ΑΓΑΝΤΑ... Στην πρώτη γραμμή Την ώρα που τα δελτία ειδήσεων φυτεύουν στα μυαλά των ανθρώπων ως μέγα πρόβλημα το ποιος θα είναι υπουργός Οικονομικών, ή πώς θα εκπροσωπηθεί η χώρα στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, το μυαλό φεύγει... ...Χάραμα στον Ηλεκτρικό... Την ώρα που τρέχεις να προλάβεις να χτυπήσεις κάρτα, μην και σου κόψουν μια ώρα από το μεροκάματο για πέντε λεπτά καθυστέρηση, δίπλα σου παιδιά μες στην καλή χαρά με τα μπαγκάζια τους έχουν ήδη βάλει πλώρη για διακοπές. Πρώτη σκέψη και λάθος ερώτηση: Ξέρουν τι συμβαίνει γύρω τους; Και... σε ποια τάξη ανήκουν; Λάθος σκέψεις, λάθος ερώτηση. Τα παιδιά έχουν ανάγκη, πρέπει να πάνε διακοπές. Εμείς πρέπει να φροντίσουμε να τους εξασφαλίσουμε λίγη ακόμα ανεμελιά. Αυτά τα παιδιά δεν έχουν συμβάλει σε τίποτα στο πρόβλημα. Δεν πρέπει να πληρώσουν. Δεύτερη σκέψη: Οχι μόνο τα παιδιά, αλλά κάθε εργάτης, ναι, και ο άνεργος, πρέπει να μπορεί να φύγει για λίγες μέρες να πάει κάπου να ξεκουραστεί. Εμείς, όσοι καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει, πρέπει να φροντίσουμε ώστε οι διακοπές να είναι καθολικό δικαίωμα. Δεν δημιουργήσαμε την κρίση, δεν πρέπει να την πληρώσουμε. Τρίτη σκέψη: Πώς θα γίνει να κάνουν όλοι διακοπές; Καλή η διακήρυξη ότι δεν πρέπει να πληρώσουν οι εργάτες, αλλά πώς θα πάνε διακοπές αφού δεν έχουν φράγκα; Κι εδώ αρχίζει να ξετυλίγεται ανάποδα το κουβάρι. Ξαναβάζουμε μπροστά τη σκέψη με αφετηρία όχι την ανάγκη που οι καπιταλιστές μας δείχνουν, ότι δηλαδή πρέπει να εξασφαλίσουμε πρώτα τα κέρδη τους και μετά να μιλάμε για δικαιώματα, αλλά με αφετηρία τη δική μας ανάγκη, υπολογίζοντας τις δυνατότητες της χώρας που εύκολα μπορούμε να δείξουμε ότι είναι πολλές, κι έτσι να διαμορφώνουμε αιτήματα και να επιβάλουμε την ικανοποίησή τους. Να το πούμε αλλιώς, ωμά: Να κόψουν το κεφάλι τους οι καπιταλιστές και το κράτος τους! Ο εργάτης πρέπει να πάει διακοπές. Φορολογείται άγρια όλον το χρόνο, τσακίζεται άγρια το κορμί του όλον το χρόνο, είναι ανάγκη ζωής να ξεκουραστεί για λίγο. Δεν μπορεί και γιατί δεν έχει και γιατί η περίφημη «βιομηχανία του τουρισμού» παραφυλάει στη γωνιά να αρπάξει από τον εργάτη το καλοκαίρι όσα δεν του έχει αρπάξει όλον τον υπόλοιπο χρόνο. Ναι, αυτοί που κερδίζουν από τις διακοπές μας είναι οι ίδιοι που κερδίζουν και από την εκμετάλλευσή μας τον υπόλοιπο χρόνο, ένα μαγαζί είναι οι εκμεταλλευτές, είτε εμφανίζονται ως βιομηχανία μετάλλου το χειμώνα, είτε ως ξενοδόχοι το καλοκαίρι. Αυτό πρέπει να βάλουμε καλά στο μυαλό μας: Ενας είναι ο εκμεταλλευτής, το Κεφάλαιο! Ολοι οι άλλοι εκμεταλλευόμενοι. Μ' αυτό σαν δεδομένο να ξετυλίγουμε τις σκέψεις μας. Οχι ζηλεύοντας τα παιδιά που ανέμελα φεύγουν για το γλεντοκόπι των διακοπών, αλλά με τα παιδιά σημαία να παλεύουμε για το καθολικό δικαίωμα. Αυτό, το «καθολικό δικαίωμα» είναι ο οδηγός. Αφορά στο δικαίωμα στη Δουλειά, στο δικαίωμα στην Υγεία, στο δικαίωμα στην Παιδεία, στο δικαίωμα στην Πρόνοια. Αφορά, δηλαδή στο δικαίωμα να ζεις ολόκληρα ξέροντας πως πριν ακόμα γεννηθεί η επιμέρους ανάγκη σου, έχεις πληρώσει πολύ ακριβά αυτό το δικαίωμα, την ώρα που από ανάγκη έχεις αποδεχτεί ότι το πώς θα ζεις θα το καθορίζει η τιμή πώλησης της εργατικής σου δύναμης, έτσι όπως την ορίζει ο εκμεταλλευτής σου. Εκτός κι αν... Εκτός κι αν είσαι ένας από εκείνους τους λίγους που δεν αποδέχονται την εξουσία του καπιταλιστή και παλεύουν για την ανατροπή του, οπότε η σκέψη τραβάει σ' άλλο δρόμο... Διά ταύτα: Γράψε στα παλιά σου τα παπούτσια τις ανησυχίες των αστών για τα προβλήματα διακυβέρνησης. Γράψε στα παλιά σου τα παπούτσια τις ανησυχίες όλων των επίδοξων διαχειριστών για την αστική νομιμότητα (δηλαδή, αν ο εφοπλιστής Βερνίκος δεν ήταν κάτοχος "οφ σορ" εταιρείας, θα ήταν ένας καλός πολιτικός για το λαό, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ;). Γράψε στα παλιά σου τα παπούτσια το αν την υπογραφή για τη σφαγή σου θα την έχει βάλει ο Σαμαράς, ο Παπούλιας ή ο Τσίπρας... Και ψάξε να βρεις τον τρόπο που θα κάνει καθαρό στη συνείδησή σου ένα: Αυτό το σύστημα δεν έχει μέλλον. Αυτό το σύστημα έχει παρασαπίσει. Αυτό το σύστημα σου πουλάει την εκμετάλλευση ως παραχώρηση δικαιώματος. Αυτό το σύστημα πρέπει να ανατραπεί. Η εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης (δες Ισπανία, δες Κύπρο...) δεν αφήνει περιθώρια για ανεμελιές. Οργάνωση και αγώνας. Διεκδικούμε άμεσα να μπορούμε να ζούμε. Κανείς δε θα μας το χαρίσει. Το διεκδικούμε μέχρι να το κατακτήσουμε. Αλλα κουραγιο... υσ ΣΤΗΝ ΨΥΧΡΑ: «Ξεχάστε την Ελλάδα, η οποία λίγο ως πολύ είναι χαμένη υπόθεση» (ο P. Grugman σε «The New York Times» / ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).