ΑΓΑΝΤΑ... «Εσύ, εγώ: φελλοί στην τρικυμία. Εμείς: φλόγες της ίδιας πυρκαγιάς. Κόσμος πλατύς, σκοπός, καρδιά μας μία κι οι πίκρες σπαθιά της Λευτεριάς. Δεν ξέρουμε να κλαίμε, στη ματιά μας τ' όραμα λάμπει κόκκινης Αυγής, λυώνουμε τον καϋμό μας στη φωτιά μας κι οργή ξερνούν τα χείλια της πληγής. Το "χτες" της ιστορίας το δρόμο παίρνει και πίσω του ακολουθάει ο κουρνιαχτός, τις πλάτες μας η μνήμη του κι' αν γέρνει στο φως του όμως ο δρόμος ανοιχτός. Ατράνταχτή μας δύναμη το Δίκηο. Ο,τι δικό μας ξένο ήταν ως χτες μα η στέρηση λοστός σε χέρι αντρίκιο βιάζει όσες πόρτες μένουν σφαλιχτές. Κυριαρχικά περνάμε και τραβάμε. Ολοι για όλους. Νόμο και δεσμό ζητάμε την Αγάπη που αγαπάμε - κύτταρα εμείς, στον ίδιο οργανισμό. Η ζωή μας κλει τον τάφο, κι απ' τη χτίση τις ρυπαρές ξεφτάμε ζωγραφιές. Εχει η καρδιά χαρές να καταχτήσει κι' ο νους ανυποψίαστες ωμορφιές. Γ. Σοστίρ» Αλλα κουραγιο... υσ Για πρώτη φορά αναδημοσιεύουμε και το παρακάτω ποίημα του Γ. Ρίτσου, επίσης αφιερωμένο στην πρωτοπόρα εργατική τάξη, το οποίο δημοσιεύθηκε στο «Ριζοσπάστη», στις 2 Σεπτεμβρίου 1934, υπό τη βινιέτα «Κόκκινος Στίχος», με τίτλο «Προλετάριοι»