ΑΓΑΝΤΑ...

Ενα προς ένα τα στοιχεία της κυβερνητικής πολιτικής κάνουν ακόμα πιο καθαρό πως το πρόβλημα δεν είναι η διαχείριση κάποιας «κρίσης χρέους», αλλά η γενίκευση της επίθεσης στο σύνολο της εργατικής τάξης.

Οσο πλησιάζει η ώρα για το πιο πικρό ποτήρι, η ώρα, δηλαδή, που η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να βγει ανοιχτά να δηλώσει ότι ο κεντρικός στόχος είναι να τσακιστεί ένα μεγάλο μέρος εργαζομένων για να εξασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, τόσο αυξάνεται η προπαγανδιστική πίεση από τον αστικό Τύπο να μην κάνει πίσω η κυβέρνηση από τον κύριο στόχο.

Οι απειλές που εκτοξεύονται για να τρομοκρατηθούν τα λαϊκά στρώματα ποικίλλουν, αλλά όλες συντείνουν σε ένα: Τα κεφάλια μέσα, δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Ολες, όμως, οι εξελίξεις βεβαιώνουν για το ακριβώς αντίθετο.

Οσο μονόδρομος είναι για το κεφάλαιο να ξεπεράσει την κρίση του καταστρέφοντας εργατική δύναμη για να γλιτώσει όσο γίνεται το ίδιο από την καταστροφή της κρίσης, άλλο τόσο μονόδρομος είναι για την εργατική τάξη να δει κατάματα το κύριο: Το θέμα της εξουσίας.

Επιμένουν να το βεβαιώνουν με τον τρόπο τους και οι αστοί αρθρογράφοι, που προσπαθούν να παρουσιάσουν σαν καρικατούρα τις θέσεις του ΚΚΕ, καθώς αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο που περιέχει το πολύ συγκεκριμένο κάλεσμα του ΚΚΕ για οργανωμένη ανυπακοή στην αντιλαϊκή πολιτική που συνοδεύεται από την πρόταση για διεκδίκηση ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης τώρα!

Τώρα είναι η ώρα για μαζικό απεγκλωβισμό από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Το «κράξιμο» διαφόρων κυβερνητικών όπου εμφανιστούν μπορεί να προσφέρεται για ανούσια ρεπορτάζ που γεμίζουν τον τηλεοπτικό χρόνο, συμβάλλουν, όμως, και στην εκτόνωση της λαϊκής οργής.

Τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά από το να αρκεί ένα «κράξιμο».


ΘΕΛΟΥΝ ΚΙ ΑΛΛΑ ΘΥΜΑΤΑ: «Θέσεις μερικής απασχόλησης (με 5ωρα - 6ωρα) για 50.000 - 60.000 ανέργους σε περιοχές υψηλής ανεργίας θα φέρουν οι κοινωνικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις, οι οποίες καθιερώνονται μέχρι τον Απρίλιο (...)
Οι επιχειρήσεις αυτές θα μπορούν να εκτελούν μικρά κατασκευαστικά έργα, να παρέχουν κοινωνικές υπηρεσίες (π.χ. φροντίδα ηλικιωμένων), να πωλούν προϊόντα (π.χ. κοινωνικά παντοπωλεία) και να διεκπεραιώνουν μια σειρά άλλων δραστηριοτήτων (το θέμα στα ΝΕΑ).

ΚΑΙ ΠΡΟΒΟΚΑΡΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ: «Ο καλύτερος τρόπος για να διαιωνίζεις προβλήματα είναι εκείνος του ΚΚΕ.
Τίποτε δεν μπορεί να λυθεί εντός του υπάρχοντος συστήματος (ούτε καν το παράνομο παρκάρισμα), αλλά όλοι θα πρέπει να περιμένουμε τη Δευτέρα Παρουσία του κομμουνισμού επί της γης.
Ως τότε, οξύνουμε τα προβλήματα διά της ανυπακοής (παρκάρουμε δηλαδή όπου θέλουμε) έτσι ώστε να οργιστούν από την κυκλοφοριακή συμφόρηση οι αυτοκινητιστές και να ζητήσουν επίσπευση της Δευτέρας Παρουσίας» (ο Π. Μανδραβέλης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Καλλιεργούν αυταπάτες.
«Οσο δικαιολογημένες και αν είναι οι απεργίες, όσο και αν είναι απάνθρωπες οι περικοπές μισθών και συντάξεων, οι πολίτες δεν ξεσηκώνονται, όπως θα επιθυμούσε τμήμα της Αριστεράς (...)
Εκείνο που γίνεται στη δημοκρατία είναι να δημιουργούνται μικρότερα ή μεγαλύτερα αδιέξοδα σε διάφορες όψεις της ζωής (...) τις απαντήσεις θα τις δώσει το προσεχές μέλλον.
Και αν είναι τόσο επώδυνες ώστε να απαιτούνται αποφάσεις σύνθετες, τότε το αδιέξοδο αίρεται αποφασιστικά και ταχέως. Με εκλογές...» (από το κύριο άρθρο στο ΒΗΜΑ).

ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΟΥΝ ΑΠ' ΤΟ ΓΚΡΕΜΟ: «Οι αγορές (...) θεωρούν αδύνατη την αποκλιμάκωση του δημόσιου χρέους, ακόμα και αν υλοποιηθεί το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής του μνημονίου, εάν δεν υπάρξει επαρκής ευρωπαϊκή βοήθεια για την "τακτοποίησή του".
Εχουν δίκιο, με την έννοια ότι η Ελλάδα τα επόμενα πέντε χρόνια καλείται να αποπληρώσει χρέος περίπου... 180 δισ.!
Οση "εσωτερική υποτίμηση" κι αν κάνουμε και... τζάμπα να δουλεύουμε, ο λογαριασμός δεν βγαίνει.
Και βέβαια οι αγορές δεν θα μας δανείζουν.
Αρα ή η τρόικα θα μας δώσει νέο δάνειο, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
`Η κάποια άλλη λύση (πολύ καθυστερημένα) "συντεταγμένης αναπροσαρμογής" του χρέους θα γίνει.
`Η θα πάμε σε μια "κλασική χρεοκοπία", με τις γνωστές συνέπειες... (...)
Ο κίνδυνος σε αυτήν την περίπτωση είναι στον "ενδιάμεσο χρόνο" να χαθεί ο έλεγχος των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων στην Ελλάδα, καθώς το μνημόνιο θα εμφανίζεται ως ένα "μνημόνιο χωρίς προοπτική"» (ο Π. Παναγιώτου στο ΕΘΝΟΣ).

Κινδυνολογούν επικίνδυνα.
«Για άλλη μια φορά η χώρα βρίσκεται σε εξαιρετικά κρίσιμο σημείο (...) έχουμε χρεοκοπήσει (...) θα χρειασθούν απελπιστικά επώδυνες αποφάσεις, οι οποίες θα συμπεριλαμβάνουν ακόμη και την απόλυση χιλιάδων εργαζομένων στο Δημόσιο.
Η κυβέρνηση αποφεύγει όμως να πει την αλήθεια στον λαό (...) η Αριστερά πυροδοτεί την ανυπακοή και σπρώχνει τη χώρα στον κατήφορο (...) έχουμε φτάσει σε αδιέξοδο.
Ο πρωθυπουργός έχει πολύ λίγα περιθώρια να πει στον κόσμο την αλήθεια και να φτιάξει μια "πολεμική" κυβέρνηση (...) μερικές φορές χρειάζεται ένα σοκ για να... ξυπνήσει η χώρα και η πολιτική της ηγεσία!» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).


Από μέρα σε μέρα, χιλιάδες οικογένειες, εκατομμύρια εργαζομένων βυθίζονται στην απόγνωση, χωρίς να γίνεται κουβέντα για τους συνταξιούχους που έφτασαν ήδη να ζητάνε βοήθεια από τα παιδιά ίσα ίσα για να έχουν ένα πιάτο φαΐ.

Ενώ η κυβέρνηση κινδυνολογεί με την πτώχευση, η ελληνική οικογένεια έχει ήδη πτωχεύσει.

Η απεμπλοκή μεγάλων μαζών εργαζομένων από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ, αυτός είναι ο πραγματικός μονόδρομος για όσους δε θέλουν να πάνε σαν πρόβατα στη σφαγή.


Αλλα κουραγιο...




υσ «Η αντεργατική αντιλαϊκή επέλαση, με τη νέα επικαιροποίηση του μνημονίου, αποκαλύπτει ότι κυβέρνηση και κεφάλαιο συνεχίζουν αταλάντευτα στην παραπέρα δραστική μείωση των μισθών, στη γενίκευση της προσωρινής - ελαστικής εργασίας, στην ακόμα μεγαλύτερη περικοπή των δαπανών στην Υγεία και στις εναπομείνασες κοινωνικές δαπάνες, σε νέα αντιασφαλιστικά μέτρα, νέα φορολογικά βάρη, ξεπούλημα δημόσιου πλούτου και νέες ιδιωτικοποιήσεις και απολύσεις.

Η μόνη απάντηση είναι η ανυπακοή στην αντιλαϊκή πολιτική, που πρέπει να αποκτά μαζικό, οργανωμένο και μόνιμο χαρακτήρα.

Στο κέντρο της πάλης να μπαίνει η ανάγκη άλλου δρόμου ανάπτυξης, άλλης πολιτικής, αλλαγής τάξης στην εξουσία.