Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011







ΑΓΑΝΤΑ...

Κόβουν επιδόματα και σε καρκινοπαθείς τελικού σταδίου

Αποκλειστικά δημόσια, δωρεάν και υψηλής ποιότητας Υγεία - Πρόνοια διεκδικεί η ΣΕΑΑΝ

Σε απροκάλυπτες και απάνθρωπες περικοπές επιδομάτων ακόμα και καρκινοπαθών τελικού σταδίου προχωρά η κυβέρνηση ή χρησιμοποιεί τη μέθοδο των μαζικών επανεξετάσεων απ' τις υγειονομικές επιτροπές των ΑμΕΑ για να εξασφαλιστούν τα κονδύλια που θα στηρίξουν το κεφάλαιο.

Χτες, η ΣΕΑΑΝ μαζί με το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων ΑμΕΑ Αττικής και Νήσων έκαναν παρέμβαση στο Περιφερειακό Συμβούλιο, ζητώντας την επαρκή χρηματοδότηση για τη λειτουργία των Ειδικών Σχολείων καθώς και για τα μνημόνια με τα οποία θα λειτουργήσουν προγράμματα κοινωφελούς εργασίας.

Η άρνηση για τη χορήγηση του επιδόματος σε καρκινοπαθή τελικού σταδίου είναι ότι είχε ενταχθεί σε πρόγραμμα του ΟΑΕΔ (του ΛΑΕΚ) στο οποίο εντάσσονται άνω των 55 χρόνων για να συμπληρώσουν τα ένσημα για τη σύνταξη.

Μάλιστα, ο ασθενής δεν είχε κανένα εισόδημα και το επίδομα που θα έπαιρνε δεν ξεπερνά τα 260 ευρώ.

Εκτός απ' τις απροκάλυπτες περικοπές, μια πλευρά του σχεδίου υλοποιείται με τις μαζικές επανεξετάσεις, όπως καταγγέλλει η ΣΕΑΑΝ, τονίζοντας: «Οι μαζικές επανεξετάσεις σε συνδυασμό με τις απίστευτες καθυστερήσεις ταλαιπωρούν αφάνταστα τους ανάπηρους και τις οικογένειές τους. Τους οδηγούν σε απόγνωση, γιατί αναγκάζονται μέχρι να επανεξεταστούν από τις επιτροπές να μένουν χωρίς κανένα εισόδημα, αφού τους παρακρατείται το επίδομα μέχρι την εξέτασή τους από την επιτροπή».

Τα τελευταία χρόνια γίνεται μια σταδιακή και συνεχής περικοπή παροχών.

Στους νέους με αναπηρίες από 18 ετών και πάνω, καλύπτουν μόνο το 50% των θεραπειών.

Λες και ο παραπληγικός ξαναπερπάτησε και το παιδί με εγκεφαλική παράλυση ξεπέρασε τα προβλήματά του και δεν έχει ανάγκη τη φυσιοθεραπεία, την εργοθεραπεία, τη λογοθεραπεία, που είναι άκρως απαραίτητα για να μπορέσει να τα βγάλει πέρα στη ζωή.

Τον προηγούμενο χρόνο έγινε περικοπή στην αποζημίωση που δίνουν στα παιδιά ασφαλισμένων του Δημοσίου, που πηγαίνουν σε κέντρα ειδικής αγωγής, κατά το ένα τρίτο.

Δηλαδή, εκεί που κάλυπτε το 70% - 80% καλύπτει πλέον το 50% απ' ό,τι πληρώνει ο γονιός.

Ετσι, κάποιοι γονείς δεν μπορούν να πάρουν φάρμακα για τα παιδιά τους και σταματούν τις θεραπείες, με τραγικές επιπτώσεις.

Στις χρόνιες παθήσεις, οι περισσότεροι ασθενείς κάνουν ακριβές θεραπείες, που μπορεί να φτάνουν τα 2.000 - 3.000 ή και 3.500 ευρώ το μήνα!

Για παράδειγμα, ο πάσχων από μεσογειακή αναιμία για να κάνει τη θεραπεία αποσιδήρωσης, που είναι αναγκαία για την υγεία του, χρειάζεται περίπου 1.800 ευρώ το μήνα.

