ΑΓΑΝΤΑ...

Η κυβέρνηση, έχοντας αναγάγει σε ορόσημο των εξελίξεων για την «πορεία της χώρας» τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στις 24 και 25 Μάρτη, ρίχνει όλο το βάρος στη χειραγώγηση των εργαζομένων, προετοιμάζοντας το έδαφος για την κλιμάκωση της βάρβαρης επέλασης που θα ακολουθήσει το επόμενο διάστημα.

Με δεδομένο ότι η κυβέρνηση έχει αποδεχτεί τη «συνολική λύση» που προωθείται στους κόλπους της ΕΕ, βάσει του «συμφώνου ανταγωνιστικότητας» και των νέων διαρθρωτικών αλλαγών που το συνοδεύουν, για τη διαχείριση της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου, ο πρωθυπουργός επιχείρησε να εμφανίσει σαν «μονόδρομο» τη συνέχιση της εφαρμοζόμενης πολιτικής.

Η «αγωνία» που εξέφρασε ο πρωθυπουργός για το αποτέλεσμα των «διαπραγματεύσεων» στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, σχετικά με τα ελληνικά αιτήματα για επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. ευρώ και μείωση των επιτοκίων δανεισμού, δεν αφορά τα συμφέροντα του λαού.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Γ. Παπανδρέου έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι ανεξάρτητα των αποφάσεων της Συνόδου «η κυβέρνηση έχει πρόγραμμα» και θα είναι αποφασισμένη να το υλοποιήσει.

Ανέφερε ότι το «χρέος είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου» και ότι ακόμα και αν δεν υπήρχε «οι αλλαγές έπρεπε να γίνουν», αποδεικνύοντας ότι και στη Σύνοδο Κορυφής είναι έτοιμος να προσυπογράψει τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που προωθεί η ΕΕ μέσω του «συμφώνου ανταγωνιστικότητας».

«Θα ακούσουμε καλέσματα να εγκαταλείψουμε την μεγάλη μας προσπάθεια.

Και θα ακούσουμε πολλούς να λένε ότι δεν θα τα καταφέρουμε (...)

Εμείς όμως δεν θα κάνουμε πίσω», σημείωσε ο πρωθυπουργός, αποδεικνύοντας ότι οι «διαπραγματεύσεις» της ελληνικής κυβέρνησης δε γίνονται προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, αλλά για να εξασφαλίσει η ελληνική πλουτοκρατία περισσότερα κεφάλαια, φτηνότερο δανεισμό και καλύτερους όρους ανταγωνισμού απέναντι στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κεφάλαια.

Το κάλεσμα «συστράτευσης» του Γ. Παπανδρέου προς το λαό, στη «μεγάλη πατριωτική προσπάθεια» που κάνει η κυβέρνηση για να «σώσει τη χώρα», αποτελεί το δόλωμα για να αποδεχτούν οι εργαζόμενοι το σφαγιασμό των δικαιωμάτων τους, προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων.

Τον ίδιο στόχο είχαν οι αναφορές περί «ανάκαμψης της οικονομίας», οι κάλπικες υποσχέσεις ότι οι «θυσίες θα πιάσουν τόπο» και ότι «θα υπάρξει αναδιανομή του πλούτου» μέσω της στήριξης της «υγιούς επιχειρηματικότητας».

Η «ανάκαμψη» που υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός προϋποθέτει την προώθηση των διαρθρωτικών ανατροπών και περνάει πάνω από την ισοπέδωση κάθε λαϊκής κατάκτησης, αφού θα γίνει στο όνομα της ενίσχυσης της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρηματικών ομίλων.

Αυτό που προσπάθησε να κρύψει ο πρωθυπουργός είναι ότι ακόμα και αν υπάρξει ανάπτυξη αυτή θα είναι αναιμική.

Τα οφέλη της θα τα καρπωθεί μια χούφτα κεφαλαιοκράτες και στη συνέχεια θα έρθει νέα βαρύτερη κρίση που θα πληρώσει και πάλι ο λαός.

«Είναι απαραίτητο να ευθυγραμμιστεί η ηλικία συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής, να μειωθούν τα συστήματα πρόωρης συνταξιοδότησης και να αξιοποιηθούν στοχευμένα κίνητρα για την παραμονή στην εργασία μεγαλύτερων εργαζομένων και την προαγωγή της διά βίου μάθησης».

Με τον παραπάνω φραστικό ελιγμό, οι επιτελείς της ιμπεριαλιστικής ευρωένωσης επιχειρούν να ξεγελάσουν τους λαούς για την προαποφασισμένη αύξηση των γενικών ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης τουλάχιστον στα 67 χρόνια, όπως ήδη ισχύει σε πολλά κράτη - μέλη της ΕΕ.

Στην πραγματικότητα, τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης θα αυξηθούν και μάλιστα άμεσα, χωρίς καν να χρειάζεται το «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας».

