ΑΓΑΝΤΑ... Αγία και φαιδρά οικογένεια

Ας παραμυθιάζονται όσο θέλουν οι αξιοσέβαστες εν Χριστώ οικογένειες που η μαύρη ανάγκη τις έσπρωξε να ψηφίσουν Χρυσή Αυγή: Νοικοκυραίοι της Νέας Δημοκρατίας που δεν λερώνουν ποτέ και με τίποτα τα χέρια τους, γνωστοί έμποροι με ονόματα αγίων που είδαν τα πεζοδρόμιά τους να γεμίζουν με καταπονημένους Αφρικανούς και ταράχτηκαν τόσο που άλλαξαν στάση μπροστά στην κάλπη και μπαινοβγαίνουν από το ένα πολιτικό σχήμα στο άλλο σαν ανέμελοι τουρίστες που δεν έχουν να χάσουν τίποτα.

Ιδού ο ψηφοφόρος, με όψη απατηλή και συγκεχυμένη. Ανθρωπάκια χειρότερα από τους χρυσαυγίτες, επιβεβαιώνουν με τις πράξεις τους την ειρωνική διαπίστωση του λογοτέχνη Μιχαήλ Μητσάκη: «Μοίρα παραστάσα κατά την γέννησίν μου, ως μίαν εκ των κυριοτέρων ελλείψεων της ζωής μου, μού φαίνεται ότι μου εχάρισε και το να μην ημπορώ - ή πολύ σπανίως - να ευρεθώ εις ψυχικήν αρμονίαν προς τους "εντίμους" και "νοήμονας" κυρίους».

Η σιωπηρή σχέση των μπάτσων με τη Χρυσή Αυγή στηρίχτηκε σε «ενάρετες» πράξεις, με τελευταία τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, που είχε το χαρακτήρα, σύμφωνα με τον Μισέλ Φουκώ, «γενικής μονομαχίας που σχεδιάστηκε από μια παρανοϊκή ιεραρχία με πυραμιδική διαβάθμιση».

Τον Παύλο δεν τον «καθάρισαν» οι εκλεκτοί του κινήματος. Αυτοί κρύφτηκαν πίσω από έναν απρόσωπο χασάπη, φροντίζοντας έπειτα με αυλική δυσαρέσκεια να τον ξεφορτωθούν.

Το μυστικό που όλοι γνωρίζαμε χρόνια τώρα, ο Δένδιας το ανακάλυψε απότομα, όπως ο απατημένος σύζυγος. Θα είχαμε ένα ακόμη επεισόδιο στην πλήξη της κοινότοπης δημοκρατίας μας αν ο Παύλος δεν έδινε με το σώμα του μια διαμαρτυρία ενάντια στην κοινωνία.

Ο Παύλος ξεπέρασε με το θάνατό του την πνευματική κατωτερότητα της χρυσαυγίτικης πλέμπας, που δεν έχει μετανιώσει για τη δολοφονία.

Το σκάνδαλο του συναισθηματισμού τύλιξε με τη γνωστή επιδεξιότητά του τη δολοφονία του Παύλου. Ο Σαμαράς με ευκολία φόρεσε τη σοβαρή του εξάρτυση, και οι «αξιόλογοι» άνθρωποι της δημοσιογραφίας, που είχαν δώσει γην και ύδωρ για μια ακόμη εμφάνιση του Μιχαλολιάκου μαζί με το σκυλολόι του, τώρα με πένθιμη μεγαλοπρέπεια αποχαιρετούν τον νεκρό, ενώ συνεχίζουν να τους κερδίζουν τα νέα παιχνίδια: Ανακαλύπτουν σαν ξεμωραμένοι αρχαιολόγοι τη χαρά να ερευνώνται τα αστυνομικά τμήματα το ένα πίσω από το άλλο για τυχόν κτερίσματα χρυσαυγιτών.

Για πρώτη φορά, με τα στοιχεία που βγάζει ο Δένδιας στο φως, η αποβλάκωση των δημοσιογράφων αποδεικνύεται μεγαλύτερη από εκείνη του κοινού που τους παρακολουθεί.

Κάθε επιείκεια απέναντι στα γουρούνια της Χρυσής Αυγής θα αποτελέσει ένα ακόμη θανάσιμο ολίσθημα της αξιοσέβαστης δημοκρατίας μας.

