ΑΓΑΝΤΑ...

ΚΟΙΤΑ ΠΟΙΟΙ ΜΙΛΑΝΕ.

ΤΟ ΣΚΟΝΑΚΙ: «Πληθαίνουν οι τσάμπα επαναστάτες σ' αυτή τη χώρα και κάποιος μπορεί να μπει σε πειρασμό (...) η ατιμώρητη βία γίνεται ενδημική.
Αν η πολιτεία δεν εγκαταλείψει την ψευτοδημοκρατική στάση της ανοχής στη βία και αν η κοινωνία δεν απαιτήσει την εφαρμογή των νόμων, η ζούγκλα είναι κοντά» (ο Π. Μανδραβέλης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Η ΕΚΛΕΠΤΥΣΜΕΝΗ ΕΚΔΟΧΗ ΤΟΥ: «Πώς να μην συνδέσεις με την ατιμωρησία τα ξεσπάσματα κάθε λογής του κοινού;
Παραβιάσεις των διοδίων, των καπνιστικών απαγορεύσεων, χειροδικίες επι δικαίους και αδίκους, διαπομπεύσεις και λοιδορίες πολιτικών» (η Φ. Τσαλίκογλου, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο / ΒΗΜΑ).

Η «ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ» ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ: «Διάχυτη είναι η αίσθηση ότι οι διαφόρων ειδών ασυλίες πρέπει να σταματήσουν.
Πρώτη απ' όλες, η επίσημη ασυλία υπουργών και βουλευτών (...)
Υπάρχουν όμως και ανεπίσημες ασυλίες (...) ασυλία διεκδικεί, για παράδειγμα, το κόμμα που αρνείται τον νόμιμο έλεγχο των οικονομικών του, ενώ τον ζητεί επίμονα για όλα τα άλλα (...) συχνό φαινόμενο (...) διάφορες ρυθμίσεις της εκάστοτε νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης (...) κρίνονται αυτοδίκαια επαχθείς (...) όσοι θεωρούν ότι θίγονται να εφορμούν ακάθεκτοι, με μπουλντόζες (...) παραβαίνοντας κραυγαλέα τον νόμο (...) βρίσκουν συχνά ηθικούς υποστηρικτές πρόσωπα της δημόσιας ζωής που (...) θεωρούν ότι διαθέτουν την ασυλία να προτρέπουν εκ του ασφαλούς τους πολίτες σε ανυπακοή (...)
Στη χώρα μας συνηθίζουμε να βλέπουμε την πολιτική εξουσία σαν κάτι ξένο από εμάς και τους νόμους μας σαν αποφάσεις κάποιων "εκεί πάνω"» (ο Παύλος Σούρλας, καθηγητής της Φιλοσοφίας του Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών / ΒΗΜΑ).


Στο ταξικό κίνημα η ελπίδα...

Τζούφιος ο καυγάςγι' αυτό ή εκείνο το σκάνδαλο, καυγάς που θέλει να κρύψει ότι σκάνδαλο είναι όλο το σύστημα.

Τζούφιες και οι προτάσεις επί προτάσεων για την εξυγίανση αυτής ή της άλλης πλευράς του συστήματος, όταν η σαπίλα όλου του συστήματος πια ξεχειλίζει.

Σάλοςμεγάλος χτες για τη «δανειακή διευκόλυνση», όπως σάλος μεγάλος προχτές για την «αναδιαπραγμάτευση του χρέους», όπως σάλος παραπροχτές για το μνημόνιο σωτηρίας της οικονομίας.

Η αστική τάξη, οι πολιτικοί της εκπρόσωποι και η δημοσιογραφία τους αποφεύγουν σαν ο διάολος το λιβάνι να κοιτάξουν το πρόβλημα. Γιατί ακριβώς οι ίδιοι είναι μέρος του προβλήματος.

Κάθε μέτροπου έχουν πάρει ως τώρα, κάθε λύση που προτείνουν για τη συνέχεια έχει έναν και μόνο παρονομαστή: Την τρομακτική συμπίεση της τιμής πώλησης της εργατικής δύναμης.

Το πώς, δηλαδή, η εργατική τάξη θα πληρώσει ακόμα πιο ακριβά μια αξεπέραστη βασική αντίθεση του συστήματος: Την αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και της εργασίας και στην ατομική, καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της.

Κρύβουν συστηματικά το γεγονός ότι οι αντιφάσεις του συστήματος προκαλούν σοβαρές διαχειριστικές δυσκολίες.

Για παράδειγμα: Η διάθεση τεράστιων ποσών για τη στήριξη των επιχειρήσεων οδηγεί σε αύξηση του χρέους και των ελλειμμάτων.

Αποδίδοντας την κρίση σε διαχειριστικές πολιτικές αποσιωπούν τη δράση των νόμων του εκμεταλλευτικού συστήματος, κρύβουν ότι η ιστορία των κρίσεων αποδεικνύει ότι αυτές εκδηλώνονται στην πορεία του χρόνου ανεξάρτητα από τη σοσιαλδημοκρατική ή φιλελεύθερη διαχείριση, ως όξυνση των αντιθέσεων του συστήματος, της αναρχίας και της ανισομετρίας που χαρακτηρίζει την καπιταλιστική παραγωγή, της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων που συγκεντρώθηκαν στη φάση ανόδου της οικονομίας από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και δεν μπορούν να βρούνε διέξοδο με όρους εξασφάλισης υψηλού ποσοστού κέρδους, λόγω υπερπαραγωγής εμπορευμάτων, δηλαδή παραγωγής πάνω απ' αυτό που μπορεί να καταναλώσει η κοινωνία στη δοσμένη στιγμή και σε μέσα παραγωγής και σε αντικείμενα κατανάλωσης.

Επειδήέχουν γνώση ότι τόσο πριν, όσο και κατά τη διάρκεια της κρίσης, οργανώθηκε συστηματική επίθεση κατά των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, με σκοπό τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου και ότι αυτή η επίθεση έχει συσσωρεύσει εκρηκτικών διαστάσεων λαϊκή οργή, σπεύδουν να συκοφαντήσουν εκ των προτέρων τις λαϊκές αντιδράσεις, να τις εμφανίσουν ως εκτός νόμου.

Ούτε ένα, ούτε δύο, τρία τα σχετικά άρθρα στον κυριακάτικο αστικό Τύπο που ήρθαν να συμπληρώσουν τα ουκ ολίγα που είχαν προηγηθεί.

Με μια δήθεν «μη μου άπτου» συζήτηση μεταξύ ακαδημαϊκών και δημοσιογράφων περί νομιμότητας, επιχειρούν να εμφανίσουν το αστικό σύστημα ως θύμα της ανομίας.

Δε μιλάνεγια το αίσχος της εκμετάλλευσης χιλιάδων παιδιών που σκοτώνονται στο δρόμο για 300 και 400 ευρώ.

Δε μιλάνε για τους ξεζουμισμένους εργάτες που μετά από 30 και 35 χρόνια δουλειάς πετιούνται στο δρόμο για να ζήσουν με τα 300 ευρώ του ΟΑΕΔ.

Δε μιλάνε για τη ληστεία στις ασφαλιστικές εισφορές εκατομμυρίων εργατών που αφού πλήρωσαν όλη τη ζωή τους καλούνται στα γηρατειά να βγουν στη ζητιανιά.

Ολα αυτά είναι νόμιμα και ευλογημένα.

Για ποια ανομία μιλάνε;Δεν τη λένε με το όνομά της, την περιγράφουν, τη λασπώνουν βάζοντας δίπλα της στοιχεία από τη δική τους σαπίλα και τις ανάλογες προβοκάτσιες, ώστε να μένει ως διά ταύτα ο στόχος: Να χτυπιέται στη γέννησή της κάθε αντίσταση.

Γνωρίζουν ότι ως σύστημα έχουν πλέον και πρόβλημα νομιμοποίησης στις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων κι αυτό το γεγονός είναι που τους κινητοποιεί και μιλούν για ανομία.

Καταφεύγουν σε απαράδεκτες ταυτίσεις για να φορτώσουν τις εργατικές συνειδήσεις με ενοχές πριν ακόμα διεκδικήσουν.

Τα δεδομένα, όμως, είναι συγκεκριμένα: Την ώρα που δείχνουν με το δάχτυλο την ανομία, αποφασίζουν νέα επίθεση στα εργατικά δικαιώματα: Θέλουν και δεν το κρύβουν πλήρη κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων.

Θέλουν τον εργάτη ξεμοναχιασμένο.

Θέλουν να βγάζουν κέρδος και από την Υγεία και από την Πρόνοια και από την Παιδεία.

Θέλουν κι άλλη αύξηση στα όρια συνταξιοδότησης.

Θέλουν νέες μειώσεις στο ποσό της σύνταξης.

Θέλουν να πατήσουν στο κεφάλι την εργατική τάξη.

Αυτό που θέλει η αστική τάξη δεν είναι μονόδρομος για το λαό.

Ολα δείχνουν πως ο λαός δεν πρέπει να πληρώσει την καπιταλιστική κρίση.

Πολλά δείχνουν πως ο λαός έχει κι άλλο δρόμο.

Το βεβαιώνει ένα ογκούμενο ταξικό κίνημα που αναδεικνύεται σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων, γίνεται με τη δράση του εφιάλτης για την αστική τάξη, αυτό ακριβώς είναι και η αισιόδοξη πλευρά των εξελίξεων.

Αλλα κουραγιο...




υσ Πρόκειται για τα αναξιοπρεπή μηρυκαστικά μιας δημοσιογραφίας που επί της παντοδυναμίας Τσουκάτου «μεγαλούργησε».
Σήμερα θα τα δείτε να υπηρετούν άλλους αφεντάδες.
Αλλά πάντα με τον ίδιο τρόπο και για τον ίδιο λόγο: Για να ξεσκονίζουν μια εξουσία, την εκάστοτε δικομματικής απόχρωσης εξουσία, που διαχειρίζεται το σύστημα της σήψης.