίτσιο. Το Τάγμα είχε χώρο δράσης τη Ρούμελη. Τραυματίστηκε το 1948 στο Κοκοσάλεσι, πιάστηκε αιχμάλωτη και πέρασε στρατοδικείο (τα γεγονότα αυτά αποτελούν το περιεχόμενο του πρώτου της βιβλίου «Μυρτιά του Βουνού»). Λόγω του νεαρού της ηλικίας της δεν εκτελέστηκε και φυλακίσθηκε στις φυλακές Αβέρωφ.

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011



ΑΓΑΝΤΑ...

Το 1821 μέσα από το βιβλίο Ιστορίας της Γ` Λυκείου

Η χειραγώγηση της συνείδησης μέσω της Ιστορίας είναι μια πολύμορφη και σύνθετη διαδικασία.

Περιλαμβάνει τη συνδρομή μιας σειράς μέσων, που δρουν ταυτόχρονα σε πολλαπλά επίπεδα διαμόρφωσής της (Κατώτερη, Μέση και Ανώτερη Εκπαίδευση, Πολιτισμός, ΜΜΕ, κ.ά.).

Σε αυτά προστέθηκε πρόσφατα και η απόπειρα του ΣΚΑΪ να αποδώσει με τηλεοπτικούς όρους το 1821.

Η εν λόγω σειρά δεν είναι άσχετη με το αντικείμενο του σημερινού μας άρθρου.

Κοινός τους παρανομαστής δεν είναι απλά ο κ. Θ. Βερέμης (εκ των βασικών συντελεστών της σειράς και επικεφαλής της ομάδας «κριτών - αξιολογητών» του βιβλίου Ιστορίας της Γ` Λυκείου), αλλά η ουσία της χειραγώγησης της Ιστορίας που επιχειρείται.

Με μια πρώτη ματιά στις «επίμαχες» ενότητες του βιβλίου, αμέσως συνειδητοποιεί κανείς την απουσία των κοινωνικών τάξεων, των κινητήριων δυνάμεων της Ιστορίας, από την ίδια την Ιστορία.

Οι κοινωνικοταξικές αντιθέσεις και συγκρούσεις που σημάδεψαν και εν πολλοίς καθόρισαν τις ιστορικές εξελίξεις τη δοσμένη περίοδο (τέλη 18ου - αρχές 19ου αιώνα), τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και γενικότερα, αμβλύνονται έως και αποσιωπούνται εντελώς.

Γεγονότα, πρόσωπα και ιδέες απογυμνώνονται από το κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο, την υλική βάση, μέσα από την οποία αναδείχθηκαν και απέκτησαν ιστορικό ρόλο.

Η αλληλουχία των ιστορικών γεγονότων εμφανίζεται λίγο - πολύ ως ένα απλό, ασύνδετο ή ακόμα και τυχαίο άθροισμα ημερομηνιών, προσώπων, τοπωνυμιών και ούτω καθεξής.

Λείπουν το υπόβαθρο, οι γενεσιουργές αιτίες, οι βαθύτερες διεργασίες που τα συνδέουν και τους δίνουν περιεχόμενο.

Ενότητες 1 & 2: Το «γενικότερο πλαίσιο»

Το βιβλίο ξεκινά από το 1815, την ίδρυση της Ιεράς Συμμαχίας και τη λεγόμενη «παλινόρθωση» του «παλαιού καθεστώτος».

Με άλλα λόγια, εισάγει τον μαθητή σε μιαν ιστορική εποχή από ένα γεγονός που ουσιαστικά επήλθε ως συνέπεια ενός άλλου.

Το άλλο (η Γαλλική Επανάσταση) έρχεται εκ των πραγμάτων σε δεύτερη μοίρα.
Η αντίδραση εδώ προηγείται της δράσης.

Οι λαϊκές τάξεις που πήραν τα όπλα προφανώς δε συνέδραμαν και πολλά, δεν αποτελούσαν «φυσικούς ηγέτες του τόπου», ούτε ήταν «πολιτικώς ενήλικες».

Ηταν, όμως, το «παλαιόν σύστημα των προεστών και των αρχιερέων», που επικράτησε στα πλαίσια του επαναστατημένου κράτους;

Η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι.

Πρόκειται για πλήρη ιστορική διαστρέβλωση.

Η «παλινόρθωση», αναφέρει το βιβλίο, αποσκοπούσε στο «να αναχαιτιστούν οι δυνάμεις της ανατροπής που είχε εκθρέψει η Γαλλική Επανάσταση» (σελ. 11).

Ομως, οι δυνάμεις αυτές έκαναν την επανάσταση και δεν τις εξέθρεψε η επανάσταση. Οσο για το ποιες ήταν αυτές οι δυνάμεις, δε θα το μάθουμε ποτέ.

Ούτε θα μάθουμε τι ήταν η Γαλλική Επανάσταση στην ουσία της.

Για το ποια ήταν η ηγετική, η κινητήρια δύναμή της: Η ανερχόμενη αστική τάξη (που της προσέδωσε και το συγκεκριμένο περιεχόμενο - χαρακτήρα).

Το πώς, το γιατί έφτασε να διεκδικεί την εξουσία και από ποιον (ανάπτυξη του καπιταλισμού, του καινούριου, πάλη και ρήξη με το φεουδαρχισμό, του παλιού, που αποτελούσε πια τροχοπέδη στην παραπέρα ανάπτυξή του).

Οι κοινωνικές τάξεις εξαλείφονται, ταξική πάλη δεν υπάρχει, η κοινωνικοταξική βάση της ιστορικής εξέλιξης πάει περίπατο.

Πώς εξηγούνται, λοιπόν, οι συγκρούσεις της εποχής;

Ως «διαμάχη» μεταξύ «προοδευτισμού» και «συντηρητισμού».

Πρόκειται, δηλαδή, για μια πάλη ιδεών!

Οι ιδέες αυτές δεν αντιστοιχούν σε κοινωνικές δυνάμεις, εμφανίζονται ως έχουσες ρίζες αυθύπαρκτες, ως προϊόν παρθενογένεσης!

Παρομοίως, η έννοια του «έθνους» απογυμνώνεται από τους υλικούς όρους μέσα από τους οποίους συγκροτήθηκε ως ιστορική κατηγορία.

«Αν στη Δυτική Ευρώπη», αναφέρεται στη σελίδα 11, «η γλώσσα και εν μέρει το θρήσκευμα αποτέλεσαν τα κυριότερα στοιχεία στον σχηματισμό των εθνών, στην Κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη τα στοιχεία αυτά δεν προσφέρονταν για ανάλογη εθνογενετική διαδικασία».

Γιατί «δεν προσφέρονταν»;

Δεν υπήρχε διάκριση γλωσσών και θρησκειών;

Βεβαίως υπήρχε.

Και τότε πώς μπορούμε να εξηγήσουμε την Επανάσταση του 1821 (εκτός και αν θεωρήσουμε ότι η Ελλάδα ανήκει γεωγραφικά στη Δυτική Ευρώπη);

Το στοιχείο που καθόρισε τη διαμόρφωση των αστικών - εθνικών κινημάτων και των αστικών εθνών - κρατών ήταν η ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.

Η εθνική αφύπνιση που συντελέστηκε την περίοδο κατάλυσης του φεουδαρχισμού από την ανερχόμενη αστική τάξη είχε και ανάλογο περιεχόμενο.

Ο εθνικισμός προστέθηκε στο ιδεολογικό οπλοστάσιο της νεαρής αστικής τάξης, στην πάλη της για συγκρότηση δικού της, αστικού έθνους - κράτους.

Στο βιβλίο, ο «εθνικισμός» και ο «φιλελευθερισμός» παρουσιάζονται ως δύο «συγγενή», αλλά διακριτά «κινήματα».

Η διάβρωση, όμως, των συνειδήσεων δεν εξαντλείται μόνο σε αυτά.

Ανάμεσα στα ιστορικά «διδάγματα» που οι συγγραφείς του βιβλίου, με το βλέμμα στραμμένο στο σήμερα, προσπαθούν να περάσουν στους μαθητές είναι και τα εξής:
Η αντίδραση των «εστεμμένων αρχόντων της Ευρώπης» στα αστικά - εθνικά κινήματα της εποχής φέρεται ως απόρροια της πεποίθησης των πρώτων «ότι οι πολυεθνικές αυτοκρατορίες της γηραιάς ηπείρου εξυπηρετούσαν - καλύτερα από τα εθνικά κράτη - την ειρήνη»!

Δεν απειλούνταν η εξουσία τους!

Η καταστολή των κινημάτων αυτών σε μια σειρά χώρες έγινε με φιλειρηνικά κίνητρα!

Λίγο - πολύ, όπως ο ιμπεριαλισμός επεμβαίνει σήμερα «ανθρωπιστικά» απανταχού της Γης, για τη διατήρηση της ...ειρήνης!

Στη συνέχεια μαθαίνουμε πως ο Μέτερνιχ («κυρίαρχη προσωπικότητα» της Ιεράς Συμμαχίας) «αν και Αυστριακός στην καταγωγή, πίστευε πως ήταν πρώτα από όλα Ευρωπαίος και πως την ιδέα της Ευρώπης στήριζε και προωθούσε».

Επομένως, υπήρξε πολέμιος «των εθνικών κινημάτων και των εθνικών κρατών», εφόσον αυτά «υπονόμευαν το όραμα της ευρωπαϊκής ενότητας»!

Στον ίδιο τόνο και ο τσάρος Αλέξανδρος ο Α', ο οποίος «είχε ενθουσιαστεί με την ιδέα μιας χριστιανικής ένωσης της Ευρώπης».

Αυτές οι θέσεις τους εξέφραζαν τα ταξικά και κρατικά συμφέροντά τους για το λεγόμενο Ανατολικό Ζήτημα, ενώ οι συγγραφείς του βιβλίου τις χρησιμοποιούν για να προπαγανδίζουν και να εκθειάζουν την Ευρωπαϊκή Ενωση.


Αυτό στο βιβλίο επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά με κάθε δυνατό τρόπο.


Ενότητα 3: Η Επανάσταση του 1821

Η εισαγωγή στην Επανάσταση του 1821 γίνεται επίσης μακριά και έξω από τα γενεσιουργά της αίτια.

Λείπει η οποιαδήποτε αναφορά στις κοινωνικοϊστορικές διεργασίες που οδήγησαν στην άνοδο της ελληνικής αστικής τάξης, στην εθνική αφύπνιση, η οποία συντελέστηκε πρώτα και κύρια στις γραμμές της, στην επαναστατική ψυχολογία και το ιδεολογικοπολιτικό πρόγραμμα που άντλησε από τη Γαλλική (αστική) Επανάσταση κ.ο.κ., διαμορφώνοντας έτσι σε μια πορεία το αίτημα για συγκρότηση ενός ανεξάρτητου αστικού έθνους - κράτους.

Τουναντίον, η Επανάσταση του 1821 εμφανίζεται ως «προϊόν εθνικού κινήματος, το οποίο αναπτύχθηκε κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 18ου αιώνα και τις πρώτες του 19ου, αν και οι καταβολές του ανάγονταν σε προγενέστερες εποχές» (σελ. 16).

Από ποιον, πώς και γιατί αναπτύχθηκε αυτό το «εθνικό» κίνημα, ποια υπήρξε η ηγέτιδα κοινωνική δύναμη πίσω από αυτό, δεν αναφέρεται πουθενά.

Αφήνεται να εννοηθεί ότι σύμπαν το «έθνος», όλοι οι Ελληνες γενικά, ξεσηκώθηκαν το 1821 «ύστερα από πολλούς αιώνες υποταγής», προκειμένου να εξασφαλίσουν «ανεξάρτητη εθνική εστία» (αίτημα που εμφανίζεται ότι προϋπήρχε ανέκαθεν και όχι ως προϊόν μιας συγκεκριμένης εποχής).

Βεβαίως, εν συνεχεία, προστίθεται πως «το ελληνικό εθνικό κίνημα ήταν πολιτικό κίνημα» (όχι κοινωνικό), υπό την έννοια ότι, πέρα από την απελευθέρωση, αποσκοπούσε και «στη σύσταση αντιπροσωπευτικής και ευνομούμενης πολιτείας» (σελ. 16).

Ενα κράτος, δηλαδή, «νεωτερικό» (κατά την προσφιλή ορολογία του αστικού κοσμοπολιτισμού), όχι αστικό.

Η ουσία όμως δεν έγκειται στο αν το νέο κράτος θα είχε εκλογές ή ευνομία, αλλά στο ποια τάξη θα είχε την εξουσία και - κατά συνέπεια - τι χαρακτήρα θα είχε το νέο κράτος.

Ολοι οι επαναστατικοί θεσμοί, τα Συντάγματα και οι δομές εξουσίας καταμαρτυρούν ακριβώς τον αστικό χαρακτήρα του υπό σύσταση κράτους.

Ομως γι' αυτά δε γίνεται λόγος.

Στα «κυριότερα συστατικά στοιχεία του ελληνικού εθνικού κινήματος» που παρατίθενται στην ίδια σελίδα περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων: Η σύνδεση με την αρχαιότητα, η «ταύτιση των Ελλήνων με τους άλλους Ευρωπαίους» (να την πάλι η ευρω-λαγνεία!), η «καταγγελία της τουρκικής κυριαρχίας ως παράνομης» και το «δικαίωμα των Ελλήνων ...να συστήσουν ανεξάρτητη και ευνομούμενη πολιτεία (το κύριο πάντοτε είναι η ...υπακοή στους νόμους!)».

Η επίκληση στη «νομιμότητα» της Επανάστασης του 1821 επανέρχεται ξανά και ξανά.


Στη σελίδα 25, για παράδειγμα, αναφέρεται πως «η ελληνική επανάσταση αποσκοπούσε στην αποκατάσταση της νομιμότητας» μιας και διεξήχθη «εναντίον παράνομου ηγεμόνα».

Πως οι «Ελληνες είχαν υποδουλωθεί διά της βίας, αλλά δεν είχαν συνομολογήσει συνθήκη ειρήνης με τον Οθωμανό ηγεμόνα και κυρίαρχο, ότι δεν ήταν "αποστάτες", επειδή δεν είχαν υποταχθεί σε νόμιμη εξουσία, και ότι η Ελλάδα δεν αποτελούσε νόμιμο τμήμα της οθωμανικής επικράτειας».

Γι' αυτά, δήθεν, προσπαθούσαν να πείσουν οι επαναστατημένοι Ελληνες και τις «Μεγάλες Δυνάμεις»!

Εκτός του ότι τα τμήματα των ελληνόφωνων χριστιανών (Εκκλησία, Φαναριώτες, κοτζαμπάσηδες) είχαν υλικό συμφέρον, εξουσία και αρμοδιότητες στα πλαίσια αυτής της δήθεν παράνομης εξουσίας (της οθωμανικής), μπορεί να τίθεται θέμα για το αν μια επανάσταση είναι «νόμιμη» ή «παράνομη»;

Ολες οι επαναστάσεις είναι νόμιμες .

Η νομιμότητά τους στηρίζεται στο δίκιο της κάθε φορά ανερχόμενης τάξης να πάει μπροστά τον κόσμο, να ανατρέψει την ξεπερασμένη ιστορικά νομιμότητα της τάξης που φεύγει (ή πρέπει να φύγει) από το προσκήνιο της Ιστορίας.


«Την Επανάσταση του 1821», λοιπόν, «την προκάλεσε η Φιλική Εταιρεία» (σελ. 16).

Την οργάνωσε, ναι.

Την προκάλεσε, όχι.

Οι επαναστάσεις «προκαλούνται» ως το αποτέλεσμα αντικειμενικών παραγόντων, των κοινωνικοοικονομικών αντιθέσεων που ωριμάζουν στο βαθμό ρήξης.

Ο υποκειμενικός παράγοντας οργανώνει και καθοδηγεί την επανάσταση.

Αλλά και από τον τελευταίο, λείπει - όπως και στο υπόλοιπο βιβλίο - η κοινωνική δύναμη, η αστική τάξη που στελέχωσε και έδωσε το πολιτικό στίγμα της Φιλικής Εταιρείας.