Οσο οι βετεράνοι της πραγματικότητας τονίζουν μονότονα πως κι αυτό θα περάσει, υψώνοντας το ποτήρι της συνήθειας, απαρατήρητοι και άγνωστοι - όπως πάντα - αλλά με απεριόριστες ικανότητες συνάνθρωποί μας θα σχηματίζουν έναν πυκνό λόγο απέναντι στην ωμότητα.

Αλλα κουραγιο...

AΓΑΝΤΑ...

Τα ... «δύο άκρα»

Με αφορμή τη δολοφονική δράση της Χρυσής Αυγής και τις τελευταίες αποκαλύψεις, η αστική προπαγάνδα επιχειρεί να την πάει τη δουλειά εκεί ακριβώς που θα ήθελε, ανεξάρτητα από το εάν ο 34χρονος Παύλος είχε πέσει νεκρός από το μαχαίρι του φασίστα. Αστικά πολιτικά κόμματα, αστικός Τύπος, αστοί δημοσιολόγοι μιλούν για τα δύο άκρα. Λένε ότι κινδυνεύει η αστική δημοκρατία, οι αστικοί θεσμοί, από αυτά τα άκρα. Στη μία πλευρά κατατάσσουν τη Χρυσή Αυγή. Αν κάποιος επιχειρήσει να αναζητήσει μια αντίστοιχη, σχετικά, ξεκάθαρη αναφορά για το ποιο είναι το άλλο άκρο, θα πρέπει να ανατρέξει στα λόγια του ίδιου του πρωθυπουργού.

Σε ομιλία του το Μάρτη του 2013 είχε πει: «Η άκρα Αριστερά συναντά την αναρχία, με το λαϊκισμό. Ο λαϊκισμός, όταν συνδυάζεται με την απόγνωση και τη δημαγωγία, μπορεί να γίνει ακόμα περισσότερο επικίνδυνος. Και η άκρα Δεξιά, επίσης, συστηματικά καλλιεργεί τη μισαλλοδοξία και δηλητηριάζει τις κοινωνίες. Το χειρότερο είναι ότι και τα δύο άκρα τροφοδοτούν το ένα το άλλο και διαλύουν τις κοινωνίες»...

Εν ολίγοις, αυτό είναι το «ιδεολογικό σχήμα» των αστικών πολιτικών δυνάμεων και με αυτό επιχειρούν να διαμορφώσουν κοινωνική συνείδηση τέτοια, ώστε να ταυτιστεί η δράση χρυσαυγιτών με τη δράση σωματείων που διεκδικούν καλύτερους μισθούς, καλύτερα μεροκάματα, επιλέγοντας κάθε φορά και συγκεκριμένη μορφή πάλης. Και, βέβαια, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στο θολό όρο «άκρα Αριστερά» κατά καιρούς το αστικό πολιτικό σύστημα βάζει ό,τι το εξυπηρετεί. Από την προβοκατόρικη δράση δικών τους μηχανισμών (βλ. δολοφονίες εργαζομένων στη ΜΑΡΦΙΝ, βομβιστική επίθεση στο MALL, επίθεση στα γραφεία της ΝΔ) μέχρι την οργανωμένη δράση σωματείων εργαζομένων που διεκδικούν τα δικαιώματά τους (π.χ. κινητοποιήσεις ναυτεργατών που τους κατηγορούσαν ότι καταστρέφουν την οικονομία, κινητοποιήσεις εργαζομένων στα JUMBO, πανεργατικές απεργίες κ.ά.).

Προσπαθούν έτσι να κρατήσουν το λαό μόνιμα φοβισμένο, τρομοκρατημένο, εξαναγκάζοντάς τον να επιλέγει ανάμεσα στην υποταγή στην πολιτική που του κάνει τη ζωή κόλαση και στο φόβο ότι η ταξική πάλη τον καταστρέφει, τον θέτει σε κίνδυνο.

