ΑΓΑΝΤΑ...

«Εκανα χρήση ναρκωτικών από τα 14. Οταν πήρα την απόφαση να "καθαρίσω" ήμουν 23 ετών. Με είχαν διώξει από το σπίτι και βρισκόμουν ένα χρόνο στο δρόμο. Μια μέρα παίρνω τη μάνα μου τηλέφωνο και της λέω "σώσε με, δεν αντέχω άλλο". Ενιωθα κοντά στο θάνατο, δεν είχε παρακάτω. Η μάνα μου έτρεξε, έψαξε, βρήκε το πρόγραμμα "ΝΟΣΤΟΣ" του ΚΕΘΕΑ κι έτσι ξεκίνησα».

Σήμερα η Μαρίνα είναι 7 χρόνια «καθαρή», πατάει στα πόδια της, ζει.

Πάνω από 200 νέοι ολοκληρώνουν κάθε χρόνο τα προγράμματα του ΚΕΘΕΑ.

Το 2010, τουλάχιστον 3.000 άνθρωποι συμμετείχαν, σε ημερήσια βάση, στα «στεγνά» προγράμματά του, δηλαδή απείχαν από τη χρήση και βρίσκονταν μακριά από το δρόμο.

Υποστηρίχθηκαν περισσότερα από 6.000 συγγενικά πρόσωπα στα Κέντρα Οικογενειακής Υποστήριξης.

Ξεπέρασαν τις 2.000 οι κρατούμενοι και αποφυλακισμένοι που συμμετείχαν στις υπηρεσίες του ΚΕΘΕΑ, ενώ περίπου 1.700 χρήστες στο δρόμο υποστηρίχθηκαν από τις μονάδες άμεσης πρόσβασης.

Το πρόβλημα των ναρκωτικών χτυπάει παιδιά εργατών, αλλά και παιδιά μεσαίων στρωμάτων και τα παιδιά των αστών.

Η συντριπτική πλειοψηφία όσων χτυπούν την πόρτα του ΚΕΘΕΑ για απεξάρτηση, όμως, είναι παιδιά εργατών, από οικογένειες που παλεύουν για το μεροκάματο.

Γιατί τα προγράμματά του είναι δωρεάν.

Οι αστοί προτιμούν να στείλουν τα παιδιά τους σε «στεγνό» πρόγραμμα στο εξωτερικό.

Σήμερα, η απεξάρτηση για χιλιάδες νέους ανθρώπους τινάζεται στον αέρα.

Οι μονάδες του ΚΕΘΕΑ κινδυνεύουν να κλείσουν, καθώς οι περικοπές κατά 51% στον προϋπολογισμό του καθιστούν αδύνατο να συνεχίσει τη λειτουργία του, αφού δεν μπορεί πλέον να καλύψει ακόμα και τις στοιχειώδεις ανάγκες, όπως τα έξοδα διατροφής, θέρμανσης, ηλεκτρισμού και ύδρευσης, αλλά και τη μισθοδοσία του προσωπικού του.

Οι εκατοντάδες εργαζόμενοι είναι αντιμέτωποι με περικοπές μισθών, έχουν πρόβλημα επιβίωσης και την ίδια στιγμή καλούνται να καταβάλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες, δίνοντας την ψυχή τους για να βγάλουν «καθαρούς», ανθρώπους που έχουν πέσει στα ναρκωτικά.

Ηδη στις γειτονιές, κυρίως στο κέντρο της Αθήνας, τα ναρκωτικά θερίζουν, οι χρήστες οδηγούνται στην εξαθλίωση χωρίς επιστροφή.

Στο ίδιο συμπέρασμα συγκλίνουν όλες οι έρευνες, επιβεβαιώνοντας ότι τα σκληρά οικονομικά μέτρα και η εκτόξευση της ανεργίας θα οξύνουν το πρόβλημα της τοξικοεξάρτησης και θα έχουν σοβαρές επιπτώσεις και στη σωματική - ψυχική υγεία των Ελλήνων.

Η κυβέρνηση ανασυντάσσεται και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα συνεχίσει ακάθεκτη το έγκλημα σε βάρος ενός ολόκληρου λαού, πετώντας όλο και περισσότερους νέους στη χρήση, καταδικάζοντάς τους στην οδύνη μέχρι την τελευταία τους πνοή, στερώντας το δικαίωμα στην απεξάρτηση, εγκλωβίζοντάς τους στη χορήγηση κρατικής πρέζας από τα νοσοκομεία, ανοίγοντας το δρόμο στους ιδιώτες που θα θησαυρίσουν κι από αυτόν τον ανθρώπινο πόνο «πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες».

