ΑΓΑΝΤΑ...

Ινστιτούτο συκοφάντησης του σοσιαλισμού

Μετά βαΐων και κλάδων η «Αυγή» και ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασαν τα εγκαίνια του Ιδρύματος «Ρόζα Λούξεμπουργκ» στην Αθήνα, παρουσία του Γερμανού πρέσβη, του προέδρου του Α. Τσίπρα και του προέδρου της «Αριστεράς» Γερμανίας Μπρέντ Ρίξινγκερ.

Η ...χαρά τους είναι μεγάλη γιατί με τη λειτουργία στη χώρα μας του Ινστιτούτου, θα έχουν άλλο ένα εργαλείο για την «εισαγωγή» των εργαζομένων και διανοουμένων στο ...θαυμαστό κόσμο του «εξανθρωπισμένου καπιταλισμού».

Και αυτό γιατί το συγκεκριμένο ινστιτούτο που ιδρύθηκε μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, το 1990, από τους οπορτουνιστές του «Κόμματος Δημοκρατικού Σοσιαλισμού» και στην συνέχεια έγινε επίσημο ινστιτούτο της «Λίνκε» (Αριστεράς) προβάλλει -καπηλευόμενο και το όνομα της κομμουνίστριας συμβόλου του διεθνούς επαναστατικού κινήματος- τη λογική της δήθεν φιλολαϊκής διαχείρισης με άθικτη την εξουσία των μονοπωλίων.

Δηλαδή, στην ουσία δηλητηριάζει το εργατικό κίνημα, με το παμπάλαιο φαρμάκι της «μεταρρύθμισης» του καπιταλισμού, το συμβιβασμό με το εκμεταλλευτικό σύστημα στο όνομα του δήθεν «δημοκρατικού σοσιαλισμού».

Συστατικό επίσης στοιχείο του ινστιτούτου είναι ο αντικομμουνισμός και η συμβολή στην παραχάραξη της ιστορίας, στη δυσφήμιση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, συνδράμοντας πάντα τους αστούς και τα ινστιτούτα του.

Αλλα κουραγιο...,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,υσ Τι διδάσκουν τα παιδιά μας;

Ατιμωρησία και πελατειακά ανταλλάγματα είδε τους διαδηλωτές (στις προχτεσινές μαζικές κινητοποιήσεις που έγιναν με αφορμή την επίσκεψη Μέρκελ) να διεκδικούν μεταξύ άλλων, ακαδημαϊκός από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο που γράφει στα χτεσινά «ΝΕΑ». «Αν θέλουμε να φερόμαστε ως ιθαγενής που κάποιος του υπόσχεται ή του φέρνει καθρεφτάκια, με γεια μας με χαρά μας.

Αν θέλουμε να φερθούμε ως ισότιμος εταίρος μιας Ενωσης, πρέπει να τηρήσουμε τις υποχρεώσεις μας και να διαπραγματευτούμε χωρίς κραυγές και ψιθύρους» καταλήγει στο άρθρο του, αφού πρώτα έχει προηγηθεί μια ολόκληρη ανάλυση της ... ματαιότητας των κινητοποιήσεων.

Αν ορισμένοι θεωρούν πως ο λαός μας πρέπει να κάτσει με τα χέρια σταυρωμένα και να βλέπει τα παιδιά του να βουλιάζουν στη φτώχεια, δικαίωμά τους. Αν όμως αυτοί μπαίνουν στις αίθουσες των πανεπιστημίων και γεμίζουν τα μυαλά των παιδιών μας με κηρύγματα για το πώς θα «διαπραγματεύονται» και όχι πώς θα διεκδικούν τα δικαιώματα και τα όνειρά τους, με τους εκπροσώπους των μονοπωλίων, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.

Υπάρχει η καλοσχεδιασμένη και ολόπλευρη επίθεση που δέχονται οι συνειδήσεις της νέας γενιάς ώστε να πειστεί ότι η βαρβαρότητα, όχι μόνο είναι φυσική, αλλά και ότι απάντηση σ' αυτή («απάντηση» μάλλον) είναι το παζάρεμα. Οχι η οργάνωση για την ανατροπή της.

Η ανάγκη να ενταθεί η αντιπαράθεση, οργανωμένα, επίμονα, ολόπλευρα, ενάντια στο συμβιβασμό και στην υποταγή με την οποία θέλουν να «ποτίσουν» τη νεολαία, μεγαλώνει. Η ευθύνη που έχουν και πρέπει να αναλάβουν οι δάσκαλοι (από το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο) είναι μεγάλη: πρώτο ζήτημα, να διαλέξουν καθαρά και ξάστερα αν θα αντιπαλέψουν εκείνους που στερούν το δικαίωμα της μόρφωσης και της ζωής με αξιοπρέπεια από τους μαθητές τους, ή αν θα τους στηρίξουν, πλέκοντας μάλιστα και το εγκώμιό τους...