θεωρία των δύο άκρων είναι ανιστόρητη και επικίνδυνη. Στην καπιταλιστική κοινωνία, υπάρχουν στη μία πλευρά οι καπιταλιστές, το κεφάλαιο και το κράτος τους και από την άλλη η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της (φτωχοί αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι). Οι φασίστες είναι γέννημα - θρέμμα του κεφαλαίου, δρουν και παίζουν το ρόλο του μπράβου των κεφαλαιοκρατών, έχουν θύλακες μέσα στο αστικό κράτος, ευδοκιμούν μέσα στους μηχανισμούς που στήνονται για να χτυπήσουν το εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Από την άλλη, οι εργάτες, τα φτωχά λαϊκά νοικοκυριά παλεύουν για να αποκρούουν την αντιλαϊκή επίθεση, να βάζουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερα εμπόδια στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής, αγωνίζονται να την ανατρέψουν. Με την οργάνωση της λαϊκής συμμαχίας για την εργατική - λαϊκή εξουσία. Και σε αυτό το σκληρό αγώνα βρίσκουν απέναντί τους: Την καπιταλιστική εργοδοσία που απολύει, μειώνει μισθούς, εκβιάζει, τρομοκρατεί.

Τις αστικές κυβερνήσεις που επιστρατεύουν απεργούς (ναυτεργάτες, εργαζόμενοι σε αστικές συγκοινωνίες). Τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους (χτύπημα απεργίας στη «Χαλυβουργία»). Τη Χρυσή Αυγή που, σαν μπράβος των εφοπλιστών στη Ζώνη, επιτίθεται για να δολοφονήσει εργάτες... Είναι φανερό ποιον βολεύει η θεωρία των «δύο άκρων».

Είναι εξίσου φανερό πώς πρέπει να αντιμετωπίσουν τέτοια επιχειρήματα οι εργαζόμενοι...

Αλλα κουραγιο...

ΑΓΑΝΤΑ...

Οταν φοβάσαι και ζητάς του χρυσαυγίτη το χέρι, γίνεσαι λεπίδα στου φασίστα το μαχαίρι...

Ο «Ριζοσπάστης» μίλησε με τους νεολαίους μουσικούς Dason και Afaza για τα τραγούδια τους και το πώς αντιμετωπίζεται η «Χρυσή Αυγή»

«Εργάτης είσαι, κάνε απεργία και άσε τις καριέρες, αγωνίσου με την τάξη σου, να 'ρθούν ωραίες μέρες...».

Οι στίχοι τους είναι εμπνευσμένοι από το δίκιο του εργάτη, αφού σε εργατοοικογένειες μεγάλωσαν και οι ίδιοι. Λένε πως θέλουν να συμβάλουν κι από αυτό το μετερίζι, μέσα από τη μουσική «χιπ χοπ», στην ανάπτυξη των αγώνων του νεολαιίστικου και του εργατικού - λαϊκού κινήματος, ενάντια στο σάπιο καπιταλισμό, που, μαζί με την εκμετάλλευση, γεννά το φασισμό. Που οπλίζει το χέρι δολοφόνων, όπως του χρυσαυγίτη που σκότωσε το φίλο τους και επίσης μουσικό, Παύλο Φύσσα, πριν από λίγες μέρες στο Κερατσίνι.

Ο λόγος για τους νεολαίους μουσικούς Dason και Afaza. Ο «Ριζοσπάστης» τους συνάντησε την Τετάρτη στο Σύνταγμα, αμέσως μετά τη συναυλία που διοργάνωσαν φοιτητικοί και σπουδαστικοί σύλλογοι, μαθητές, νέοι εργαζόμενοι και άνεργοι, ενάντια στη φασιστική Χρυσή Αυγή, στο σύστημα που τη γεννά και τη θρέφει. Με τους ρυθμούς και τους στίχους τους ξεσήκωσαν τη νεολαιίστικη συγκέντρωση, που απάντησε με βροχή συνθήματα, ενάντια στους χρυσαυγίτες, τα τσιράκια των εφοπλιστών και των μεγαλοεργοδοτών.

Οι δύο μουσικοί μίλησαν στο «Ριζοσπάστη» για όσα έζησαν τη νύχτα που οι φασίστες της Χρυσής Αυγής έστησαν ενέδρα στην παρέα τους και δολοφόνησαν εν ψυχρώ, στην οδό Τσαλδάρη της Αμφιάλης, τον 34χρονο Παύλο Φύσσα.

«Μας πήρε τηλέφωνο ο Παύλος και πήγαμε στη καφετέρια, στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα που έπαιζε εκείνο το βράδυ η τηλεόραση. Οταν φτάσαμε, οι χρυσαυγίτες στην καφετέρια ήταν τρεις. Είχε φύγει ένας. Τέλειωσε ο αγώνας και βγήκαμε έξω από την καφετέρια. Ημασταν 9, ανάμεσά μας δύο κοπέλες. Είδαμε ότι είχαν μαζευτεί καμιά δεκαπενταριά από αυτούς.

