ΑΓΑΝΤΑ...

Τα ψέματα τέλειωσαν

«Πάνω από την οροφή της σύμβασης καμία διασφάλιση».

Η φράση αποδίδεται στον Βενιζέλο (από το δελτίο του «Mega») και δηλώνει ότι η κυβέρνηση ξεπέρασε πλέον κάθε όριο.

Ηδη είναι γνωστή η επιδίωξη για μετατροπή κάθε Συλλογικής Σύμβασης σε ατομική.


Ο ΩΜΟΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ: «Οι πολιτικοί ηγέτες που στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου και οι βουλευτές θα κληθούν να πουν ΝΑΙ ή ΟΧΙ σε ένα πακέτο σκληρών περικοπών και μεταρρυθμίσεων (...)

Τα ψέματα τέλειωσαν (...)

Εχουμε όλοι ευθύνη για να αποφευχθεί η μεγάλη καταστροφή της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, που θα φέρει φτώχεια, βία και αίμα στους δρόμους» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Για την εργατική τάξη, επίσης, έχουν ξεπεραστεί τα όρια.

Επείγει, είναι όρος ζωής για την αμέσως επόμενη μέρα, ο γενικός ξεσηκωμός.

Ο,τι προβλέπεται από τα κυβερνητικά μέτρα δεν είναι κάτι που θα συμβεί κάποτε, αλλά τώρα αμέσως.

Η επιδίωξη να μετατραπούν όλες οι συμβάσεις σε ατομικές, σπρώχνει κάθε εργάτη να βρεθεί μόνος του σ' ένα παγωμένο τοπίο απέναντι στην αγέλη των λύκων.

Η εργατική τάξη έχει κατακτήσει τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη.

Αξίες που έχουν προκύψει από την ίδια τη θέση των εργατών στην παραγωγή.

Το γεγονός ότι οι καπιταλιστές έχουν ανάγκη εργάτες ξεκομμένους, για να μπορούν να τους εξαθλιώσουν, ας αντιστραφεί ως επιδίωξη των εργατών:
Κανένας μόνος του, συσπείρωση στα ταξικά συνδικάτα - στο ΠΑΜΕ, ανατροπή των εργατοπατέρων, μάχη μέχρις εσχάτων.

Η ενίσχυση του ΚΚΕ, πολύ περισσότερο σ' αυτήν τη συγκυρία, είναι θέμα ταυτόσημο με την ενίσχυση στο βαρύ πυροβολικό.

Πολύ περισσότερο είναι θέμα ενίσχυσης στο επιτελείο της μάχης.

Μιας μάχης που ήδη αναδεικνύεται σαν ιστορικών διαστάσεων.

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΘΕΛΟΥΝ: «Τη δεκαετία που έληξε το 2009, οι αμερικανικές βιομηχανίες έδιωξαν τόσο πολλούς εργάτες, ώστε εξάλειψαν όλο το όφελος των προηγούμενων 70 ετών, καθώς εξαφανίστηκαν περίπου η μία στις τρεις θέσεις εργασίας στον κλάδο της μεταποίησης (...)

Και δεν έχουμε δει τίποτε ακόμη (...)

Η Ανι Λόρι έγραφε για μια καινούργια εταιρεία, αντικείμενο της οποίας είναι να μειώσει την ανάγκη για σερβιτόρους και σερβιτόρες.

"Η εταιρεία έχει δημιουργήσει ένα είδος iPad που σου δίνει τη δυνατότητα να παραγγέλνεις και να πληρώνεις στο τραπέζι σου.
Ισως η επινόηση αυτή ορισμένων μηχανολόγων του ΜΙΤ που φέρει το όνομα Presto να εμφανιστεί σύντομα σε κάποιο εστιατόριο της περιοχής σας".

Εκείνο που δεν θα μπορεί να κάνει ένα τέτοιο iPad θα το κάνει ένας Κινέζος υπάλληλος (...)

"Η Apple ξανασχεδίασε την οθόνη του iPhone λεπτομερώς.

Οι νέες οθόνες άρχισαν να καταφθάνουν στη μονάδα παραγωγής στην Κίνα σχεδόν μεσάνυχτα.

Ενας επόπτης ξύπνησε αμέσως 8.000 εργαζόμενους που αναπαύονταν στους κοιτώνες της εταιρείας, έδωσε σε καθέναν από αυτούς ένα μπισκότο και ένα φλιτζάνι τσάι, τους οδήγησε στον χώρο παραγωγής και μέσα σε μισή ώρα άρχισαν να τοποθετούν το γυαλί της οθόνης στον σκελετό του.

