ΑΓΑΝΤΑ... Επιμονή στην οργάνωση της αντίστασης, για την ανατροπή

Τα εργασιακά δεν μπήκαν από το παράθυρο στη συζήτηση για το νέο μνημόνιο, όπως ισχυρίζονται διάφοροι αστοί αναλυτές. Ηταν στην ατζέντα από το 1992 με τη συνθήκη του Μάαστριχτ και έγιναν απόφαση για όλη την ΕΕ το 1994 με την «Λευκή Βίβλο». Σήμερα διαβάζεται απλά ο επικήδειος.

Είναι ψέμα ότι όσο πιο γρήγορα δοθεί η δόση του δανείου τόσο πιο γρήγορα θα ακυρωθούν τα αντεργατικά μέτρα. Οι καπιταλιστές επιταχύνουν την εφαρμογή της πολιτικής που προωθούν ακριβώς για να διασφαλίσουν την όσο το δυνατόν πιο έντονη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης κι αυτός ο στόχος δεν είναι πρόσκαιρος.

Τόσο τα Μνημόνια όσο και οι δανειακές συμβάσεις που τα συνοδεύουν είναι θηλιά στο λαιμό του λαού. Υποθηκεύουν το μέλλον του. Η κατάργησή τους είναι εκ των ων ουκ άνευ κι αυτός ο στόχος καθορίζει και το δρόμο για να γίνει πράξη: Εξω από την Ευρωπαϊκή Ενωση με λαϊκή εξουσία.

Με αυτά τα δεδομένα το κλάμα στον αστικό Τύπο για τη χρεοκοπία του λαού έρχεται εκ των υστέρων. Αφού πρώτα με ένα σχεδόν υστερικό τρόπο ο αστικός Τύπος τρομοκράτησε το λαό ότι έρχεται η συντέλεια του κόσμου αν δεν υπογραφεί το πρώτο μνημόνιο, αν δεν συμφωνηθεί το δεύτερο μνημόνιο και τώρα αν δεν ετοιμαστούμε για ένα τρίτο μνημόνιο.

Οι προβαλλόμενες απειλές για τη δημοκρατία που τώρα δήθεν ανακαλύπτουν, δεν είναι τίποτα άλλο από μορφές άσκησης της δικτατορίας των μονοπωλίων. Ξέρουν ότι κάθε βήμα προς τη βαρβαρότητα απαιτεί όλο και πιο αυταρχικό πλαίσιο εφαρμογής της πολιτικής για το μεγάλο κεφάλαιο.

Τα νέα παιδιά που ήδη χαρακτηρίζονται χαμένη γενιά δεν είναι αυτονόητο ότι τελικά θα είναι πράγματι χαμένη γενιά. Η αστική προπαγάνδα υποβάλλει αυτήν την ιδέα, για να γίνει αποδεκτή.

Ο καπιταλισμός που έφαγε τα ψωμιά του επιμένει να πάρει μαζί του στα τάρταρα την ικμάδα της ζωής. Χρέος των νέων εργατών απέναντι στην ίδια τη ζωή τους, να αντισταθούν, να βρεθούν στην πρώτη γραμμή της πάλης για να θάψουν ό,τι πρέπει να θαφτεί. Ο δρόμος του οργανωμένου ταξικού εργατικού κινήματος δείχνει το δρόμο σε όλους.

Η απολυτότητα με την οποία από τον αστικό Τύπο δίνεται η εντολή να επιμείνει η κυβέρνηση με όποιο πολιτικό κόστος στην εκτέλεση της αποστολής της αποκαλύπτει και την αδυναμία της αστικής τάξης να πείσει ότι αυτή ή η άλλη μορφή διαχείρισης θα δώσει τελικά λύση. Γνωρίζουν ότι το μόνο αποτέλεσμα της πολιτικής τους, είναι το τσάκισμα των εργατών και βιάζονται να εφαρμοστεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα αυτή η πολιτική πριν η εργατική τάξη μαζικά αποκτήσει συνείδηση της δύναμής της.

Κατά συνέπεια και στον αντίποδα της επιδίωξης των αστών, στο χέρι της εργατικής τάξης, βρίσκεται η λύση. Στο χέρι των εργατών, συνολικότερα των λαϊκών στρωμάτων, είναι να γίνει το μεγάλο βήμα. Με το ΠΑΜΕ, τις συσπειρώσεις στους αγρότες, στους αυταπασχολούμενους, στους σπουδαστές - φοιτητές, με τις γυναίκες στην πρώτη γραμμή. Με καθαρό ότι αυτό το σύστημα δε γιατρεύεται, ανατρέπεται όμως.

Αλλα κουραγιο... ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, υσ Η ΕΝΤΟΛΗ: «Αυτή η κυβέρνηση αποτελεί την τελευταία ευκαιρία της χώρας να παραμείνει στην ευρωζώνη. Και αυτή η ευκαιρία δεν πρέπει να χαθεί» (από το κύριο άρθρο στα ΝΕΑ).

ΚΑΘΕ ΠΡΟΤΑΣΗ ΚΑΙ ΨΕΜΑ: «Χωρίς την εκταμίευση της δόσης των 31,5 δισ. θα είναι φρούδες οι ελπίδες να φανεί σύντομα κάποιο φως στο βάθος του τούνελ. Ας (...) προχωρήσουμε στην οριστικοποίηση της συμφωνίας. Αλλωστε, όσο ταχύτερα ανακάμψουμε τόσο συντομότερα θα είμαστε σε θέση να ακυρώσουμε δεσμεύσεις και μέτρα που μας επιβλήθηκαν» (από το κύριο άρθρο στο ΕΘΝΟΣ).