ΑΓΑΝΤΑ...


Η Νίκη

Λέξη πολύ γνωστή και γλυκιά όσο το καλύτερο ψυχικό αγάλιασμα στον κόσμο.

ΝΙΚΗ: Τίτλος και σύμβολο στρατιωτικού επιτεύγματος, ή πολιτική επιτυχία σε πολιτικό διαπραγματευτικό διάλογο κ.ά.

Κάθε ΝΙΚΗ, μικρή ή μεγάλη, κάθε άνθρωπος που νιώθει την αξία της, σε οποιοδήποτε στοιχείο που εκφράζει τον χαροποιεί.

Εδώ, όμως, θα μιλήσουμε για μιαν άλλη ΝΙΚΗ, για ένα τετράποδο ζωάκι μωρό, που κάποιοι φιλόζωοι ναύτες του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού το μάζεψαν, που ήταν εγκαταλειμμένο στην παραλία του Porte-feek, επίνειο του Σουέζ της Αιγύπτου.

Ως γνωστόν, τον Απρίλιο του 1941 με την κατάρρευση του Ελληνο-Αλβανικού Μετώπου, ύστερα από την ασύγκριτα υπέρτερη πολεμική μηχανή της εχθρικής τότε Γερμανίας, κατελήφθη η Ελλάδα από τους Γερμανούς.

Τα ελληνικά πολεμικά καράβια, για να μην πέσουν στα χέρια των εχθρών Γερμανών τα πληρώματά τους τα φυγάδευσαν προς την Αίγυπτο και από κει συνέχισαν τον πόλεμο στο πλευρό των συμμαχικών δυνάμεων.

Το ελληνικό πολεμικό πλοίο τορπιλοβόλο ΝΙΚΗ ευρίσκετο σε διατεταγμένη αποστολή στο νότιο άκρο του καναλιού της διώρυγος του Σουέζ, στο λιμάνι Porte-feek, επίνειο της αιγυπτιακής πόλης του Σουέζ, και συνεχίζοντας ανατολικά διά θαλάσσης βρισκόμαστε στην Ερυθρά Θάλασσα.

Μια παρέα Ελλήνων ναυτών του τορπιλοβόλου ΝΙΚΗ, επιστρέφοντας από νυχτερινή ψυχαγωγική έξοδο στο Porte-feek, περιμένοντας τη βενζινάκατο για να τους μεταφέρει στο καράβι, άκουσαν κάτι κλαυθμυρίσματα από ένα μωρό σκυλάκι, που μπουσούλιζε εγκαταλειμμένο από κάποιον, το πήραν στα χέρια τους, το χάιδεψαν και το πήραν μαζί τους στο καράβι.

Ηταν θηλυκού γένους.

Τη μετέφεραν στο καράβι ΝΙΚΗ το 1941-1942 και της έδωσαν το όνομα του καραβιού τους: ΝΙΚΗ.

Ηταν ακόμη πολύ μικρό σε ηλικία, και όλο το πλήρωμα του καραβιού το αγάπησαν και το πρόσεχαν σαν τα μάτια τους.

Ηταν μια χαριτωμένη σκυλίτσα, μικρόσωμη, με ένα ωραίο καστανό τρίχωμα και εξυπνότατη, ήξερε να φέρεται σε όλες τις στιγμές των ναυτών που τη φρόντιζαν και την πρόσεχαν, την περιποιόντουσαν με αγάπη και γούστο.

Είχε εγκλιματιστεί πάνω στο καράβι και δεχόταν τη θαλπωρή, εκτός των ναυτών, των υπαξιωματικών και των αξιωματικών ακόμη.

Πολύ τυχερή η σκυλίτσα ΝΙΚΗ είχε την αγάπη όλων και ασυζητητί τη μερίδα φαγητού από το καζάνι των ναυτών.

Ποιος να την πρωτοχαϊδέψει και ποιος να την αγκαλιάσει, που αυτή με τη σειρά της ανταπέδιδε την ευγνωμοσύνη της με ένα συνεχή κούνημα της ουράς της.

Πέρναγαν οι μέρες και οι μήνες, και η ΝΙΚΗ μέσα σε ένα κλίμα αγάπης και θαλπωρής μεγάλωνε.

