ΑΓΑΝΤΑ...

Μόνιμος στόχος τους η φτηνή εργατική δύναμη...,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΝΕΙ το υπουργείο Εργασίας, δεν ετοιμάζει νέες δυσμενείς αλλαγές για τις εργασιακές σχέσεις, απλά ...ανταλλάσσουν e-mail με την τρόικα για τις αποζημιώσεις και την 6ήμερη εργασία.

Δεν έχουν τι να κάνουν, δηλαδή, και παίζουν με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές τους για να περνάει η ώρα. Ηλεκτρονική κουβεντούλα, βρε παιδί μου, για να έχουν κάτι να λένε.

Μάλιστα, η κυβέρνηση «διαβεβαιώνει» πως δεν πρόκειται να συζητηθεί κανένα καινούργιο μέτρο εάν δεν ξεκαθαριστεί με ελέγχους και διαδικασίες αποτίμησης, αν τα μέτρα που ήδη έχουν ληφθεί απέδωσαν.

Μόνο μια μικρή λεπτομέρεια δεν μας εξήγησαν: Ποια ακριβώς είναι αυτή η ...απόδοση που περιμένουν.

Γιατί; Μα γιατί αυτό που προσδοκούν είναι η μείωση των μισθών, η ανυπαρξία κανόνων στις εργασιακές σχέσεις, έτσι ώστε ο εργοδότης να κάνει ό,τι θέλει, όπως θέλει, όποτε θέλει.

Αυτό στα δικά τους ελληνικά (ή μάλλον ...«ευρωενωσιακά») λέγεται «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας» και «ευελιξία στην αγορά εργασίας».

Τέτοιου είδους «στόχοι», όμως, ...δεν έχουν τέλος, ούτε πάτο. Οι κεφαλαιοκράτες πάντα ζητούν περισσότερα, οι κάθε λογής «τρόικες» εξειδικεύουν κατευθύνσεις και κυβερνήσεις σαν αυτή που έχουμε, σε ολόκληρη την ΕΕ, εκτελούν.

Ας αφήσει, λοιπόν, τα ψέματα και τις προσπάθειες εφησυχασμού το υπουργείο Εργασίας. Ετοιμάζουν νέα επίθεση εφ' όλης της ύλης και το έχουν καταλάβει και οι πέτρες.

Μόνο οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες κάνουν πως δεν έχουν αντιληφθεί τι γίνεται. Είναι πολύ ...απασχολημένες με το διάλογο μεταξύ των «κοινωνικών εταίρων».

Δίνουν εκεί όλη τους την ενέργεια μια και ο μόνος ρόλος που παίζουν είναι αυτός των «διαπραγματευτών» της φτώχειας και της εξαθλίωσης των εργαζομένων.

Αλλα κουραγιο...,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, υσ «...μόλις η εργάσιμη μέρα παύσει να 'χει έναν καθορισμένο αριθμό ωρών. Καταργείται η σχέση ανάμεσα στην πληρωμένη και απλήρωτη εργασία. Ο κεφαλαιοκράτης μπορεί τώρα να βγάζει από τον εργάτη μιαν ορισμένη ποσότητα υπερεργασίας, χωρίς να του παραχωρεί τον αναγκαίο για την αυτοσυντήρησή του χρόνο εργασίας. Μπορεί να εκμηδενίζει κάθε κανονικότητα στην απασχόληση και, απόλυτα σύμφωνα με την ευκολία, την αυθαιρεσία και το συμφέρον του της στιγμής, να εναλλάσσει την πιο τρομερή υπερβολική εργασία με τη σχετική ή ολοκληρωτική ανεργία. Με το πρόσχημα ότι πληρώνει την "κανονική τιμή της εργασίας", μπορεί να παρατείνει αφύσικα την εργάσιμη μέρα, χωρίς καμιά αντίστοιχη ισοστάθμιση για τον εργάτη. Σ' αυτό οφείλεται η πέρα για πέρα λογική εξέγερση (1860) των εργατών οικοδόμων του Λονδίνου ενάντια στην απόπειρα των κεφαλαιοκρατών να επιβάλουν αυτό το ωρομίσθιο. Ο περιορισμός με νόμο της εργάσιμης μέρας βάζει τέρμα σ' αυτή την ασχημία αν και δε βάζει φυσικά τέρμα στην υποαπασχόληση που πηγάζει από το συναγωνισμό των μηχανών, από την αλλαγή στην ποιότητα των χρησιμοποιουμένων εργατών, καθώς και από τις μερικές και γενικές κρίσεις».