ΑΓΑΝΤΑ...

ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ

Η ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ: «Πράγματι, ο κόσμος βράζει (...) και ο χειμώνας αναμένεται ιδιαίτερα θερμός. Ποιος θα βρεθεί να κατηγορήσει ή να μην κατανοήσει όλο αυτόν τον κόσμο που διαμαρτύρεται; (...) Ας σταθούμε για λίγο στους τυχερούς: σε όσους ακόμα παραμένουν εργαζόμενοι, έστω και με μειώσεις. Είναι απλό: δεν βγαίνουν (...) Ακόμα και ένας θεωρούμενος πλέον καλός χαμηλός μισθός, όπως είναι τα χίλια διακόσια ευρώ καθαρά (1.200), χωρίς ενοίκιο, χωρίς παιδιά, χωρίς περιττές σπατάλες εννοείται, απλώς δεν βγαίνουν. Δεν είναι "της γης οι κολασμένοι" διότι έχουν δουλειά (ακόμα) και ο μισθός δεν είναι 700 ευρώ, είναι ένας μισθός αξιοπρεπής υπό τα νέα δεδομένα (...) Ομολογώ ότι δεν ξέρω πια προς τα πού το πάνε το πράγμα, είτε εδώ είτε στην Ευρώπη. Πάντως, ο απλός μισθωτός βράζει, διότι δεν βγαίνει» (στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ: «Τριμηνιαία έκθεση του γερμανικού υπουργείου Εργασίας δείχνει διεύρυνση του εισοδηματικού χάσματος που χωρίζει πλούσιους και φτωχούς. Η εφημερίδα Φρανκφούρτερ Ρουντσάου αναρωτιέται για πόσο ακόμη η κοινωνία θα ανέχεται οι πλούσιοι να πλουτίζουν ολοένα και περισσότερο; (...) επισημαίνει η Τζούλι Χάιλαντ: το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο δεν είναι πια παρά ένα μοντέλο εξαθλίωσης χωρίς όρια που υποστηρίζεται με αστυνομική βία και κρατική καταστολή» (από άρθρο στα ΝΕΑ).

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥΣ: «Η υπομονή του κόσμου εξαντλείται, υποστηρίζει με κύριο άρθρο της η "Νιου Γιορκ Τάιμς", τονίζοντας ότι οι αντιδράσεις σε Ισπανία, Ελλάδα και Πορτογαλία ενδέχεται να αυξηθούν (...) Με αφορμή τη μεγάλη συμμετοχή πολιτών σε διαδηλώσεις στη Λισαβόνα, τη Μαδρίτη και την Αθήνα, διαδηλώσεις που ενδέχεται να πληθύνουν τις επόμενες ημέρες, όπως σημειώνεται στο κύριο άρθρο, η υπομονή του κόσμου εξαντλείται ως προς τις αποτυχημένες πολιτικές λιτότητας (...) Πολιτικές, σύμφωνα με τη σύνταξη της εφημερίδας, που είναι σαφές ότι θα επιδεινώσουν περαιτέρω τα δραματικά επίπεδα ανεργίας και θα καταστρέψουν τα δίκτυα προγραμμάτων κοινωνικής προστασίας, όταν αυτά χρειάζονται περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Παρατίθεται μάλιστα η σχετική δήλωση του Jonathan Todd, εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μετά την ανακοίνωση των στοιχείων της Eurostat: "Η ανεργία σε νέους, ιδιαίτερα όταν αυτή είναι παρατεταμένη, απειλεί τον αυτοσεβασμό και την οικονομική δυναμική των νέων, τώρα και στο μέλλον", είπε ο Todd, υπογραμμίζοντας ότι "κι αυτό μπορεί να αποτελέσει σοβαρή απειλή στην κοινωνική συνοχή και να αυξήσει τον κίνδυνο πολιτικού εξτρεμισμού"» (στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

Με τους καπιταλιστές απέναντι

Τι κλάμα κι αυτό απ' τους αστούς για τη «λίστα» όσων έβγαλαν τα φράγκα τους στην Ελβετία. Οταν το ΚΚΕ έδειχνε τους καπιταλιστές που βγάλαν έξω το χρήμα από την εκμετάλλευση των εργατών, όλοι όσοι παριστάνουν σήμερα τον έκπληκτο σφύριζαν κλέφτικα.