Εργάστηκαν έτσι επί 12 ώρες.

Μέσα σε 96 ώρες, η μονάδα παρήγε πάνω από 10.000 iPhone την ημέρα» (από άρθρο σε «The New York Times» / ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Γνωστό από πολύ παλιά ότι η τεχνολογική εξέλιξη, προϊόν κι αυτή της εργασίας των ανθρώπων, είναι ικανή να κάνει την ίδια την εργασία πιο εύκολη, να μειώσει τους χρόνους και να αυξήσει το παραγόμενο προϊόν, να βελτιώσει, δηλαδή τους όρους ζωής.

Το εμπόδιο σε μια τέτοια προοπτική ήταν και παραμένει η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Η είδηση από την Αμερική αναφέρεται σ' ένα εργαλείο - τεχνολογικό επίτευγμα που αντί να κάνει εύκολη τη ζωή των ανθρώπων πετάει στα σκουπίδια την εργατική δύναμη για να αυξηθεί το καπιταλιστικό κέρδος.

Τέτοια παραδείγματα στην ιστορία πάμπολλα.

Στο ίδιο άρθρο, η αμέσως επόμενη είδηση αποδεικνύει πως όποιο κι αν είναι το νέο τεχνολογικό επίτευγμα, για να κερδίσουν οι καπιταλιστές έχουν ανάγκη τη ζωντανή εργατική δύναμη.

Την οποία φροντίζουν να κρατούν εξαθλιωμένη για να αυξάνεται το κέρδος τους.

Ο συνδυασμός των δύο παραδειγμάτων έρχεται να επιβεβαιώσει, για μια ακόμα φορά, ότι το μέλλον της ανθρωπότητας εξαρτάται από τη λύση στο βασικό πρόβλημα:
Πώς τα μέσα παραγωγής θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία, έτσι που ο παραγόμενος πλούτος να μην καταλήγει στο σεντούκι μιας χούφτας εκμεταλλευτών;

Το γεγονός ότι τα παραδείγματα χρησιμοποιούνται από τον αστικό Τύπο όχι για να λυθεί το πρόβλημα, αντίθετα για να καλλιεργηθεί τρόμος «κάτσετε καλά γιατί υπάρχουν και χειρότερα» αναδεικνύει ένα σημαντικό πρόβλημα: Από πού αντλεί πληροφόρηση η εργατική τάξη;

Και κατ' αντιπαραβολή δείχνει την αναντικατάστατη λειτουργία του εργατικού Τύπου που θα χρησιμοποιεί τις επιτυχίες της εργασίας για να ανυψώσει τους εργάτες κι όχι να τους εκβιάσει.


ΑΣΧΕΤΟ?!

Η εικόνα της χτεσινής τηλεοπτικής ειδησεογραφίας ήταν μία: Ο τρόμος στο πρόσωπο της πρωθυπουργού της Αυστραλίας, καθώς προσπαθεί να τη φυγαδεύσει ο φρουρός της, την ώρα που διαδηλωτές της φώναζαν ξανά και ξανά «ντροπή».

Αλλα κουραγιο...



υσ το αστικό σύστημα δεν είναι ανίκητο
Αυτή η ιστορία των ταξικών αγώνων είναι παρακαταθήκη. Το αστικό πολιτικό σύστημα και οι ταξικοί σύμμαχοι ΣΕΒ - πλειοψηφία ΓΣΕΕ έχουν τεράστιες δυσκολίες να βάλουν ταφόπλακα σε όλα τα εργασιακά δικαιώματα. Πασχίζουν διά πυρός και σιδήρου να τα περάσουν, αλλά ήδη στα αστικά κόμματα, παρά τους ελιγμούς τους, υπάρχουν τριγμοί, αδυναμίες χειραγώγησης των εργαζομένων στην αστική πολιτική, δυσκολίες διαχείρισης της κρίσης. Η ενιαία ταξική πάλη των εργατών, η συμμαχία με τ' άλλα λαϊκά στρώματα, είναι ανεξάντλητη και ανίκητη δύναμη. Μπορεί να τους μεγαλώσει τα ρήγματα, να τους φράξει το δρόμο, να εμποδίσει τα μέτρα, την εφαρμογή τους, με την καθολική σύγκρουση με το κεφάλαιο, τους συμμάχους του, την πολιτική του. Σ' αυτή τη ρότα να πορευτούμε κλιμακώνοντας την πάλη»
(από το πρωτοσέλιδο σχόλιο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ)