ΑΓΑΝΤΑ... ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΟ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ Τραγική η κατάσταση του λαού, μεγαλύτερα θύματα οι γυναίκες Η ζωή της γυναίκας είναι κόλαση, ως συνέπεια της ιμπεριαλιστικής κατοχής και των δυναστών του αφγανικού λαού, ντόπιων δοσιλόγων και σκοταδιστών Το να ζει ένας άνθρωπος στο Αφγανιστάν, λόγω του ιμπεριαλιστικού πολέμου, είναι δύσκολο. Το να ζει μία γυναίκα στο Αφγανιστάν, είναι αφόρητο. Το καθεστώς που επέβαλαν οι Ταλιμπάν, με την επικράτησή τους και η οποία συνεχίζεται και στα σχεδόν 11 χρόνια του ιμπεριαλιστικού πολέμου, ξεπερνά κάθε όριο καταπίεσης και βασανισμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέσα στο Μάη περισσότερα από 300 νεαρά κορίτσια δηλητηριάστηκαν από Ταλιμπάν και νοσηλεύονται στα νοσοκομεία του Αφγανιστάν, γιατί τόλμησαν να πάνε σχολείο, παραβαίνοντας τη Σαρία. Τα δικαιώματα της γυναίκας στο Αφγανιστάν, εξακολουθούν να παραμένουν ανύπαρκτα, με την εξαχρείωση που επιφέρει ο πόλεμος να κάνει την επιβίωσή τους ακόμα δυσκολότερη και να έχει σαν αποτέλεσμα όσες γλιτώνουν από τους συζύγους ή τους βιαστές τους να επιχειρούν να βάλουν τέλος στη ζωή τους, κυρίως αυτοπυρπολούμενες, καθώς ο ισλαμικός νόμος και η αμερικανο-ΝΑΤΟική κατοχή οδηγούν τη ζωή τους σε αδιέξοδο. Μόνη φωτεινή περίοδος η λαϊκή διακυβέρνηση Η μόνη περίοδος που οι γυναίκες στο Αφγανιστάν είχαν κερδίσει μία θέση στην κοινωνία ήταν την περίοδο της λαϊκής διακυβέρνησης, που επικράτησε μετά τη λαϊκή επανάσταση το 1978, με τη στήριξη των σοσιαλιστικών χωρών. Ηταν η πρώτη και μοναδική φορά, στην ιστορία της χώρας, που οι γυναίκες απέκτησαν ουσιαστικά δικαιώματα, μπήκαν στην παραγωγή, απέκτησαν δικαίωμα στην Παιδεία, συμμετείχαν στην πολιτική ζωή, ενώ δημιούργησαν και μαζικές γυναικείες οργανώσεις. Την περίοδο αυτή, ως το 1990, στο Αφγανιστάν, οι γυναίκες απέκτησαν δικαίωμα να βγάλουν το τσαντόρ και απαγορεύθηκε στους άνδρες να πωλούν τις κόρες τους, εξαναγκάζοντάς τες σε γάμο, προκειμένου να πάρουν σε αντάλλαγμα χρήματα ή εμπορεύματα, ενώ παράλληλα καταργήθηκαν οι νόμοι που θεσμοθετούσαν την ανισότητα των δύο φύλων. Τότε ήταν και η μόνη περίοδος που καταγράφηκαν 7.454 γυναίκες δασκάλες στην Καμπούλ και ακόμα 9.000 στην επαρχία. Ολοκληρωτικός σκοταδισμός με... αμερικανική βοήθεια Η ανατροπή της λαϊκής διακυβέρνησης, που έφερε στην εξουσία τους Ταλιμπάν, με τη στήριξη και τη συνεργασία των ΗΠΑ και της CIA, που φρόντισαν να τους εξοπλίσουν, να τους εκπαιδεύσουν, να τους χρηματοδοτήσουν και να τους στηρίξουν μέσω των μυστικών υπηρεσιών και του Πακιστάν, είχε σαν αποτέλεσμα, οι γυναίκες να χάσουν όλα τους τα δικαιώματα στην αξιοπρέπεια και το σεβασμό. Με την επικράτηση των ισλαμιστών σκοταδιστών, έπαψαν να έχουν οποιοδήποτε δικαίωμα στην κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική και πολιτική ζωή. Επαψαν να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, απαγορεύθηκε να εργάζονται, να ταξιδεύουν ασυνόδευτες. Στερήθηκαν ακόμα και την πρόσβαση στην υγεία, καθώς δεν επιτρεπόταν να τις εξετάσει άνδρας γιατρός και με δεδομένο ότι οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν να εργάζονται και να σπουδάζουν, δεν υπήρχαν γυναίκες γιατροί. Ακόμα και η κατάθεση μίας γυναίκας στο δικαστήριο δεν είχε τη βαρύτητα ενός άνδρα, ενώ οι γυναίκες δεν μπορούσαν να προσφύγουν μόνες τους στο δικαστήριο, χωρίς τη μεσολάβηση ενός άνδρα του στενού οικογενειακού τους κύκλου. Οι γυναίκες φόρεσαν ξανά μπούργκα, με τραγικούς περιορισμούς στη συμπεριφορά. Τελικά, τους είχε απαγορευθεί να είναι άνθρωποι... Η ίδια κατάσταση συνεχίστηκε και μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση των αμερικανο-ΝΑΤΟικών στρατευμάτων στη χώρα το 2001, καθώς και την περίοδο της κατοχής που διαρκεί μέχρι σήμερα, παρά τα ευχολόγια και τις προπαγανδιστικές δηλώσεις τού τότε προέδρου των ΗΠΑ, Τζορτζ Μπους και της σημερινής κυβέρνησης του Μπάρακ Ομπάμα. Οι γυναίκες άλλοθι των ιμπεριαλιστών Η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών, Χίλαρι Κλίντον, μιλώντας στις 21 Μάρτη 2012 σε δεξίωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που υμνούσε την δήθεν προστασία των δικαιωμάτων των γυναικών η οποία «επιτεύχθηκε» στη δεκαετία της αμερικανο-ΝΑΤΟικής κατοχής της χώρας, ισχυρίστηκε ότι η θέση των γυναικών στο Αφγανιστάν, «γνωρίζει συνεχιζόμενη πρόοδο» και έχουν σημειωθεί «σημαντικά κέρδη» μετά τον πόλεμο. Οι γυναίκες του Αφγανιστάν χρησιμοποιήθηκαν σαν ακόμα μία δικαιολογία για την εισβολή των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν, ωστόσο η πραγματικότητα της καθημερινής ζωής των γυναικών στο Αφγανιστάν διαψεύδει τόσο το ευχολόγιο της Χ. Κλίντον, όσο και τις πάλαι ποτέ δηλώσεις του Τζ. Μπους ότι τα κατοχικά στρατεύματα πρέπει να παραμείνουν στο Αφγανιστάν και για χάρη των γυναικών της χώρας. Σήμερα στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας, οι βιασμοί, οι αναγκαστικοί γάμοι και η μπούργκα είναι η πραγματικότητα για τις γυναίκες. Ιμπεριαλιστική κατοχή, καθεστώς της Βόρειας Συμμαχίας και Ταλιμπάν με τον σκοταδισμό τους είναι οι δυνάστες του αφγανικού λαού και των γυναικών ιδιαίτερα. Οι γυναίκες παρά το ότι έχουν ξεκινήσει να επιστρέφουν στο σχολείο, τρομοκρατούνται συνεχώς από επιθέσεις Ταλιμπάν, είτε με δηλητηριώδη αέρια, είτε με βιτριόλι. Επιθέσεις που έχουν σαν αποτέλεσμα οι γονείς να φοβούνται για τη ζωή των παιδιών τους και να σταματάνε την εκπαίδευσή τους, καταδικάζοντας τη συντριπτική πλειοψηφία των Αφγανών στον αναλφαβητισμό. Ελάχιστες παραμένουν οι Αφγανές που δουλεύουν. Μία στις 50 Αφγανές πεθαίνει κατά την εγκυμοσύνη ή τον τοκετό, ενώ ο μέσος όρος ζωής τους δεν ξεπερνά τα 62 χρόνια. Οι Αφγανές εξακολουθούν να υποχρεώνονται σε γάμο σε παιδική ηλικία, καθώς το 50% αρραβωνιάζεται μέχρι τα 10 και το 60% έχουν παντρευτεί μέχρι τα 16. Το 80% των γάμων, σύμφωνα με στοιχεία γυναικείων οργανώσεων, γίνονται με βάση τον εξαναγκασμό, με πολύ μεγαλύτερους άνδρες, ενώ σε πολλές περιπτώσεις οι γυναίκες παντρεύονται για να ξεπληρώσουν τα χρέη της οικογένειας, ή να τερματίσουν μία διαμάχη, ακόμα και για να γλιτώσουν οι πατεράδες από την υποχρέωση της σίτισής τους. Ακόμα τραγική είναι η κατάσταση για τις γυναίκες που μένουν χήρες, κάτι που λόγω του πολέμου γίνεται όλο και πιο συχνό φαινόμενο. Οι γυναίκες που χάνουν τους άνδρες τους δεν μπορούν να επιβιώσουν, χωρίς «αντρική προστασία» και οδηγούνται είτε στην επαιτεία, την πορνεία ή την αυτοκτονία. Το 2009 η κυβέρνηση Καρζάι ενέκρινε νόμο σύμφωνα με τον οποίο οι γυναίκες που ανήκουν στη σιιτική κοινότητα, επιτρέπεται να βγαίνουν από το σπίτι τους μόνο για «νόμιμο λόγο», απαγορεύεται να δουλεύουν ή να μορφώνονται χωρίς την άδεια του συζύγου, επιτρέπει τον βιασμό εντός γάμου, εξαλείφει το δικαίωμα της μητέρας να κρατήσει την κηδεμονία του παιδιού της σε περίπτωση διαζυγίου και καθιστά αδύνατο για τις γυναίκες να κληρονομήσουν τους άνδρες τους σε περίπτωση θανάτου του. Η θρησκευτική οριοθέτηση του νόμου, ωστόσο, δεν αλλάζει κάτι για την κοινότητα των σουνιτών, καθώς, τα δικαιώματα των γυναικών επαφύενται στη μεγαλοψυχία των ανδρών. Οι γυναίκες στο Αφγανιστάν γίνονται μέρος του πολιτικού παιχνιδιού, που διαδραματίζεται, αποτελούν «ανθρωπιστικό» μανδύα για τις αμερικανο-ΝΑΤΟικές κατοχικές δυνάμεις και καταλήγουν να μισούν τον εαυτό τους, αφού η αξιοπρέπειά τους είτε με τους κατοχικούς, είτε με τους Ταλιμπάν, είναι παρελθόν. Ακόμα και σε όσες περιπτώσεις υπάρχει φαινομενικός σεβασμός γι' αυτά τα τραγικά πλάσματα, είναι τόσο εύθραυστος, που δεν τις προστατεύει σε τίποτα. Οι αυτοκτονίες, αλλά και τα εγκλήματα «τιμής» με θύματα γυναίκες είναι η πραγματικότητα του Αφγανιστάν. Η τραγωδία των γυναικών αυτών έρχεται απλώς να επιβεβαιώσει ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, δεν ήρθε για να λύσει κανένα πρόβλημα, αλλά για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα συμφέροντα, καταπατώντας δικαιώματα και μετατρέποντας τη ζωή ολόκληρου του αφγανικού λαού σε κόλαση. Ο λαός του Αφγανιστάν πρέπει να παλέψει τόσο ενάντια στη βάρβαρη κατοχή όσο και τους ντόπιους δυνάστες του, δίνοντας παράλληλα τη μάχη για να απεγκλωβιστεί από το σκοταδισμό των «Ταλιμπάν» που εξακολουθεί να επικρατεί αναλλοίωτος, όπως όταν σε συνεργασία με τις ΗΠΑ έπνιγε στο αίμα τη λαϊκή εξουσία και ό,τι πιο προοδευτικό επιχειρήθηκε. Ο λαός του Αφγανιστάν, πρέπει να συναντήσει την παγκόσμια αλληλεγγύη των λαών, με την πάλη σε κάθε χώρα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την απαίτηση να επιστρέψουν όλα τα στρατεύματα των χωρών τους και να τερματιστεί η κατοχή. Αλλα κουραγιο... υσ ΑΝΑΚΔΟΤΟ ''παγκοσμιοι ελευθερωτες''