Αμέσως μετά πληροφορούμαστε πως όλη αυτή η βία θα μπορούσε και να αποφευχθεί: «Η αγριότητα με την οποία αντέδρασε (ο Σουλτάνος) ...στην πρόκληση των Ελλήνων (εννοεί την Επανάσταση!) απέτρεψε το ενδεχόμενο μεσολάβησης μεταξύ των δύο μερών, κατέστησε τους Ελληνες εμπόλεμους (!) και, εν μέρει, έκρινε και την έκβαση της επανάστασης» (σελ. 17).

Θα μπορούσε, δηλαδή, να αποφευχθεί η αιματοχυσία με συνεννόηση, με διάλογο;

Να επιτευχθούν οι σκοποί της επανάστασης δίχως επαναστατική βία;

Αγώνας ανεξαρτησίας χωρίς αγώνα;

Η στάση των λεγόμενων «Μεγάλων Δυνάμεων» απέναντι στην Επανάσταση εμφανίζεται χονδροκομμένα, με ασάφειες που δεν επιτρέπουν στον μαθητή να εντοπίσει τα πραγματικά τους κίνητρα, τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς που υπήρχαν μεταξύ τους και που σε μεγάλο βαθμό καθόρισαν την πολιτική τους απέναντι στην οθωμανική αυτοκρατορία γενικά και το ελληνικό ζήτημα ειδικότερα.

Απεναντίας, γίνεται αναφορά στη «συμπάθεια του χριστιανικού κόσμου», στην παραδοχή εκ μέρους των «Μεγάλων Δυνάμεων» ότι «Ελληνες και Τούρκοι δεν ήταν εύκολο να συμβιώσουν στο εξής», στην προσπάθεια των επαναστατημένων Ελλήνων να τους πείσουν για τη «νομιμότητα» της Επανάστασης και στο «κίνημα του φιλελληνισμού» (σελ. 25).

Ταυτόχρονα με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να περάσουν και τη λογική ότι η επανάσταση του 1821 είχε θρησκευτικό χαρακτήρα, ενώ δεν είχε καθόλου τέτοιο χαρακτήρα. Ηταν επανάσταση αστική.

Το τελευταίο, μάλιστα, γίνεται πάτημα για την προβολή - για μια ακόμη φορά - του «ευρωενωσιακού οράματος»: «Σύντομα το ελληνικό ζήτημα έγινε υπόθεση της Ευρώπης και γενικότερα της ανθρωπότητας ...πίσω απ' όλα τα αίτια που τους κινούν (τους φιλέλληνες) ακούεται σαν μέσα από το νεφέλωμα η φωνή, η κραυγή της Ευρώπης, η νεογεννώμενη ιδέα της ευρωπαϊκής κοινότητας, ενότητας και αλληλεγγύης, που γίνεται πια πραγματικότητα στη σύγχρονη εποχή.

Αλλωστε, ξεκάθαρα διατυπώνει τη σκέψη του αυτή ο Gorres ότι η Ευρώπη είναι υποχρεωμένη να βοηθήσει τους Ελληνες και αυτό ανταποκρίνεται σε μια αλληλεγγύη που υπάρχει μεταξύ των μελών της "ευρωπαϊκής φυλής"» (σελ. 25-26)!

Οσον αφορά τις κοινωνικές δυνάμεις που έλαβαν μέρος στην Επανάσταση, η εικόνα είναι από συγκεχυμένη έως πλήρως διαστρεβλωμένη.

Καταρχάς, όπως διαπιστώσαμε ήδη, καμιά αναφορά δε γίνεται στην ηγέτιδα - κινητήρια δύναμη της Επανάστασης, την αστική τάξη, που της προσέδωσε και το ανάλογο κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο.

Ούτε στις πλατιές μάζες της αγροτιάς ή στη μικρή ακόμα αριθμητικά εργατική τάξη (ναύτες, τεχνίτες, κ.ά.), που επάνδρωσαν με ηρωισμό και αυτοθυσία τις γραμμές επαναστατημένων μαζών.

Για τις δε κοινωνικές δυνάμεις που συναντάμε στο βιβλίο (πρόκριτοι, καπεταναίοι, ιεράρχες, στρατιωτικοί, διανοούμενοι της διασποράς, Φιλικοί), λείπει η αναφορά στο ταξικό.

Σε ποια τάξη ανήκαν;

Ποια η θέση, ο ρόλος τους στο οθωμανικό σύστημα εξουσίας;

Και, αντίστοιχα, ποια η στάση και ο ρόλος τους στην Επανάσταση;

Ποιες οι αντιθέσεις, οι αμφιταλαντεύσεις που σχηματίστηκαν στις γραμμές τους και γιατί;

Αντ' αυτού, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν αυθαίρετο διαχωρισμό μεταξύ δήθεν των «φιλελεύθερων διανοούμενων και πολλών στελεχών της Φιλικής Εταιρείας» που «πρόβαλλαν τις φιλελεύθερες αρχές» από τη μια και των «προκρίτων, ιεραρχών και των καπετάνιων» που «εξέφραζαν συντηρητικές απόψεις» από την άλλη (σελ. 25).

Ωστόσο δεν απαντούν στα ερωτήματα: Πώς οι καπεταναίοι, δηλαδή το εφοπλιστικό κεφάλαιο, έφτασαν να συγκαταλέγονται μαζί με τους ιεράρχες ως φορείς «συντηρητικών απόψεων»;

Πώς εξηγούνται οι ιεράρχες (κυρίως του κατώτερου, αλλά και του μεσαίου κλήρου), που εντάχθηκαν στη Φιλική και συντάχθηκαν με την αστική τάξη στην οργάνωση και διεξαγωγή της Επανάστασης;

`Η οι πρόκριτοι, στις γραμμές των οποίων υπήρξαν επίσης σημαντικές διαφοροποιήσεις (πολλοί υπήρξαν μέλη της Φιλικής Εταιρείας και συμμάχησαν με τους εμπόρους και τους εφοπλιστές κατά τις διεξαχθείσες ενδοαστικές - «εμφύλιες» - συγκρούσεις);

Αργότερα (σελ. 30), οι αντιθέσεις στις γραμμές των επαναστατών εμφανίζονται ως διαμάχη μεταξύ του Υψηλάντη, των Φιλικών και των στρατιωτικών από τη μια και των προκρίτων από την άλλη (εδώ το εφοπλιστικό κεφάλαιο εξαφανίζεται εντελώς).

Μάλιστα, οι πρώτοι χαρακτηρίζονται «ολιγαρχικοί» (γιατί υποστήριζαν την έμμεση εκλογή αντιπροσώπων), ενώ οι δεύτεροι «δημοκρατικοί» (γιατί υποστήριζαν την άμεση εκλογή τους από το λαό)!

Κάπου εκεί υπεισέρχονται και κάποιοι «νεήλυδες», οι οποίοι, από τα συμφραζόμενα και μόνο (αναφορά στη συμμετοχή τους στη σύνταξη των φιλελεύθερων συνταγμάτων, κ.λπ.), συμπεραίνουμε ότι πρόκειται για τους Φαναριώτες και Φιλικούς Α. Μαυροκορδάτο, Θ. Νέγρη, κ.ά. εκπροσώπους της αστικής τάξης και διανόησης που έφτασαν στο Μοριά και τη Ρούμελη με την έκρηξη της Επανάστασης (και εδώ εμφανίζονται ως Ελληνες της διασποράς που ήρθαν σχεδόν ως έποικοι).

Πρόκειται για μια πλήρως παραποιημένη εικόνα των ενδοαστικών συγκρούσεων που έλαβαν χώρα στην πορεία της Επανάστασης.

Για να συμπληρωθεί η γενικότερη σύγχυση, οι συγγραφείς του βιβλίου, στη σελίδα 31 (2 σελίδες πριν ολοκληρωθεί η σχετική ενότητα), ρίχνουν «σφήνα» μιαν ετεροχρονισμένη αναφορά στον Ρήγα Φεραίο και στο πώς «δεν αποσκοπούσε στην ίδρυση "Βαλκανικής Ομοσπονδίας" όλων των λαών της περιοχής, όπως εσφαλμένα υποστηρίζεται από ορισμένους».

Μεταξύ αυτών των «εσφαλμένων» να υποθέσουμε πως συγκαταλέγεται και ο ίδιος ο Ρήγας, μιας και στα έργα του «Θούριος» και «Νέα Πολιτική Διοίκησις» δε θα μπορούσε να ήταν πιο σαφής!

Στο κλείσιμο πληροφορούμαστε πως «το πολίτευμα των Ελλήνων διαμόρφωσαν εν τέλει οι "φυσικοί ηγέτες" (!) του τόπου, οι πρόκριτοι, οι αρχιερείς και οι καπεταναίοι, με τη συνδρομή των "προκομμένων" του έθνους, των λογίων.

Αυτοί ήταν τότε οι "πολιτικώς ενήλικες" (!) και αυτοί ήλεγχαν την επαναστατική εξουσία, αυτοί στήριξαν την επανάσταση, χωρίς δε τη στήριξή τους μπορεί να θεωρηθεί βέβαιο ότι η επανάσταση θα είχε καταρρεύσει.

Ηταν το "παλαιόν σύστημα" των προεστών και των αρχιερέων...» (σελ. 32).

Οι λαϊκές τάξεις που πήραν τα όπλα, προφανώς, δε συνέδραμαν και πολλά, δεν αποτελούσαν «φυσικούς ηγέτες του τόπου», ούτε ήταν «πολιτικώς ενήλικες».

Ηταν, όμως, το «παλαιόν σύστημα των προεστών και των αρχιερέων» που επικράτησε στα πλαίσια του επαναστατημένου κράτους;

Η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι.

Πρόκειται για πλήρη ιστορική διαστρέβλωση.

Τουναντίον, η αστική τάξη σάρωσε το παλιό και σε επίπεδο επαναστατικών θεσμών και με ένοπλη βία.

Στο τέλος, δε, του κεφαλαίου (σελ. 33), οι μαθητές καλούνται να τοποθετηθούν για τα λεγόμενα «δάνεια της Ανεξαρτησίας» από την Αγγλία, τονίζοντας - προκαταβολικά - πως «παρά τους επαχθείς όρους ...η σύναψή τους θεωρείται μεγάλη επιτυχία για τους Ελληνες»!

Εν κατακλείδι ...στο σήμερα

Οι λαθροχειρίες και οι διαστρεβλώσεις του βιβλίου Ιστορίας της Γ` Λυκείου έχουν σαφές ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο και στοχεύουν ξεκάθαρα στις συνειδήσεις των μαθητών - και μελλοντικών εργαζομένων - στο σήμερα.

Οι κοινωνικές δυνάμεις εξοβελίζονται από το ιστορικό προσκήνιο.

Η ταξική πάλη διαγράφεται από κινητήρια δύναμη της κοινωνικοϊστορικής εξέλιξης.

Ετσι, αυτό που μένει είναι η λογική ότι τις επαναστάσεις δεν τις πραγματοποιεί ο λαϊκός παράγοντας (με ηγέτιδα κάθε φορά μια κοινωνική δύναμη - τότε ήταν η αστική τάξη, σήμερα η εργατική), αλλά οι ηγέτες, τα πρόσωπα και οι ιδέες (ξεκομμένα και αυτά από την υλική βάση μέσα από την οποία αναδείχθηκαν).

Οτι η ρήξη με το παλιό δεν επέρχεται αντικειμενικά, ως αποτέλεσμα της ωρίμανσης των δοσμένων κοινωνικοοικονομικών συνθηκών και της δράσης του υποκειμενικού παράγοντα.

Επομένως, σήμερα, που ο καπιταλισμός έχει σαπίσει και οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό έχουν ωριμάσει, που η αστική τάξη έχει καταλάβει τον τότε ρόλο της φεουδαρχίας και τη θέση της ως ηγέτιδα δύναμη της κοινωνικής προόδου έχει πλέον η εργατική, δεν μπορεί να τίθεται θέμα επαναστατικής ρήξης!...

Η όποια αντίδραση, σύμφωνα με τους συγγραφείς του βιβλίου, ακόμη και μια επανάσταση, πρέπει να είναι «νόμιμη».

Οι διαφορές, οι αντιθέσεις μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων, μεταξύ αδικούντων και αδικούμενων, πρέπει να λύνονται με διαβούλευση, με συναίνεση.

Οχι με βία.

«Σύνεση» λοιπόν και «νομιμότητα», δηλαδή υποταγή στον ιμπεριαλισμό...

Αλλα κουραγιο...


υσ Πρόκειται για την «Ιστορία του νεότερου και του σύγχρονου κόσμου (από το 1815 έως σήμερα)» της Γ` τάξης Γενικού Λυκείου και Δ` τάξης Εσπερινού Λυκείου Γενικής Παιδείας.
Του
Αναστάση ΓΚΙΚΑ
Δρ. Πολιτικών Επιστημών,συνεργάτη του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ.

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011








ΑΓΑΝΤΑ...

Επέμβαση με το βλέμμα στην ευρεία Μέση Ανατολή και στην Αφρική

Η «Αυγή της Οδύσσειας», μια ονομασία ίσως από τις πιο πετυχημένες σε σχέση με τους στόχους της, άρχισε το απόγευμα του περασμένου Σαββάτου και, μέχρι στιγμής, το μόνο βέβαιο είναι ότι ουδείς γνωρίζει πώς ακριβώς εξελίσσεται, πώς θα προχωρήσει, ούτε φυσικά πώς και πότε θα καταλήξει.

Η «πολύτιμη» Λιβύη...

Οι χώρες της Βόρειας Αφρικής, της Μέσης Ανατολής και του Περσικού Κόλπου ελέγχουν περισσότερο από το 60% των ενεργειακών αποθεμάτων παγκοσμίως.

Εδώ και χρόνια βρίσκεται σε εξέλιξη μια ολοένα κλιμακούμενη ενδο-ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση για τον έλεγχο των ενεργειακών αυτών πηγών και δρόμων, που οξύνεται περαιτέρω από την ανάδυση δυνάμεων που καταναλώνουν ενέργεια, π.χ. Κίνα, που ελέγχουν πηγές και δρόμους ενέργειας, π.χ. Ρωσία, και δυνάμεις που ενισχύουν τη θέση τους οικονομικά, π.χ. Ινδία, Βραζιλία.

Με δεδομένο ότι η Λιβύη κατατάσσεται στην 9η θέση παγκοσμίως με αποδεδειγμένα πετρελαϊκά αποθέματα 43,6 δισ. βαρέλια (3,5% επί του συνόλου), με 1.500 δισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου, με δεδομένο ότι το εξαγώμενο πετρέλαιο, στη συντριπτική του πλειοψηφία (περίπου 80%) προορίζεται για την ευρωπαϊκή αγορά, ότι είναι καλής ποιότητας και ότι αποφέρει τεράστια κέρδη, καθώς το κόστος εξόρυξής του δεν είναι μεγάλο, είναι προφανές γιατί δεν έπαψε ποτέ να εντάσσεται, είτε με το ...καλό είτε με το άγριο, στα σχέδια των ιμπεριαλιστών.

Σε αυτά, θα πρέπει να προστεθούν ορισμένα επιπλέον χαρακτηριστικά.

Εξίσου πολύτιμα για ολόκληρη την περιοχή είναι τα αποδεδειγμένα αποθέματα φρέσκου νερού, σε πηγάδια δεκάδων χιλιάδων χρόνων κάτω από την έρημο στο νότο της Λιβύης, στη λεκάνη της νοτιοανατολικής Κούφρας, τα οποία το καθεστώς Καντάφι, σε συνεργασία με αμερικανικές εταιρείες, ήδη από τη δεκαετία του '80, προσπαθεί να αξιοποιήσει διά μέσου ενός τεράστιου έργου που, αυτή τη στιγμή, βρίσκεται σχεδόν στη μέση και έχει μεταφέρει νερό προς τις ακτές του κόλπου της Σύρτης.

Επιπλέον, η Λιβύη συνορεύει με χώρες όπως η Αλγερία, η Τυνησία, η Αίγυπτος, ο Νίγηρας και το Τσαντ.

Η αφρικανική ήπειρος, στο σύνολό της, αποτελεί ένα πρώτης τάξης πεδίο αντιπαράθεσης και η εξαπόλυση της επίθεσης κατά της Λιβύης δεν είναι παρά η αφορμή που ιμπεριαλιστικές και περιφερειακές δυνάμεις αναζητούσαν για να αρχίσουν να ξετυλίγουν το νήμα της ανατροπής της κατάστασης που σήμερα έχει διαμορφωθεί στην αφρικανική ήπειρο (χάραξη νέων συνόρων κλπ.).

Ο πετρελαϊκός «εκσυγχρονισμός»

Τόσο η βρετανική BP όσο και η γαλλική «Total» είχαν (η πρώτη το 2007 και η δεύτερη το 2009 ως ανανέωση) εξασφαλίσει μακρόχρονα συμβόλαια εκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου της Λιβύης.

Ανάλογα συμβόλαια είχαν επίσης η ιταλική ENI, η ισπανική «Repsol», οι αμερικανικές «Εxxon Mobil», «Chevron», «Occidental Petroleum», «Hess», «Conoco Phillips», η κινεζική «China National Petroleum Corp.» (που απορροφά το 11% του λιβυκού πετρελαίου), η γερμανική RW DIA E.

Ομως, τον τελευταίο καιρό φαίνεται πως η ηγεσία Καντάφι προσανατολιζόταν σε διαφορετικές συμμαχίες με ανερχόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Σύμφωνα με τους «Τάιμς της Ασίας», σε συνέντευξή του στη γερμανική τηλεόραση, είχε πει:«Τα πετρελαϊκά μας συμβόλαια θα πάνε σε ρωσικές, κινεζικές και ινδικές εταιρείες».

Καθόλου τυχαία, δηλαδή τις χώρες της BRIC και καθόλου τυχαία επίσης τέσσερις από τις πέντε αποχές στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ προήλθαν από αυτές τις χώρες (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα).

Ταυτόχρονα, ο Μ. Καντάφι προωθούσε νέες συμφωνίες, έτσι ώστε οι μεγάλες ευρωπαϊκές και αμερικάνικες εταιρείες να παίρνουν μικρότερο ποσοστό από το πετρέλαιο που εξορύσσεται.

Από εταίρος ...«παρανοϊκός»

Κατόπιν αυτών των εξελίξεων, γίνεται εύκολα κατανοητό γιατί οι Αμερικάνοι και οι Γαλλο-Βρετανοί ανέλαβαν άμεσα ηγετικό ρόλο στην «ανθρωπιστική επέμβαση».

Εσπευσαν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των μεγάλων πετρελαϊκών τους εταιρειών που απειλούνταν άμεσα, αφού ο Καντάφι απείλησε με τον πιο άμεσο τρόπο τις συμφωνίες με τις μεγάλες ευρωπαϊκές και αμερικάνικες εταιρείες.

Σε καμιά, όμως, περίπτωση την κινεζική CNPC.

O κύβος, λοιπόν, είχε ριφθεί.

Η «στροφή» 180 μοιρών συγκεκριμένων ηγεσιών απέναντι στο καθεστώς Καντάφι αποτελεί, ίσως, την καλύτερη απόδειξη όχι μόνο του υποκριτικού ανθρωπιστικού τους ενδιαφέροντος, αλλά και της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων όσο περισσότερο εντείνεται η καπιταλιστική κρίση.

Υπό μεγαλύτερη πίεση φαίνεται ότι βρέθηκε το γαλλικό κεφάλαιο, το οποίο εκτός από την κρίση του εντός Γαλλίας, που σαφώς επιδιώκει να εξάγει, έχει δεχτεί τα περισσότερα «χαστούκια» τα τελευταία χρόνια: Εχει υποχρεωθεί να δεχτεί τους όρους του γερμανικού κεφαλαίου και στο σχέδιό του για την Ενωση για την Μεσόγειο έχει διεισδύσει κάπως στις αραβικές χώρες του Κόλπου, αλλά δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, έχασε τα ερείσματά του στη Βόρεια Αφρική, πλην Λιβύης, και απειλείται από ανερχόμενες δυνάμεις, όπως οι Κίνα - Ινδία, στην υποσαχάρεια Αφρική, όπου επίσης βρίσκονται οι ΗΠΑ.

Σε ανάλογη θέση και το βρετανικό κεφάλαιο, με τον πρωθυπουργό Κάμερον να υπογράφει, λίγο μετά την εκλογή του, «στενή στρατιωτική συνεργασία» με τη Γαλλία, επαναφέροντας, έτσι, για πρώτη φορά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τη βρετανο-γαλλική συμμαχία στο προσκήνιο.

Μια «συμμαχία» που είχε εμφανιστεί τελευταία φορά στην κρίση στο Σουέζ, για να υποχρεωθεί σε υποχώρηση από την ευρύτερη Μέση Ανατολή από τις ΗΠΑ, οι οποίες έκτοτε την ελέγχουν και επιδιώκουν να συνεχίσουν να το πράττουν.

Τέλος, κατά πολλούς, η, χαμηλών τόνων, τουλάχιστον σε διπλωματικό επίπεδο, στάση της Ουάσιγκτον είναι η πλέον αποκαλυπτική της όλης κατάστασης.

Είναι βέβαιο ότι η Ουάσιγκτον εκτός από συμφέροντα, έχει και συνομιλητές στο «στρατόπεδο Καντάφι».

Φυσικά, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν θα έμενε θεατής σε μια επέμβαση που μπορεί ν' ανοίξει τους «ασκούς του Αιόλου» για τα συμφέροντά του στο σύνολο του αραβικού κόσμου και στην αφρικανική ήπειρο.

Είναι, όμως, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, ξεκάθαρο ότι οι ΗΠΑ θέλουν να παραδώσουν τη διοίκηση της όποιας επιχείρησης (φυσικά όχι στη Γαλλία).

Θεωρητικώς, όλα αυτά τα ...πρακτικά ζητήματα για την επόμενη μέρα θα κληθεί να «απαντήσει» η σύνοδος του Λονδίνου, στις 29 Μάρτη.

Κάτι που, φυσικά, λόγω των αντιθετικών κινήτρων και φιλοδοξιών, δεν πρόκειται να συμβεί.

Η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη, όπως όλα δείχνουν, είναι μόνο το πρώτο επεισόδιο μιας περιπέτειας που μόλις άρχισε, με τους λαούς της ευρύτερης περιοχής να πληρώνουν με το αίμα τους την «Οδύσσεια» της ικανοποίησης συμφερόντων των μονοπωλίων.

Αλλα κουραγιο...




υσ Ουδείς, πλέον, πιστεύει ότι η ΝΑΤΟική κατοχή στο Αφγανιστάν ξεκίνησε «με στόχο να συλληφθεί ο μπιν Λάντεν», ούτε ότι η επέμβαση και κατοχή στο Ιράκ έγινε «για να φύγει ο Σαντάμ Χουσεΐν ή να απενεργοποιηθούν τα όπλα μαζικής καταστροφής» που δεν αποδείχτηκε ποτέ ότι κατείχε............................ΛΥΚΟΣΥΜΜΑΧΙΑ.

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011






ΑΓΑΝΤΑ...

ΑΠΟΚΡΙΣΙΣ ΤΟΥ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΡΟΥΣΙΤ ΠΑΣΙΑ.

Μου γράφεις ενα μπουϊρουτί, λέγεις νά προσκυνήσω.
κ΄εγώ πασιά μου ρώτησα τον π..... μου τον ίδιον,
κ΄αυτός μου απεκρίθηκε να μη σε προσκυνήσω!
κ΄αν έλθης κατ΄επάνω μου, εύθυς νά πολεμήσω !


