ΑΓΑΝΤΑ...

Ταξική απάντηση στον πόλεμο.

Τον εικοστό αιώνα δυο παγκόσμιοι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι με επίκεντρο την Ευρώπη έριξαν την ανθρωπότητα στην πείνα, στο θάνατο και το μαρασμό.
Αιτία τους ήταν το μοίρασμα των αγορών και των στρατηγικών περιοχών.
Οι δυο πόλεμοι ξεκίνησαν από τη Γερμανία που η αστική της τάξη θεωρούσε τον εαυτό της ως τον αδικημένο έναντι αυτής της Αγγλίας.
Αν και στους δυο πολέμους ηττήθηκε με τραγικές συνέπειες για το λαό της, εξακολουθεί και σήμερα να επιδίδεται στο μεγαλο-εθνικισμό.
Η σημερινή διαφορά είναι ότι δεν εμφανίζεται με το μιλιταριστικό πρόσωπο του ναζισμού αλλά με το οικονομικό πρόσωπο του ισχυρού τραπεζίτη τοκογλύφου.
Φέρεται ως η ατμομηχανή της ευρωζώνης, του ευρώ, κι ως ο ελεγκτής και κυρίαρχος των λαών της Ευρώπης.
Δανείζει είτε απευθείας σε χρήμα ή κυρίως σε βιομηχανικά προϊόντα, με προεξέχοντα αυτά της πολεμικής βιομηχανίας.
Η Κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα βρίσκεται ουσιαστικά υπό τον έλεγχο της γερμανικής αστικής τάξης.
Μ' ένα πολυπλόκαμο μηχανισμό και μέσα στα ευρωπαϊκά κράτη από αχυράνθρωπους, μπορεί να τα κρατά αγκυστρωμένα και να λέει «καλώς τους πελάτες μου».
Δίπλα της η αστική Γαλλία που προσπαθεί να προσαρμόσει μια γαλλο-γερμανική πολιτική και στα δικά της συμφέροντα.
Αλλωστε τι διαφορετικό μπορούσε να περιμένει κανείς από τους «πουρκουάδες»; Η γερμανική αστική τάξη με τα πολιτικά και δημοσιογραφικά της όργανα δείχνει να αναπτύσσει μια αλαζονεία εθνικισμού την οποία ακολουθεί και μεγάλη μερίδα του γερμανικού μικροαστισμού.
Απέναντι στην αντίληψη της πανευρωπαϊκής γερμανικής κυριαρχίας βρίσκεται η παρηκμασμένη Αγγλία που παραδοσιακά φέρεται κολλημένη στις ΗΠΑ.
Το γνωμικό λέει ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται τουλάχιστον στα σοβαρά.
Ομως πού δύναται να καταλήξει αυτή η ευρωπαϊκή ανισορροπία;
Που ο γερμανικός εθνικισμός θεωρεί την Ευρώπη ως το «ζωτικό» του χώρο κατά το πρότυπο του ναζιστικού δόγματος;
Τι επιπτώσεις δύναται να επιφέρει η ουσιαστική απουσία του συντονισμένου ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος ως του φορέα μιας νέας σοσιαλιστικής Ευρώπης;
Η όξυνση της κρίσης, έκφραση της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης, της τροφοδότησης των κεφαλαιοκρατών και της στυγνής εκμετάλλευσης των λαϊκών στρωμάτων, ο πόλεμος κατά των λαών, έχει μια απάντηση.
Την οργανωμένη πάλη των εργατών και όλων των καταπιεζόμενων στρωμάτων όχι απλά ενάντια σε ένα κεφαλαιοκράτη, αλλά ενάντια στο κεφάλαιο σαν τάξη.
Αυτή η σύγκρουση δεν μπορεί παρά να ξεκινάει από την πάλη του κάθε λαού στην χώρα του.
Στην Ελλάδα η πλουτοκρατία με τους πολιτικούς εκπροσώπους της και την τρόικα, ΕΕ, ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Τράπεζα (δηλαδή την διεθνή των τοκογλύφων), στο όνομα της καπιταλιστικής κρίσης θέλουν να γυρίσουν το λαό ένα αιώνα πίσω για να διατηρήσουν την κερδοφορία τους και την καλοπέρασή τους οι λίγοι.
Ωστόσο λογαριάζουν «χωρίς τον ξενοδόχο».
Αυτό διδάσκει και η παγκόσμια ιστορία πως παρά τα πισωγυρίσματα, η εξέλιξη της ανθρωπότητας προχωράει.
Ηδη στην χώρα μας το εργατολαϊκό ταξικό κίνημα οργανώνεται, δυναμώνει και απαντάει βάζοντας πλώρη για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος για την δική του εξουσία.
Οι Λακαιδεμόνιοι γρηγορούν!

Αλλα κουραγιο...



υσ ακομα δεν τους εχει γινει μαθημα, οτι το παλιο τους συνθημα ειναι για τα σκουπιδια, germany uber alles.