Σύμφωνα με τους επιτελείς της ΕΕ, οι μισθοί θα καθορίζονται στο εξής σε συνάρτηση με το «κόστος εργασίας» που καταγράφεται στους «κύριους εμπορικούς εταίρους» της ΕΕ, ανάμεσα στους οποίους είναι και οι ανερχόμενες οικονομίες της Ανατολής, με κυριότερη αυτή τη Κίνας.

Με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο, η ΕΕ του κεφαλαίου ομολογεί ότι θεμέλιος λίθος της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας είναι η διαρκής μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.

Οποια οικονομία έχει τους φθηνότερους εργάτες, αυτή είναι και η πιο ανταγωνιστική.

Παράλληλα, επισημαίνεται ότι, παρόλο που η κάθε χώρα θα μπορεί να αποφασίζει μόνη της πώς θα διαχειριστεί το κόστος εργασίας ανά μονάδα, «οι κυβερνήσεις θα πρέπει να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή στην ενίσχυση της αποκέντρωσης των μισθολογικών διαπραγματεύσεων και τη βελτίωση των "μηχανισμών τιμαριθμικής προσαρμογής"».

Ως προς τη δημοσιονομική πειθαρχία και τη νομική κατοχύρωση ενός «φρένου χρέους», προβλέπεται ότι «τα κράτη - μέλη πρέπει να έχουν την επιλογή του συγκεκριμένου εθνικού νομικού οχήματος που θα χρησιμοποιηθεί, αλλά πρέπει να διασφαλίζεται ότι θα έχει επαρκώς δεσμευτικό χαρακτήρα (π.χ. συνταγματική ρύθμιση ή νόμος πλαίσιο)», ενώ «η ακριβής διατύπωση του νόμου θα πρέπει επίσης να αποφασιστεί από κάθε κράτος - μέλος (π.χ. μπορεί να πάρει τη μορφή ενός "φρένου χρέους", κανόνα που αφορά στο πρωτογενές πλεόνασμα ή κανόνα για δημόσιες δαπάνες)».

Το σχέδιο προβλέπει ότι τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης θα μπορούν να εκφέρουν γνώμη πριν από την υιοθέτηση της οικονομικής πολιτικής κάθε κυβέρνησης, χωρίς να έχουν δικαίωμα βέτο στο σύνολο της εθνικής δημοσιονομικής πολιτικής.

Πρόκειται, δηλαδή, για μια επέκταση του «ευρωπαϊκού εξαμήνου» που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη, και με βάση το οποίο τα κράτη - μέλη εγκρίνουν τους προϋπολογισμούς των κυβερνήσεων, πριν αυτοί ψηφιστούν από τα εθνικά κοινοβούλια.


Για την ενιαία φορολόγηση των επιχειρήσεων, προβλέπεται ότι «η ανάπτυξη μιας κοινής ενοποιημένης βάσης φορολογίας των επιχειρήσεων μπορεί να είναι ένας τρόπος να διασφαλισθεί η συμβατότητα των φορολογικών συστημάτων χωρίς την εναρμόνισή τους» και διευκρινίζει ότι αυτή η κοινή βάση θα μπορούσε να υιοθετηθεί από μία μικρότερη ομάδα χωρών, αν δε συμφωνούν όλες.

Η παραπάνω ρύθμιση, εκτός του ότι μαρτυράει την ανισομετρία στην καπιταλιστική ανάπτυξη, ταυτόχρονα δείχνει και τους ισχυρούς ανταγωνισμούς που αναπτύσσονται ανάμεσα στις καπιταλιστικές οικονομίες της ΕΕ και της Ευρωζώνης.

Είναι χαρακτηριστική η δήλωση που έκανε τις προάλλες η Γερμανίδα καγκελάριος, Αγκελα Μέρκελ, ότι «μόνο οι καλύτεροι από εμάς έχουν τη δυνατότητα να σταθούν στο παγκόσμιο ανταγωνιστικό περιβάλλον.

Η μέση ευρωπαϊκή χώρα δεν είναι ανταγωνιστική».

Σε κάθε περίπτωση, το σχέδιο περιγράφει τη στρατηγική κατεύθυνση για παραπέρα μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου.

Αλλα κουραγιο...


υσ Είναι αποκαλυπτική η δήλωση του βουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ. Α. Γεωργιάδη, λίγες μέρες μετά τις εκλογές του περασμένου Νοέμβρη:
«Εχει έρθει η ώρα ο αστικός κόσμος της χώρας, όλοι εμείς που πιστεύουμε ότι η Ελλάδα πρέπει να είναι στην ΕΕ, ότι πρέπει να έχει αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, ότι τέλος πάντων δεν είμαστε όπως λέει το ΚΚΕ κατά του καπιταλισμού, εμείς που πιστεύουμε στον καπιταλισμό και στην ελεύθερη αγορά, εμείς που μπορούμε να συνεννοηθούμε εν πάση περιπτώσει στα τελείως βασικά, πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να συνεννοηθούμε. Γιατί αν δεν συνεννοηθούμε, το αποτέλεσμα θα είναι σε επόμενες εκλογές να μην είναι το ΚΚΕ στο 14%, αλλά να είναι στο 34 και να μας κυβερνούν οι μπολσεβίκοι».