Αγνόησε το κλάμα τους κι αντί να κλαις μαζί τους τη μοίρα σου, «δίνε το χέρι σ' όποιον σηκώνεται (...) Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία». Δεν ήταν τυχαία η γραφή των ποιητών.

Η διαπίστωση είναι κοινή: «Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται».

Το γεγονός είναι επίσης γνωστό, τώρα απλά το ομολογούν: Εξαθλίωση χωρίς όρια με εργαλεία την αστυνομική βία και την κρατική καταστολή.

Το ελπιδοφόρο είναι ο φόβος τους: Οτι μια ολόκληρη γενιά που την καταδικάζουν να ζήσει στη βαρβαρότητα δεν δείχνει να το βάζει κάτω και ψάχνει τρόπους να παλέψει.

Η αστική προπαγάνδα μιλά για «πολιτικό εξτρεμισμό».

Για οργή πρόκειται, που ψάχνει τρόπο να εκφραστεί.

Την ώρα που διάφοροι επιμένουν να μιλάνε για «κρίση χρέους» και δείχνουν το «σπάταλο κράτος», οι συζητήσεις μεταξύ «τρόικας» - κυβέρνησης αφορούν ευθέως πλέον το πώς θα αυξηθεί ο βαθμός εκμετάλλευσης των εργατών. Αποκαλύπτοντας πια τώρα που ο κόμπος έχει φτάσει ήδη στο χτένι το στόχο που εξαρχής υπήρξε.

Μένουν έκθετοι όσοι επέμεναν και ορισμένοι επιμένουν ακόμα ότι το πρόβλημα είναι οι πιέσεις της τρόικας και η υποχωρητικότητα της κυβέρνησης.

Είναι απλή η «αλφαβήτα» σ' αυτήν την ιστορία: Ποιανού είναι η κυβέρνηση; Των καπιταλιστών. Τι ζητάνε οι καπιταλιστές; Κόψιμο μισθών, εξαφάνιση αποζημιώσεων, ελεύθερες απολύσεις (κι άλλα πολλά, αναφέρουμε μόνο τα χτεσινά).

Προς τι, λοιπόν, το κλάμα γι' αυτά που ζητά η τρόικα, όταν αυτά ακριβώς ζητά η αστική τάξη, αυτά ακριβώς είναι που προωθούν η μία μετά την άλλη οι κυβερνήσεις των καπιταλιστών;

Εχει αλλάξει κάτι από την κατάσταση που υπήρχε πριν να ξεσπάσει η κρίση; Ναι, ο ρυθμός. Μόνο ο ρυθμός της έντασης, με την οποία οι καπιταλιστές αξιώνουν να τσακιστεί η εργατική τάξη.

Η καπιταλιστική κρίση αναγκάζει τους καπιταλιστές να επιταχύνουν. Αναγκάζει και τις κυβερνήσεις τους να επιταχύνουν.

Οσοι ξεκόβουν τις εξελίξεις από την πηγή του κακού και επικεντρώνουν μόνο στο ύφος του Τόμσεν, επιχειρούν να βγάλουν από πάνω τους τη δική τους συνευθύνη, για το γεγονός ότι συσκοτίζουν την πραγματικότητα, κρύβουν ότι το πρόβλημα είναι οι ίδιες οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Αυτήν την ευθύνη, πλέον, την έχουν ολόκληρη. Κι εκείνοι που αποφασίζουν τώρα. Και οι άλλοι, που, ενώ συμφωνούν στη γενική κατεύθυνση, διαφωνούν δήθεν με το μείγμα, τα ποσοστά.

Περίμενε κάποιος τις εκτιμήσεις της Γιουροστάτ για να μάθει ότι οι τιμές στα προϊόντα λαϊκής κατανάλωσης έχουν εκτιναχτεί στα ύψη;

Οποιοσδήποτε πωλητής ενός πάγκου στη «λαϊκή» με το καλημέρα σου λέει το παράπονό του, ότι ο κόσμος πια δεν ψωνίζει ούτε στη λαϊκή, προτιμά τα άγνωστης προέλευσης του σούπερ μάρκετ κι αυτό ισχύει μόνο για όσους αντέχει ακόμα η τσέπη τους.

