ΑΓΑΝΤΑ...

ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΤΩ.

ΑΝΤΕΣΤΡΑΜΜΕΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: «Η πολυπραγμοσύνη του κράτους έχει αποδειχτεί άκρως αντιπαραγωγική και ενίοτε τροχοπέδη για την οικονομική ανάπτυξη.

Στη διαπίστωση αυτή φαίνεται να συμφωνούν πια οι πάντες, πλην των γνωστών εξαιρέσεων της Aριστεράς, το μοντέλο της οποίας έχει καταρρεύσει προ πολλού (...) η διαβόητη τρόικα ζητά επιτακτικά μείωση του κράτους σε ποσοστό 30%, ώστε να απελευθερωθεί η αγορά από τις στρεβλώσεις (...)

Προφανώς, δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους όσοι επιμένουν σε κρατικό μοντέλο οικονομίας και είναι αρκετοί εξ αυτών ακόμη και στο εσωτερικό της κυβέρνησης (...)

Οι εξελίξεις είναι σαρωτικές και όσοι δεν αντιλαμβάνονται το ρόλο τους σε αυτές, καλό θα ήταν απλώς να αφήσουν σε άλλους τη δουλειά που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να κάνουν.

Η επιτυχία ή όχι των προσπαθειών και των θυσιών μιας ολόκληρης κοινωνίας δεν μπορεί να αφήνεται στις διαθέσεις ορισμένων που αρνούνται να αποδεχθούν την πραγματικότητα» (από το κύριο άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

ΕΝΑ ΚΑΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: «Σε ορισμένες χώρες, όχι πολύ μακρινές μας, οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις γίνονται με εθνική συνεννόηση.

Συνέβη στην Πορτογαλία.

Επαναλήφθηκε στην Ισπανία όπου κυβέρνηση και συνδικάτα κατέληξαν σε επώδυνες μεταρρυθμίσεις, όπως την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια.

Πρόκειται για παραδείγματα ωριμότητας που δείχνουν πως όταν μια χώρα έχει σοβαρή και υπεύθυνη ηγεσία, σε όλα τα επίπεδα, μπορεί να λύνει τα πιο δύσκολα προβλήματα.

Στην Ελλάδα δυστυχώς η μεν αντιπολίτευση είναι παγίως ταυτόσημη με τον λαϊκισμό, ο δε συνδικαλισμός σπανίως προστατεύει πραγματικά θέσεις εργασίας και τους αδύναμους της κοινωνίας μας.

Ας ελπίσουμε ότι πριν η χώρα βυθιστεί ακόμη περισσότερο στην κρίση και την ανομία, θα καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να ακολουθήσουμε τα παραδείγματα της Ισπανίας και της Πορτογαλίας» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Σ' αυτήν τη μάχη διάφοροι θα ξεβρακωθούν.

Παράδειγμα: Ο,τι γράφει η «Καθημερινή» στο κύριο άρθρο της και επανέλαβε η Μπακογιάννη μιλώντας στον «Σκάι», δεν έχουν να κάνουν με ένα κοινό σκονάκι.

Είναι ιδεολογία.

Της κυρίαρχης τάξης, είτε αυτή εκφράζεται ευθέως από τον ΣΕΒ, είτε από την πολιτική του εκπροσώπηση, είτε από τη δημοσιογραφία του.

«Χέρι - χέρι».

«Δεν υπάρχει - σχεδόν - καμιά απεργία που να μην έχει απέναντί της δύο συστοιχίες πολυβόλων.

Τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης, που κρίνουν τις απεργίες "παράνομες και καταχρηστικές", και τις επιθετικές αποφάνσεις τμήματος των μήντια.

Ενίοτε, ο σαφής καθεστωτικός χαρακτήρας των δικαστικών αποφάσεων υπερκεράται από τον οίστρο της δημοσιογραφικής επιχειρηματολογίας.

Η κοινότοπη παραδοχή που επιστρατεύεται εισαγωγικώς σε τέτοιες περιπτώσεις ("Ασφαλώς και αποτελεί δικαίωμα των εργαζομένων η απεργία") στρώνει το δρόμο σ' ένα καταιγιστικό "αλλά": "παρέλυσε το κέντρο της πόλης", "χάος στη χώρα", "ταλαιπωρία χιλιάδων πολιτών" κτλ...

Αντιστροφή της πραγματικότητας.

Εγκαλούμενες εκ περιτροπής από τα (εν λόγω) μήντια οι κοινωνικές ομάδες αδυνατούν - ακόμη και όταν εκπρόσωποί τους εμφανίζονται στα βραδινά παράθυρα - να εγκαταστήσουν στο κέντρο του κοινού προβληματισμού το προφανές.

Οτι η "παράλυση", το "χάος", η "ταλαιπωρία", καθώς και πλείστα όσα (ο φόβος, η ανασφάλεια, η ανέχεια κτλ.) χαρακτηρίζουν τη δική τους, οικτρή κατάσταση.

Αφορούν στα δικά τους δικαιώματα.

Στην ίδια την επιβίωση και την ύπαρξή τους...

Και αδυνατούν, διότι η προπαγάνδα είναι συνεχής και καταιγιστική, με κύριο χαρακτηριστικό τις εμβόλιμες συκοφαντίες και τα χαλκευμένα ψεύδη της κυβερνήσεως εναντίον των εργαζομένων.

Κλασική συνταγή.

Η συνταγή κλασική: Υψώνεις το μερικόν (π.χ. καταχρηστικές υπερωρίες ή κάτι συναφές) σε θέση γενικού, ώστε να συκοφαντείται συνολικά η κοινωνική ομάδα ή ο κλάδος και να ενεργοποιούνται τα ανακλαστικά της κοινωνίας.

Καταδικαστικά για τον (συκοφαντούμενο) κλάδο και αθωωτικά για την κυβέρνηση, που αποκτά φωτοστέφανο τολμηρού εξυγιαντή...» (τα αποσπάσματα από τη στήλη του Γ. Τριάντη στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

Αλλα κουραγιο...




υσ Γράφει ένας: «το μοντέλο της Αριστεράς έχει καταρρεύσει». Αυτό το προβάλλει ως αξίωμα, ως δεδομένο. Λαθροχειρία πρώτη: Ο όρος «αριστερά», πλέον, μόνο τεχνητά συντηρείται για να εμφανίσει διαφοροποιήσεις εντός μιας πολιτικής που «αριστερά» και «δεξιά» συμφωνεί στο κύριο: Το αδιατάραχτο της αστικής εξουσίας και τη διαφορά στη διαχείρισή της. Αν θέλουν να μιλήσουν για διαφορά ας μιλήσουν για κομμουνισμό και καπιταλισμό, δύο απόλυτα διακριτά πράγματα. Αμ δε, που θα μιλήσουν για την πραγματική διαφορά!