Οι ναύτες, δηλαδή το πλήρωμα του τορπιλοβόλου ΝΙΚΗ, τα μάτια τους και η σκυλίτσα ΝΙΚΗ.

Ηρθαν όμως και δύσκολες μέρες και απρόσμενες στιγμές, για όλο το πλήρωμα του τορπιλοβόλου ΝΙΚΗ να πάρουν το δρόμο της εξορίας το 1944, όπως τα πληρώματα όλων των ελληνικών πολεμικών πλοίων.

Δε θα μιλήσουμε για το λόγο της εξορίας μας, δεδομένου ότι είναι σε όλους γνωστός, για να αποφύγουμε τον εμφύλιο πόλεμο που προετοίμαζαν ζητήσαμε τότε με ομόφωνο και υπογεγραμμένο υπόμνημα για να γίνει κυβέρνηση εθνικής ενότητος για το καλό όλου του λαού της Ελλάδος.

Το υπόμνημα αυτό θεωρήθηκε άτυπο και μας τιμώρησαν με εξορία.

Μετά ένα μήνα εξορίας μας περίπου έκαναν κυβέρνηση εθνικής ενότητος, αλλά η τιμωρία μας δεν ανεστάλη.

Μέσα σε όλες τις ατυχίες, τις δυσκολίες και τις αναποδιές που είχε η εξορία μας, το πλήρωμα του τορπιλοβόλου ΝΙΚΗ έπρεπε να προστατεύσει και να βοηθήσει την τόσο αγαπημένη και χαριτωμένη σκυλίτσα ΝΙΚΗ.

Ο χωρισμός των ναυτών και της ΝΙΚΗΣ ήταν αδύνατον, γιατί πλήρωμα ναυτών και ΝΙΚΗ ήταν δεμένοι τόσο που έπρεπε κάτι να κάνουν να μην τη χάσουν από κοντά τους, μα ούτε και αυτή τους αποχωριζόταν.

Πλήρωμα τορπιλοβόλου ΝΙΚΗ, και σκυλίτσα Νίκη ήταν αλληλένδετα δεμένοι και δεν ήταν δυνατόν να χωρίσουν.

Ετσι ακολούθησε και η σκυλίτσα το δρόμο της εξορίας.

Νηστικοί και πεινασμένοι οι ναύτες χωρίς νερό μέσα στο μαγιάτικο ήλιο της ερήμου, νηστικιά και διψασμένη και η σκυλίτσα Νίκη, αδιαμαρτύρητα.

Φθάνει που ήταν κοντά στους φίλους της, αφού αυτοί δεν είχαν να φάνε και να πιουν δεν είχε και αυτή, δεν είχε ξεχάσει, όμως, να κουνάει την ουρά της και να κοιμάται πλάι τους.

Μαζί στις καλές μέρες, μαζί και στις δύσκολες, ο ένας δεν πρόδιδε τον άλλον, μαζί τους λοιπόν και στην εξορία με όλα τα επακόλουθά της.

Τέλος του Μάη και αρχές του Ιούνη 1944, βρέθηκαν όλα τα πληρώματα του Πολεμικού Ναυτικού, η Ελληνική Αεροπορία και το Ελληνικό Πεζικό της Μέσης Ανατολής, όλοι μαζί ενωμένοι σε μια ακτή της Λιβύης στο Γιαντζούρ.

Το στρατόπεδο του Γιαντζούρ ανοιχτό και ελεύθερο χωρίς περιορισμούς, αδιακρίτως για τις ελλείψεις και για τις πάρα πολλές δυσκολίες.

Φαγητό, και ιδιαίτερα νερό που το είχαμε τόσο ανάγκη, λίγο, πολύ λίγο, δεν κάλυπτε ούτε το 50% για τις ανάγκες της λιβυκής ζέστης, αλλά η ελευθερία χωρίς περιορισμούς και δεσμεύσεις ήταν παρήγορο να ξεχνάμε όλα τα άλλα.

Ελεύθεροι είμαστε, αλλά δεν μπορούσαμε να απομακρυνθούμε, γιατί οι πόλεις ήταν τόσο μακριά που δε θα έφθανες ποτέ.

Απολαμβάναμε, λοιπόν, τη λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, χωρίς να είσαι ελεύθερος ούτε για μια στιγμή, αφού δεν μπορούσες να απομακρυνθείς.