Κλείνουν τις πόρτες για ζωή και τις ανοίγουν διάπλατα στο θάνατο

«Δεν μπορώ να χωνέψω ότι την ευκαιρία που είχα εγώ να "καθαρίσω", να σταθώ στα πόδια μου και να είμαι εδώ αυτή τη στιγμή, υπάρχει περίπτωση να μην την έχουν άλλα παιδιά. Προσπαθούν να εξαφανίσουν κάτι πολύ δυνατό και σημαντικό. Κλείνουν όλες τις πόρτες για τη ζωή και τις ανοίγουν διάπλατα για το θάνατο. Τα αφανίζουν όλα, στήνουν στον τοίχο την ανθρώπινη ζωή, της αφαιρούν κάθε αξία.Να ακουγόμαστε συνέχεια, αυτοί γιατί ακούγονται διαρκώς; Δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει ζωή. Εγώ έχω. Και όλα τα άλλα παιδιά που παλεύουν για αυτή», λέει η Μαρίνα.

Μαζί της ο Γιώργος, στη χρήση πάνω από 20 χρόνια και το Σεπτέμβρη έκλεισε 4 χρόνια «καθαρός».

«Πριν κάποια χρόνια θέλησα να σταματήσω, γιατί έβλεπα ότι είχα οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Προσπάθησα με μεθαδόνη, δεν ήμουν στον ΟΚΑΝΑ, από την πιάτσα την προμηθευόμουν, με σκοπό να κάνω off από την ηρωίνη, να "καθαρίσω". Δεν κατάφερα τίποτα. Επαιρνα 4-5 μέρες μεθαδόνη και μετά ξαναγυρνούσα στην ηρωίνη. Ημουν στην πιάτσα όταν είδα ανθρώπους που ήμασταν μαζί στη χρήση και είχαν απεξαρτηθεί, δούλευαν στο "street work" ("δουλειά στο δρόμο", ένα από τα προγράμματα του ΚΕΘΕΑ). Μου είπαν: "Ρε Γιώργο, για πόσο καιρό ακόμα;"... Τότε ένιωσα τα πρώτα "τσιμπήματα". Οταν έφτασα στο σημείο να είμαι ή για θάνατο ή για φυλακή, και είχε σταματήσει η καβάτζα από το σπίτι - γιατί και αυτοί οι άνθρωποι για πολλά χρόνια ανεχόντουσαν μια κατάσταση που τους πέθαινε καθημερινά και αναγκάστηκαν να μου πουν ή θα πας σε πρόγραμμα ή φτιάξε μια βαλίτσα και φύγε από το σπίτι - έφτασα στο "στεγνό"», λέει.

«Ας έρθουν να δουν ποιοι είναι "άρρωστοι"»

Σήμερα η κυβέρνηση παρουσιάζει τη χορήγηση υποκαταστάτων ως πανάκεια, τη «μαγική λύση» που θα γιατρέψει τους χρήστες ναρκωτικών μ' ένα χάπι και προσανατολίζεται στη συγχώνευση του ΚΕΘΕΑ με τον ΟΚΑΝΑ.

