ΑΓΑΝΤΑ...

Η ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΕΜΟ

ΤΟ «ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ»: «Από τη συνεδρίαση (...) δεν κατέστη σαφές αν η Ελλάδα θα αποκομίσει κάτι -και τι- μόλις τελειώσει η κρίση, ώστε να αξιολογηθεί και η στάση που επέλεξε να κρατήσει.

Διότι η στάση σχεδόν όλων των άλλων χωρών, που έχουν εμπλακεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, χαρακτηρίζεται έντονα από την επιδίωξη να εξυπηρετήσουν εθνικά τους συμφέροντα (...) χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων η Γαλλία (...) τα αεροπλάνα της έσπευσαν πρώτα πάνω από τη Λιβύη (...) άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα η Τουρκία, η οποία θέλει να εμφανίζεται ως ηγέτιδα δύναμη στο μουσουλμανικό κόσμο, γι' αυτό αντιτάχθηκε στην επέμβαση των δυτικών χωρών και εμποδίζει τη λήψη απόφασης για εμπλοκή του ΝΑΤΟ.

Από διαφορετική σκοπιά εκφράζουν ποικίλες αντιρρήσεις άλλες χώρες, όπως η Γερμανία και η Ιταλία, αλλά έχουν σχεδόν ως αποκλειστικό γνώμονα την εξυπηρέτηση εθνικών τους στόχων.

Το ίδιο πράττουν και οι ΗΠΑ (...) και η Ελλάδα; (...) η απουσία κάποιου στρατηγικού σχεδιασμού είναι εμφανής» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

Δεν κρύβονται πια.

Μιλάνε ανοιχτά για τον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό που παίρνει χαρακτηριστικά ως και ανοιχτής πολεμικής σύγκρουσης.

Το αισχρό είναι ότι επιμένουν να το ονομάζουν «μάχη για τη δημοκρατία».

Αναφέρονται στη δικτατορία της αστικής τάξης, που πλέον κάνει και εξαγωγές: Κατηγορηματικό το θέμα στο χτεσινό «Εθνος», αναφέρεται σε αξιωματικούς του στρατού «από χώρες της Δύσης που βρίσκονται ήδη στο λιβυκό έδαφος» και ότι «έχει αποκατασταθεί επιπλέον γραμμή ανεφοδιασμού των αντικανταφικών με όπλα μέσω Αιγύπτου και μάλιστα σε διαρκώς αυξανόμενες ποσότητες».

«Τα πράγματα έχουν αλλάξει» διαβεβαίωσε και ο Ιγνατίου στο «Mega».

Ο πόλεμος μαίνεται.

Και, όπως σε κάθε πόλεμο, το ξεκαθάρισμα γίνεται στα μετόπισθεν.

Στην Αίγυπτο, εκεί που επικράτησε η «δημοκρατία», πήραν ήδη απόφαση για πλήρη απαγόρευση των απεργιών.

Και στη χώρα μας, με αυθεντική ταξική συνέπεια, η «Ημερησία» διατάσσει να παταχθούν οι συντεχνίες.

Ούτε ένα ούτε δύο, πάμπολλα άρθρα πια αναλύουν τις αναδιατάξεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Και όλα πια βεβαιώνουν ότι αυτοί που τσακίζουν εργατικά δικαιώματα είναι οι ίδιοι που τσακίζουν και λαούς.

Ο φερετζές της δημοκρατίας δεν μπορεί να κρύψει την πικρή αλήθεια, αντίθετα οφείλει να κινητοποιεί ακόμα πιο έντονα στη γραμμή της αντιμονοπωλιακής - αντιιμπεριαλιστικής πάλης.


Αλλα κουραγιο...





υσ Ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, με φερετζέ «δημοκρατίας»