ΑΓΑΝΤΑ...

ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ.

Στυγνή εκμετάλλευση των εργατών.

Συνεχίζονται οι απεργιακές κινητοποιήσεις στις βιομηχανίες ένδυσης.

Εργοστάσια - κάτεργα.

Εργάτες που δουλεύουν δεμένοι και κλειδωμένοι για περισσότερες από 12 ώρες τη μέρα.

Εξευτελιστικές αμοιβές.

Ανθρωποι που θυσιάζονται για τη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, σε εγκλήματα χωρίς τιμωρία.

Κρατική βία και καταστολή στις εργασιακές διεκδικήσεις, ενώ οι εργαζόμενοι βρίσκονται ουσιαστικά σε μόνιμες κινητοποιήσεις την τελευταία πενταετία.

Το κόστος της επιβίωσης στο Μπαγκλαντές κάποιες φορές πληρώνεται με την ίδια τη ζωή στα εργοστάσια ιματισμού, που ευθύνονται για τους θανάτους χιλιάδων εργατών.

Η βιομηχανία να απασχολεί το 30% του εργατικού δυναμικού.

Η πλειοψηφία των εργοστασίων ανήκει στο ντόπιο κεφάλαιο, σε μία κάστα αστικών οικογενειών, που κινούν τα νήματα, με βάση τα συμφέροντα επώνυμων και ισχυρών πολυεθνικών εταιρειών ένδυσης, που επιλέγουν τη συγκεκριμένη χώρα για την κατασκευή των προϊόντων τους, στοχεύοντας στην ελαχιστοποίηση του κόστους και, αντίστοιχα, μεγιστοποίηση του κέρδους τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι εταιρείες, όπως οι «Marks and Spencer», «H&M», «Carrefour», «Gap» και δεκάδες άλλες πολυεθνικές αναθέτουν σε εργοστάσια φασόν στο Μπαγκλαντές την παραγωγή τους, με τους ιδιοκτήτες των εργοστασίων να κερδίζουν έως και 120% στην παραγωγή, ενώ σε δυσθεώρητα ύψη είναι και τα αντίστοιχα κέρδη των εταιρειών.

Μέχρι το Νοέμβρη του 2010, οι μισθοί στα εργοστάσια ιματισμού της χώρας δεν ξεπερνούσαν τα 25 δολάρια το μήνα, με την κυβέρνηση να προχωρά σε αυξήσεις, ορίζοντας ως κατώτατο μισθό τα 43 δολάρια το μήνα.

Οι αυξήσεις που φτάνουν το 80% για τους εργαζόμενους, που εξακολουθούν να κρατούν το κόστος εργασίας στα χαμηλότερα δυνατά επίπεδα, ωστόσο δε δόθηκαν ποτέ, λόγω των αντιδράσεων των βιομηχάνων.

Οι οικογένειες που κρατούν το πλέον κερδοφόρο κεφάλαιο της χώρας στα χέρια τους, συνέχισαν να πληρώνουν με 25 δολάρια το μήνα τα εκατομμύρια εργατών που απασχολούνται στον ιματισμό.

Οι αντιδράσεις ξεκίνησαν, ήδη, από το καλοκαίρι με απεργιακές κινητοποιήσεις διαρκείας, αποτελώντας επί της ουσίας φυσική συνέχεια των διαδηλώσεων που συνεχίζονται επί πέντε χρόνια στη χώρα, ενώ η κυβέρνηση της Σεΐχ Χασίνα ακολουθεί την πάγια τακτική της σοσιαλδημοκρατίας που επιβάλλει την προάσπιση του κεφαλαίου εις βάρος των εργαζομένων.


Ωστόσο, στις πρόσφατες κινητοποιήσεις του 2010 δε δίστασε να κάνει και ένα βήμα πιο πέρα.

Οι αντιδράσεις των εργαζομένων οδηγήθηκαν σε νέα κλιμάκωση στα μέσα Δεκέμβρη, οπότε και αποφασίστηκαν νέες απεργιακές κινητοποιήσεις.

Σχεδόν όλα τα εργοστάσια ιματισμού στη χώρα παρέλυσαν, οι εργαζόμενοι πραγματοποίησαν διαδηλώσεις κατά χιλιάδες.

Αμεση ήταν και η απάντηση της κυβέρνησης στις απεργιακές κινητοποιήσεις. Οι αστυνομικές δυνάμεις, που έως τώρα περιορίζονταν στη σωματική βία, με αποτέλεσμα κάποιους δεκάδες τραυματίες, αυτή τη φορά δε δίστασαν να ανοίξουν πυρ εναντίον των διαδηλωτών.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι τα «μόνα» μέσα καταστολής που χρησιμοποιήθηκαν ήταν πλαστικές σφαίρες και χημικά, εξαιτίας, όπως ισχυρίζονται, της «βίας που άσκησαν οι απεργοί, πετώντας πέτρες, ορμώντας σε εργοστάσια και σπάζοντας βιτρίνες και αυτοκίνητα».

Τα αποτελέσματα: Τέσσερις διαδηλωτές νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες, σε τρεις μέρες κινητοποιήσεων.

Οι εργοστασιάρχες, όμως, δεν έμειναν ικανοποιημένοι, απαιτώντας από την κυβέρνηση να επιβάλει με κάθε κόστος - δηλαδή και άλλους νεκρούς - «την τάξη», ώστε να ανοίξουν ξανά τα κάτεργά τους, υπολογίζοντας τις ζημιές σε δισεκατομμύρια δολάρια, αφού ετησίως η συγκεκριμένη βιομηχανία αποδίδει 15 δισ. δολάρια κέρδη.

Εργοδοτική τρομοκρατία και εξαθλίωση.


Τα εργοστάσια άνοιξαν ξανά υπό καθεστώς τρομοκρατίας των εργαζομένων, στην πλειοψηφία τους γυναίκες, για τους οποίους έστω και τα 25 δολάρια το μήνα θεωρούνται απαραίτητα, με το 33,6% του πληθυσμού των 160 εκατομμυρίων να ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας.

Η πλειοψηφία των εργαζομένων αναγκάζεται να νοικιάζει χώρο για ύπνο, ενώ τα χρήματα δεν επαρκούν καν για το καθημερινό φαγητό, με πολλούς να κοιμούνται ακόμα και στο δρόμο.

Οι διπλές βάρδιες που ξεπερνούν ακόμα και τις 16 ώρες είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.

Τα συνδικάτα και οι εργατικές ενώσεις εξακολουθούν να καταγγέλλουν τόσο τους μισθούς που σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στα κέρδη του κεφαλαίου, αλλά ούτε στις παρεχόμενες υπηρεσίες των εργαζομένων, με το Μπαγκλαντές να είναι η φτηνότερη χώρα για παραγωγή ειδών ένδυσης, παγκοσμίως, αλλά και τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας.


Οι «καλύτερες» συνθήκες θεωρούνται όταν οι εργάτες είναι απλά κλειδωμένοι και όχι δεμένοι στις θέσεις τους.

Στόχος των εργοδοτών, όπως ισχυρίζονται, είναι να αποφύγουν τις «κλοπές» για να καταχρώνται οι ίδιοι με τις ευλογίες της κυβέρνησης την εργατική δύναμη των ανθρώπων αυτών, καθώς επίσης να περιοριστούν οι μετακινήσεις, ακόμα και στην τουαλέτα, για τη μεγιστοποίηση της παραγωγής.

Στις 19 Δεκέμβρη ακόμα ένα εργοστάσιο που προμηθεύει την εταιρεία GAP, μετατράπηκε σε παγίδα θανάτου για 25 εργαζόμενους, που εργάζονταν κλειδωμένοι και δεν μπόρεσαν να διαφύγουν όταν ξέσπασε πυρκαγιά στο κτίριο.

Περισσότεροι από 100 ήταν οι τραυματίες, ενώ αρκετοί ήταν εκείνοι που έκαναν άλμα θανάτου ακόμα και από τον ένατο όροφο του κτιρίου για να σωθούν από τις φλόγες.

Το ΚΚ Μπαγκλαντές έχει επανειλημμένα καταγγείλει τις κυβερνητικές και εργοδοτικές πρακτικές ενάντια σε κάθε έννοια κανόνων ασφαλείας, που κάνουν ρουτίνα τις πυρκαγιές και τις καταρρεύσεις κτιρίων, ενώ οι υπεύθυνοι δεν τιμωρούνται ποτέ.

Αλλα κουραγιο...



υσ Το ΠΑΜΕ, σε ανακοίνωση αλληλεγγύης προς τους εργαζόμενους του Μπαγκλαντές, με αφορμή τις κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη, υπογράμμιζε: «Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι Οργανώσεις Γυναικών και Νεολαίας, που συμμετείχαν στις απεργιακές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα, καταγγέλλουν την κυβέρνηση του Μπαγκλαντές για τη δολοφονία απεργών από τις αστυνομικές δυνάμεις.
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους στο Μπαγκλαντές, που παλεύουν ενάντια στις άθλιες συνθήκες δουλειάς και τη βία της κυβέρνησης και των εργοδοτών. Οι Ελληνες εργαζόμενοι είναι στο πλευρό σας. Ζήτω η Διεθνής Αλληλεγγύη!».