«Βαφτίζουν τους χρήστες "άρρωστους" και την τοξικοεξάρτηση "χρόνια υποτροπιάζουσα νόσο".
Δεν έχω δει κανέναν άνθρωπο που πάσχει από κάτι οργανικό και με τη δύναμη της ψυχής και της θέλησής του να γίνεται καλά. Οσο καιρό ήμουν στο πρόγραμμα, δεν πήρα ούτε ασπιρίνη.
Χρειάστηκε να πάρω σωστή κατεύθυνση, να δω ότι όσα έκανα τόσα χρόνια ήταν λάθος, δεν είχα αξίες, μόνο "αξίες" της πιάτσας.
Δεν αγαπούσα τη ζωή μου, ήμουν κάθε μέρα κοντά στο θάνατο.
Ολα αυτά άλλαξαν στο πρόγραμμα.
Τώρα έχω τα μάτια μου ανοιχτά, όχι μισόκλειστα», τονίζει ο Γιώργος και συνεχίζει: «Τα υποκατάστατα είναι κομμάτι της ναρκωκουλτούρας.
Εξαρτάσαι από αυτά, δεν αντιδράς σε τίποτα.
Η νεολαία είναι κινητήριος δύναμη για να αντιδράσει, να διεκδικήσει, γι' αυτό τους θέλουν κοιμισμένους και παραμυθιασμένους.
Θυμίσου ότι η "BAYER" έβγαλε την ηρωίνη για την υποτιθέμενη απεξάρτηση από τη μορφίνη.
Η δύναμη των φαρμακοβιομηχανιών είναι αντίστοιχη με των οπλοβιομηχανιών. Παίζονται τεράστια συμφέροντα και υπέρογκα κέρδη.
Στον ΟΚΑΝΑ δεν υπάρχει χρονικό όριο παραμονής στο πρόγραμμα, δηλαδή δε σου λένε θα έρθεις για ένα, δύο χρόνια και μετά χωρίζουν οι δρόμοι μας.
Είναι για όσο αντέξεις, όσο ζεις».

Ο Δημήτρης, από το Σύλλογο Οικογένειας του «ΝΟΣΤΟΣ», παρεμβαίνει: «Ας έρθουν όλοι αυτοί οι "επιστήμονες" να δουν τον Γιώργο, την Μαρίνα, το γιο μου και να μας πουν ποιοι είναι άρρωστοι.
Το πρόβλημα των ναρκωτικών δεν είναι ιατρικό, είναι οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, ιδεολογικό.
Δε λύνεται με υποκατάστατα και χάπια.
Ευτυχώς έμαθα από σύμπτωση για το ΚΕΘΕΑ και ήρθα.
Δεν ήθελα το παιδί μου να πατάει σε δύο βάρκες, ήθελα να είναι καθαρό από ουσίες.
Να βλέπει τη ζωή με βλέμμα καθαρό και όχι με ημίφως».

Και η Καίτη, μέλος του Συλλόγου, συμπληρώνει: «Τα υποκατάστατα δεν είναι θεραπεία. Κοιμίζουν ανθρώπους, πειράζουν ζωτικά όργανα.
Τα στηρίζουν για να θησαυρίζουν οι φαρμακοβιομηχανίες και γιατί έχουν ιδεολογικό κέρδος.
Οσο περισσότεροι μαστουρωμένοι, τόσο καλύτερα γι' αυτούς».

«Από το '80 που ξεκίνησα να παίρνω ναρκωτικά βλέπω τα ποσοστά των χρηστών να αυξάνονται και ο μέσος όρος ηλικίας τους να μειώνεται.
Πού είναι το κράτος;
Πού είναι η πρόληψη;
Γιατί πάνε να χτυπήσουν έναν Οργανισμό που έχει τεράστια ποσοστά επιτυχίας, κάνει καλό στον τόπο μας;
Αν κλείσει θα γίνει κακό σε χιλιάδες ανθρώπους και τις οικογένειές τους, γιατί χιλιάδες είναι όσοι βρίσκονται σε αυτή την κόλαση», επισημαίνει ο Γιώργος.

Ενιαίος αγώνας όλων των εργαζομένων

Οι προσλήψεις στον Οργανισμό έχουν παγώσει εδώ και πέντε χρόνια.

Η απειλή της εφεδρείας έρχεται να βάλει ταφόπλακα στη λειτουργία των μονάδων, ειδικά στην περιφέρεια, που αντιμετωπίζουν τα οξύτερα προβλήματα υποστελέχωσης, με εκατοντάδες ανθρώπους που ζουν στις θεραπευτικές κοινότητες, είτε σε ξενώνες επανένταξης, να βρίσκονται σε καθημερινό κίνδυνο.

«Ακόμη και εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης όπως ο δήμαρχος Πειραιά, υποκρίνονται ότι νοιάζονται για τα παιδιά που είναι χρήστες, για το ΚΕΘΕΑ και εγκαινιάζουν ημερίδα ιδιώτη, ο οποίος έχει παράνομη κλινική με αμφιβόλου ποιότητας προγράμματα.
Για να πας σε μια τέτοια κλινική πρέπει να πουλήσεις όχι μόνο το σπίτι σου, αλλά και το χωριό σου.
Το κάνεις για να γλιτώσεις το παιδί σου, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Στο ΚΕΘΕΑ τα λεφτά που ξόδεψα ήταν 120 ευρώ το μήνα που έστελνα για τα προσωπικά του έξοδα (τσιγάρα κλπ).
Οι φτωχοί άνθρωποι, που τα δικά μας παιδιά μπλέκουν κυρίως, όχι μόνο δεν πρέπει να αφήσουμε να κλείσει το ΚΕΘΕΑ, αλλά και να ενισχυθεί σε προσωπικό και σε προϋπολογισμό.
Χρειάζεται κοινός αγώνας με όλους τους εργαζόμενους.
Η επίθεση είναι κοινή σε όλους», επισημαίνει ο Δημήτρης.

«Πήγα σε ιδιωτική κλινική και το μόνο που κατάφερα ήταν ότι 11 μήνες δεν έκανα χρήση ηρωίνης, όλα τα υπόλοιπα ναρκωτικά τα έπαιρνα.
Εκανα συνάντηση μια φορά τη βδομάδα μ' έναν ψυχίατρο, χωρίς να γίνεται σοβαρή ψυχοθεραπεία.
Εδώ το προσωπικό είναι όλη την ώρα πάνω σου και σε πιέζουν να δοκιμάσεις πόσο ψηλά μπορείς να πας», λέει ο Γιώργος.

«Ολοι μαζί, με άλλους εργαζόμενους πρέπει να κρατήσουμε ζωντανό το ΚΕΘΕΑ.
Το προσωπικό έστησε τα παιδιά μας όρθια στη ζωή.
Δε θα επιτρέψουμε απολύσεις», συμπληρώνει η Αννα, μέλος του Συλλόγου Οικογένειας.

Ενώ η Καίτη σημειώνει ότι «δε ξέρουμε καν αν θα πληρωθούν οι εργαζόμενοι αυτό το μήνα κι όμως είναι βράδυ κι είναι ακόμη εδώ».

Με τον κίνδυνο της υποτροπής

Ενα από τα σημαντικότερα κομμάτια για να ολοκληρωθεί η απεξάρτηση είναι η εύρεση εργασίας, ώστε οι απόφοιτοι των προγραμμάτων να αυτονομηθούν και να σταθούν στα πόδια τους.

«Τα παιδιά που είναι στην επανένταξη ψάχνουν για δουλειά και ή δε βρίσκουν ή δουλεύουν για 10 ευρώ μεροκάματο», λέει ο Δημήτρης.

«Θέλουν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και δεν τους αφήνουν.
Ενάμιση χρόνο τώρα δεν μπορούν να βρουν δουλειά», λέει η Αννα και η Καίτη «είναι η εποχή της ασυδοσίας των εργοδοτών, εκμεταλλεύονται όλα τα παιδιά του λαού που ψάχνουν για δουλειά.
Η ανεργία είναι σημαντική αιτία υποτροπών».

Οι γονείς να μην ντρέπονται, να ενεργοποιούνται άμεσα

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΚΕΘΕΑ, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια τάση οι γονείς όταν αντιλαμβάνονται ότι το παιδί τους κάνει χρήση ναρκωτικών να μην κινητοποιούνται άμεσα, αλλά να περνούν 3-4 χρόνια μέχρι να ενεργοποιηθούν

«Δε μπορούσα να το πιστέψω ότι ο δικός μου ο γιος έπεσε στα ναρκωτικά.
Ντρεπόμουν, φοβόμουν.
Εβγαινα από το σπίτι και νόμιζα ότι όλοι μ' έδειχναν "να ο πατέρας του χασικλή, του πρεζάκια".
Τον έστειλα στο χωριό γιατί πίστευα ότι έτσι θα γίνει καλά, φυσικά δεν έγινε τίποτα. Αφησα να περάσουν χρόνια και πήγαν χαμένα.
Οι γονείς να μη κλείνονται στο καβούκι τους, να πετάξουν την ενοχή από πάνω τους επειδή το παιδί τους παίρνει ναρκωτικά.
Να κινητοποιούνται, να βρίσκουν τα "στεγνά" προγράμματα.
Εκεί βλέπεις αποτέλεσμα», λέει ο Δημήτρης.

«Ολοι οι γονείς καταλαβαίνουμε πότε κάτι δεν πάει καλά με τα παιδιά μας.
Οσο νωρίτερα δούμε την αλήθεια τόσο καλύτερα για τα παιδιά μας και για μας», προσθέτει η Αννα.