Υπάρχουν κι εκείνοι που περιμένουν να μαζέψουν ό,τι πετιέται αργά το βράδυ στα σκουπίδια. Το νέο γεγονός είναι ότι οι άνθρωποι των μεσαίων εισοδημάτων βιώνουν σήμερα ό,τι είναι πραγματικότητα πολύ καιρό πριν για μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης.

Το αισχρό της υπόθεσης είναι ότι η αστική προπαγάνδα, για μια ακόμα φορά, επιχειρεί να φορτώσει το πρόβλημα οπουδήποτε αλλού εκτός από τον ένοχο. Βγάζουν τα μονοπώλια εκτός λογαριασμού και μιλάνε για αισχροκέρδεια στο χαμηλό εμπόριο.

Οπως όταν κυνηγούσαν τους αλλοδαπούς για το παρεμπόριο, χωρίς να λένε ότι αυτοί οι άνθρωποι από κάποιες αποθήκες τα παίρνουν και τις αποθήκες κάποιες εταιρείες τις έχουν και τα προϊόντα κάποια μονοπώλια τα παράγουν.

Το πρόβλημα με τις τιμές δεν αφορά κατά κύριο λόγο στο λιανεμπόριο. Αφορά στην ίδια την πηγή του κακού: στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής που δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει χωρίς κέρδος και μάλιστα όλο και μεγαλύτερο κέρδος.

Η οικονομική κρίση έχει πηγή της αυτό το κυνήγι του κέρδους. Μάζεψαν πολλά και πλέον δεν έχουν πού να τα επενδύσουν, ώστε να έχουν μεγαλύτερο κέρδος.

Γι' αυτό ζητάνε κι άλλη μείωση μισθών, γι' αυτό κρατάνε ψηλά τις τιμές. Είναι γνωστός ο ένοχος κι είναι γνωστή η αιτία, που έλεγε και ο ποιητής.

Για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση είναι κρίσιμο να συμφωνήσουν οι εργάτες για το ποιος είναι ο αντίπαλος.

Είναι κρίσιμο να συμφωνήσουν οι αυτοαπασχολούμενοι και οι αγρότες ποιον έχουν αντίπαλο, με ποιον πρέπει μαζί να πορευτούν για να δούνε άσπρη μέρα.

Η θετική εμπειρία που βγήκε από την οργάνωση της απεργίας στις 26 Σεπτέμβρη δείχνει και το δρόμο από 'δώ και πέρα.

Ακόμα περισσότερες συνελεύσεις, ακόμα περισσότερη οργάνωση του κόσμου της δουλειάς.

Ασχετο: Με το θέμα των 11.000 νεφροπαθών που πρέπει κάθε δεύτερη μέρα να καθαρίζουν το αίμα τους αλλιώς πεθαίνουν, στην καλύτερη περίπτωση θα πέσουν πολλές κλωτσιές.

Εκτός κι αν οι συγγενείς αυτών των ανθρώπων έχουν αποφασίσει να παραδώσουν τους νεφροπαθείς στα κοράκια...

Αλλα κουραγιο...,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, υσ

Οι εξελίξεις επαληθεύουν ακόμα την αναγκαιότητα να στηρίξει το εργατικό - λαϊκό κίνημα την πρόταση νόμου που κατέθεσε το ΚΚΕ, με την οποία ζητάει την κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων, των εφαρμοστικών νόμων και του μεσοπρόθεσμου.

Η στήριξη της πρότασης του ΚΚΕ αποτελεί προϋπόθεση σήμερα για να ανακουφιστεί ο λαός από τα δεινά που του φορτώνει η αστική διαχείριση της κρίσης. Είναι, ταυτόχρονα, κρίκος που μπορεί να δώσει ώθηση στην πάλη του λαού, στη ριζοσπαστικοποίηση και πολιτικοποίηση των αγώνων, ενάντια στη στρατηγική των μονοπωλίων και των κομμάτων του.

Στο πραγματικό δίλημμα «με τα μονοπώλια ή με το λαό», μόνο το ΚΚΕ με συνέπεια στέκεται στο πλευρό του λαού με πράξεις, όχι με παχιά λόγια. Τα μνημόνια των καπιταλιστών, της ΕΕ και του ΔΝΤ θα τα ανατρέψει η οργανωμένη, μαζική, πολιτική πάλη της εργατικής τάξης, του εργαζόμενου λαού και όχι τα κόμματα της πλουτοκρατίας.