Οταν καθυστερεί την εκκαθάριση του λογαριασμού ή είναι αναγκασμένος σήμερα να πληρώνει ολόκληρο το ποσό στο φαρμακείο, είναι αδύνατον να τα βγάλει πέρα αν είναι άνεργος ή ο μισθός του είναι 500 και 700 ευρώ ή όταν το επίδομα που παίρνουν, π.χ. οι πάσχοντες από μεσογειακή αναιμία είναι 280 ευρώ το μήνα..



Συγκλονιστική επιστολή μιας μάνας που αποκαλύπτει τη γύμνια των δομών Πρόνοιας

Η Γεωργία Τσούμπα είναι μητέρα διδύμων αυτιστικών παιδιών, ενώ τελευταία έχασε το σύζυγό της από καρκίνο.

Εδώ και 20 χρόνια δίνει έναν τιτάνιο αγώνα για να παιδιά της, καθώς δεν«υπάρχουν δημόσιες δομές και υπηρεσίες για να υποστηρίζουν το νέο ζευγάρι, τη μητέρα που μεγαλώνει ανάπηρα παιδιά».

Η ανοιχτή επιστολή της προς τον υπουργό Υγείας Ανδρέα Λοβέρδο αποτελεί κατάθεση ψυχής της μάνας που βρίσκεται σε απόγνωση.

Μεταξύ των άλλων η Γεωργία Τσούμπα γράφει στην επιστολή της:
«
Είκοσι χρόνια τώρα, μόνη μου τα περισσότερα από αυτά, προσπαθούσα να κατακτώ τους τρόπους και τα μέσα για να μπορώ να βοηθήσω τα παιδιά μου.
Προσπαθούσα και προσπαθώ να βρω ποια δημόσια δομή είναι κατάλληλη για την ξεχωριστή περίπτωση του καθενός από τα δύο μου παιδιά.
Γιατί μπορεί τα παιδιά μου να είναι δίδυμα με αυτισμό, αλλά ο Αγγελος έχει βαρύ αυτισμό και νοητική υστέρηση, ενώ ο Νίκος έχει αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας (σύνδρομο Asperger).
Δημόσιες δομές και υπηρεσίες δεν υπήρχαν, ούτε υπάρχουν για να υποστηρίζουν το νέο ζευγάρι, τη μητέρα που μεγαλώνει ανάπηρα παιδιά.
Αναζητούσα και αναζητώ μόνη μου τις λύσεις με τη βοήθεια φίλων.
Προσπαθούσα να εκπαιδευτώ η ίδια και ταυτόχρονα πλήρωνα, όπως και ο πατέρας των παιδιών, τεράστια ποσά από την τσέπη μας για τις ανάγκες εκπαίδευσης, θεραπείας και αποκατάστασης των παιδιών μας.
Το σπίτι μου είχε μετατραπεί τα απογεύματα σε ένα μικρό εκπαιδευτικό κέντρο.
Το 2000 το υπουργείο ανακοίνωσε την παράλληλη στήριξη, δηλαδή στην περίπτωση παιδιού με μαθησιακή δυσκολία - αναπηρία να διορίζεται ειδικός εκπαιδευτικός για να στηρίζει το παιδί μέσα στο κοινό σχολείο.
Εκανα αίτηση και εγώ για την παράλληλη στήριξη του Νίκου.
Ο Νίκος τέλειωσε το Δημοτικό, τέλειωσε το Γυμνάσιο και παράλληλη στήριξη δεν έλαβε!!!
Για τον Αγγελο, αφού περιπλανήθηκα από κέντρο σε κέντρο, σε δημόσια και ιδιωτικά, τελικά κατέληξε πριν από χρόνια να πάει σε ένα κέντρο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που εμφανιζόταν ως ειδικό για τον αυτισμό, που όμως εγώ και ο πρώην σύζυγός μου καθώς και το ασφαλιστικό ταμείο πληρώναμε.
Ομως όχι μόνο δε στηρίχθηκε το παιδί μας εκεί, αλλά με ευθύνη του κέντρου υποτροπίασε - πισωγύρισε όπως λέμε - και προσπάθειες χρόνων για τη στήριξη και την εξέλιξη του παιδιού μου πήγαν ουσιαστικά χαμένες.
Γι' αυτήν την κατάσταση απευθύνθηκα τότε με κλειστό γράμμα στον υπουργό εκείνης της εποχής.
Οχι μόνο δεν πήρα απάντηση, όχι μόνο δεν αναζητήθηκαν ευθύνες για το πώς δουλεύουν αυτά τα κέντρα, αλλά και καμία στήριξη δεν είχα όταν αναγκάστηκα να πάρω τον Αγγελο από αυτό το κέντρο και να τον έχω στο σπίτι.
Αποτέλεσμα αυτού του επεισοδίου ήταν να ξεκινήσουν επιληπτικές κρίσεις, οι οποίες χειροτέρεψαν την κατάστασή του και ταυτόχρονα να εμφανίζει συχνά επιθετικές κρίσεις. Αυτή τη δύσκολη περίοδο την αντιμετώπισα, όπως μπορούσα καλύτερα, με τον νέο σύζυγό μου, ο οποίος δυστυχώς εδώ και έξι μήνες έχασε τη μάχη με τον καρκίνο.
Η απότομη αλλαγή περιβάλλοντος στο σπίτι έφερε σε πολλή δύσκολη θέση τα δύο μου παιδιά και εμένα την ίδια βέβαια, πολύ δε περισσότερο τον Αγγελο, ο οποίος άρχισε να εμφανίζει πολύ περισσότερες και επικίνδυνες κρίσεις επιθετικότητας.
Ολοι οι ειδικοί και εμείς που μεγαλώνουμε αυτιστικά παιδιά ξέρουμε ότι η απότομη αλλαγή περιβάλλοντος, όπως ήταν η «εξαφάνιση» από το σπίτι του συζύγου μου, επιτείνει τις ανασφάλειες και το άγχος, αφού μην κατανοώντας το αμετάκλητο του θανάτου, συνεχίζουν να αναζητούν το αγαπημένο τους πρόσωπο».

Αντιμέτωποι με τη γύμνια

«Αυτό το διάστημα - συνεχίζει η επιστολή - μετά 22 χρόνια που μεγαλώνω τα παιδιά μου, αναγκάστηκα να δεχτώ για πρώτη φορά να μεταφερθεί ο Αγγελος σε νοσοκομείο, όταν παρουσίασε σοβαρή και επικίνδυνη επιθετική κρίση.
Τότε, ο βιολογικός πατέρας του και εγώ ζήσαμε στην πράξη αυτά που ξέραμε θεωρητικά, αλλά και αυτά που παλεύαμε, δηλαδή τα τεράστια προβλήματα και τα αδιέξοδα που βιώνουν οι οικογένειες που μεγαλώνουν παιδιά σαν τον Αγγελο.
Την ανυπαρξία δηλαδή εξειδικευμένου δημόσιου κέντρου για την αντιμετώπιση αυτιστικών ατόμων σε κρίση.
Μετά τις επαναλαμβανόμενες κρίσεις επιθετικότητας αναγκάστηκα να συζητήσω για πρώτη φορά λύση που μου πρότειναν χρόνια τώρα συγγενείς και φίλοι και εγώ αρνιόμουν, δηλαδή το να ενταχθεί ο Αγγελος σε μια κλειστή δομή.
Κατάλαβα ότι για το καλό του ίδιου του Αγγελου και του άλλου μου γιου, του Νίκου, το δικό μου αλλά και του πατέρα του, η λύση ήταν και είναι πράγματι ο Αγγελος να ενταχθεί σε μια κλειστή εξειδικευμένη δομή...
Μέσω του συνδικαλιστικού μας οργάνου και μέσω φίλων ενημερώθηκε η ηγεσία του υπουργείου για το πρόβλημα και εσείς ο ίδιος προσωπικά, χωρίς να υπάρξει απάντηση και λύση στο πρόβλημα.
Αναγκαστήκαμε να πάμε τον Αγγελο δύο φορές στο νοσοκομείο μετά από κρίση και μας τον επιστρέψανε.
Αναγκαστήκαμε, ως προσωρινή λύση, ύστερα από μια μεγάλη και επικίνδυνη κρίση, να ζητήσουμε εισαγγελική εντολή για να νοσηλευτεί σε ψυχιατρική κλινική του ΨΝΑ που εφημέρευε.
Από τότε (18/5/2011) είμαστε αναγκασμένοι, εγώ και ο πατέρας του, να βρισκόμαστε εναλλάξ δίπλα στον Αγγελο από το πρωί μέχρι το βράδυ γιατί δεν υπάρχει καμία υποδομή ούτε η εξειδικευμένη στελέχωση και η επάρκεια προσωπικού για να μπορεί να εξασφαλίζεται η ασφαλής νοσηλεία και αξιοπρεπής διαβίωση του Αγγελου στη συγκεκριμένη κλινική.
Ταυτόχρονα, εμείς και οι φίλοι μας έχουμε προβεί σε μια απέλπιδα προσπάθεια για να μεταφερθεί ο Αγγελος σε μια εξειδικευμένη δομή για το πρόβλημά του.
Εχουμε πάρει άπειρα τηλέφωνα, έχουμε επισκεφτεί μια σειρά κέντρα ξανά και ξανά, έχουμε κάνει αιτήσεις, ενώ η ηγεσία του υπουργείου και η διοίκηση του ΨΝΑ, που είναι ενήμερες, δεν έχουν δώσει καμία λύση ως τώρα.