«Δεν υπάρχουν ακίνδυνα ναρκωτικά.
Ο γονιός να μη χαρίζει τίποτα, να μη ντρέπεται, να μη φοβάται.
Και να θυμάται ότι η κάνναβη δεν είναι ακίνδυνη και ελάχιστα παιδιά μένουν σ' αυτή», συμπληρώνει η Καίτη.

«Η αποποινικοποίηση θα είναι καταστροφική. Το πρόσχημα "να μη πηγαίνει ο χρήστης φυλακή" είναι ψέμα.
Κανένα παιδί δεν είναι στη φυλακή επειδή κάνει χρήση ναρκωτικών.
Βέβαιως, η χρήση σε οδηγεί σε παραβατική συμπεριφορά.
Ομως, με την αποποινικοποίηση οι έμποροι θα αφήνονται ελεύθεροι και όλο και περισσότερα παιδιά θα πέφτουν στα ναρκωτικά.
Τα παιδιά μας χρίζουν ψυχολογικής υποστήριξης και όχι νόμιμη μαστούρα», τονίζει η Αννα.

Ενώ ο Γιώργος θέτει μια επιπλέον παράμετρο: «Ακόμη και το δικαστήριο, η φυλακή είναι μοχλός πίεσης, κίνητρο για να ξεκινήσεις απεξάρτηση.
Αν αποποινικοποιηθεί η χρήση, αποτρέπει το χρήστη από το να καθαρίσει».

Θες να ζήσεις; Ναι ή όχι

«Ολα τα ναρκωτικά είχαν επιπτώσεις σε μένα, η κάνναβη, τα πάντα.
Από τη στιγμή που θα μπεις στη νοοτροπία της χρήσης, αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για να κάνεις κακό στον εαυτό σου.
Τα παιδιά που είναι στη χρήση, από τη στιγμή που θα θελήσουν να κάνουν κάτι καλύτερο για τη ζωή τους, να ξέρουν ότι εδώ υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι που θα τους δώσουν το χέρι να δουν την άλλη πλευρά της ζωής», επισημαίνει η Μαρίνα.

Ενώ ο Γιώργος σημειώνει: «Για μένα το χασίς ήταν το πρώτο σκαλοπάτι προς τα κάτω.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων - για να μην πω το 99,9% - που γνώρισα, με την κάνναβη ξεκίνησε και συνέχισε να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια.
Ενας απ' αυτούς ήμουν κι εγώ.
Οσο "αθώο" και αν πλασάρεται, όσο και να σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι "το κόβω όποτε θέλω" κάποια στιγμή βλέπεις ότι είσαι εξαρτημένος, σου αλλοιώνει την προσωπικότητα, σου βγάζει ξένες συμπεριφορές, αποκτάς άγνοια κινδύνου για το τι έρχεται.
Μετά δοκιμάζεις και χάπια κι έχεις κατέβει άλλο ένα σκαλοπάτι.
Μετά έρχονται τα υπόλοιπα.
Οποιος πιτσιρικάς, όποιος άνθρωπος, είναι σε αυτό το "φλέρτ", δοκιμάζοντας χασίς, να ξέρει ότι δε θα του βγει σε μεγάλο έρωτα κι αν θα του βγει θα είναι δοκιμάζοντας κι άλλα ναρκωτικά και θα παντρευτεί το θάνατο.
Οποιος βρίσκεται ήδη κοντά σε αυτό το "γάμο" χρειάζεται να απαντήσει μόνο σ' ένα ερώτημα: Θέλεις να ζήσεις;
Ναι ή όχι;
Αν απαντήσει ναι, αξίζει να προσπαθήσει και να έρθει σ' ένα "στεγνό" πρόγραμμα.
Εκεί θα ανακαλύψει τη δύναμή του»...

Αλλα κουραγιο...






υσ Η φαρμακοβιομηχανία «BAYER» εισάγει στην αγορά το 1898 την ηρωίνη ως υποκατάστατο της μορφίνης και η «HOECSHT» παράγει τη μεθαδόνη στη ναζιστική Γερμανία το 1943 ως υποκατάστατο της ηρωίνης.
Οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις παρουσιάζουν τα υποκατάστατα ως «επανάσταση στη φαρμακευτική θεραπεία»...