Η σκυλίτσα Νίκη, και αυτή ελεύθερη τώρα με πάρα πολλές νέες γνωριμίες με αεροπόρους και φαντάρους και σε όλους να κουνάει την ουρά της.

Κάποια μέρα, η Νίκη απομακρύνθηκε από το στρατόπεδο και κούνησε και αλλού την ουρά της, φυσικό ήταν να βρει κάποιον σύντροφο και ζευγάρωσε, αλλά δεν ξέχασε τους πραγματικούς της φίλους και γύρισε κοντά τους.

Γύρισε, αλλά γύρισε πάρα πολύ ευχαριστημένη, γιατί είχε γνωρίσει και γευθεί εκείνο που της έλειπε τόσο μέσα στη ζωή της.

Το ζευγάρωμα.

Η ελευθερία όλων μας ήταν τόση όση χρειαζόταν χρόνος να στηθούν μόνιμα και συστηματικά στρατόπεδα συρματοφραγμένα, και φρουρούμενα.

Η ένωση και η μαζικότητα των τριών ελληνικών στρατιωτικών σωμάτων δεν έφερε το προσδοκώμενο αποτέλεσμα που ποθούσαν οι Αγγλοι υπεύθυνοι, περίμεναν καυγάδες και ταραχές μεταξύ των τριών στρατιωτικών σωμάτων.

Αφού είδαν όμως σύμπνοια, συνεργασία και συνοχή, έπρεπε να μας χωρίσουν και μας οδήγησαν σε δύο στρατόπεδα ξεχωριστά, στο ένα οι φαντάροι και στο άλλο το Ναυτικό, το ένα στρατόπεδο με το άλλο ήταν σε απόσταση 25 μέτρα περίπου.

Το στρατόπεδο που ήταν οι ναύτες είχε δίκτυο νερού, ενώ των φαντάρων δεν είχε.

Είχαν, όμως, προβλέψει οι Αγγλοι και είχαν δώσει ξηρά τροφή στους φαντάρους, ψωμί και τυρί, ενώ στο Ναυτικό έδωσαν τυρί, αλλά δεν είχαν ψωμί, και για να μην μας το στερήσουν μας έδωσαν αλεύρι τόσο όσο αντιστοιχούσε για το ψωμί που μας έλειπε.

Αρα, τσιγκουνιά δεν έκαναν, μα ούτε και μας το στέρησαν, αλλά πώς θα το έτρωγαν οι ναύτες το αλεύρι;

Βρέστε εσείς τη λύση.

Εφαγαν οι φαντάροι το ψωμί και το τυρί, αλλά νερό τίποτα, σκιά πουθενά.

Φρουρούμενοι όμως αυστηρά.

Φώναζαν οι φαντάροι μας νερό-ο-ο-ο, αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω, κανένας δεν τους άκουγε από τους υπεύθυνους φρουρούς μας.

Το ναυτικό που είχε πολύ νερό πώς να τους τροφοδοτούσε;

Πρόβλημα μεγάλο.

Το Ναυτικό επιστράτευσε τη σκυλίτσα Νίκη, που πάντα ήταν μαζί τους, της γεμίζουν ένα παγούρι νερό, της το βάζουν στα δόντια και οι φαντάροι της φώναζαν και τους το πήγαινε, η χαρά όλων μας δεν περιγράφεται, οι φαντάροι της έδιναν ένα άλλο παγούρι άδειο και μας το έφερνε, εμείς το γεμίζαμε και η σκυλίτσα Νίκη το πήγαινε στους διψασμένους φαντάρους.

Αυτό γινόταν στο καταμεσήμερο επί τέσσερις ώρες συνέχεια, ακούραστη η Νίκη, φαίνεται ότι αυτό που έκανε το ένιωθε.

