Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

ΑΓΑΝΤΑ...
Θα διαγκωνιζόμαστε στην εξαθλίωση;
«Ελαιοχρωματισμοί από Ελληνες τεχνίτες, τιμές χαμηλότερες των αλλοδαπών» αναφέρει αγγελία στους δρόμους του Πειραιά.
Εκεί φτάσαμε λοιπόν. Ενας εργάτης να προσφέρει τη δουλειά παινευόμενος όχι... πόσο καλός μάστορας είναι (αν είναι προσεκτικός τεχνίτης, ικανός, αποτελεσματικός σ' αυτό που κάνει) αλλά πόσο λίγο κοστίζει.
Δηλαδή, να... «προσφέρει» τη φτώχεια του ως προτέρημα!
Να «προσφέρει» το πόσα πολλά δικαιώματα δέχεται να χάσει ή να διαπραγματευτεί.
Αυτή είναι η ανάπτυξη για την οποία αγωνιούν οι κήρυκες της «ανταγωνιστικότητας»: Πιεσμένοι από την ανάγκη της επιβίωσης, οι εργάτες να δηλώνουν έτοιμοι να πληρώνονται ίσα ίσα για να μπορούν την επόμενη μέρα να επιστρέφουν στο πόστο τους και να κάνουν αυτό που χρειάζεται η κερδοφορία της επιχείρησης.
Το από πόσες ανάγκες δέχεται να παραιτηθεί.
Από ζωντανοί παραγωγοί του πλούτου να ζουν σαν ένα γρανάζι της καπιταλιστικής μηχανής που φθείρεται ανεπανόρθωτα και ραγδαία.
Κι ενώ οι εργάτες διαγκωνίζονται μεταξύ τους ποιος θα εξαθλιωθεί πιο γρήγορα, η πλουτοκρατία εξασφαλίζει τους όρους που θα επιτρέψουν στην κερδοφορία της να ανακάμψει γιγαντώνοντας το βαθμό ξεζουμίσματος συνολικά της εργατικής τάξης.
Δεν είναι αυτή η ζωή που αξίζει στους εργάτες: Να παραιτούνται ακόμα και από στοιχειώδεις ανάγκες τους (ακόμα και τις ανάγκες στην ποιοτική σίτιση, στέγαση, ανάπαυση) στο όνομα του «να έχουν δουλειά».
Δεν είναι δουλειά αυτό, όμως.
Είναι σκλαβιά.
Είναι μια εφιαλτική ζωή όπου οι εργάτες πουλάνε την εργατική τους δύναμη ίσα για να συνεχίσουν να εξαθλιώνονται.
Η ένταξη στην πάλη για να ανατραπούν τα μονοπώλια είναι ευθύνη για κάθε εργάτη.
Οσο οι εργάτες σκύβουν το κεφάλι τόσο μεγαλύτερη θα είναι η αγριότητα με την οποία το κεφάλαιο θα τους ποδοπατά.
Αλλα κουραγιο...,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, υσ
Στίχοι: Κώστας Βάρναλης Μουσική: Λουκάς Θάνου Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης Δεν λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια κούτσα μια και κούτσα δυο στης ζωής το ρημαδιό Μεροδούλι ξενοδούλι δέρναν ούλοι οι αφέντες δούλοι ούλοι δούλοι αφεντικό και μ' αφήναν νηστικό και μ' αφήναν νηστικό Ανωχώρι κατωχώρι ανηφόρι κατηφόρι και με κάμα και βροχή ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή Είκοσι χρονώ γομάρι σήκωσα όλο το νταμάρι κι έχτισα στην εμπασιά του χωριού την εκκλησιά του χωριού την εκκλησιά Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς
Και ζευγάρι με το βόδι άλλο μπόι κι άλλο πόδι όργωνα στα ρέματα τ αφεντός τα στρέμματα Και στον πόλεμο όλα για όλα κουβαλούσα πολυβόλα να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐ για τ' αφέντη το φαί
Άιντε θύμα άιντε ψώνιο... Koίτα οι άλλοι έχουν κινήσει έχει η πλάση κοκκινίσει άλλος ήλιος έχει βγει σ' άλλη θάλασσα άλλη γη Άιντε θύμα άιντε ψώνιο...

4 σχόλια:

  1. Mαστορα χαιρεται, ναι, αλλα εχω ''κλεψει'', σε διαβασα χθες και μαυρισε η ψυχη μου, απο τις ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΣΟΥ-ΜΑΣ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η δουλεία και ο εξευτελισμός... συνεχίζεται.
    Για πόσο;
    Ο μαχαίρης έδωσε σε όλο το μεγαλείο του το ρημαδιό!
    Αλλά κουράγιο;
    Οι μέρες "κόβονται" και ο τρόμος της απόλυσης σε καθιστά χαμάλη των αφεντικών.
    ΠΟΣΟ κουράγιο;

    Οι εικόνες σου Δημήτρη ..συνταρακτικές!

    Φιλιά στο κορίτσι μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γιαγιά Αντιγόνη καλησπερα, το ποσο πια το ξερουμε ολοι μας, τοσο, οσο με την ψηφο μας αποφασιζουμε σαν ''κυριαρχος'' λαος, να πριμοδοτουμε τ'αχρηστοφασισταρια της καθε ''περιουσιας'' οικογενειας, που μονο μελημα τους ειναι η συνεχιση της οικογειακης τους ευμαρειας και η ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ στο δουνουτου των υπολοιπων μας.
    Οι εικονες λενε παντα την αληθεια, η σχεδον παντα, αναλογα την οπτικη γωνια.

    Φιλια εδοθηκαν και σου ανταποδιδει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή