ΑΓΑΝΤΑ.ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ
Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ίδρωτά μας
ποτίζουμε τη γη για να γεννά καρπούς, λουλούδια,
τ' αγαθά του κόσμου ολόγυρά μας
φτωχή, αλουλούδιαστη, άκαρπη, μονάχα η εργατιά.
Εμείς, οι εργάτες είμαστε που με τον ίδρωτά μας
ζυμώνουμε του κόσμου το ψωμί
πιο δυνατά κι απ' τα σπαθιά τα χέρια τα δικά μας,
και μ' όλο τ' αλυσόδεμα, σκάφτουν, και η γη πλουτεί.
Στου κόσμου τους θησαυριστές το βιος σου, εργάτη,
νόμοι στο τρώνε αδικητές χωρίς ντροπή.
Αγκαλιαστείτε, αδέλφια, ορθοί!
Με μια καρδιά, μια γνώμη,
Δικαιοσύνη, βρόντηξε, και λάμψε, Προκοπή!». Αλλα κουραγιο.
Ποιημα του Κωστη Παλαμα!
ΑπάντησηΔιαγραφή'Στερια, Θαλασσα κι Ανθρωπος, στοχεια αιωνια τρια,
ΑπάντησηΔιαγραφή/αφεντικο δεν εχουνε κι αφεντικου ιστορια/Ηρθε κ' εμας η αραδα μας για να χαρουμε τα πουλια/τη θαλασσα και τα βουνα,τον ηλιο και τη σιγαλια.
.................................................
Σαν ψαρι, που το καρφωσεν αξαφνα το καμακι/χαμου σπαραζεις,Ανομε,ξερνοβολας φαρμακι/Για να μην ψαχνεις αδικα να μας δαγκωσεις ξαφνικα/γραμμη τα ξεριζωσαμε τα δοντια σου τα παστρικα.
Ο ΛΑΟΣ.του Κ.ΒΑΡΝΑΛΗ.
Τελικα 'πηραμε την ζωη μας λαθος''
Δεν είμαι εγώ σπορά της τύχης
ΑπάντησηΔιαγραφήο πλαστουργός της νιας ζωής
εγώ 'μαι τέκνο της ανάγκης
και ώριμο τέκνο της οργής!
Δεν κατεβαίνω απο τα νέφη
γιατί δεν μ'εστειλε κανείς
πατέρας τάχα παρηγόρια για σένα
σκλάβε που πονείς...
Δεν δίνω λέξεις παρηγόρια
δίνω μαχαίρι σ'ολουνούς
καθώς το μπήγω μεσ το χώμα
γίνεται φώς, γίνεται νους!
Κ ΒΑΡΝΑΛΗΣ
Στίχοι απο το ποίημα
το φως που καίει"
Τι ποιητικός οίστρος μας έχει πιάσει!!!
Ενας γέρος
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ' ένας γέρος·
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.
Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνεια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμι, και λόγο, κ' εμορφιά.
Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει.
Κ' εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθές. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.
Και συλλογιέται η Φρόνησις πώς τον εγέλα·
και πώς την εμπιστεύονταν πάντα - τι τρέλλα! -
την ψεύτρα που έλεγε· «Αύριο. Εχεις πολύν καιρό.»
Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώσι
κάθ' ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.
... Μα απ' το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Πολιορκούμεθα λοιπόν
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολιορκούμεθα από ποιον
Από σένα κι από μένα απ’ τον τάδε και τον δείνα
Πολιορκούμεθα στενά
Από σύνορα, τελωνεία, ελέγχους διαβατηρίων, την Ιντερπόλ, τη στρατιωτική Αστυνομία, τα τανκς, τη ρητορεία, τη βλακεία,
Απ’ τα παράσημα, τις στολές, τους εκφωνηθέντας λόγους
Τις υποσχέσεις, τις ψευτιές, την κουτοπονηριά
Τη δήθεν αγανάκτηση των ιθυνόντων, την υποκρισία
Την τηλεόραση, τη ραδιοφωνία, τα σαπούνια, τ’ απορρυπαντικά
Τις διαφημίσεις, τον τουρισμό, τα οργανωμένα ταξίδια, τις κρουαζιέρες
Τις γκαζιέρες, τα ψυγεία, τις κατασκηνώσεις, τους προσκόπους,
Τ’ άρθρα για την εκπαίδευση, την πολυκοσμία, τη σκόνη, τις ποιητικές συλλογές
Την έλλειψη ύδατος, τα λιπάσματα, τα νεύρα, την κακή χώνεψη, τη φαλάκρα,
Τους εφοπλιστές, το ποδόσφαιρο, τα λεωφορεία, την ακρίβεια, τις παθήσεις
Της σπονδυλικής στήλης, τη γραφειοκρατία, την καθυστέρηση, τις διαβεβαιώσεις,
Τις κριτικές, την εκκλησία, τα βασανιστήρια, τους καιροσκόπους,
Την υποψία, τους κατατρεγμούς, το φόβο, τη θρασύτητα, τους διαγωνισμούς Καλλονής, την έλλειψη χρημάτων, την έλλειψη δικαιωμάτων, πολιορκούμεθα από τους βάναυσους
Τους άναρθρους, από τις μαύρες σκέψεις μας. Από τον εαυτό μας
Κι απ’ ό,τι άλλο βάλει ο νους σας πολιορκούμεθα στενά.
ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ
'Πρεπει ναβρω ξανα/
ΑπάντησηΔιαγραφήτα κομμενα απ' την ριζα τους ποδια μου/σε μια ακρη πετωντας τα δυο δεκανικια/το χαμενο κουραγιο
να βρω να βαδισω/απαλειφοντας τυψεις πικρες κι ενοχες.
Πρεπει ναβρω ξανα διχως αλλο/το παιδι-αρνητη χαλασμενο χρονομετρο/ που ξεκινησε χτες η προχτες
η πριν χρονια/ και πριν χρονια σταματησε/
η προχθες
μολις χθες;;
στο ακομη μετεωρο χαδι σου.
'Ο ΒΥΘΟΣ ΜΟΥ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ' Κ. Ριζακης.
..................................................
Y.G πως μου φαινεται ο,τι και το δικο μου ρολοϊ με προδοσε
Πόσες χιλάδες ὧρες πέρασαν μὲ συνεδρίαση,
ΑπάντησηΔιαγραφήσ᾿ αχτίδες, κόβες καὶ κομματικοὺς πυρῆνες,
στὸ τέλος πάθαμε χρονία νικοτινίαση
κι ὁ πονοκέφαλος οὔτε περνοῦσε μ᾿ ασπιρίνες.
Μάθαμε ἀπ᾿ ὄξω -βασικὰ- ὅλα τὰ προβλήματα
καὶ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς πάλης
καὶ γίναμε τὰ δακτυλοδειχτούμενα τὰ βλήματα
κρατώντας τὸν Μὰρξ – Ἔγκελς ὑπὸ μάλης.
Μέρα τὴ μέρα θά ῾ρχονταν ἡ Ἐπανάσταση
καὶ περιμένοντας πέρασαν τὰ χρόνια
κι ὅμως σ᾿ τὸ λέγαν οἱ γονεῖς σου «ἄσ᾿ τα σὺ
πάντα θὰ βρίσκονται στὸν κόσμο ἄλλα κωθώνια».
Πάντοτε ὁ καπιταλισμὸς βρίσκει περάσματα
καὶ ξεπερνᾶ τὶς δύσκολες τὶς κρίσεις.
Κι ἕνα πρωί: «Ἀπαγορεύονται τὰ ἄσματα
καὶ κοπιάστε στὸ τμῆμα γιὰ ἀνακρίσεις».
Τώρα νὰ σπάσεις δὲν μπορεῖς πιά, σὲ χρωμάτισαν
καὶ σ᾿ ἔχουν σὰν τὸν ποντικὸ μέσα στὴ φάκα
καὶ δὲν ξεφεύγεις ἀπὸ τοῦ χαφιὲ τὸ μάτι σὰν
συναναστρέφεσαι τὸν καθ᾿ ἕνα μαλάκα.
.................................................
Δὲν ἄκουσες ποτὲ τὴ μάνα σου τὴν ἅγια
σ᾿ ἐνοχλοῦσε καὶ σένα τὸ κατεστημένο,
δὲν εἶδες γύρω σου χιλιάδες τὰ ναυάγια
δὲν τὸ χαμπάρισες πὼς τὸ παιχνίδι ἦταν στημένο.
Fair Play, του Μ. Αναγνωστακη
Θέλω να χτίσω ένα σπιτάκι
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλω να χτίσω ένα σπιτάκι
στη μοναξιά και στη σιωπή.
Ξέρω μια πράσινη ραχούλα...
Δε θα το χτίσω εκεί.
Ξέρω στη χώρα τη μεγάλη
τον πλούσιο δρόμο τον πλατύ,
με τα παλάτια και τους κήπους...
Δε θα το χτίσω εκεί.
Ξέρω το πρόσχαρο ακρογιάλι,
όλο το κύμα το φιλεί,
κρινόσπαρτη είναι η αμμουδιά του...
Δε θα το χτίσω εκεί.
Ατέλειωτη τραβάει μια στράτα,
σκίζει μια χέρσα απλοχωριά,
σκληρά τη δέρνει το αγριοκαίρι
κι ο λίβας τη χτυπά.
Μια στράτα χιλιοπατημένη,
τον καβαλλάρη νηστικό,
τον πεζοδρόμο διψασμένο
θάφτει στον κουρνιαχτό.
Εκεί το σπίτι μου θα χτίσω
με μια βρυσούλα στην αυλή,
πάντα η γωνιά του θα καπνίζει
κι η θύρα του θα' ναι ανοιχτή.
Κωστής Παλαμάς
Για το κατινακι, Ο ΠΛΟΚΑΜΟΣ ΤΗΣ ΑΛΤΑΜΙΡΑΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή1
Τα κούμαρα βαριά σαν βλέφαρα ηδυπαθείας, στάζουν το μέλι στη σιγή. Ο γδούπος διαρκεί, και από τα μάτια σου στο στήθος και στο στόμα μου, η έλξις απλώνει την παλίρροια.
2
Λίγα κοσμήματα στη χλόη. Λίγα διαμάντια στο σκοτάδι. Μα η πεταλούδα που νύκτωρ εγεννήθη μάς αναγγέλλει την αυγή, σφαδάνουσα στο ράμφος της πρωίας.
3
Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου. Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε. Οι δρόμοι είναι λευκοί. Τ’ άνθη μιλούν. Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες. Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος.
6
Η σιωπή λικνίζεται στην αμμουδιά. Τα πόδια της πατούν στην κυανή, στην άνευ έρματος ακρογιαλιά θαλάσσης που καθεύδει.
7
Τα βήματά μου αντηχούν στη βελουδένια στρώσι της σκιάς μου.
8
Κρυφή μου ελπίδα στα βουνά, καλημερίζω την ηχώ σου.
10
Βάμμα νυκτός στα χείλη της, δόσις φωτός στο στήθος μου, και τα πανέρια της ανοίξεως ανοικτά, με τα χρωματιστά χαρτιά των φρούτων κυμαινόμενα.
12
Ακόμη λίγη θάλασσα, ακόμη λίγο αλάτι. Έπειτα θα θελα να κυλισθώ
στην αμμουδιά μαζί σου.
16
Οι τοίχοι, λεν, έχουν αυτιά – μα οι ψίθυροι ζουν και πεθαίνουν και στα φύλλα.
18
Πάρε την λέξι μου. Δώσε μου το χέρι σου.
21
Η δριμύτης της ανοίξεως είναι φιλί πούχω στο στόμα.
31
Βρέφος εντός αβράς σιγής. Μόνον η αύρα μέλπει και η τροφός ρεμβάζουσα προσφέρει το βυζί της στο ευτυχισμένο βρέφος. Ώρα ηδονής και γάλακτος. Ώρα του γαλαξίου.
33
Ο άνεμος όταν φυσά, οι καλαμιές γεμίζουν αυλητρίδες.
Καλημερααααααααααα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαρα το Κατινακι!!!!! τετοια της λες και την τουμπαρεις;;;
Κατινακι μου, προσεξε,......οι ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ειναι λαοπλανοι.
Να σου πωωωω!!
Απαντηση περι του τι θελει να πει ο ποιητης ,στον χωρο που εθεσες το φιλοσοφικο ερωτημα.
Εσείς οι αρτεργάτες, ρίξτε και σε μας καμιά φραντζόλα μπας και την βγάλουμε καθαρή τούτη την άνοιξη τούτο το καλοκαίρι…..
ΑπάντησηΔιαγραφήδυο-δυο πανε οι χιωτες taspa and karfoma θα ριξει η μια την μπηχτη της και ριξει ο αλλος το καρφωματακι του. αν ειμαστε συμαθητες θα σας ταραζα στην φαπα τετοια ''καρφια'' που εισαστε! τωρα αμα ξεμεινουμε απο φαι θα κανουμε ντου στις αποθηκες των σουπερ.
ΑπάντησηΔιαγραφή