Για μια στιγμή, ένας μαύρος φρουρός που ήταν ενδιάμεσα των στρατοπέδων δεν του άρεσε αυτό που έκανε η Νίκη και την εμπόδιζε στο έργο της να μεταφέρνει νερό στους φαντάρους, αυτή όμως επέμεινε μέχρι ο μαύρος φρουρός σήκωσε το όπλο του να τη χτυπήσει, αλλά τις φωνές όλων μας «ΚΑΤΩ ΤΟ ΟΠΛΟ ΣΟΥ», τις άκουσε ένας Αγγλος λοχίας και τον εμπόδισε να τη σκοτώσει, λέγοντάς του ότι αυτό είναι ζώο και συναισθάνεται αυτό που κάνει, εσύ που είσαι άνθρωπος δεν καταλαβαίνεις τις ανάγκες των φαντάρων;

Υστερα από αυτό, η σκυλίτσα Νίκη συνέχισε άνετα το θεάρεστο έργο της έως τις πέντε το απόγευμα, που ήρθαν αυτοκίνητα και πήραν τους φαντάρους και τους μετέφεραν στην ΑΣΜΑΡΑ.

Η σκυλίτσα Νίκη από την υπερκόπωσή της ξάπλωσε μέσα στη σκηνή με τους φίλους της ναύτες και την είδαμε την επομένη μέρα, αφού ξεκουράστηκε.

Αυτό το τόσο μεγάλο και αφάνταστο έργο της σκυλίτσας να μεταφέρει νερό στους φαντάρους ανέβασε την αγάπη όλων των ναυτών στο έπακρον, και αυτή το ένιωθε με υπερηφάνεια κουνώντας διαρκώς την ουρά της.

Δεν πέρασαν αρκετές μέρες, οι Αγγλοι φρουροί μας μετέφεραν σε καινούριο στρατόπεδο συστηματικότατο για εξορίστους, στην περιοχή ΤΜΙΜΗ.

Στο καινούριο στρατόπεδο, η σκυλίτσα ολοκλήρωσε την κύησή της και έφερε στη ζωή ένα ωραιότατο αρσενικό σκυλάκι.

Ολο τον καιρό της εξορίας, το στρωσίδι της Νίκης ήταν έξω από την πόρτα της σκηνής, τώρα με το μωρό της το είχαν μέσα στη σκηνή και η φροντίδα των ναυτών ήταν διπλή και αγόγγυστη, γιατί η αγάπη προς τη σκυλίτσα Νίκη είχε πολλαπλασιαστεί με το έργο της που μετέφερε νερό στους διψασμένους φαντάρους.

Το φαγητό της και το νερό της στα πόδια της από τους φίλους τους ναύτες.

Τα γεννητούρια της Νίκης μαθεύτηκαν και στους τέσσερις κλωβούς και ας ήταν ξεχωριστά ο ένας από τον άλλον.

Το νεογέννητο αρσενικό της σκυλάκι προτού ακόμη περπατήσει το είχαν ονομάσει ΣΥΡΜΑ, μιας και γεννήθηκε μέσα στα σύρματα της εξορίας.

Το Σύρμα δυνάμωσε και άρχισε να ακολουθεί τη μάνα του, και να παίρνει μαθήματα απ' αυτήν.

Εμαθε να ξεχωρίζει τους Ελληνες από τους Αγγλους φρουρούς μας, καίτοι φοράγαμε όλοι τα ίδια ρούχα - Μπατλ - ντρες.

Οταν έμπαιναν οι Αγγλοι μέσα στο στρατόπεδο των εξορίστων, η σκυλίτσα Νίκη ήταν πάντα παρούσα στην πόρτα και τους γαύγιζε με μανία, οι Αγγλοι ήταν απαράδεκτοι και ανεπιθύμητοι, το δε Σύρμα πήγαινε στα οπίσθιά τους και τους δάγκωνε τα μπατζάκια των παντελονιών, όλα αυτά γίνονταν εξ ενστίκτου όχι από μάθημα κάποιου από τους εξόριστους.

Δεν μπορούσαν να προχωρήσουν οι Αγγλοι μέσα στο στρατόπεδο, εάν δεν πήγαινε κάποιος από τους εξόριστους να τα μαζέψει.

Η απέχθειά τους και το μίσος τους για τους Αγγλους ήταν ενδεικτικότατη, οι Αγγλοι περιορίζονταν στο συνηθέστατο «φάκεν-ντογκ» και «φάκεν-ντογκ».

Πάντα, όταν μας επισκέπτονταν οι Αγγλοι φρουροί μας, κάποιος ή κάποιοι ήταν φανερά οπλισμένοι, παρ' όλη την ενόχληση από τη ΝΙΚΗ και το ΣΥΡΜΑ δε σκέφθηκαν ούτε για μια στιγμή να κάνουν κακό στα σκυλιά.