Άκου ρε γιε της καλογριάς,
ο φίλος σου είμαι ο Πανουργιάς
ο φίλος σου είμαι ο Πανουργιάς
και το δεξί σου χέρι
κι εκείνος που καλύτερα
απ’ ολουνούς σε ξέρει.
…Λένε πως παίζεις με χανουμάκια,
με τουρκοπούλες και καλογριές
και σ’ αραδιάζουνε βρισιές.
Πως μπαινοβγαίνεις στους μαχαλάδες,
με ντερβισάδες στήνεις χορό
και με ρωτάν και τι να πω;
Λένε πως έχεις αλισβερίσι,
μ’ Αλή Πασάδες κάνεις χωριό
και σε ρωτάω τι να τους πω…
και σε ρωτάω τι να τους πω.
Πες τους ρε φίλε Πανουργιά,
(ορέ) έχω εις στον πούτσον μου βιολιά,
(ορέ) έχω εις στον πούτσον μου βιολιά
έχω και τουμπερλέκια
κι όπως γουστάρω τα βαρώ
και σπάω τα ζεμπερέκια.
Όταν γυρίσω θα τους γαμήσω
και αν αργήσω δώσ’ τους κι αυτό,
είναι τ’ αρχίδια μου τα δυο.
Όπως στα λέω να τους τα γράψεις,
όπως στα λέω να τους τα πεις,
Καραϊσκάκης σεβνταλής,
Όπως στα λέω να τους τα γράψεις,
όπως στα λέω να τους τα πεις,
Καραϊσκάκης σεβνταλής,
Καραϊσκάκης μπεσαλής.
Καραϊσκάκης γεια χαρά,
γεια σου ρε γέρο του Μοριά
γεια σου ρε γέρο του Μοριά
και γεια που σ’ αγαπάνε.
Γεια τους που δε λυγίζουνε
και που δεν προσκυνάνε.
Λένε για μένα τα καρακόλια,
άκου τι λένε να μη γαμή…,
μίλα κι εσύ ρε Θοδωρή.
Όπως τα λέμε να τους τα γράψεις,
όπως τα λέμε να τους τα πεις,
Καραϊσκάκης Θοδωρής.
Όπως τα λέμε να τους τα γράψεις,
όπως τα λέμε να τους τα πεις,
Κολοκοτρώνης και Γιωργής,
Καραϊσκάκης Θοδωρής.
Γεια σου ρε Ανδρούτσο, γεια χαρά,
γεια σας παιδιά μου αητόπουλα
Γεια σας παιδιά μου αητόπουλα
που ‘χετε αητό πατέρα
κι όποιος δε με κατάλαβε,
τότε ας μας κάνει αέρα.
Όπως τα λέμε να τους τα γράψεις,
όπως τα λέμε να τους τα πεις,
Ανδρούτσος, Γιώργης, Θοδωρής.
Έτσι μου είπαν να σας τα γράψω,
έτσι μου είπαν λόγω τιμής,
Ανδρούτσος, Γιώργης, Θοδωρής.
Έτσι μου είπαν να σας τα γράψω,
έτσι μου είπαν λόγω τιμής,
μαζί τους είμαστε κι εμείς,
μαζί σας είμαστε κι εμείς.


Στὸ 1826 ὁ Καραϊσκάκης μὲ τρεῖς χιλιάδες ἄντρες διανυκτέρευε στὸ ὕπαιθρο κοντὰ στὸ Κερατσίνι.
῏Ηταν Δεκέμβρης μήνας καὶ ἡ νύχτα ἦταν ἄγρια καὶ παγερή.
Τὸ χιόνι ἦταν στρωμιένο καὶ ὁ στρατὸς ὑπόφερε πολύ. ᾽Εκεῖ πιὸ πέρα ἦταν ἀραγμένο τὸ πλοῖο τοῦ Ψαριανοῦ Γιαννίτση, ποὺ ἦταν στὶς διαταγὲς τοῦ ἀρχιστρατήγου.
῾Ο πλοίαρχος βλέποντας τὸν καιρό, ἔστειλε μιὰ βάρκα, γιὰ νὰ παραλάβη τὸν ἀρχηγὸ νὰ περάση τὴν νύχτα του στὸ πλοῖο, γιὰ νὰ μὴν κακοπαθήση.
῾Η ἀποστολὴ βρῆκε τὸ χαλύβδινο ἀρχηγὸ νὰ κοιμᾶται μὲ τὴν κάπα του, ἔχοντας γιὰ προσκέφαλο ἕνα λιθάρι καὶ τὰ νῶτα του ἀκουμπισμένα σ’ ἕνα θάμνο χιονισμένο.
῾Ο Καραϊσκάκης ξυπνώντας στὴ φωνὴ τοῦ ναύτη, πήδησε ὀρθὸς καὶ κατὰ τὴν κλέφτικη συνήθεια ἔπιασε μὲ τὸ δεξί του τὴν πιστόλα του.
―Τί εἶναι ὠρέ; ρώτησε. ―Ἀρχηγὲ, ἡ νύχτα εἶναι κρύα, χιονοκαιρός ὅπως βλέπεις.
Γι’ αὐτὸ ὁ καπετὰν Γιαννίτσης σὲ προσκαλεῖ νὰ κοιμηθῆς στὸ καράβι.
- ῎Ε, εἶναι τόσο μεγάλο τὸ καράβι σας καὶ τοὺς παίρνει ὅλους ἐκείνους γιά; Ἀπάντησε δείχνοντας τοὺς στρατιῶτες του.
―῎Οχι!
―Τότε φύγε!
―Καὶ ξανάπεσε μὲ τὴν κάπα του νὰ κοιμηθῆ!

"Κερατάδες! Αυτουνούς οπού αιχμαλωτίσατε ήτον εδικοί σας, ήτον Τούρκοι, ήτον Εβραίοι, διότι αυτό θά ειπή ραγιάς. Ιδού οι "Ελληνες! Αυτοί σας χέζουν και τώρα και πάντα".

Γεννημένος στρατιώτης ανοιχτόκαρδος καί πλούσιος στη ψυχή, αντιοικονομιστής και αντιωφελιμιστής όπως ήταν, κέρδιζε την εκτίμηση και το σεβασμό των στρατιωτών και για το ότι ήξερε να συμπεριφέρεται αναλόγως στον καθένα και άνάλογα με την κάθε στιγμή, με γνώμονα του το δίκαιο και ποτέ τις προσωπικές του διαθέσεις.
Στα παλληκάρια του που διακρίνονταν στις μάχες, στους Έλληνες του, απέδιδε χίλιες δυο τιμητικές διακρίσεις και τους φιλοδωρούσε με μπιστόλες καί φλουριά.
Με καμάρι τους παρουσίαζε στους άλλους αξιωματικούς, προβάλλοντας τους σαν παράδειγμα προς μίμηση.
Αντίθετα, τους αχρείους και δειλούς τους γελοίοποιούσε και τους καταξευτέλιζε, αποκαλώντας τους "σαπιοκοιλιές", "ψοφίμια" και άλλα παρατσούκλια, τα οποία ο κόσμος χρησιμοποιεί μέχρι σήμερα.

Όλοι Αξιωματικοί τε και Στρατηγοί δεν εφοβούντο, δεν ευλαβούντο μήτε έθνος, μήτε Διοίκησιν, μόνον τον Καραϊσκάκην εφοβούντο και έτρεμον.
Εν ταυτώ όμως και τον εσέβοντο και τον ηγάπων.
Η Ελλάς άλλον αξιώτερον Αρχηγόν και φρονιμώτερον δεν εγνώρισεν παρά τούτον και εις τα πολεμικά και εις το να διοική στρατεύματα Ελληνικά τής Επαναστάσεως".

Η στρατηγικότητα και το μεγαλεπήβολο πνεύμα του Καραϊσκάκη, σέ συνδυασμό με την αμετακίνητη απόφαση του νά παραμείνη πιστός στην ιδέα της Ελευθερίας, καί η άμεμπτη συμπεριφορά του, που δέν άφηνε περιθώρια παρερμηνείας, έφεραν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση τους διωρισμένους πράκτορες της Λογοκρατίας, που αδυνατούσαν να πραγμοτοποιήσουν τα σχέδια, γιά τα οποία είχαν έλθει στήν Ελλάδα.

Οι Άγγλοι αναγκάστηκαν να αποβάλουν τις μάσκες του "φιλελληνισμού" και να συνεργάζωνται ανοιχτά με τον Ιμπραήμ, προκειμένου νό καταπνίξουν τήν Επανάσταση.

Ο πρόξενος τους στην Πάτρα Green, ήταν ο τροφοδότης των πολιορκητών του Μεσολογγίου. Ο Κόχραν, αρχιναύαρχος, ανέλαβε τη Διοίκηση του στρατού ξηράς, ένώ ο Τσώρτς, αρχιστράτηγος, έκανε κρουαζιέρες στό Σαρωνικό.

