ΑΓΑΝΤΑ...

Ειμαστε ''τυχεροι'', καταγομαστε και οι δυο απο την Ανδρο, κανουμε μπανιο στην ιδια θαλασσα με τον.......Παμε βολτες στα καλτεριμια της χωρας του νησιου με τον.......Τρωμε γλυκο και πινουμε καμμια φορα το ουζακι μας στα καφενεδακια της χωρας, εκει που καθεται οποτε ερθει στην χωρα ο.....Πινουμε νερο απο την Σαριζα και ρεμβαζουμε τα ηλιοβασιλεματα απο τον αφανη ναυτη οπως κανει ο.....Σας λεω ειμαστε ''τυχεροι'', που παταμε τα ιδια ''χωματα'' και αναπνεουμε τον ιδιο αερα, βλεποντας τις ιδιες εικονες με τον συμπατριωτη μας τον......Που θα παει, αφου κανουμε, τρωμε, βλεπουμε, ακουμε και μυριζουμε , τα ιδια με τον......Θα γινουμε και εμεις τοσο...........πλουσιοι με τον......

Για να 'ναι ήσυχοι οι αυτοδημιούργητοι

«Ο Κωνσταντίνος - Αλέξανδρος Γουλανδρής αγόρασε πριν από λίγα εικοσιτετράωρα το ακριβότερο σπίτι στον κόσμο, η τιμή του οποίου αγγίζει τα 240.000.000 ευρώ. Πρόκειται για ένα ρετιρέ περίπου 1.600 τετραγωνικών μέτρων (...) διαθέτει τρεις αχανείς κρεβατοκάμαρες, με την κάθε μία να έχει δική της κουζίνα, ιδιωτικό θέατρο, γκαρνταρόμπα και αμέτρητα μπάνια (...) ιδιοκτήτης της "Victory Carriers" μιας από τις μεγαλύτερες ναυτιλιακές εταιρείες παροχής καυσίμων και ενέργειας ο Κωνσταντίνος - Αλέξανδρος Γουλανδρής αγόρασε την εταιρεία που δημιούργησε το 1943 ο Αριστοτέλης Ωνάσης για 192.000.0000 ευρώ και με μια αρκετά επιθετική πολιτική κατάφερε να τη μετατρέψει σε μια από τις πιο σημαντικές εταιρίες στον κόσμο» (το θέμα στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

Αλλα μημπως δεν γινουμε και εμεις ''μπρουκληδες'' επειδη εχουμε μεγαλωσει ''αλλιως''?

Για να δουμε...

Ο δικός μας κόσμος είναι ανήσυχος

Ξέραμε ως τώρα πως το παιδί που δεν παίζει, δε μεγαλώνει ποτέ, δεν κοινωνικοποιείται έτσι που να αποκτά σημασία η λέξη ελευθερία. Τώρα θέλουν να μας μάθουν πως το παιδί που παίζει δε θα γίνει καλός άνθρωπος, δηλαδή δε θα γίνει ένας μονόχνοτος ανταγωνιστικός καλός μαθητής και αύριο ανταγωνιστικός καλός εργάτης.

Μέχρι τώρα ξέραμε πως οι τσακωμοί των παιδιών είναι ένδειξη υγείας και ψυχικής. Τώρα μαθαίνουμε πως όσο πιο φυτό είναι το παιδί τόσο καλύτερα.

Δεν αμφιβάλλουμε ότι αυτά τα συμπεράσματα βγαίνουν από κάποιες έρευνες. Ο καθένας μπορεί να στήσει μια έρευνα που να του φέρει τα αποτελέσματα που θέλει.

Το κύριο γι' αυτούς τους ερευνητές είναι τα παιδιά να μαθαίνουν και να αισθάνονται ενοχή για τη βία, όταν θα 'ρθει η ώρα να τους χρειαστεί, τότε που θα αρχίσουν να νιώθουν και μια άλλη έννοια: Το ταξικό μίσος, κάτω από την ταξική βία της εκμετάλλευσης της τάξης των μεγαλοεπιχειρηματιών, των καπιταλιστών, των μονοπωλίων, που μπορεί και να τα σκοτώνει στη δουλειά, (ατυχήματα τα λένε οι καθωσπρέπει κηφήνες του πλούτου), ή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Οσο πιο «φυτά», απ' όσο πιο μικρά, τόσο πιο εύκολα θα ανοίγουν το στόμα με τους «αυτοδημιούργητους» τύπου Γουλανδρή (που - παρεμπιπτόντως - συνέχισε την παράδοση του Ωνάση. Ο οποίος έστησε, λέει, την εταιρεία του το 1943 (τότε δεν ήταν που η χώρα μας στέναζε κάτω από την μπότα του κατακτητή, τότε δεν ήταν που όλος ο κόσμος ήταν στον πόλεμο; ε, αυτός και η τάξη του τότε κάνανε λεφτά)).

Ισως η εκπαίδευση των παιδιών στη «μη βία» να είναι και προληπτικό μέτρο. Οσο πιο «φίτσουλες» όταν μεγαλώσουν, τόσο δε θα φτάσουν ποτέ να σκεφτούν πως για τα κακά της μοίρας τους δε φταίει η μοίρα αλλά οι εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής.

Τα πράγματα είναι λίγο πιο σοβαρά. Τα περιπαίζουμε από αδυναμία να αντιμετωπίσουμε τον αντίλογο του ηλίθιου. Που για να δικαιολογήσει το δικό του τάφο, που τον λογίζει για έπαυλη, είναι έτοιμος να σε κατακεραυνώσει διαβλέποντας σε σένα υποκίνηση σε αναρχοπαράξενες καταστάσεις. Αντε να ανοίξεις τώρα κουβέντα με τον οπαδό της νεκρικής ησυχίας, για την επόμενη μέρα, όταν οι εργάτες θα πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, τότε όπου τίποτα δε θα είναι όπως το γνωρίζει. Αντε να του πεις ότι ο νέος κόσμος δε θέλει κανέναν απ' αυτούς τους νόμους και τους αστυνόμους, ότι ο νέος κόσμος θα χτίσει τη συνύπαρξή του σε εντελώς άλλη βάση κι ότι τα υλικά γι' αυτήν την άλλη βάση τα μαζεύει από σήμερα ακριβώς για να μη βρεθεί αδύναμος αύριο.

Ας το καλο δεν θα γινουμε ''μπρουκληδες'', οποτε,

Αλλα κουραγιο...