Μείναμε εκεί κάμποση ώρα. Τότε, πλησιάζει τον Παύλο ένας που του συστήθηκε ως αστυνομικός και έλεγε πως θέλει να "εκτονώσει" την κατάσταση. Του είπε ότι δεν τρέχει τίποτα και ότι μπορείτε να φύγετε. Αργότερα, στο ΑΤ Κερατσινίου, μάθαμε ότι αυτός ήταν σωφρονιστικός υπάλληλος, που ήξερε τους χρυσαυγίτες.

Ξεκινήσαμε να προχωράμε πάνω στην Τσαλδάρη. Μετά από λίγα λεπτά ήρθαν πρώτα οι ΔΙΑΣ, 4 μηχανές και ανάποδα με μηχανές και αυτοκίνητα το "τάγμα εφόδου" της Χρυσής Αυγής. Αυτοί ήταν οι "φουσκωτοί". Μαζί τους ήταν και ο Ρουπακιάς», ανέφερε ο Afaza και ο Dason πρόσθεσε: «Οταν μας έκαναν την επίθεση, ο Παύλος μας είπε να τρέξουμε. Αυτός έμεινε πίσω για να τους καθυστερήσει. Τότε, από την ομάδα των χρυσαυγιτών βγήκε ο Ρουπακιάς και τον μαχαίρωσε».

Οπως ανέφεραν οι δυο νεολαίοι μουσικοί, λίγα λεπτά μετά τη δολοφονία, δύο στενά πιο πάνω από το σημείο που έπεσε νεκρός ο φίλος τους, εκεί όπου έτρεξαν για να αποφύγουν τους αφιονισμένους χρυσαυγίτες, τους «έπιασαν» αστυνομικοί και τους έβαλαν μαζί με άλλους δύο φίλους τους στο περιπολικό, δεμένους με χειροπέδες! Δηλαδή, αυτοί που ειδοποίησαν την αστυνομία για το φονικό, βρέθηκαν να οδηγούνται με χειροπέδες στο ΑΤ Κερατσινίου!

Τα ερωτήματα όμως και τα «περίεργα» για το χειρισμό της υπόθεσης, αμέσως μετά το φονικό, δε σταματάνε εδώ. «Στο αστυνομικό τμήμα -πήρε το λόγο ο Dason- μας πήγαν τον καθένα ξεχωριστά στις τουαλέτες και μας έγδυσαν εντελώς για να μας ψάξουν. Αφού τελείωσε αυτό το αίσχος, μας έβαλαν μέσα σε ένα δωμάτιο. Εκεί ήταν ένας που εμείς δεν τον ξέραμε. Ηταν ο Ρουπακιάς. Οι αστυνομικοί όμως ήξεραν ότι ήταν ο δολοφόνος γιατί τον είχε δείξει ο Παύλος, πριν ξεψυχήσει. Μας είχαν βάλει στο ίδιο κελί με το δολοφόνο»!

«Μόλις μας έβαλαν στο δωμάτιο -πρόσθεσε ο Afaza- μπήκε και ένας αστυνομικός και μας ρώτησε έναν - έναν αν είμαστε χρυσαυγίτες. Οχι είπε και ο Ρουπακιάς! Ο αστυνομικός μάς ρώτησε αν η ομάδα που μας επιτέθηκε είχε διακριτικά. Του είπαμε ότι φορούσαν τα μαύρα μπλουζάκια, παντελόνια παραλλαγής και αρβύλες. Ο Ρουπακιάς ειρωνικά μας είπε ότι και αυτός φοράει άρβυλα και ότι δεν πιστεύει να τον περάσαμε για χρυσαυγίτη. "Πούλαγε" τρελίτσα. Μας έλεγε ότι ήταν περαστικός και τον έπιασαν. Μετά μας ρώτησε αν είμαστε πολιτικοποιημένοι. Εγώ του είπα ότι είμαστε κοντά στο ΚΚΕ».