Ο Φαβιέρος ανέλαβε τόν τελευταίο ρόλο του προβοκάτορα, δίνοντας παραπλανητικές πληροφορίες στον Καραϊσκάκη, όσον άφορα την κατάσταση των κλεισμένων στην Ακρόπολη.
Ο στρατηγός όμως τους ανεχόταν, παρά την αγανάκτηση του στρατεύματός του, αλλά τους ανάγκαζε κάθε φορά να εξευτελίζονται ακόμη περισσότερο, αποκολύπτοντας το βρώμικο παιχνίδι τους.

Oι ξενόφερτοι αντιλήφθηκαν πολύ καλά, ότι είνοι αδύνατη η εφαρμογή των σχεδίων τους, όσο θα ζούσε ο Καραϊσκάκης, και αφού εξάντλησαν όλα τα μέσα, έφθασαν στη δολοφονία.

Η εξουσιαστική Λογοκρατία κατελήφθη από τρόμο και σύγχυση στο αντίκρυσμα ενός Έλληνα και μόνο, ενός στρατιώτη της Ελευθερίας.

Το απελεύθερο πνεύμα του, η ηθικο-πνευματική αυτάρκεια του, η αυστηρή προσήλωση του στο έργο και το δίκαιο, η φιλαλήθειά του και οι αξιωκρατικές του αρχές, ώδηγούσαν σίγουρα καί ασφαλώς στή Νίκη.

Oι χιλιάδες των στρατιωτών που αυθόρμητα τον ακολουθούσαν και ολοένα αυγάταιναν, η αγάπη του άμαχου κόσμου της Ελλάδας που τον Θεωρούσαν πατέρα τους, οι μανάδες που συμβούλευαν τα παιδιά touc να μοιάσουν του "νόθου γιου της καλογρηάς", αποτελούν τον ασφαλέστερο δείκτη του μεγαλείου και της ακτινοβολίας που ασκούσε ο μέγας πολέμαρχος του Ελληνισμού.

Αλλα κουραγιο...




υ.σ η γλωσσα της αληθειας ειναι μια.

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011













ΑΓΑΝΤΑ...

Η ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΕΜΟ

ΤΟ «ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ»: «Από τη συνεδρίαση (...) δεν κατέστη σαφές αν η Ελλάδα θα αποκομίσει κάτι -και τι- μόλις τελειώσει η κρίση, ώστε να αξιολογηθεί και η στάση που επέλεξε να κρατήσει.

Διότι η στάση σχεδόν όλων των άλλων χωρών, που έχουν εμπλακεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, χαρακτηρίζεται έντονα από την επιδίωξη να εξυπηρετήσουν εθνικά τους συμφέροντα (...) χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων η Γαλλία (...) τα αεροπλάνα της έσπευσαν πρώτα πάνω από τη Λιβύη (...) άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα η Τουρκία, η οποία θέλει να εμφανίζεται ως ηγέτιδα δύναμη στο μουσουλμανικό κόσμο, γι' αυτό αντιτάχθηκε στην επέμβαση των δυτικών χωρών και εμποδίζει τη λήψη απόφασης για εμπλοκή του ΝΑΤΟ.

Από διαφορετική σκοπιά εκφράζουν ποικίλες αντιρρήσεις άλλες χώρες, όπως η Γερμανία και η Ιταλία, αλλά έχουν σχεδόν ως αποκλειστικό γνώμονα την εξυπηρέτηση εθνικών τους στόχων.

Το ίδιο πράττουν και οι ΗΠΑ (...) και η Ελλάδα; (...) η απουσία κάποιου στρατηγικού σχεδιασμού είναι εμφανής» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

Δεν κρύβονται πια.

Μιλάνε ανοιχτά για τον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό που παίρνει χαρακτηριστικά ως και ανοιχτής πολεμικής σύγκρουσης.

Το αισχρό είναι ότι επιμένουν να το ονομάζουν «μάχη για τη δημοκρατία».

Αναφέρονται στη δικτατορία της αστικής τάξης, που πλέον κάνει και εξαγωγές: Κατηγορηματικό το θέμα στο χτεσινό «Εθνος», αναφέρεται σε αξιωματικούς του στρατού «από χώρες της Δύσης που βρίσκονται ήδη στο λιβυκό έδαφος» και ότι «έχει αποκατασταθεί επιπλέον γραμμή ανεφοδιασμού των αντικανταφικών με όπλα μέσω Αιγύπτου και μάλιστα σε διαρκώς αυξανόμενες ποσότητες».

«Τα πράγματα έχουν αλλάξει» διαβεβαίωσε και ο Ιγνατίου στο «Mega».

Ο πόλεμος μαίνεται.

Και, όπως σε κάθε πόλεμο, το ξεκαθάρισμα γίνεται στα μετόπισθεν.

Στην Αίγυπτο, εκεί που επικράτησε η «δημοκρατία», πήραν ήδη απόφαση για πλήρη απαγόρευση των απεργιών.

Και στη χώρα μας, με αυθεντική ταξική συνέπεια, η «Ημερησία» διατάσσει να παταχθούν οι συντεχνίες.

Ούτε ένα ούτε δύο, πάμπολλα άρθρα πια αναλύουν τις αναδιατάξεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Και όλα πια βεβαιώνουν ότι αυτοί που τσακίζουν εργατικά δικαιώματα είναι οι ίδιοι που τσακίζουν και λαούς.

Ο φερετζές της δημοκρατίας δεν μπορεί να κρύψει την πικρή αλήθεια, αντίθετα οφείλει να κινητοποιεί ακόμα πιο έντονα στη γραμμή της αντιμονοπωλιακής - αντιιμπεριαλιστικής πάλης.


Αλλα κουραγιο...





υσ Ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, με φερετζέ «δημοκρατίας»

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011



ΑΓΑΝΤΑ...

Μια συγκλονιστική ιστορία ΚΑΝΑΜΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΣΥΝΔΡΟΜΟ DOWN


«Για τα δικά μου μάτια είναι
το ομορφότερο κορίτσι του κόσμου»

Διονύσης και Χριστίνα
Μια συγκλονιστική ιστορία

Έχω μεγάλο τρακ. Με έχουν φωνάξει μέσα να δω τη νεογέννητη κόρη μου και δεν μπορώ να κάνω βήμα. «Πήγαινε Διονύση» ακούω τους δικούς μου. Όλη η οικογένεια σε πελάγη ευτυχίας, ο αδελφός μου με την κάμερα να «τραβάει» τα πάντα.