Ετσι πέρασαν οι μέρες και οι μήνες και ήρθε η 21-6-1945, ημέρα που είχε καθοριστεί ως ημέρα επαναπατρισμού, από το υπουργείο Ναυτικών είχε στείλει ονομαστικό κατάλογο συγκεκριμένων για την πρώτη αποστολή επαναπατρισμού και συγκεκριμένων περιφερειών της Ελλάδας.

Και δεύτερο κατάλογο άλλων περιφερειών σε μια άλλη ημερομηνία.

Οι δεύτεροι βόλεψαν το σκυλάκι Σύρμα και έμεινε μαζί τους.

Ετοιμάστηκε η πρώτη αποστολή και περίμενε τα αγγλικά μεγάλα φορτηγά αυτοκίνητα για να μας μεταφέρει απευθείας σε εμπορικό καράβι για τον Πειραιά.

Τα προσφιλή πρόσωπα της σκυλίτσας Νίκη ήταν στην πρώτη αποστολή, έτοιμη και η Νίκη ακολουθούσε τους στενούς της φίλους, όπου πάνε.

Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε στ' αυτοκίνητα ονομαστικώς, και συνέπεσε να είμαστε μαζί με τους στενούς φίλους της σκυλίτσας μας βοηθήθηκε και ανέβηκε και αυτή να συνταξιδέψουμε.

Ο Αγγλος οδηγός απαγόρευσε τη μετάβαση της σκυλίτσας, είχε τέτοια εντολή.

Τα παρακαλετά μας στον Αγγλο οδηγό δε βρήκαν απήχηση, ήταν στερεότυπα αρνητικός.

Ολοκληρώθηκε η ανάβαση στα αυτοκίνητα, αλλά η σκυλίτσα Νίκη διαμαρτυρόταν έντονα, με τα γαυγίσματά της.

Το κομβόι των αυτοκινήτων ίσως να 'ταν και δέκα τον αριθμό, έως ότου να ετοιμαστούν όλοι η σκυλίτσα Νίκη οδύρετο με τα γαυγίσματά της.

Ο Αγγλος οδηγός ανένδοτος.

Για μια στιγμή, τα γαυγίσματα σταμάτησαν ολοσχερώς, και ο Αγγλος οδηγός του αυτοκινήτου διερωτήθηκε γιατί σταμάτησαν τα γαυγίσματά της.

Κατέβηκε από την καμπίνα του και έκανε έλεγχο μήπως την πήραμε πάνω στο αυτοκίνητο, αυτό όμως δεν είχε γίνει.

Ο Αγγλος οδηγός και ο συνοδηγός του άρχισαν να ψάχνουν να βρουν τη σκυλίτσα, την οποία την ανακάλυψαν λουφασμένη, μεταξύ καμπίνας οδηγού και καρότσας ήταν ένα κενό στην ειδική θέση για τη ρεζέρβα του αυτοκινήτου.

Εκεί ήταν κουλουριασμένη.

Η σιωπή της όμως την πρόδωσε, την έβγαλαν από εκεί και άρχισε πάλι τα γαυγίσματα.

Πήδησε, όμως, για δεύτερη φορά στο ίδιο μέρος, μα είχε την ίδια τύχη με την πρώτη.

Ο συνοδηγός πλέον έμεινε μόνιμος διώχτης της σκυλίτσας Νίκη, έως ότου ξεκίνησε το κομβόι των αυτοκινήτων και ο συνοδηγός έτρεξε να ανέβει στο αυτοκίνητο εν κινήσει.

Η σκυλίτσα ακολουθούσε το αυτοκίνητό μας, γαυγίζοντας επί αρκετή ώρα και απόσταση έως ότου αδυνατούσε πλέον από υπερβολική κούραση και έμεινε στον άχαρο χώρο της λιβυκής ερήμου.

Η απώλεια της σκυλίτσας Νίκη άφησε μια σκιά στη μεγάλη ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΜΟΥ μας, και ιδιαίτερα στα προσφιλή πρόσωπα της σκυλίτσας ΝΙΚΗ, που τη μεγάλωσαν μέσα στο τορπιλοβόλο ΝΙΚΗ.

Αλλα κουραγιο...







υσ Κυριακή 6 Νοέμβρη 2005 Ριζοσπαστης