ΑΓΑΝΤΑ...


ΚΑΝΟΥΝ ΑΠΕΙΛΗ ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΟΥΣ

Ο ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗΣ: «Μια αποτυχία της χώρας (...) θα ισοδυναμούσε με πολιτικό σεισμό ισοδύναμου μεγέθους με αυτόν της Μικρασιατικής Καταστροφής (...)

Είναι χαρακτηριστικό πως το ΚΚΕ έφτασε πλέον να δηλώνει ανοιχτά πως επιδιώκει την άμεση μετατροπή της χώρας σε Λαϊκή Δημοκρατία (..) η ευκολία με την οποία (...) διατυμπανίζει δημόσια τέτοιου είδους στόχους είναι, το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς, εντυπωσιακή» (ο Νίκος Μαραντζίδης, αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας / στο ΒΗΜΑ)

Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: «Η χώρα δεν κινδυνεύει από μια αυθόρμητη κοινωνική έκρηξη των φτωχών και απελπισμένων (...)

Ταλαιπωρείται όμως από τις οργανωμένες ταραχές που προκαλούν με τρόπο τακτικό και επαναλαμβανόμενο (...) εγκληματικές συμμορίες (...) έχει ουσιαστικά επιτραπεί στις συμμορίες αυτές να δρουν εντελώς απρόσκοπτα (...) λόγω της ηθικής νομιμοποίησης της δράσης τους από την αριστερή κουλτούρα της μεταπολίτευσης (...) Ο πολλαπλασιασμός των ταραχών που θα προκύψει με μαθηματική βεβαιότητα (...)

θα συνοδευτεί από τη βαθμιαία εξαφάνιση των συνόρων ανάμεσα στην εγκληματική δράση πολιτικής φύσης και τις καθαρά ποινικές της εκδοχές (...) το πρόβλημα αυτό αντιμετωπίζεται αστυνομικά» (ο Στάθης Καλύβας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Yale / στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: «Δεν μιλάμε για χώρα αλλά για ξέφραγο αμπέλι (...)

Το ευχάριστο είναι ότι αυτό το αμπέλι βαδίζει σε μια εκλογική αναμέτρηση.

Και ότι έχει την ευκαιρία να αποφασίσει τι είναι και τι θέλει να είναι (...)

Να αποφασίσει δηλαδή αν θέλει να είναι μια ελεύθερη δυτική δημοκρατία ή η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης (...)

Αν θέλει να είναι μια πατρίδα ευνομίας και ευταξίας ή ένας παράδεισος απατεώνων, αλητών και γκάνγκστερ (...) αν προτιμά να βυθιστεί στον κοινωνικό εμφύλιο (...)

Προφανώς η αυτονόητη επιλογή της μετατροπής ενός ξέφραγου αμπελιού σε μια σύγχρονη χώρα απαιτεί πολλές θυσίες.

Θα έχει τεράστιο κόστος.

Και πολλά θύματα» (ο Γ. Πρετεντέρης στο ΒΗΜΑ).

ΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ: «Εντός Μαρτίου φέρνει προς ψήφιση στο Κοινοβούλιο η κυβέρνηση Μόντι τις αλλαγές στο μέτωπο των εργασιακών σχέσεων "ακόμη και δίχως τη συναίνεση των κοινωνικών εταίρων", όπως διεμήνυσε προς τα συνδικάτα ο τεχνοκράτης πρωθυπουργός της Ιταλίας σε ομιλία του στο Χρηματιστήριο του Μιλάνου» (το θέμα στα ΝΕΑ).


Με απαιτητικότητα στα πλάνα μας

Νίκη!

Η εργατική τάξη θα κρεμαστεί με μεταξωτό σχοινί!

Το ανακοίνωσαν με χαρά τα αστικά κανάλια περιμένοντας την απόφαση του Γιούρογκρουπ.

«Δέχτηκαν - είπε συγκινημένη η εκφωνήτρια - να μαλακώσουν τους τόνους».

«Είδαμε τους κυρίους Παπαδήμο, Βενιζέλο να συζητούν με την κυρία Λαγκάρντ σε φιλικό κλίμα», συμπλήρωνε.

Σωστοί, μια παρέα είναι, μια τάξη είναι.

Λίγο το 'χεις να έχουν καταφέρει να τσακίσουν ένα λαό με μια υπογραφή;

Γιατί να μη συζητούν σε φιλικό κλίμα;

Δε νιώθουν ακόμα την ανάσα του ταξικού τους αντίπαλου στο σβέρκο.

Γνωρίζουν, όμως, πως πίσω έχει η αχλάδα την ουρά.

Και η αχλάδα είναι η ίδια η οικονομική κρίση, η δυσκολία του ίδιου του συστήματος να βγει απ' αυτήν και η βεβαιότητα πως η κόλαση που ετοιμάζουν θα φτάσει τα λαϊκά στρώματα πέρα απ' τα όριά τους.

Γι' αυτό μιλάνε για ποινικοποίηση της πολιτικής πάλης, γι' αυτό μιλάνε για πολλά θύματα, ελπίζοντας πως αυτά θα προέρχονται από την εργατική τάξη.

Η γλώσσα που χρησιμοποιούν είναι ενδεικτική μιας τάξης όπου το «γκάνγκστερ» είναι έπαινος.

Σ' ένα τέτοιο κλίμα δεν ξενίζει το γεγονός ότι το κάλεσμα του Καρατζαφέρη για ενότητα των αστικών δυνάμεων απέναντι στο ΚΚΕ έπιασε τόπο.

Αν και το πιο πιθανό είναι πως ο λαγός είπε λίγο νωρίτερα αυτό που οι άλλοι του σιναφιού του ανακοινώνουν τώρα: Την αγωνία τους για την απήχηση των θέσεων του ΚΚΕ, την ανησυχία τους ότι τους παίρνει χαμπάρι ο κόσμος, ότι παράλληλα με τη γνώση έρχεται και η απόφαση τα λαϊκά στρώματα να κάνουν άλλες επιλογές.

Μέχρι τότε ας μείνουμε στο γεγονός ότι πριν ακόμα μπούμε επίσημα σε εκλογική περίοδο ρίχνουν με το βαρύ πυροβολικό της προβοκάτσιας, της συκοφαντίας, της διαστρέβλωσης.

Τι θα ρίξουν στην κορύφωση της μάχης;

Προϊδεάζει γι' αυτό ο λόγος του Πρετεντέρη.

Λόγος με λόγο έχει τεράστια διαφορά.

Οση κι αυτή που χωρίζει αφεντικά κι εργάτες.

Απέναντι στο λόγο των αστών που αντανακλά τις ταξικές επιδιώξεις τους υπάρχει ο λόγος των εργατών και ειδικά της πρωτοπορίας του αγώνα τους, του ΚΚΕ.

Λόγος που διατυπώνεται στους χώρους δουλειάς, όπου ζει κι εργάζεται η εργατική τάξη, αποτυπώνεται μόνο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ.

Απέναντι, ο λόγος των καπιταλιστών αναπαράγεται, πολλαπλασιάζεται μέσα από ένα πλήθος έντυπων και ηλεκτρονικών μέσων.

Με κοινό παρονομαστή το τσάκισμα των εργατών, είτε πρόκειται για αυθεντικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης, είτε για μια «διανόηση» (κάτι καθηγητές και δημοσιολόγοι) που συνδέει τη ζωή της με την ύπαρξη της αστικής τάξης, είτε συνδικαλιστές που μεταφέρουν μέσα στην εργατική τάξη την ιδεολογία των αστών.

Και οι τρεις κατηγορίες μπορούν να χάσουν τ' αυγά και τα πασχάλια.

Από τον εργάτη που θα αμφισβητήσει στο αφεντικό την ιδιοκτησία του στα μέσα παραγωγής.

Από τον εργάτη και το παιδί του που θα αμφισβητήσουν την αυθεντία της έδρας καθενός.

Από τον εργάτη που θα γκρεμίσει τον εργατοπατέρα.

Ετσι που οι καπιταλιστές να μη χάνουν μόνο τον ύπνο τους.

Εχουν λόγο, λοιπόν, να ανησυχούν οι αστοί.

Τον ίδιο λόγο που πρέπει να κάνουν κίνητρό τους οι εργάτες: Είναι η εξουσία το θέμα. Είναι η αναγκαστική ανατροπή της αστικής εξουσίας, είναι η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, το θέμα.

Καθαρή η διακήρυξη από το ΚΚΕ.

Δείχνει στην εργατική τάξη τον αντίπαλο και το δρόμο για να νικήσει.

Κι όσο αυτός ο δρόμος γίνεται χτήμα των εργατών, τόσο οι κεραίες των αστών παίρνουν φωτιά.

Ας γίνουμε, λοιπόν, ακόμα πιο απαιτητικοί για ένα προς ένα τα πλάνα με τα οποία το εργατικό κίνημα μετρά τα βήματά του (η διάδοση του «Ριζοσπάστη» είναι ένα τέτοιο πλάνο).

Ωσπου το παράλληλο μέτρημα από τους αστούς να ισοδυναμεί με απόγνωση για την τάξη τους.

Αλλα κουραγιο...



υσ Δεν είναι λίγο εκεί που σε πάνε στη σφαγή, να τους πάρεις το... ταμείο!