ΑΓΑΝΤΑ...

Το πρωί της 21 Απριλίου 1967, η ομάδα των Παπαδόπουλου, Παττακού και Μακαρέζου πήρε τη κατάσταση στα χέρια της και προχώρησε στο στρατιωτικό πραξικόπημα επιβάλλοντας στρατιωτικό νόμο και την χούντα των συνταγματαρχών.

Οι ίδιοι και οι οπαδοί τους το ονόμασαν «επανάσταση».

Ο στρατός είχε μεγάλη δύναμη, η Ελλάδα ήταν υπό τον έλεγχο της Αμερικής ενώ και το δεξιό παρακράτος ήταν πολύ ισχυρό (πχ δολοφονία Λαμπράκη).

Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε επίσης πως και το Παλάτι, εκείνη τη περίοδο, «κυβερνούσε».

Το πρωινό της 21ης Απριλίου του 1967, το ραδιόφωνο (ΕΙΡ) έπαιζε εμβατήρια ενώ ακούγονταν και τα πρώτα «Αποφασίζομεν και Διατάζομεν».

Από τις πρώτες μέρες υπήρχαν συλλήψεις απλών πολιτών αλλά και αθώων θυμάτων.

Από εκεί και πέρα τα πράγματα είναι γνωστά.

Ακολούθησαν η κατάργηση των στοιχειωδών ελευθεριών, οι φυλακές, οι εξορίες και τα βασανιστήρια, οι δολοφονίες των αντιπάλων του καθεστώτος, ο πνευματικός και πολιτιστικός μεσαίωνας, αλλά και η Κυπριακή τραγωδία..



ΟΡΓΗΣ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ

21η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967

Αναμνήσεις μιας μαύρης μέρας

Αφησε την εφημερίδα να πέσει δίπλα του.

Η αγανάκτηση τον έπνιγε.

Θράσος...

Δίπλα στις εθνικές γιορτές της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου θα γιορτάζεται, λέει, και η 21η Απριλίου.

Τι τραγική ειρωνεία...

Η καταραμένη απριλιάτικη μέρα κοντά στη γιορτή της λευτεριάς του γένους, κοντά στο ΟΧΙ κατά του μαύρου φασισμού.

Και ασυναίσθητα άφησε τη σκέψη του να γυρίσει δυο χρόνια πίσω.

Κείνη τη μαύρη μέρα...

Την 21η Απριλίου 1967.

Ανοιξε την πόρτα και βγήκε βιαστικά στο δρόμο.

Δεν είτανε 7 ακόμα.

Ο πρωινός ανοιξιάτικος αέρας τού δρόσιζε το πρόσωπο.

Ολα ήταν ήσυχα.

Τίποτα δεν έδειχνε το κακό που ερχότανε.

Μα σιγά - σιγά άρχισε να νιώθει κάπως σαν... αλλοιώτικα.

Στα παράθυρα, στις μπαλκονόπορτες, στις πόρτες, αγουροξυπνημένα πρόσωπα, με διάπλατα απορημένα μάτια, φάνταζαν σα να ρωτούσαν - κι όμως δε μίλαγαν - σα να φοβόντουσαν για τη φρικτή απάντηση που θα 'ρχότανε, που δεν την πίστευαν ακόμα.

Βγήκε στον κεντρικό δρόμο.

Πολίτες και στρατιωτικοί περίμεναν στα πεζοδρόμια.

Κανένας δε μίλαγε.

Μόνο περίμεναν.

Χωρίς σκέψεις, χωρίς αισθήματα.

Αδειοι... Τάχε χαμένα.

Τέντωνε τ' αφτιά του ν' ακούσει κάτι.

Τίποτε.

Κανένας δε μίλαγε.

Μα τι συνέβαινε λοιπόν; Κι όμως δε ρώταγε.

Σαν κάτι να φοβότανε.

Τελικά δεν κρατήθηκε.

Πλησίασε ένα μπουκέτο κοριτσιών.

Γρήγορα - σαν βουτηχτής - τις ρώτησε.

Κι η απάντηση σαν παραφουσκωμένη μπάλα έκανε γκελ μέσα του.


Δικτατορία... δικτατορία...


Ξεκίνησε βιαστικά, σα νάθελε να διώξει πίσω του τη φοβερή τη λέξη.

Κείνη όμως τον κυνηγούσε.

Κάτω από τα συνοικιακά Γραφεία της ΕΔΑ μια κουστωδία αστυνομικών προσπαθούσε να παραβιάσει την πόρτα της.

Περπάταγε, έτρεχε, ρώταγε...

Υπουργοί, βουλευτές, χιλιάδες κόσμος είχε συλληφθεί τη νύχτα.

Τα αστυν. τμήματα, ο ιππόδρομος, τα γήπεδα είχαν γεμίσει.

Οι διαδόσεις οργίαζαν.

Στην αρχή ακούστηκαν. Υστερα στο βάθος του δρόμου φάνηκαν οι σιλουέτες τους.

Τα τανκς.

Ο τρόμος απλώθηκε γύρω του.

Τα πεζοδρόμια άδειασαν.

Τρύπωσε μαζί με άλλους στην είσοδο μιας πολυκατοικίας. Περίμενε.

Εκείνα ζύγωσαν μ' ένα φοβερό θόρυβο από μοτέρ και σίδερα.

Στο πρώτο, ένας ανθυπολοχαγός, σκαρφαλωμένος στον πυργίσκο του, με το χέρι έτοιμο στη σκανδάλη του αυτομάτου, κοίταζε άγρια το άνοιγμα του άδειου δρόμου.

Κείνη τη στιγμή μια εικοσάχρονη κοπέλα πετάχτηκε στο δρόμο.

Σαν τρομαγμένη πεταλούδα πέταξε στ' απέναντι πεζοδρόμιο.

Μια άγρια φωνή - κραυγή σκυλιού - ακούστηκε μες στο θόρυβο.

Σταμάτησε, γύρισε και κοίταξε απορημένη κατά κει που ακούστηκε η φωνή.

Τότε τ' αυτόματο κροτάλισε.

Ξέρασε φωτιά.

Επιασε το λαιμό της.

Το χαμόγελο χάθηκε από το όμορφο προσωπάκι.

Μια βρύση αχνού, καυτού αίματος πετάχτηκε από το λαιμό της.

Τα γόνατα λύγισαν και σιγά - σιγά σωριάστηκε στην κρύα άσφαλτο.

Το κορμάκι σπάραξε για λίγο κι ύστερα έμεινε ακίνητο.

Το κεφαλάκι έγερνε αργά σ' ένα κόκκινο, ζεστό, μαξιλαράκι.

Το αίμα της.

Τα τανκς συνεχίζαν να περνούν με θόρυβο.

Ολα τώρα έτρεμαν κάτω από το βάρος του σιδήρου και της χτηνωδίας.

Εκλεισε τα μάτια του.

Μήπως ήταν όνειρο; Οχι.

Το χέρι σκούπισε το καταϊδρωμένο πρόσωπό του.

Βάλθηκε να τρέχει.

Λες κι ήθελε μ' αυτόν τον τρόπο να διώξει τη φοβερή εικόνα.

Ξεθεωμένος γύρισε σπίτι του.

Επεσε στο κρεβάτι του κι ένας βαρύς λήθαργος τον τύλιξε με τις κατάμαυρες φτερούγες του.

Ξαφνικά μια άγρια κραυγή τον ξύπνησε.

Πετάχτηκε αλαφιασμένος κι έτρεξε στην μπαλκονόπορτα.

Κύταξε προς τα κάτω το σκοτεινό δρόμο.

Προσπάθησε να δει, ν' ακούσει.

Κάτι σκιές πάλευαν μες το σκοτάδι.

Αρβυλα, κλαγγές όπλων ακουγόντουσαν.

Ενα κορμί σα σακί πεταγότανε σ' ένα σταματημένο τζιπ.

Και τότε η κραυγή έσκισε πονεμένη την ησυχία της νύχτας και σκέπασε το μοτέρ τ' αυτοκινήτου που 'φευγε βιαστικά. - Φασίστες... δολοφόνοι... κι ύστερα ησυχία.

Η νέκρα απλώθηκε ξανά στον έρημο δρόμο.

Από την ανατολή άρχισε να χαράζει το φως της καινούργιας μέρας.


Ενα εικοσιτετράωρο της φασιστικής δικτατορίας είχε συμπληρωθεί γεμάτο φρίκη και αίμα.


Αυτή την καταραμένη μέρα οι μαύροι συνταγματάρχες θέλουν να γιορτάσει σαν εθνική επέτειο ο λαός που δημιούργησε το 1821, την 28η Οκτωβρίου και την Αντίσταση.

Ως πότε όμως; Ως τη μέρα εκείνη που ο ίδιος λαός με την καθοδήγηση του ΚΚΕ και του ΠΑΜ θα γκρεμίσει τη δικτατορία και θα τη γιορτάσει σαν επέτειο μιας αληθινής Δημοκρατίας.


Αλλα κουραγιο....




υσ Ποτέ ξανά δικτατορία στην Ελλάδα, η ελευθερία λόγου και σκέψης είναι υπέρτατο αγαθό το οποίο ποτέ δεν το διαπραγματευόμαστε!!!