Είμαστε εργαζόμενοι και εγώ και ο πατέρας των παιδιών δουλεύουμε χρόνια, και τίμια βγάζουμε το ψωμί μας.
Εχουμε κάθε δικαίωμα να απαιτούμε από το κράτος, που εμφανίζεται ως "δικό μας", αλλά ζητάει μόνο από μας τους εργαζόμενους να κάνουμε θυσίες, να πάρει τα αναγκαία μέτρα ούτως ώστε τώρα ο Αγγελος να μεταφερθεί σε δομή ανάλογη με την περίπτωσή του.
Αυτό το δικαίωμα έχουν και τα άλλα παιδιά, που βιώνουν τα ίδια προβλήματα με τον Αγγελο και οι γονείς τους που έχουν την ίδια αγωνία και απελπισία για να δοθεί μια λύση.
Είκοσι χρόνια δώσαμε τιτάνιο αγώνα εγώ, ο πατέρας των παιδιών, αλλά και ο σύζυγός μου που πρόωρα έχασα, για να μη χρειαστεί τέτοια δομή, όμως τώρα για το καλό όλων αλλά και για να ανοίξει ο δρόμος και για τα άλλα παιδιά πρέπει να δώσετε τώρα μόνιμη λύση. Υπάρχουν τμήματα σε δομές που είναι κλειστά, ενώ έχουν δοθεί τεράστια ποσά από το κράτος για την κατασκευή τους ή άλλες να υπολειτουργούν ή τα τμήματα να μην είναι καλυμμένα επειδή ζητούν από τους γονείς να πληρώσουν τεράστια ποσά και για την εισαγωγή και για κάθε μήνα παραμονής.
Τα στοιχεία τα έχουμε καταθέσει επανειλημμένα στο υπουργείο σας, οφείλατε να πάρετε μέτρα.
Δεν το κάνατε, ενώ εμείς εκατοντάδες οικογένειες οδηγούμαστε στην απόγνωση».
Και η επιστολή καταλήγει:
«Ομως, σας λέμε ότι τη δύναμη που αποκτήσαμε για να κρατηθούμε όρθιοι όλα αυτά τα χρόνια για να στηρίξουμε τα παιδιά μας, θα τη μετατρέψουμε σε απόφαση για να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά τους και το δίκιο των οικογενειών μας.
Αυτά που δε θέλετε να κάνετε για μας, γιατί έχετε άλλες επιλογές και προτεραιότητες, θα τα διεκδικήσουμε μέχρι τέλους, γιατί τα δικαιούμαστε»!


Αλλα κουραγιο...





υσ Ανδρέας Λοβέρδος, Μιχάλης Τιμοσίδης, Γιώργος Κατριβάνος, The Barbarians.

«Να οργανώσουμε αντίσταση στη βάρβαρη πολιτική εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης της Υγείας σε κάθε τόπο δουλειάς. Να μην επιτρέψουμε να μετατραπεί η λαϊκή ανάγκη και το δικαίωμα στην Ιατροφαρμακευτική Περίθαλψη και στην Πρόνοια σε ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα, απρόσιτο για όλο και περισσότερους»

6 σχόλια:

  1. Τι να οργανώσουμε τρομάρα μας!!!
    Εδώ ούτε μια τσιπουροκατάνυξη δεν μπορούμε να οργανώσουμε, θες και αντίσταση εσύ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δημήτρη νομίζω ότι παραμυθιαζόμαστε.
    Τι να οργανώσουμε και τι να ανατρέψουμε από τα σχέδια τους;
    Στα θέματα υγείας, στα θέματα παιδείας, για τις σχέσεις εργασίας, για την ανεργία, για ποιο απ΄όλα να οργανωθούμε;
    Πλάκα κάνουμε και μεταξύ μας;
    Δεν γίνεται να εκτιμούμε ότι το σάπιο σύστημά τους καταρρέει, ότι έχει ημερομηνία λήξης και ο μόνος τρόπος είναι να τους ανατρέψουμε και από την άλλη να λέμε ότι "θα διεκδικήσουμε και θα αντισταθούμε για να μην μετατραπεί η λαϊκή ανάγκη .....σε ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα"
    Δημήτρη και να θέλουνε δεν μπορούν να κάνουν πίσω, δεν γίνεται αν θέλουνε να συνεχίσουν την κυριαρχία τους και αυτό είναι η μόνη επιδίωξή τους, είναι υποχρεωμένοι πάρουν όλα εκείνα τα μέτρα που θα τους εξασφαλίσουν την καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων (των εργαζόμενων). Διαφορετικά δεν θα είναι καπιταλιστές.
    Ένας μόνον τρόπος υπάρχει να ανατραπεί το ίδιο το σύστημα.

    Φυσικά Δημήτρη δεν παραγνωρίζω το γεγονός ότι οι επιμέρους διεκδικήσεις μπορεί να συμβάλλουν στην λαϊκή συσπείρωση,όπως και μπορούν να την αποπροσανατολίσουν.
    Αυτό που πάνω στο οποίο πρέπει να γίνεται ζύμωση πια,είναι ο περιορισμένος χρόνος του οικονομικού συστήματος , ότι τα περιθώριά του καπιταλιστικού έχουν εξαντληθεί.
    Να καταλάβει ό κόσμος ότι δεν υπάρχουν περιθώρια, ότι είμαστε σε έναν ανελέητο πόλεμο.
    Ότι χωρίς την συσπείρωση όλων των λαϊκών δυνάμεων, έστω και ενός μέρους σε ουδετερότητα και, χωρίς ΚΚ δεν μπορεί να γίνει ΤΙΠΟΤΑ προς όφελος των εργαζομένων.
    Τι να πω έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εγω παλι..Αντιθετα απο οσα λεει η αγαπητη ΒΒ..
    Δεν μπορω να δω σαν αυτοσκοπο την οργανωση, με αντικειμενικο σκοπο και στοχο την...ανατροπη του καπιταλισμου...
    Βεβαιως και μπορει να εχει τελικα δικιο η ΒΒ...
    Αλλα στη ζυμωση μας με τους αλλους...Που, οχι μονο δεν μας καταλαβαινουν...Αλλα και νοιωθουν[αδικαιολογητα] ΜΕΡΟΣ του καπιταλιστικου συστηματος...
    Πρεπει να προβαλλονται οι επι μερους διεκδικησεις....
    Με τη διεκδικηση...ΠΧ παιδικων σταθμων, για τις εργαζομενες μητερες..[απαραιτητο] η την δημιουργια ειδικων κεντρων για τα παιδια με αυτισμο...
    Δεν "μπαινουμε" μεσα στη λογικη της διατηρησης του συστηματος...
    Αντιθετως..Νομιζω οτι συνειδητοποιουνται κοσμος...Νοιωθωντας οτι καποιος ειναι διπλα του..Στο ΔΙΚΟ ΤΟΥ μικρο αγωνα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Β.Β καλημερα.

    Αν και καταλαβαινω το πνευμα της πρωτης παραγραφου σου, πρεπει να εχεις επι μερους διεκδικησεις και βεβαια αυτοι εκπροσωπουν τους καπιταλιστες και βεβαια αυτοι κοβουν παροχες και αρνουνται αλλες, ομως μεχρι την τελικη πτωση της ''νεας Ρωμης'', πρεπει οι ''ομαδες'' των συνανθρωπων μας που εχουν αναγκη απο καποιες ειδικες ''παροχες'' να τις διεκδικουν.

    Και βεβαια ενας τροπος υπαρχει για αλλαγη-απαλαγγη απο αυτο το σαπιο-απανθρωπο συστημα, ΣΥΜΦΩΝΩ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μαστορα καλημερα.

    Οπως θα ειδες στην δικη μου ''τοποθετηση'', αν και στο τελος και οι δυο μας συμφωνουμε με την φιλη μας την Β.Β, πιστευω οτι με την συμμετοχη στις ''καθημερινες'' διεκδικησεις συσπειρωνεις τον κοσμο, που ''μαθαινει'' και μας μαθαινει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή