ΑΓΑΝΤΑ...

«Το "οικονομικό αδιέξοδο" που βιώνουν αρκετοί Ελληνες αναφέρεται με σημερινό δημοσίευμά της η "Νιου Γιορκ Τάιμς", επισημαίνοντας παράλληλα την αυξητική τάση που παρατηρείται σε αυτοκτονίες, αστέγους και ουρές σίτισης.

Η νεοϋορκέζικη εφημερίδα παρουσιάζει προσωπικές ιστορίες ατόμων που καταστράφηκαν οικονομικά ή βρίσκονται μπροστά σε τεράστιο πρόβλημα επιβίωσης λόγω της οικονομικής κρίσης, δίνοντας "απογοητευτική εικόνα" για το μέλλον της χώρας μας.

Μεταξύ άλλων, σημειώνεται το μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας (...)

Ανησυχητικό στοιχείο αποτελεί ο ισχυρισμός ότι υπάρχουν αναλυτές, οι οποίοι εκτιμούν πως μία κοινωνική έκρηξη "βρίσκεται προ των θυρών", κυρίως μεταξύ των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα που χάνουν τις δουλειές τους και τους περίπου 1.000.000 δημοσίους υπαλλήλους, όπως αναφέρει το δημοσίευμα».

Δε χρειαζόμαστε τα ρεπορτάζ στις αμερικάνικες εφημερίδες για να μάθουμε τι συμβαίνει δίπλα μας.

Μια βόλτα στην πλατεία δείχνει κλειστά περίπτερα, κλειστά μικρομάγαζα, ανθρώπους που ρωτάνε ο ένας τον άλλον για το πού μπορεί να γίνει ένα μεροκάματο.

Μια βόλτα στις γειτονιές δείχνει καφετζήδες να κερνάνε τον ένα στους δυο καφέδες, προκειμένου να κρατήσουν το μαγαζί ανοιχτό.

Μια επίσκεψη στον γείτονα μαρτυρά πως και στο ένα και στο άλλο σπίτι επικρατεί η ίδια κατάσταση: Χρέη, στρίμωγμα, κατήφεια κι ένα «άι σιχτίρ», προς το παρόν τυφλό...

Η αστική τάξη ξέρει να διαβάζει τι συμβαίνει κάτω απ' τα πόδια της.

Πρόκειται για την ίδια την εξουσία της.

Και μετράει με ακρίβεια την πίεση στο καζάνι.

Προσπαθεί να προλάβει την έκρηξη, να την κουλαντρίσει, να τη μετατρέψει σε δικό της πλεονέκτημα.

Οι αστοί αδυνατούν να διαχειριστούν την κρίση, αλλά και να χειραγωγήσουν τους εργαζόμενους και έχουν πρόβλημα.

Εκεί όπου το ταξικό κίνημα ενισχύει τις δυνάμεις του, εκεί όπου η ταξική αναμέτρηση απειλεί να θίξει το ίδιο το ταμείο των καπιταλιστών, εκεί όπου ήδη ζυμώνεται η συνείδηση πως μόνη λύση εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα είναι η αλλαγή της τάξης που βρίσκεται στην εξουσία.

Αλλα κουραγιο...



υσ Εκεί που τελειώνουν οι αυταπάτες, εκεί που ο λαός αρνείται να γίνει πρόβατο στο σφαγείο. Εκεί που οι εργάτες γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τις ιδέες διαφόρων που επιμένουν πως μια άλλη διαχείριση του καπιταλισμού είναι η λύση.