ΑΓΑΝΤΑ...

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Ο κ. ν. μαραντζιδης, εξεχων μελος της λεσχης βοηθειας της τροικα

Κανείς δεν αγνοεί βέβαια πόσο επαχθής είναι η σημερινή πραγματικότητα για όλους σχεδόν τους Ελληνες. Και κανείς δεν αμφισβητεί ότι πολλοί συμπατριώτες μας βρίσκονται σε κατάσταση απελπισίας. Εύλογα δε. Κεκτημένα ανετράπησαν, αυτονόητα κατέρρευσαν, προσδοκίες διαψεύστηκαν, ειδικά δε για τους νέους, τουλάχιστον τους….

….μη προνομιούχους ή υπερπροικισμένους οι διαφαινόμενες προοπτικές προκαλούν δέος.

Εξίσου γνωστό είναι όμως, επίσης, ότι απελπισία και ορθολογισμός σπανίως συμβαδίζουν. Γιατί η απελπισία οδηγεί στον πανικό και αυτός σε κινήσεις σπασμωδικές ή χωρίς προσανατολισμό, οι οποίες όχι σπάνια αντιστρατεύονται τους στόχους και τα συμφέροντα εκείνων που τις αποπειρώνται.

Αν λοιπόν αποφασίσαμε να προσυπογράψουμε το παρόν δεν είναι επειδή, περιχαρακωμένοι στον ακαδημαϊκό μικρόκοσμό μας δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε _ και ακόμη περισσότερο να νιώσουμε _ την αγανάκτηση, την απόγνωση και την ανάγκη για αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά επειδή θεωρούμε χρέος μας να θέσουμε, υπό μορφή ερωτημάτων, ενώπιόν της, κάποια δεδομένα καθώς και προβληματισμούς που εκτιμούμε ότι πηγάζουν από την απλή λογική.

Πρώτον: Με τη δαιμονοποίηση των ξένων κυβερνήσεων _ οι οποίες οφείλουν να φορολογούν τους πολίτες τους για να συνεχίζεται ο χαμηλότοκος δανεισμός μας, εις βάρος ίσως των άμεσων αναπτυξιακών προοπτικών των χωρών τους _ δεν εγκλωβιζόμαστε σε μια συμπεριφορά ομφαλοσκόπησης που αγνοεί τα δεδομένα της πραγματικότητας και τη συνθετότητα του σύγχρονου κόσμου; Πράγματι.

Οι πολιτικοί εντολοδόχοι των δανειστών μας δεν έχουν, και αυτοί, απέναντί τους κοινοβούλια, κοινές γνώμες, υποχρέωση λογοδοσίας σε επίσης αγανακτισμένους ανθρώπους που ενδεχομένως θεωρούν ότι η συνέχιση της χρηματοδότησης της χώρας μας _ εφόσον η ίδια δεν καταβάλλει ένα επώδυνο τίμημα για την ανόρθωσή της _ είναι ασύμφορη, παράλογη, άδικη, ακόμη και επισφαλής;

Δεύτερον: Εάν, κατά το διάχυτο λαϊκό αίτημα, φύγει η Τρόικα, καταγγελθεί το επαχθές και «απεχθές», μνημόνιο, κηρυχθεί χρεοστάσιο κλπ. η κατάσταση του μέσου έλληνα θα βελτιωθεί ή, κατά την κοινή λογική, θα επιδεινωθεί, δραματικά και ραγδαία;

Τρίτον: Το ότι πολλές αποφάσεις των πολιτικών μας ηγεσιών δεν είναι κοινωνικά δίκαιες ή οικονομικά αποτελεσματικές αναιρεί το γεγονός πως καμία εναλλακτική προοπτική δε διαφαίνεται σήμερα πιο «αναίμακτη» ή λιγότερο επώδυνη από τη συνέχιση της χρηματοδότησής μας, έστω και με τους, σκληρούς πράγματι, όρους του Μνημονίου;

Τέταρτον: Εμείς ως λαός δεν έχουμε καμία ευθύνη για την παρούσα δραματική κατάσταση; Δεν καθυστερήσαμε με μαζικές κινητοποιήσεις τον εξορθολογισμό του ασφαλιστικού μας συστήματος; Οι πολιτικές μας επιλογές, η επίμονη απαίτηση ευχάριστων προεκλογικών υποσχέσεων που οδηγούσε τα κόμματα σε πλειοδοσία «δεσμεύσεων» και εξοστράκιζε τις φωνές της πρόνοιας και της λογικής, ο ατομικός υπερδανεισμός και ο ακραίος υπερκαταναλωτισμός την περίοδο της φαινομενικής ευμάρειας δεν συνέβαλαν στη σημερινή κατάσταση; Και υπήρξαν ποτέ λαοί που δεν κατέβαλαν τίμημα για τα λάθη τους;

Μήπως, λοιπόν, αντί της διαρκούς μεμψιμοιρίας, της συνεχούς καταγγελίας των ξένων και των αέναων κλαυθμών, θα αποτελούσε πιο ορθολογική αντίδραση η αποδοχή της νέας πραγματικότητας ως κατάστασης δυσχερώς (και μόνο σε βάθος χρόνου) αναστρέψιμης, καθώς και ο πολλαπλασιασμός των ατομικών και συλλογικών μας προσπαθειών για την έξοδο από την κρίση; Οπως, δηλαδή, έκαναν μεταπολεμικά λαοί που είχαν χάσει τη μάχη στα στρατιωτικά πεδία, κέρδισαν όμως αυτήν της ειρήνης

Σε τελική ανάλυση εμείς, παρά τα κονδύλια που κατά τις τελευταίες δεκαετίες εισέρευσαν πλουσιοπάροχα στη χώρα μας, χάσαμε τη μάχη της ανάπτυξης και προϋπόθεση για να μη χάσουμε τον πόλεμο είναι να ανακτήσουμε την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη πρώτα του εαυτού μας, στη συνέχεια δε και των ξένων, ως λαός που διδάσκεται από τα λάθη του και αγωνίζεται για την αναίρεση ή έστω τον περιορισμό των συνεπειών τους.

•Καθηγητής Θάνος Βερέμης, ιστορικός, πρώην πρόεδρος Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας
•Καθηγητής Απόστολος Γεωργιάδης, αστικολόγος, πρόεδρος Ακαδημίας Αθηνών
•Καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος, πολιτικός επιστήμων
•Καθηγητής Θόδωρος Κουλουμπής, διεθνολόγος, πρώην πρόεδρος ΕΛΙΑΜΕΠ
•Αναπληρωτής καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης, πολιτικός επιστήμων
•Kαθηγητής Γιώργος Παγουλάτος, πολιτικός επιστήμων
•Καθηγητής Χρήστος Ροζάκης, διεθνολόγος, αντιπρόεδρος ευρωπαϊκού δικαστηρίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων
•Καθηγητής Μιχάλης Σταθόπουλος, αστικολόγος, πρώην πρύτανης Πανεπιστημίου Αθηνών
•Επίκουρους καθηγητής Πλάτων Τήνιος, οικονομολόγος
•Καθηγητής Γρηγόρης Τσάλτας, διεθνολόγος, εκλεγμένος πρύτανης Παντείου Πανεπιστημίου
•Καθηγητής Λουκάς Τσούκαλης, πολιτικός επιστήμων

Το παρόν κείμενο είναι ανοικτό σε προσυπογραφές



Η αδυναμία επιχειρημάτων φέρνει παραλήρημα

«Τι καινούριο μπορεί να περιμένει κάποιος από πρόσωπα που πέρασαν τη ζωή τους θαυμάζοντας τις επιδόσεις του σοβιετικού ολοκληρωτισμού, αναριγώντας από ενθουσιασμό στο άκουσμα της μαγικής λέξης "κρατικοποίηση";

Πόσες εναλλακτικές προτάσεις για την έξοδο από τη χρεοκοπία μπορούν να παραγάγουν πολιτικοί φορείς που το βασικό τους μέλημα δεν είναι να αυξήσουν οι φτωχοί άνθρωποι τα εισοδήματά τους, αλλά να εκμηδενιστεί ο ιδιωτικός πλούτος μέσα στις δαιδαλώδεις και διεφθαρμένες δομές του κράτους της κομματικής νομενκλατούρας, οδηγώντας το κοινωνικό σύνολο στην ανελευθερία και στην εξαθλίωση στο όνομα μιας υποτιθέμενης ισότητας;».

Αυτά γράφει στο «Βήμα της Κυριακής» 2/10/2011 ο Ν. Μαραντζίδης.

Είναι ένας καθηγητής απ' αυτούς που έχουν αναλάβει την προπαγάνδα στήριξης του καπιταλισμού, που έχει εντάξει τον εαυτό του στους πολέμιους της ταξικής πάλης και στους πρωταγωνιστές της διαστρέβλωσης της Ιστορίας.

Ετσι βρήκε αφορμή για αντικομμουνισμό και συκοφάντηση του σοσιαλισμού, με ψέματα και αντιεπιστημονικές προσεγγίσεις.

Γράφει, λοιπόν, ότι το ΚΚΕ δεν έχει «εναλλακτικές προτάσεις για έξοδο από τη χρεοκοπία».

Γιατί το γράφει ενώ ξέρει ότι το ΚΚΕ έχει πολιτική πρόταση διεξόδου;

Μα γιατί ως υπερασπιστής του καπιταλισμού είναι εχθρός της στρατηγικής του ΚΚΕ, ακριβώς επειδή το ΚΚΕ δεν έχει στρατηγική διαχείρισης του καπιταλισμού, αλλά ανατροπής του.

Χυδαιολογεί κατά του σοσιαλισμού και του ΚΚΕ, μιλώντας για «ολοκληρωτισμό» και «ανελευθερία», γιατί δεν έχει πολιτικά επιχειρήματα στήριξης της αστικής πολιτικής που εξαθλιώνει το λαό.

Λέει χοντρά ψέματα ως προς την «εξαθλίωση» στο σοσιαλισμό, όπου η ανεργία είχε εξαλειφθεί, το μέλλον των παιδιών ήταν εξασφαλισμένο, η λαϊκή κατοικία επίσης, υπήρχε δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, δημιουργικός ελεύθερος χρόνος κλπ., αλλά και ως προς την πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα στην Ελλάδα για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Γράφει πως το ΚΚΕ με την πολιτική του δε θέλει να «αυξήσουν οι φτωχοί άνθρωποι τα εισοδήματά τους».

Αλλο μεγάλο ψέμα και συκοφαντία.

Και ποια πολιτική πασχίζει για την αύξησή τους, σύμφωνα με τον Ν. Μαραντζίδη, αφού η πολιτική του ΚΚΕ τους φτωχαίνει;

Προφανώς αυτή της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων.

Δηλαδή η δραστική μείωση μισθών στα 500 ή στα 625 ευρώ, των συντάξεων, το κόψιμο των επιδομάτων ανεργίας και άλλων κοινωνικών επιδομάτων, το κόψιμο φαρμάκων και ιατρικών εξετάσεων σε εργαζόμενους, συνταξιούχους, η ραγδαία αύξηση της ανεργίας, οι απολύσεις στο Δημόσιο, η μείωση του αφορολόγητου στα 5.000 ευρώ, η γενικευμένη φοροληστεία με τα χαράτσια αυξάνουν τα εισοδήματα των φτωχών ανθρώπων;

Γιατί για την αναγκαιότητα εφαρμογής αυτής της πολιτικής προπαγανδίζει, κατηγορώντας το ΚΚΕ ότι με την πολιτική του και τη δράση του οδηγεί το λαό στην εξαθλίωση.

Λέει με άλλα λόγια «κάτσε στ' αυγά σου», μην παλεύεις και βάζεις εμπόδια στην πολιτική που σου καταστρέφει τη ζωή, μην αγωνίζεσαι για την ανατροπή της όπως προβάλλει το ΚΚΕ γιατί θα φτωχύνεις, και αυτό όταν ήδη έχεις εξαθλιωθεί.

Παρουσιάζει το σοσιαλισμό ως σύστημα «εξαθλίωσης», ασκώντας ιδεολογική τρομοκρατία στο λαό προκειμένου να υποταχτεί στην πολιτική σωτηρίας του κεφαλαίου και ενίσχυσής του για να βγει από την κρίση, εννοώντας ότι θα έρθει καπιταλιστική ανάπτυξη που θα συμβάλει στο ξεπέρασμα της εργατικής, της λαϊκής φτώχειας.

Αλλά τα αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα θα συνεχιστούν και στην όποια ενδεχόμενη ανάπτυξη στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.

Η αστική πολιτική πράγματι πασχίζει να αυξήσει τον πλούτο, όχι των φτωχών ανθρώπων, αλλά των μεγαλοεπιχειρηματιών μέσα από τη χρεοκοπία του λαού.

Ο κύριος καθηγητής μιλά για πολιτική εξόδου από τη χρεοκοπία, αλλά σε όφελος του κεφαλαίου.

Είναι οπαδός των αναδιαρθρώσεων, που κάνουν πάμφθηνη την εργατική δύναμη, της απαλλαγής του κράτους από κάθε υποχρέωση παροχής στους εργαζόμενους αναγκαίων γι' αυτούς υπηρεσιών στην Εκπαίδευση, στην Υγεία, στην Πρόνοια κλπ. Ζητήματα που στο σοσιαλισμό ήταν λυμένα.

Τι δεν είχε στο σοσιαλισμό;

Κηφήνες μεγαλοεπιχειρηματίες που απομυζούν το μόχθο του λαού και πλουτίζουν.

Αυτό «πονάει» τον κύριο καθηγητή και την τάξη του, γι' αυτό και προπαγανδίζει ότι «η εξαφάνιση του ιδιωτικού πλούτου» φέρνει «ανελευθερία και εξαθλίωση», ότι η στρατηγική του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό, την κοινωνία χωρίς καπιταλιστές, θα οδηγήσει στη φτώχεια.

Τους καπιταλιστές με βάση το σημερινό τους πλούτο πράγματι θα τους φτωχύνει.

Θα ζουν δουλεύοντας όπως όλοι οι εργαζόμενοι.

Να, γιατί μιλά για «εξαθλίωση στο όνομα της ισότητας».

Γράφει ακόμη ο κύριος καθηγητής: «Χαρακτηριστικό παράδειγμα μαρξιστικής - λενινιστικής αντιμετώπισης κρίσης υπερδανεισμού αποτελεί η Ρουμανία του 1980. Ο κομμουνιστής πρόεδρος Τσαουσέσκου πίστεψε ότι βρήκε τη συνταγή για να μειωθεί το βαρύ χρέος της χώρας. Καθώς δεν έπρεπε να συρρικνωθεί το τερατώδες σοσιαλιστικό κράτος, έπρεπε να περιοριστούν δραματικά και οριζόντια οι βασικές ανάγκες των ανθρώπων στο όνομα του Σοσιαλισμού και της εθνικής κυριαρχίας».

Εδώ η συκοφαντία στο σοσιαλισμό περισσεύει.

Βεβαίως, είναι η εποχή που έχουν αρχίσει στη σοσιαλιστική οικονομία να εφαρμόζονται κανόνες της καπιταλιστικής αγοράς και ο κύριος καθηγητής τις ήθελε πιο γοργές.

Αρα δε συμφέρει τον κύριο καθηγητή να πει την αλήθεια.

Ταυτόχρονα είναι η εποχή που η Ρουμανία, έχοντας ξεκόψει τις σχέσεις με την ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, κάνει μεγάλες συμφωνίες με τις ΗΠΑ για εγκαταστάσεις άντλησης πετρελαίου, τις οποίες θα αποπλήρωνε δίνοντας το πετρέλαιο στις ΗΠΑ.

Αλλά οι ΗΠΑ έσπασαν τη συμφωνία και απαίτησαν να πληρωθούν σε συνάλλαγμα οι εγκαταστάσεις.

Ετσι προέκυψε ο υπέρογκος δανεισμός, αυτό ήταν μέσο στραγγαλισμού της Ρουμανίας.

Και πάρθηκαν τα μέτρα που αναφέρει ο κύριος καθηγητής.

Η στροφή στο καπιταλιστικό σύστημα και στις στενές οικονομικές και όχι αμοιβαία επωφελείς σχέσεις της Ρουμανίας με καπιταλιστικά κράτη, δηλαδή το σύστημα που στηρίζει, όξυνε την κατάσταση του λαού της Ρουμανίας.

Με ευθύνη της κομματικής και κρατικής ηγεσίας, που παραβίαζε νομοτέλειες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Λέει επίσης για «οικονομικά της εξαθλίωσης του κουβανέζικου Σοσιαλισμού».

Και το λέει για ένα λαό μιας χώρας που δεν έχει ανεργία, που έχει δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, εξασφαλισμένη σύνταξη κλπ. και μάλιστα με επίπεδο παροχής υπηρεσιών από τα υψηλότερα στον κόσμο.

Μια χώρα με οικονομικό αποκλεισμό από τον «ελεύθερο καπιταλισμό» του Ν. Μαραντζίδη, όταν όλα αυτά αυτά δεν έχουν κατακτηθεί για τους λαούς των καπιταλιστικών χωρών.

Εδώ ο κύριος καθηγητής ξεπερνά κάθε όριο ψέματος και αντικομμουνισμού.

Και συνεχίζει: «Η άκρα Αριστερά, (σ.σ. το ΚΚΕ εννοεί) δεν αντιλαμβάνεται την κρίση του χρέους ως εθνικό πρόβλημα».

Εδώ ο κύριος καθηγητής κάνει την ίδια λαθροχειρία που κάνουν όλοι οι αστοί.

Μιλά για κρίση χρέους, σύμπτωμα της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα που δεν μπορούν να διαχειριστούν, που είναι νομοτέλεια.

Που καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, πρώτ' απ' όλα την εργατική δύναμη (ανεργία, μείωση μισθών κλπ.).

Που για να αντιμετωπιστεί σε όφελος του κεφαλαίου απαιτεί και καταστροφή κεφαλαίου.

Που τη θέλουν όσο γίνεται μικρότερη.

Ετσι στο όνομα του χρέους εφαρμόζουν τις αναδιαρθρώσεις καταστροφής των εργαζομένων για να ενισχυθούν το κεφάλαιο και η ανταγωνιστικότητα.

Από τις αναδιαρθρώσεις φράγκο δεν πρόκειται να μπει στα κρατικά ταμεία.

Αντίθετα χρεοκοπούν οι εργαζόμενοι, αυξάνουν τα περιθώρια κέρδους του κεφαλαίου με τους φτηνούς εργάτες, αυξάνει η εκμετάλλευση.

Η κρίση δεν είναι εθνικό πρόβλημα, αλλά ταξικό, τη δημιουργεί η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, άρα είναι των καπιταλιστών.

Και το χρέος επίσης δε δημιουργήθηκε από το λαό, αλλά από τις επιδοτήσεις στους μεγαλοεπιχειρηματίες για να κάνουν επενδύσεις.

Αυτοί το δημιούργησαν.

Και οι αποκρατικοποιήσεις - θιασώτης των οποίων είναι ο κύριος καθηγητής, γι' αυτό χλευάζει την «κρατικοποίηση» - γίνονται για να δοθούν στρατηγικοί τομείς της οικονομίας στο κεφάλαιο για επενδύσεις, να το βοηθήσουν στην έξοδο από την κρίση.

Βεβαίως, άλλες οι κρατικοποιήσεις στον καπιταλισμό, το αστικό κράτος είναι των καπιταλιστών και τότε που έγιναν σε όφελος του κεφαλαίου λειτούργησαν, άλλες στο σοσιαλισμό όπου τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής ανήκουν στο κράτος των εργατών.

Φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση στον καπιταλισμό δεν υπάρχει.

Το ξέρει, γι' αυτό και ο αντικομμουνισμός του, το μένος του κατά του σοσιαλισμού, αφού η οριστική εξάλειψη των κρίσεων, άρα και των βασάνων του λαού, μόνο με την ανατροπή του καπιταλισμού και το σοσιαλισμό μπορεί να επιτευχθεί.

«Η άκρα Αριστερά υποστηρίζει κάθε ανέφικτη ιδέα, συντεχνιακό αίτημα και εξωφρενική συμπεριφορά (κίνημα "δεν πληρώνω", καταλήψεις μαθητών - φοιτητών, κ.ά.)» λέει ο Ν. Μαραντζίδης.

Πράγματι, για τον κύριο καθηγητή εφικτό είναι η ευημερία των μεγαλοεπιχειρηματιών και η χρεοκοπία του λαού.

Ο αγώνας για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών είναι εχθρός του, τον απεχθάνεται μετά βδελυγμίας, γι' αυτό μιλά με τέτοιους χαρακτηρισμούς όπως «εξωφρενική συμπεριφορά».

Θέλει το λαό τσακισμένο, υποταγμένο στην αστική πολιτική, χρεοκοπημένο.

Γι' αυτό και οι αναφορές του στον «εμφύλιο», που δεν είναι τίποτε άλλο από μια ωμή τρομοκρατία των εργαζομένων προκειμένου να εγκαταλείψουν την ταξική πάλη, τους διεκδικητικούς αγώνες για την κάλυψη των αναγκών των οικογενειών τους, ενάντια σε μια πολιτική που τους στέλνει στην κόλαση.

Τρομοκρατεί για να εμποδίσει τη συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Τέλος, για την κατασυκοφάντηση της γραμμής του ΚΚΕ για ανυπακοή και απειθαρχία στην πολιτική που σκοτώνει τη ζωή της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας, δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος.

Τους «πονάει» γιατί το οργανωμένο λαϊκό κίνημα ανασυντάσσεται κόντρα στο κεφάλαιο και πασχίζουν να το ανακόψουν.

Αυτή είναι και η αδυναμία τους.

Η δυσκολία διαχείρισης της κρίσης, το γεγονός ότι πυκνώνουν οι λαϊκές δυνάμεις που εντάσσονται στην ταξική πάλη, σε συνδυασμό με το ότι το ΚΚΕ επιβεβαιώνεται στις εκτιμήσεις του, στις προβλέψεις του, στη γραμμή του, επομένως η πολιτική του έχει δυναμική εργατικής λαϊκής συσπείρωσης.

Κόντρα στην πολιτική και την εξουσία των μονοπωλίων που πασχίζει να θωρακίσει ο κύριος καθηγητής.

Ξέρει, όπως και οι αστοί, ότι ο λαός δεν είπε ακόμη την τελευταία του λέξη.


Αλλα κουραγιο...




υσ οταν ο Ιος γινεται ιωση