Ο Dason συνέχισε: «Οση ώρα ήμασταν εκεί, δίναμε συνέχεια τα στοιχεία μας. Ονόματα, τηλέφωνα, διευθύνσεις, επειδή μας τα ζητούσε η αστυνομία, η οποία ήξερε ότι τα άκουγε και ο δολοφόνος. Ο Ρουπακιάς κρατούσε το κινητό του, το οποίο δεν του το είχε αφαιρέσει η αστυνομία. Φαινόταν συνέχεια να "παίζει" με αυτό. Μπορεί να κατέγραφε και να έστελνε.

Μόλις μας πήραν τηλέφωνο και μας είπαν ότι ο Παύλος ξεψύχησε, αυτός σηκώθηκε και ζήτησε προστασία. Τον πήγαν αμέσως σε άλλο δωμάτιο. Τότε καταλάβαμε ποιος ήταν. Εβαλα τις φωνές και είπα: Μας είχατε τόση ώρα με το δολοφόνο; Και μια αστυνομικίνα μού απάντησε: "Αυτά να τα πεις πάνω", εννοώντας μάλλον την Ασφάλεια. Ενώ όταν είπαμε ότι έχει πάρει τα στοιχεία μας, οι αστυνομικοί μας "καθησύχαζαν" ότι "δεν έγινε και τίποτα" και ότι "τα στοιχεία υπάρχουν στη δικογραφία και όποιος την πάρει θα τα δει"».

Οσα δε λένε στις διηγήσεις τους, τα λένε με τα τραγούδια τους. Το περασμένο Σάββατο, οι δύο φίλοι του Παύλου Φύσσα έπαιξαν στο Μαθητικό Στέκι του 39ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ - «Οδηγητή». Η μουσική και τα λόγια τους ξεσήκωσαν το νεολαιίστικο κοινό που παρακολουθούσε τη συναυλία, συμμετέχοντας ενεργά.

«Χάσαμε ένα φίλο μας πριν λίγες μέρες και είμαστε εδώ γιατί και ο ίδιος δεν ήθελε να τον κλαίμε ...γιατί δεν πέθανε ούτε από ασθένεια, ούτε από ατύχημα ...Τον Παύλο τον σκοτώσανε φασίστες ...Χρέος μας να απομονώσουμε τους φασίστες ταξικά, μαζικά μέσα από το ΚΚΕ, μέσα από τα σωματεία του ΠΑΜΕ», τόνισαν από σκηνής οι δύο φίλοι του.

«Ο Παύλος, εκτός από ένας πολύ καλός μουσικός, ήταν ένα παιδί που ανήκε στην τάξη μας, δεν σκότωσαν μόνο το μουσικό, αλλά και τον εργάτη», είπαν σε άλλη στιγμή, πριν τραγουδήσουν το «Μίσος Ταξικό». Ενα τραγούδι τους που ξεκινάει με απαγγελία των στίχων από τον «Οδηγητή» του Κ. Βάρναλη «Δεν είμαι εγώ σπορά της τύχης...», μιξαρισμένο με το ιταλικό επαναστατικό τραγούδι «Bella Ciao».

Στο άκουσμά του, θεατές και μουσικοί ύψωσαν τη γροθιά τους, έγιναν ένα. Το ίδιο και την Τετάρτη στο Σύνταγμα, στη νεολαιίστικη συναυλία ενάντια στη Χρυσή Αυγή. «Δεν μας φοβίζουν και δεν πρόκειται να σταματήσουμε αυτό που κάνουμε», είπαν στον «Ριζοσπάστη» οι δύο μουσικοί. «Το χιπ χοπ -πρόσθεσε ο Afaza- έχει βάσεις σε αυτές τις περιοχές, εργατοσυνοικίες σαν τη δική μας το Κερατσίνι. Δυσκολεύουμε τους χρυσαυγίτες. Ομως αυτό που δεν χρειάζεται τώρα είναι ο φόβος. Τώρα χρειάζεται αντεπίθεση, για να μην πάει τζάμπα και το αίμα του Παύλου».

Αλλα κουραγιο...

ΑΓΑΝΤΑ...

Οι δολοφονικές ενέργειες της Χρυσής Αυγής στο Πέραμα και στο Κερατσίνι έχουν γίνει αφορμή για την αναπαραγωγή ρεπορτάζ που αποκαλύπτουν τις μεθόδους και τους τρόπους που οργανώνει την εγκληματική της δράση. Τώρα άραγε τις είδαν; Οχι μόνο τώρα που χτυπά δολοφονικά και Ελληνες εργάτες αλλά από τότε ακόμη που χτυπούσε μετανάστες, το ΚΚΕ είχε μιλήσει ανοιχτά για ναζιστική εγκληματική οργάνωση.

Η αστική προπαγάνδα σταματά, εδώ και σκόπιμα, γιατί την ενδιαφέρει να καταδικάσει τη βία γενικά απ' όπου και αν προέρχεται, να παίξει το δίλημμα «φασισμός ή (αστική) δημοκρατία» για να εγκλωβίσει εργατικά και λαϊκά στρώματα στη λογική ότι ο συμβιβασμός στην αστική νομιμότητα, η παραίτηση από τη μαχητική πάλη και δράση είναι ο μόνος τρόπος να προστατευτεί από το σουγιά και το ρόπαλο του φασίστα. Να εμφανίζονται οι δυνάμεις καταστολής ως προστάτες του εργατικού κινήματος από τη φασιστική βία.

Αλλωστε, η αστική προπαγάνδα ξέρει την τέχνη σε όλη την προηγούμενη περίοδο να την εξωραΐζει συγκαλύπτοντας το ναζιστικό ποιόν της, το χαρακτήρα της ως μαχητικής οργάνωσης σε αντιδραστική κατεύθυνση, που αποσκοπεί στη δημιουργία αντιδραστικού κινήματος, εθνικιστικού, ρατσιστικού αντικομμουνιστικού, που μισεί θανάσιμα το εργατικό κίνημα. Να συγκαλύψει ότι είναι γέννημα - θρέμμα του καπιταλισμού, της αστικής ιδεολογίας, του επίσημου ανοιχτού αντικομμουνισμού, των μηχανισμών του αστικού κράτους.

Το αστικό πολιτικό σύστημα, ολόκληρο, τώρα ξαφνικά έχει γίνει λαύρο ενάντιά της για τους δικούς του λόγους. Δεν εξηγούν όμως γιατί δεν έχουν τιμωρηθεί ως τώρα οι εγκληματικές της ενέργειες, όταν κανάλια του συστήματος προέβαλαν τη δράση της, ακόμη και με τη φαινομενική εχθρότητα, όταν διευκόλυναν το «φούσκωμά» της εξασφαλίζοντας την κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση, νομιμοποιώντας στη συνείδηση του κόσμου την ύπαρξη και τη δράση της. Η ΧΑ βολεύει για να τρομοκρατεί το λαό. Για να ορθώνει εμπόδια στη συνειδητοποίηση των αιτιών της φτώχειας, της εξαθλίωσης, της ανεργίας. Για να βάζει όχι μόνο εμπόδια στη συμμετοχή εργατικών, λαϊκών δυνάμεων στην ταξική πάλη, αλλά να τη χρησιμοποιεί και σαν μηχανισμό καταστολής της ταξικής πάλης.

Αναδεικνύοντας κάλπικες αιτίες για την κρίση, όπως ότι για την ανεργία ευθύνονται οι μετανάστες εργάτες, ότι για τα χρέη των νοσοκομείων φταίει το γεγονός πως θεραπεύουν μετανάστες, για τους παιδικούς σταθμούς που δεν επαρκούν φταίει το γεγονός ότι πάνε και παιδιά μεταναστών κ.ο.κ. Η Χρυσή Αυγή λειτουργεί ως πληρωμένος μπράβος, υπερασπίζεται με τα μπράτσα της την καπιταλιστική κερδοφορία, υπερασπίζεται τις «συνθήκες για επενδύσεις» που απαιτούν μισθούς πείνας, χωρίς εργασιακά δικαιώματα. Αυτό έκανε π.χ. στο Πέραμα. Να τσακιστούν εργασιακά δικαιώματα, για να έρθουν δουλειές για τους μεγαλοεργολάβους και τους εφοπλιστές.

Οποιος μπαίνει εμπόδιο, δηλαδή η εμπροσθοφυλακή της εργατικής τάξης, η Χρυσή Αυγή θα τον τσακίζει. Γιατί τάχα εμποδίζει την αντιμετώπιση της ανεργίας. Και για να δείξει ότι διακατέχεται από τέτοια φιλεργατική τάχα ευαισθησία, αφενός εμφανίζει «κοινωνικό πρόσωπο» μοιράζοντας τρόφιμα στους εξαθλιωμένους, για να κλείνουν τα στόματα. Ο,τι δηλαδή χρειάζονται τ' αφεντικά.