Μπαίνω και βλέπω το παιδί. Έρχονται και οι υπόλοιποι, όλοι να σας ζήσει, συγκίνηση, χαρά, σου μοιάζει, της μοιάζει... Νιώθω ότι το παιδί κάτι έχει. Σκέφτομαι ότι θα είναι από τον τοκετό. Βλέπω από μακριά τον γιατρό να βγαίνει από το χειρουργείο με τη ρόμπα. Παρατάω το παιδί και τους υπόλοιπους, τρέχω και τον ρωτάω «γιατρέ, τι έχει το παιδί;». Μου απαντάει: «Τίποτε δεν έχει». Για να το λέει ο γιατρός, όλα θα είναι μια χαρά. Σε λίγο βλέπω και τη γυναίκα μου που μόλις έχει βγει από το χειρουργείο. Είμαστε ευτυχισμένοι.
Με φωνάζουν στην εντατική. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Όλα είναι μια χαρά, τι γυρεύει το παιδί μου στην εντατική; Τη στιγμή που φοράω τη ρόμπα για να μπω μέσα βλέπω τον γιατρό με κάποια νεογνολόγο και κάτι σαν να λένε: «Του το είπες;».
Η νεογνολόγος έχει αρχίσει να λέει: «Μην ανησυχείτε, γεννήθηκε με ένα πρόβλημα, υπάρχουν όμως ιδρύματα και ειδικά σχολεία». Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ. Ανοίγω μια πόρτα, αρχίζω να κατεβαίνω σκάλες, βρίσκομαι έξω από το μαιευτήριο. Πάω και κάθομαι δίπλα σε κάτι σύρματα. Δεν είναι μόνο πανικός. Είναι φόβος, είναι στενοχώρια, είναι θάνατος.
Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι η Χριστίνα, η γυναίκα μου, είναι ακόμα μέσα στην ανάνηψη και τρέχω να της μιλήσω. Οι άλλοι με πείθουν να μην της το πω ακόμα. Την ανεβάζουν επάνω, στο δωμάτιό της. Εκείνη ταλαιπωρημένη αλλά στον έβδομο ουρανό.
Όλοι εμείς οι υπόλοιποι «μαγκωμένοι». Ούτε λουλούδια ούτε μπαλόνια ούτε τίποτε. Κάθε τόσο ένας-ένας βγαίνουμε έξω, δήθεν να πάμε να κάνουμε τσιγάρο.
Κανονίζουμε να της το πούμε το επόμενο πρωί, εγώ και ο γιατρός. Μπαίνουμε στο δωμάτιο της Χριστίνας. Ο γιατρός της λέει: «Γέννησες ένα κορίτσι που δεν θα είναι όμορφο σαν τη Σοφία Λόρεν». Η γυναίκα μου δεν καταλαβαίνει. Του απαντάει:
«Για τα δικά σου μάτια. Για τα δικά μου μάτια είναι το ομορφότερο κορίτσι του κόσμου». Ο γιατρός συνεχίζει να λέει μπούρδες. Του λέω «σταμάτα».
Προσπαθώ να της εξηγήσω.
Η γυναίκα μου ζητεί φάρμακα για να «κόψει» το γάλα. Δεν θέλει ούτε να θηλάσει ούτε να δει το παιδί. Έχει μια απόλυτη άρνηση. Εγώ το ίδιο. Πρέπει να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε. Έχουμε εγκλωβιστεί, δεν σηκώνουμε τα τηλέφωνα, η μοναδική λέξη που ακούγεται είναι η λέξη «ίδρυμα».
Πηγαίνουμε και βλέπουμε κάποια τέτοια ιδρύματα. Αντικρίζουμε τρομερά πράγματα εκεί μέσα. Στο μαιευτήριο δεν δείχνουν την παραμικρή ευαισθησία. Θέλουν να μα περάσουν αυτό το «Νέοι είστε ακόμα, μη χαραμίσετε τη ζωή σας...». Στην εντατική, όπου θα μείνει το παιδί 14 ολόκληρες ημέρες το έχουν δίπλα από τον κάδο με τα σκουπίδια.
Μας προτείνουν και μια άλλη λύση: ευθανασία. Μας δίνουν και το τηλέφωνο μιας κλινικής.
Όλα αυτά τέλειωσαν την πρώτη φορά που την πήραμε αγκαλιά. Όλες τις ημέρες στο μαιευτήριο μας είχαν φτιάξει την εικόνα ενός παιδιού το οποίο δεν θα ζήσει, δεν θα περπατήσει, δεν ακούει, έχει πρόβλημα στην καρδιά κτλ. Αυτό το παιδί ήταν ένα «δεν», ένα τέρας.

Τίποτε από αυτά δεν ίσχυε. Το παιδί μας και περπατάει και ακούει και βλέπει και παίζει και γελάει.

Έχει Σύνδρομο Down∙ μόλις 28 ετών η γυναίκα μου, ήταν αυτή η μία στις 9.500. Εμείς δεν έχουμε πρόβλημα, οι άλλοι μάς το δημιουργούν. Θα το παλέψουμε. Μερικές φορές την κοιτάζουμε και νιώθουμε ενοχές για αυτά που μα είχαν πείσει να σκεφτόμαστε τότε. Σήμερα η Αναστασία μας είναι 22 μηνών.

Αλλα κουραγιο...


ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ SociaLMagazinE

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.



υσ παιδια ενος κατωτερου θεου?

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011














































ΑΓΑΝΤΑ...

«Οχι στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών»

Πρώτη απάντηση στο νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο έδωσαν χτες νεολαίοι και εργαζόμενοι,
ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του ΚΚΕ

«Οχι στην επίθεση των ιμπεριαλιστών στη Λιβύη.

Καμιά συμμετοχή, καμιά εμπλοκή της Ελλάδας.

Κάτω ο ιμπεριαλισμός. ΚΚΕ - ΚΝΕ».

Πίσω από τους «ανθρωπιστικούς» λυγμούς των ιμπεριαλιστών, κρύβονται οι ιαχές του πολέμου και οι κομμουνιστές καλούν τον ελληνικό λαό να σταθεί αλληλέγγυος στο λιβυκό λαό.

Να βρεθεί απέναντι σε όσους θέλουν να βάψουν στο αίμα και τη Λιβύη, μετά τη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ.

«Να μη συμμετέχει και να μην εμπλακεί με κανένα τρόπο η χώρα μας στην ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη.
Να μη χρησιμοποιηθούν οι αμερικοΝΑΤΟικές βάσεις στη Σούδα και στο Ακτιο».

«Το ΚΚΕ επανειλημμένα έχει προειδοποιήσει τον ελληνικό λαό και τους λαούς της περιοχής ότι στην περιοχή μας (Βαλκάνια, Ανατολική Μεσόγειος, Β. Αφρική, Καύκασος) εκτυλίσσονται επικίνδυνες εξελίξεις.
Οτι οξύνονται οι αντιθέσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, των αστικών τάξεων των χωρών για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των δρόμων της μεταφοράς της ενέργειας, το γεωστρατηγικό έλεγχο μιας περιοχής με στρατηγική σημασία.
Αυτοί οι ανταγωνισμοί γίνονται πιο επικίνδυνοι στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης.
Το ΚΚΕ στις αποφάσεις του τονίζει πως ισχυρά μονοπώλια, μεγαθήρια, ιμπεριαλιστικές ενώσεις, ανερχόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις συγκρούονται για τον έλεγχο της περιοχής με διπλωματικά, πολιτικά, οικονομικά αλλά ακόμη και με στρατιωτικά μέσα και πιθανούς πολέμους».

«Απευθυνόμαστε στον ελληνικό λαό γνωρίζοντας ότι στη συντριπτική του πλειοψηφία είναι αντίθετος με τη συμμετοχή της χώρας μας σε ένα νέο πόλεμο.
Τον καλούμε να σταθεί αλληλέγγυος στον λιβυκό λαό.
Να καταδικάσει τη συμμετοχή της χώρας μας σε αυτόν τον πόλεμο.
Απαιτούμε να κλείσουν οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις στη Σούδα και το Ακτιο.
Να επιστρέψουν αμέσως τα δύο πολεμικά πλοία από τη Λιβύη καθώς όλα τα στρατιωτικά σώματα που βρίσκονται έξω από τα σύνορα της χώρας.
Απευθυνόμαστε στους εργαζόμενους, στα λαϊκά στρώματα και τους καλούμε να συσπειρωθούν στο ΠΑΜΕ, στην ΠΑΣΕΒΕ, στην ΠΑΣΥ, στην ΟΓΕ, στο φιλειρηνικό κίνημα για τη συγκρότηση ενός μεγάλου λαϊκού μετώπου ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στις κυβερνήσεις του κεφαλαίου, μαζί με τους άλλους λαούς στο δρόμο της ανατροπής, κόντρα στον ιμπεριαλισμό».

«Φονιάδες, ληστές, υποκριτές είναι οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές»

«Οι ιμπεριαλιστές τη γη ξαναμοιράζουν με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν»

«Ενωση και ΝΑΤΟ, πολέμου συνδικάτο»

«Στη Λιβύη σφάζεται ο λαός για να 'χει τα πετρέλαια ο ιμπεριαλισμός»

«ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, στηρίζουνε τον πόλεμο και την πλουτοκρατία»

«Στον ιμπεριαλισμό καμιά υποταγή, η μόνη υπερδύναμη είναι οι λαοί».

Μπροστά στο έγκλημα που συντελείται, το σύνθημα πρέπει να είναι ένα: Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών.
Καμία εμπλοκή της χώρας με στρατιωτικά μέσα και Ελληνες φαντάρους».

Αλλα κουραγιο...







υσ Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα έχουν και το χρέος και τη δύναμη να αντιταχθούν και να εμποδίσουν την υλοποίηση των επικίνδυνων σχεδιασμών των ιμπεριαλιστών.