Υπάρχει βεβαίως και μια πλευρά της αστικής προπαγάνδας που πασχίζει να περάσει την άποψη ότι η Χρυσή Αυγή είναι ένα «κοινωνικό φαινόμενο» γέννημα της φτώχειας και εξαθλίωσης. Που αν ξεπεραστούν θα αποδυναμωθεί και η Χρυσή Αυγή.

Βεβαίως, η Χρυσή Αυγή πατάει στις συνθήκες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και της πολιτικής διαχείρισής της σε όφελος του κεφαλαίου, πατάει πάνω στις τραγικές συνέπειές της στους εργαζόμενους, στους αυτοαπασχολούμενους, γενικότερα στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ενισχύθηκε όμως μέσα σε ένα συγκεκριμένο ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο που είχε ως χαρακτηριστικά του τον ανοιχτό αντικομμουνισμό -που επιδόθηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια τα αστικά ΜΜΕ, αστικά κόμματα, οι μηχανισμοί της ΕΕ κλπ.- την εχθρότητα στο εργατικό κίνημα και ιδιαίτερα στον ταξικό προσανατολισμό του, την ενίσχυση του εθνικισμού που τροφοδοτούσαν τα κάλπικα συνθήματα περί «κατεχόμενης Ελλάδας από την Τρόικα», βγάζοντας λάδι το ελληνικό κεφάλαιο από την υλοποίηση αυτής της πολιτικής, αναζητώντας έναν καπιταλισμό χωρίς κρίσεις, ένα ιμπεριαλιστικό σύστημα χωρίς ανισότιμες σχέσεις, ένα αστικό πολιτικό σύστημα που θα υπηρετεί το λαό, αναπολώντας έναν καπιταλισμό του παρελθόντος όπου μπορούσε με καλύτερους όρους να επιβιώσει ο μικροϊδιοκτήτης ή διαμόρφωνε άλλες δυνατότητες ενσωμάτωσης εργατικών στρωμάτων. Αυτό το κλίμα αποτυπώθηκε χαρακτηριστικά στο «κίνημα των πλατειών» και των «αγανακτισμένων» τροφοδοτώντας τόσο το ρεφορμισμό από τη μια όσο και τη φασιστική εθνικοσοσιαλιστική ρητορική από την άλλη.

Ομως η οργανωτική της συγκρότηση, η απότομη ανάπτυξη της δραστηριότητάς της, η μεγάλη επιρροή της σε τμήματα των αστικών κατασταλτικών μηχανισμών αποδεικνύουν ισχυρά νήματα και με το ίδιο το αστικό κράτος και όχι μόνο ιδεολογικούς δεσμούς.

Αλλά έχουν δει το φως της δημοσιότητας και άλλα τέτοια νήματα. Δεν πάει πολύς καιρός που η «Γκάρντιαν» έγραφε για χρηματοδότησή τους από τους εφοπλιστές. Αλλά και το 2012 είδαν το φως της δημοσιότητας ρεπορτάζ αστικών ΜΜΕ, όπως: «Μερίδα επιχειρηματιών πιστεύουν πως η Χρυσή Αυγή περιόρισε κατά πολύ τον αριστερό ακτιβισμό, με ορατά αποτελέσματα στη λειτουργία των επιχειρήσεων του κέντρου της Αθήνας. "Αφού δεν υπάρχει αστυνομία, να μία...", έλεγε σε γεύμα στο "Χίλτον" γνωστός βιομήχανος τροφίμων», εννοώντας τη Χρυσή Αυγή. Εργαλείο τμημάτων του κεφαλαίου λοιπόν η Χρυσή Αυγή.

Να γιατί λέμε ότι: εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι να στηρίξουν τις πρωτοβουλίες των εργατικών σωματείων, των Λαϊκών Επιτροπών που καταδικάζουν, απομονώνουν και αποφασιστικά μπορούν να αχρηστεύσουν τα δίχτυα της Χρυσής Αυγής σε κάθε τόπο δουλειάς και μόρφωσης, σε κάθε εργατική - λαϊκή γειτονιά. Η διέξοδος βρίσκεται στην οργάνωση της λαϊκής πάλης και συμμαχίας με κατεύθυνση την ανατροπή του συστήματος, που γεννά και θρέφει τη Χρυσή Αυγή.

Αλλα κουραγιο...